အားေကြ႕ အပုိင္း(၆၁ မွ ၆၅ ထိ )

#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၁

        ''ကိုင္္း...ဦးၾကီးနဲ႕ညီမဖုခ်င္း က်ဳပ္တို႕ဒီေနရာကေနျပီးလမ္းခြဲမွ ျဖစ္မယ္ .. ခင္ဗ်ားတို႕က်ဳပ္ေနာက္ကသာ ဆက္လိုက္ေနရင္ အႏၱရာယ္ေတြနဲ႕ၾကံဳေတြ႕ရႏိုင္တယ္''

         အားေကြ႕၏ စကားအဆုံးတြင္ မိန္းကေလးဖုခ်င္းႏွင့္ဖခင္ဖုခ်ိမွာ ၀မ္းနည္းသြား ၾကသည္.. ၀ူူေခ်ာင္ျမိဳ႕မွ အတူတူထြက္ခြာလာၾကျပီး တုံးမင္ျမိဳ႕လမ္းခြဲတြင္ အားေကြ႕ ကထိုစကားကို ဆိုျခင္းျဖစ္သည္.. သြားက်ိဳးကေတာ့ ျမင္းလည္းေမာင္းသူ ေနရာတြင္ ထိုင္ေနျပီး မိန္းကေလးပိုင္မွာ ျမင္းလွည္းျပတင္းေပါက္မွ သူတို႕အား အကဲခတ္ေန၏ ..
          မိန္းကေလးဖုခ်င္းက လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ျပီး

         ''အကိုအားေကြ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ကြ်န္မတို႕သားအဖ အသက္ျပန္ရွင္ ရတာပါ.. ထပ္ျပီး အႏၱရာယ္ၾကံဳမွာကိုေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးရွင္..ဒါေၾကာင့္ အကိုအားေကြ႕တို႕ေနာက္ ဆက္ျပီးလိုက္ပါရေစရွင္''

          ''ဟုတ္ပါတယ္တူေမာင္ရယ္ .. သမီးေျပာတဲ့စကားအတိုင္း က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ေနာက္လိုက္ျပီး အလုပ္အေၾကြးျပဳပါရေစ..''

             အားေကြ႕မွာ ထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္စကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္သြားကာ ...

              ''ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္၌ကိုက စပ္စပ္စုစုလုပ္ရတာေပ်ာ္လို႕ပါဗ် .. ျပီးေတာ့ ဘာမွကူညီလိုက္ရတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး .. ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စရာလည္း မလိုပါဘူးဗ်..ေနာက္ျပီး က်ဳပ္တို႕က သိုင္းသမားေတြ ျပသနာတစ္ခုခု ျဖစ္လာလည္း ေရွာင္ရတိမ္းရ လြယ္တယ္ .. ခင္ဗ်ားတို႕သားအဖသာ ပါရင္ ငဲ့စရာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ မွာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါ... ''

              ဖုခ်ိႏွင့္ဖုခ်င္းမွာ အားေကြ႕၏ယတိျပတ္စကားေၾကာင့္ မည္သို႕မွ် မဆိုႏိုင္ ေတာ့ဘဲ ေငးငိုင္သြားရ၏..

                အားေကြ႕က ဆက္လက္ျပီး ..
                ''ကဲကဲ ဦးၾကီးနဲ႕မိန္းကေလး က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတိုင္းသာ ခဏေလာက္ ေရွာင္ေနလိုက္ပါ ..အေျခအေနေတြ တည္ျငိမ္သြားျပီဆိုရင္ .. က်ဳပ္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္ ''

                  မိန္းကေလးမွာ ထိုစကားေၾကာင့္၀မ္းသာသြားကာ

                ''ဒီလိုဆို ကြ်န္မတို႕ တုံးမင္ျမိဳ႕အပိုင္ နံ႕သာေမႊး ဆိုတဲ့ရြာမွာ ရွိေနမွာပါရွင္ အကိုအားေကြ႕တို႕သာ အေျခအေနတည္ျငိမ္သြားရင္ လာခဲ့ဖို႕မေမ့ပါနဲ႕ ..ကြ်န္မတို႕ အျမဲတမ္းေမွ်ာ္ေနမွာပါ..''

                အားေကြ႕ကေခါင္းကို ျငိမ့္ျပလိုက္ျပီး ...

               ''ေကာင္းျပီ ဒီလိုဆိုက်ဳပ္တို႕ ခရီးဆက္လိုက္အုံးမယ္ .. ဒါနဲ႕ဦးၾကီး တုံးမင္ျမိဳ႕ေရာက္ဖို႕ ခရီးေတာ္ေတာ္ေ၀းေသးလားဗ်.. ''

                 ''ေ၀းေသးတာေပါ့ တူေမာင္ရယ္ .. ၾကားထဲမွာ ရြာေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ျဖတ္ရမယ္ .. ''

                 အားေကြ႕က မိန္းကေလးဖုခ်င္း၏လက္ထဲသို႕ အထုပ္တထုတ္ထည့္ေပး လိုက္ကာ ..

               ''မိန္းကေလးနဲ႕ဦးၾကီးအတြက္ က်ဳပ္ရဲ႕လက္ေဆာင္ပဲဗ်ိဳ႕ ..ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးသာယာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရေစ.. သြားျပီဗ်ာ ..''

                စကားအဆုံး၌ ျမင္းလွည္းေပၚသို႕ခုန္တက္ျပီးလွ်င္ ..

                 ''သြားက်ိဳးေရ ..ေရွ႕လမ္းအတိုင္းသာ သြားေဟ့..'''

                 ''ဟုတ္ကဲ့ အကိုအားေကြ႕ ..ဟိုင္း ယား.. ရုန္းလိုက္စမ္း ေဖ့သားၾကီးေရ ..''
                   ''ခြပ္..ခြပ္..ခြပ္..ခြပ္.''

                    ေတာလမ္းၾကားထဲသို႕၀င္သြားေသာ ျမင္းလွည္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္ႏွင့္ မိန္းကေလးဖုခ်င္းသည္ ရင္ထဲတြင္တခုခုေပ်ာက္ဆုံးသလို ခံစားလိုက္ရ ျပီး ..အားေကြ႕ေပးထားေသာ အထုတ္အား ေျဖၾကည့္လိုက္သည္..

                     ေရႊတုံးငါးတုံးႏွင့္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ျဖစ္သည္ .. စာအုပ္မွာ ေရးသားထားသည္မွာ ၾကာျမင့္ေသးပုံမေပၚ .. မွင္မ်ားပင္ ေကာင္းေကာင္း မေျခာက္ေသးပါ.. စာအုပ္ေခါင္းစီးတြင္ ..

                      မိန္းကေလးဖုခ်င္းအတြက္ အားေကြ႕၏လက္ေဆာင္ .. ေသြးစုပ္လိပ္ျပာသိုင္း ရွစ္ကြက္ႏွင့္ အတြင္းအားေလ့က်င့္စဥ္ဟူ၍ျဖစ္သည္..
(မိန္းကေလးဖုခ်င္းသည္ ထိုသိုင္းကြက္ႏွင့္ သိုင္းဂိုဏ္းတစ္ခုကို ဦးေဆာင္တည္ေထာင္ ခဲ့ျပီး အားေကြ႕၏ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အေရးပါေသာ ေထာက္ပ့ံသူ တစ္ေယာာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္..)

                        သိပ္မေျခာက္ေသးေသာ စာလုံးမ်ားသည္ မိန္းကေလးဖုခ်င္း၏ မ်က္ရည္စက္မ်ားေၾကာင့္ မွင္မ်ားျပန္႕က်ဲသြား၏... ေက်ာင္းေတာ္သားဖုခ်ိမွာ သမီး၏ ေ၀ဒနာကို ရိပ္မိလိုက္သည့္ႏွယ္ ပုခုံးကိုလက္ျဖင့္ပုတ္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္..

                       ထို႕ေနာက္ အားေကြ႕တို႕လမ္းႏွင့္ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ေတာလမ္းထဲသို႕ ၀င္သြားလိုက္ၾက၏ ....

                 ++ဘ၀ဆိုသည္မွာ ခြဲခြာျခင္းမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာလမ္းပင္ မဟုတ္လား .. ++
           
===========================================

                နတ္မိမယ္အလားလွပေနေသာမိန္းကေလးသည္ မည္သည္ကို အလိုမက် ေနသည္မသိ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာခက္ထန္လွ်က္ရွိသည္ ..
နီတ်ာရဲေနေသာ ႏူတ္ခမ္းေလးအား ပုလဲလုံးသဖြယ္သြားေလးျဖင့္ ေသြးေျခဥမတတ္ ကိုက္ထားျပီး သူမ၏လက္ေမာင္းကို ပြတ္သပ္ေန၏ ..

               ယင္းအခိုက္ သူမမွီလဲေနရာ သလြန္ေစာင္းနေဘးသို႕ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ..

               ''သခင္မေလး ..သခင္မေလးစုံစမ္းခိုင္းထားတဲ့ နဖူးမွာ ေရႊေရာင္ အစက္အေပ်ာက္နဲ႕လူငယ္သတင္းသိရျပီ သခင္မေလး..''

                  မိန္းမေခ်ာေလးသည္ ထိုစကားေၾကာင့္ အသက္ရွဴမွားမတတ္ျဖစ္သြား ျပီး အသက္၀င္လာသည္.. ထို႕ေနာက္ ေအးစက္ေသာေလသံျဖင့္..

                   ''သူအခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ .. ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း...ေရွာင္မိန္''

                  သတင္းလာပို႕ေသာ ေရွာင္မိန္သည္ သခင္မေလး၏ စကားသံေၾကာင့္ ရင္ထဲစိမ့္သြားျပီး ေျခတလွမ္္းကို ေနာက္သို႕ဆုတ္ကာ ..

                      ''၀ူ..၀ူ..၀ူေခ်ာင္ ျမိဳ႕ေပၚမွာတဲ့ မဂၤလာပြဲတစ္ခုကို ဖ်က္သြားတယ္လို႕ ၾကားတယ္ .. ''

                   သခင္မေလးဆိုသူက အံကိုၾကိတ္ကာ ..

                  ''ေရွာင္မိန္ အခုခ်က္ျခင္း ငါတို႕ ၀ူေခ်ာင္ကို သြားမယ္ ..ဒင္းကို အေရခြံ ဆုတ္ပစ္မယ္ ..''

                   ေရွာင္မိန္သည္ သခင္မေလးအား နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ႏွင့္ၾကည့္ေနမိသည္.. သခင္မေလးသည္ ခရီးမွ ျပန္လာခဲ့ကတည္းက စိတ္ဓါတ္မ်ား ပိုမိုခက္ထန္သြားသည္ .. ေရွာင္လင္သို႕ မေရာက္ဘဲ  ေက်ာင္းလီဘုံေက်ာင္းပ်က္ မွ သာျပန္လည့္လာျခင္းျဖစ္ျပီး ..သူမမရွိခင္ ည က မည္သည့္ကိစၥမ်ား ျဖစ္သြားသည္ မသိ .. သူမ စားစရာေသာက္စရာမ်ားယူ၍ ျပန္လာေတာ့ သခင္မေလးမွာ အ၀တ္အစားမ်ား ဖရိုဖရဲႏွင့္ ငိုရွိဳက္ေန၏ .. ထို႕ေနာက္ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ အေမွာင္နန္းေတာ္သို႕ ျပန္လာၾကသည္ .. မ်က္ႏွာဖုံးကာ  ဇာပ၀ါျခံဳထားရန္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း မရေတာ့ေပ.. ထို႕ေၾကာင့္ သခင္မေလးအား သုိင္းေလာက သားမ်ား မေထာ္မနန္းအၾကည့္ ထိကပါးရိကပါးအေျပာမ်ားေၾကာင့္ သူမလက္ခ်က္ႏွင့္ မ်က္စိအလင္းကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသူ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်ရွိသည္..

                     ထိုစဥ္ကတည္းကစ၍ ေရႊေရာင္နဖူးပိုင္ရွင္သတင္းအား စုံစမ္းခိုင္း ထားသည္ေလ.. သူမလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် စုံစမ္းသတင္းရယူ၍ ယခုမွ အႏွီေကာင္ သတင္းကို ရျခင္းျဖစ္သည္..

                     ယခုေတာ့ သတင္းရရျခင္း ၀ူေခ်ာင္သို႕သြားရန္ အမိန္႕ေပးေနေလျပီ ..ေရွာင္မိန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ မ၀ံ့မရဲေလသံျဖင့္..

                  ''သခင္မေလး အခုခ်က္ျခင္း ခရီးထြက္လို႕ေတာ့ မရေသးဘူးေလ.. ဘိုးဘိုးၾကီးတို႕တေတြ နန္းေတာ္ကို ေစာင့္ၾကပ္ေနျပီဆိုေတာ့ မသိေအာင္ ဘယ္လိုမွ ခိုးထြက္လို႕မရဘူး .. ျပီးေတာ့ ဟုိ သန္းေခါင္ညမိစၦာသိုင္းက်င့္စဥ္ေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္း သြားတဲ့သူကို ကုသတဲ့ ေနရာမွာ သခင္မေလးမရွိလို႕မွ မျဖစ္ပဲ ..'''

                      သခင္မေလးသည္ လဲေနရာမွ ခုန္ထလိုက္ျပီး ...

                    ''အိုး ..ဒါေတြငါမသိဘူး .. ငါအဲ့ေကာင္ကို သတ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္ ..ငါ..ငါ..'''

                    ထိုစကားေျပာျပီးေနာက္ အားအင္မရွိေတာ့သလို သလြန္ေပၚ ပုံလဲ က်သြားကာ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေနရွာ၏ ...ေရွာင္မိန္သည္ သူမအလြန္ ခ်စ္ခင္ေလးစား ရသူမို႕ သခင္မေလးအနီးသို႕ေျပးသြားကာ ဖက္ျပီးေနာက္..

                      ''သခင္မေလး မငိုပါနဲ႕ေတာ့ .. ေကာင္းျပီ သခင္မေလးေတာ့ ဒီနန္းေတာ္က လုံး၀ထြက္လို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး .. ဘိုးဘိုးၾကီးတို႕ ေသခ်ာေပါက္ လိုက္ဖမ္းမွာပဲ .. ေရွာင္မိန္ ခိုးထြက္ရင္ ဒီေလာက္အေရးစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး .. ေရွာင္မိန္ ထြက္သြားမယ္ ..အဲ့ဒီေကာင္ကို ဒီကို ဖမ္းေခၚလာမယ္.. ဒီကိုေရာက္လာမွ သခင္မေလး ၾကိဳက္သလိုစီရင္ေပါ့ ..''

                      သခင္မေလးမွာ ေရွာင္မိန္၏ စကားေၾကာင့္ အားတက္သေရာ္ ျဖစ္သြားကာ ...
                   ''နင္.. တကယ္ေျပာတာလား .. အဲ့ေကာင္ကို ေသခ်ာေပါက္ရေအာင္ ရွာျပီးဖမ္းခဲ့ေနာ္.. နင္ဆက္ဆက္ ေခၚလာခဲ့ရမယ္ .. ''

                      ေရွာင္မိန္က သခင္မေလး၏ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္ျပီး ..
                   ''စိတ္ခ် သခင္မေလး ..ေရွာင္မိန္ သူ႕ကို ဖမ္းေခၚခဲ့မွာပါ ..ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေသာကေရာက္မေနဘဲ ေရွာင္မိန္ကို ေစာင့္ေန.. ''

                    သခင္မေလးမွာ ယခုမွ သက္သာရာရသြားသည့္ႏွယ္ ေရွာင္မိန္အား ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္..

======.===================================

            ေတာလမ္းတေလွ်ာက္ဖုန္မ်ားကေထာင္းေထာင္းထေနသည္ .. ေလလည္း ဆိုရေလာက္ေအာင္ မတိုက္ပါဘဲ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဖုန္းမ်ားက ေထာင္းေထာင္းထေနရသနည္း ..အေၾကာင္းအရင္းကို စူးစမ္းၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ျမင္းလွည္းတစီးေၾကာင့္ဟုေျပာရေပလိမ့္မည္ ..

                 သစ္သားအၾကမ္းထည္မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ထိုျမင္းလည္းမွာ ပုံမွန္ အတိုင္းသာခရီးႏွင္ေနေသာ္လည္း  ေတာလမ္းမွာ ေျမသားမ်ားပြေနသည္မို႕ ဖုန္မ်ား ေထာင္းေထာင္းထေနျခင္းျဖစ္သည္..

                  ျမင္းလည္းကိုေမာင္းႏွင္ေနသူမွာ ေခါင္းကို ခ်ည္သားျခံဳလႊာ လြမ္းျခံဳ ထားရျပီး တကိုယ္လုံးလည္းဖုံမ်ားေပပြေန၏ .. ျမင္းလွည္းထဲတြင္မူ ဖုန္မွဳန္မ်ား ကင္းစင္ေနလွ်က္ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနသည္ .. ထိုအထဲတြင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းလူလုပ်ိဳ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာ့ေမာ့ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ထိုင္ေနၾက၏ ..သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အလည္တြင္ေတာ့ စားပြဲရွိျပီး အရက္အိုး တစ္လုံး တင္ထားသည္..

                   ထိုလူသုံးေယာက္မွာ သြားက်ိဳး .. ပိုင္စြတ္ႏွင့္ အားေကြ႕တို႕ျဖစ္သည္ .. မိန္းကေလးပိုင္က အေတြးလြန္ေနဟန္ရွိေသာ အားေကြ႕အား ..

                   ''ဘာေတြမ်ားေတြးေနတာလဲရွင္ ..ဧကႏၱ မိန္းကေလးဖုကို သတိရ ေနတာလား ..'''

                   အားေကြ႕မွာ မိန္းကေလးပိုင္၏စကားေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္သို႕ ျပန္ေရာက္ သြားျပီး ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ ..

                   ''မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္က လုံမေလးပိုင္ လိုႏုႏုနယ္နယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က က်ဳပ္တို႕နဲ႕ ခရီးအတူထြက္လာတာ ဘာေၾကာင့္မို႕လည္း လို႕ေတြးေနတာပါ..''

                     လုံမေလးပိုင္က အားေကြ႕သူမအေၾကာင္းေတြးေနသည္ဆိုသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားသည္ .. သူမပင္လွ်င္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အားေကြ႕ တို႕ေနာက္လိုုက္လာသည္ကို မသဲကြဲသည္မဟုတ္လား .. သို႕ေသာ္ သူမအား ႏုနယ္ သည္ဟုဆိုလိုက္၍ ပီတိျဖစ္သြားသည္ကေတာ့အမွန္ ..

                      ''ဘာအေၾကာင္းရင္းမွမရွိပါဘူးရွင္ ကြ်န္မက သိုင္းေလာကကို အခုမွ စ၀င္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ အေပါင္းအေဖာ္မရွိ ..ေဒသႏၱရဗဟုသုတကမရွိေသးဘူးေလ .. အခုအကိုအားေကြ႕တို႕နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ အကိုရင္းလို ခင္မင္ယုံၾကည္မိတာနဲ႕ လိုက္လာ မိတာပါ.. ဘာလဲ ကြ်န္မလိုက္လာတာကို အကိုအားေကြ႕က မၾကိဳက္ဘူးလား ..''

                      အားေကြ႕က လုံမေလးပိုင္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးအားေငးၾကည့္ကာ
                      ''လုံမေလးပိုင္လို မိန္းမလွေလး ေဘးမွာလိုက္လာတာကို မၾကိဳက္ဘဲ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ..''

                      လုံမေလးပိုင္သည္ အားေကြ႕၏ စကားေၾကာင့္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားျပီး သူမ၏အက်ႌလက္စကို လုံးေခ်ေနမိသည္ ..

                       အမွန္စစ္စစ္ အားေကြ႕မွာ က်င္းက်ဴးအေၾကာင္းေတြးေတာ ေနျခင္းျဖစ္သည္ .. ပန္းေလးလိုႏူးညံသိမ္ေမြ႕ေသာ က်င္းက်ဴးမွာ ခရီးၾကမ္းႏွင္ကာ သူ႕ကို လိုက္ရွာေနသည္ဆို၍ ေနမရထိုင္မရႏွင့္စိတ္ပူေနျခင္းသာ .. သူ၏ခရီးစဥ္မွာ အစက ေျမေအာက္ေစ်းကိုလိုက္ရွာမည္ ..ျပီးလွ်င္ က်င္းက်ဴးရွိရာ ေနျပည္ေတာ္သို႕ သြားမည္ဟု အစီအစဥ္ခ်ထားေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ကေမွာက္ကမမ်ားျဖစ္ကာ အကုန္လမ္းေခ်ာ္သြားျပီေလ ..

                         က်င္းက်ဴး..က်င္းက်ဴးသာ လမ္းခရီးတြင္ တခုခု ျဖစ္သြားမည္ ဆိုလွ်င္ ... အားေကြ႕မွာ အေတြးႏွင့္ပင္ ရင္တခုလုံးပူေလာင္ကာေနလာ၏ .. သူႏွင့္က်င္းက်ဴးခြဲခြါကာနီးအခ်ိန္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိလာသည္ ...

                       က်င္းက်ဴး၏ မ်က္လုံးထဲတြင္မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ သူကိုယ္၌ကလည္း ငိုခ်င္ေနသည္ကို ေတာင့္ခံထားရသည္ .. က်င္းက်ဴးက သူရွဥ့္ခ်ည္ေပးထားေသာ ႏြယ္ၾကိဳးေလးကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး  သူ႕အားလက္ကို ခါရမ္းျပေနသည္ ..

                        ထိုစဥ္ကလည္း က်င္းက်ဴးတို႕စီးႏွင္းသြားေသာျမင္းလည္းသည္ ဖုန္မ်ားတေထာင္းေထာင္းထေနသည္မဟုတ္လား ..ထိုဖုန္လုံးေနာက္မွ အဓိပၸါယ္မဲ့ သူေျပးလိုက္သြားခဲ့ဖူးသည္ေလ...

                        ''ၾကည့္...အကိုအားေကြ႕က လူကိုစိုက္ၾကည့္ျပီးဘာမွလည္း မေျပာဘူး..''

                   အားေကြ႕မွာ လုံမေလးပိုင္၏အသံေၾကာင့္ အတိတ္မွ လန္႕ႏိုးသြားကာ

                       ''ဟဲဟဲ လုံမေလးကအရမ္းလွေနေတာ့ .. လူသားမွ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႕ စိုက္ၾကည့္ေနမိတာပါ ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..''

                       ထိုစဥ္ ျမင္းလွည္းေမာင္းေနေသာ သြားက်ိဳးမွ

                      ''အကိုအားေကြ႕ ေရွ႕မွာ လူေတြအမ်ားၾကီးပဲ ေျပးလာၾကတာ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လည္းမသိဘူးဗ်..''
                       အားေကြ႕က လုံမေလးပိုင္အား ခဏေနအုံးဟူေသာ ဟန္ႏွင့္ လက္ကာျပလိုက္ရင္း ...

                      ''ျမင္းလွည္းရပ္ျပီး ေမးၾကည့္စမ္းကြာ .. ရန္သူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မို႕လား ..''

                    ''မဟုတ္ဘူးအကိုအားေကြ႕ ..ရြာလုံးကြ်တ္ထြက္ေျပးလာတဲ့ ပုံစံဗ် .. မိသားစုေတြေရာ.. အိုးခြက္ေတြေရာ ..''

                         ထိုသို႕ေျပာျပီး သြားက်ိဳးက ျမင္းလည္းကိုရပ္တန္႕လိုက္သည္ ..
အားေကြ႕ႏွင့္လုံမေလးပိုင္တို႕မွာ ျမင္းလည္းအျပင္သို႕ ထြက္ၾကည့္လိုက္ရာ အဟုတ္ပင္ ရြာလုံးကြ်တ္ထြက္ေျပးလာဟန္တူေသာ လူအုပ္ၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ ..
                          ဤသည္ကပင္ အားေကြ႕၏ ဒုတိယေျမာက္အရွဳပ္ေတာ္ပုံၾကီး ေပၚေပါက္လာေပေတာ့သည္..

#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၁ B

        ဖုန္မ်ားေဖြးေဖြးလွဳပ္ေအာင္ေပက်ံေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ စုစုေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ခန္႕ရွိသည္ .. အိမ္ေမြးတိရိစၦန္မ်ားပါ ပါ၀င္သျဖင့္ ကြ်က္ကြ်က္ညံေအာင္ ဆူပြက္လွ်က္ရွိသည္ ..

         အခ်ိဳ႕မွာမ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္အခ်ိဳ႕မွာ ငိုေၾကြးေနလွ်က္ ရွိျပီး ကေလးသူငယ္ မ်ားမွာလည္း ပူျပင္းေသာေနေရာင္ေၾကာင့္ ကိုယ္လက္ႏြမ္းရိေနသည့္ပုံရွိ၏ ..

            သြားက်ိဳးက သူ၏အနီးမွျဖတ္သြားေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ

           ''ဗ်ိဳ႕ ေနာင္ၾကီး  ရြာလုံးကြ်တ္ေျပာင္းလာရေအာင္ ဘာျပသနာမ်ား ရွိလို႕လည္းဗ်..''

             ထိုလူက ေနာက္သို႕လည့္ၾကည့္ျပီး ..

            ''ဟူး..ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲ.. ဒီလိုဗ် က်ဳပ္တို႕က တုံးမင္ျမစ္၀ကြ်န္း ေပၚမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ရြာသားေတြ.. ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚမွာ ရြာေပါင္း ရွစ္ဆယ္္ေလာက္ ရွိမယ္ အခ်ိဳ႕ကရြာၾကီး တခ်ိဳ႕ကရြာေလးေတြ .. ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဆိုေတာ့ သားငါးလွိဳင္ လွိဳင္ေပါျပီး ..ေျမပဲ ေနၾကာနဲ႕ အျခားစိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံေတြအရမ္းထြက္တယ္ေလ.. ဒီေတာ့ စီးပြားေရးေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပတယ္ဗ် .. အခြန္အတုတ္ကို ပုံမွန္ေဆာင္ ႏိုင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႕ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသကို နယ္စားၾကီးကိုယ္တိုင္ စံျပရြာမ်ားစု ဆိုျပီး
ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာလုပ္သြားေသးတယ္ .. ''

                 ေခြ်းမ်ားသည္ ဖုန္ႏွင့္ေရာေနေသာေၾကာင့္ ရႊံ႕ေၾကာင္းၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ကာ စီးက်လာျပီး မ်က္လုံးထဲသို႕၀င္သြားသျဖင့္ ထိုလူက ေရအိတ္ထဲမွေရျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ လိုက္ကာဆက္လက္၍..

                   ''က်ဳပ္တို႕လည္း စံျပရြာမ်ားစုလို႕ နာမည္တပ္ေပးျပီးကတည္းက အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြအေနနဲ႕ ႏွစ္ဆတိုးျပီး က်ိဳးစားတာေပါ့ဗ်ာ ..
က်ိဳးစားသေလာက္လည္း ခရီးေရာက္သဗ်.. ဒီလိုနဲ႕စိတ္လက္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွိေနတုန္း ..က်ဳပ္တို႕ စံျပရြာမ်ားစုကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က လူတစ္စု ေရာက္လာတယ္ဗိ်ဳ႕ ..  ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းဆိုပဲ .. သူတို႕ေရာက္လာတာနဲ႕ တန္းျပီး ဒုကၡ ေတြပါ ပါလာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ .. ''

                        အားေကြ႕က ဖုန္လုံးမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနေသာ လုံမေလးပိုင္အား ျမင္းလွည္းေပၚျပန္တက္ရန္ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပလိုက္ျပီး

                        ''အင္း ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စလာျပီပဲ ...ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းဆိုတာ အနက္ေရာင္ေအာက္လမ္းဂိုဏ္းဗ် အဆိပ္သုံးတဲ့ေနရာမွာ အလြန္ထူးခြ်န္တယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္ အထူးသျဖင့္ေျမြအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုႏိုင္သတဲ့..  သူတို႕သုံးတဲ့အဆိပ္ကလည္း ေျမြဆိပ္ဆိိုပဲ ...''

                     ထိုလူက ေပါင္ကို ပုတ္ကာ ..
                     ''မွန္လိုက္ေလ ေနာင္ေတာ္္ရယ္ .. လူေတြကလည္း သိပ္အရုပ္ဆိုး သလို အက်င့္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ တန္တဲ့ေကာင္ေတြ .. သူတို႕ေရာက္လာတာနဲ႕ အခ်ိန္ကိုက္ပဲ က်ဳပ္တို႕ရြာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဆိပ္သင့္ၾကတယ္ဗ် .. သင့္တာကလည္း ရြာလူၾကီးနဲ႕ သူ႕မိသားစုေတြပဲေရြးသင့္တာ ..  ေသလုေမ်ာပါး ကို ေ၀ဒနာခံစားေနၾကတာပဲဗ်ိဳ႕ ..ေဘးကျမင္ေနရတဲ့ က်ဳပ္တို႕ေတာင္ ၾကက္သီးဖ်န္း တယ္ .. ပါးစပ္က အညိဳေရာင္အရိအရြဲေတြအန္ထုတ္ျပီး ..မ်က္ႏွာေတြ ေဖာအစ္ ေနတာမွ ပ်ားၾကီးအတုပ္ခံထားရတဲ့လူလိုပဲ တခါတေလ ေမြးညင္းေပါက္ထဲကေတာင္
 ေသြးထြက္လာသဗ် .. ရြာသားေတြကလည္း ဒီအျဖစ္ဆိုးၾကီးကိုျမင္လို႕ အရမ္းေၾကာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းက လူတစ္ေယာက္က ေျပာလာ တယ္ .. ဒီလိုျဖစ္ရတာ သူတို႕လက္ခ်က္တဲ့ .. ''

                    ''ဒီလိုေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ ၀င္ဆုံးမလိုက္ရမွာကိုး..''

                     သြားက်ိဳး၏ အေျပာကို ..

                    ''ဆုံးမျပီလားဗ်ာ .. ရြာသားအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ဒုတ္ဓါး ေတြဆြဲျပီး သူတို႔ကို တိုက္ခိုက္မလို႕လုပ္တာ ..''

                    အားေကြ႕က

                   ''အဲ့လိုလုပ္တဲ့ ရြာသားေတြ အကုန္ေသကုန္ ေရာမဟုတ္လား ..''

                   ''မွန္တယ္ဗ် ..မွန္တယ္ .. သူတို႕အနားကို ကပ္သြားတုန္းပဲ ရွိေသး တယ္ လက္တဖက္ရမ္းလိုက္တာနဲ႕ ဒြါရကိုးေပါက္က ေသြးမည္းေတြ ထြက္လာ ျပီးခ်က္ခ်င္းေသကုန္ေတာ့တာပဲ .. က်ဳပ္တို႕ဆို ေၾကာက္လိုက္တာမွ ဒူးေတာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားတယ္ .. အစက အဆိပ္ေၾကာင့္လို႕မထင္ဘူး ..ျပဳစားလိုက္တယ္ပဲ ထင္တာကိုး .. ''
                     ထိုလူက ေရတဂြတ္ေသာက္လိုက္ျပီး ..
                 ''ဒါနဲ႕က်ဳပ္တုိ႕လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ဒူးေထာက္ေတာင္း
ပန္ရတာေပါ့ ..အဲ့ခါၾကေတာ့မွ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္က ျပန္ေျပာတယ္ ..  ေသသြားတဲ့ ရြာသားေတြလို မျဖစ္ေစခ်င္ရင္ သူတို႕ကို ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း ေျမြဖမ္းေပး ဖို႕ .. တကယ္လို႕ မဖမ္းေပးဘူးဆိုရင္ေတာ့  စံျပစုေပါင္းရြာ အကုန္လုံးကို သက္ရွိ သက္မဲ့မက်န္ သတ္ပစ္လိုက္မယ္တဲ့ ... '''
                  ''ခင္ဗ်ားတို႕ စံျပစုေပါင္းရြာမွ ေျမြေတာ္ေတာ္ေပါလို႕ ထင္တယ္ ..''
                   ''ေပါလိုက္တာမွ ေျမြေပါင္းစုံရွိတာဗ် .. တခါတေလ အသိုက္အအုံနဲ႕ ေတာင္ေတြ႕တာ .. ''
                    သြားက်ိဳးက၀င္၍ ...
                  ''ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားတို႕မွာလည္း ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးေကာင္းေကာင္းရွိမွာေပါ့ ဒါေတာင္မွ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းအဆိပ္ကို မေျဖႏိုင္ဘူးလား..''
                   သြားက်ိဳး၏အေမးအား ထိုလူမေျဖခင္ အားေကြ႕က ၀င္ေျဖလိုက္သည္ ..
                 ''မင္းက ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းရဲ႕အဆိပ္ကို အထင္ေသးတာကိုး.. သိုင္းေလာက မွာ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းရဲ႕ အဆင့္အတန္းဟာ ေနရာတေနရာရွိတယ္ .. ေရႊဗ်ိဳင္းျဖဴစံအိမ္ တို႕ ဘာတိုု႕ထက္အမ်ားၾကီးသာတယ္ကြ .. ဒီေတာ့စဥ္းစားၾကည့္ သူတို႕သုံးတဲ့ အဆိပ္ဟာ ရိုးရိုးအဆိပ္ျဖစ္မလားဆိုတာ .. ေအာက္လမ္းဂိုဏ္းထဲမွာေတာ့ ပ၀ါျဖဴဂိုဏ္း ျပီးရင္ အဆိပ္သုံးအၾကမ္းဆုံးဂိုဏ္းထဲမွာပါတယ္ .. တခုသာတာလည္း ရွိေသးတယ္ .. တျခားအဆိပ္ဂိုဏ္းေတြလို အဆိပ္ၾကီးပဲအားကိုးတာမဟုတ္ဘူး သိုင္းပညာလဲ အရမ္းထူးခြ်န္သတဲ့ .. ''

                      အားေကြ႕၏စကားကို ျမင္းလည္းထဲမွ ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေနေသာ လုံမေလးပိုင္သည္
                    ''ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္ .. ကြ်န္မရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာကလဲ မွာ လိုက္တယ္ သိုင္းေလာကထဲကို ေရာက္ရင္ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းကို ေရွာင္ဖို႕ ..သူတို႕ရဲ႕ ရိုုးရိုးဂိုဏ္းသားေတာင္မွ ေတာ္ရုံအဆင့္ျမင့္သိုင္းသမားေလာက္ကို ဒုကၡေကာင္း ေကာင္း ေပးႏိုင္သတဲ့ ..''

                    သြားက်ိဳးကအားေကြ႕ႏွင့္လုံမေလးပိုင္စကားေၾကာင့္ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္း ႏွင့္ပိုဆုံေတြခ်င္လာ၏ .. ေလာေလာလတ္လတ္ကမွ သုိင္းေလာက၏နာမည္ေက်ာ္ သူရဲေကာင္းဇရပ္ပိုင္ရွင္ကို အႏိုင္ယူထား၍ ေသြးေျမာက္ေနသည္ေလ.. ထို႕ေၾကာင့္ ေအာက္လမ္းသိုင္းဂိုဏ္းေလာက္ကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္းရင္ဆိုင္ႏိုင္မည္ဟု ယုံသည္...

                    စံျပစုေပါင္းရြာသားမွာ အားေကြ႕တို႕စကားကို နားေထာင္ေနရာမွ ..
  ဆက္လက္၍ ..

                   ''ဒီေရႊေရာင္အကြက္နဲ႕ ေနာင္ၾကီးေျပာတာမွန္တယ္ဗ် .. သိုင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၾကတယ္ .. သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို လက္နဲ႕ ရိုက္သတ္တာျမင္ဖူးတယ္ ..''

                       သြားက်ိဳးက ထိုုရြာသား စကားဆုံးလွ်င္ ျပံဳးလိုက္ျပီး နေဘးမွ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို သူ၏လက္၀ါးျဖင့္ ရိုက္ခ်လိုက္၏ ...

                    ''ေျဖာင္း ..''
                    ''ဘုန္း..''

                    ေပါင္လုံးခန္႕ရွိေသာ သစ္ပင္ၾကီးမွာ သြားက်ိဳး၏လက္ဒါဏ္ေၾကာင့္ ခါးလည္မွ က်ိဳးျပတ္သြားသည္ .. တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္ ေျပာျပေနေသာရြာသားတို႕သည္  သြားက်ိဳး၏အစြမ္းကို ျမင္လွ်င္ ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးက်ဴးၾက၏

                     ျဖစ္ေၾကာင္းစဥ္ေျပာျပေနေသာ  ရြာသားမွာ သစ္ပင္ျပတ္အား သြားကိုင္ၾကည့္ျပီး ..

                     '' ေနာင္ၾကီးသာအဲ့အခ်ိန္တုန္းကရွိေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဗ်ာ ..''

                        ''အခုလည္းေနာက္မက်ေသးပါဘူးဗ်ာ ..ခင္ဗ်ားတို႕ က်ဳပ္တို႕နဲ႕ သာျပန္လိုက္ခဲ့ အဲ့ေကာင္ေတြကို က်ဳပ္ဆုံးမေပးမယ္ ..''

                        သြားက်ိဳး၏ ခပ္ၾကြားၾကြားစကားေၾကာင့္ အားေကြ႕မွာ ရယ္ခ်င္ ပက္က်ိ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ရြာသားက ..

                         ''အခုဒီေကာင္ေတြမရွိေတာ့ဘူးဗ်.. သူူတို႕ရြာကို လာတာက ေျမြလိုခ်င္လို႕ လာတာကိုးဗ် .. အခုျမစ္၀ကြ်န္းေပၚမွာ ေျမြတစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ သူတို႕ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ ..''

                          အားေကြ႕သည္ပင္ ထိုလူ၏စကားေၾကာင့္ နေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္သြားျပီး ..

                     ''ဒီေကာင္ေတြမရွိဘဲ ဘာလို႕ရြာလုံးကြ်တ္ ထြက္ေျပးလာၾကတာလဲ ''

                      ''ၾကြက္ေၾကာင့္ဗ် ..ၾကြက္ေၾကာင့္..''

                 အားေကြ႕ႏွင့္သြားက်ိဳးမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ယာက္ၾကည့္ကာ
အားေကြ႔က

                ''ၾကြက္ေၾကာင့္ .. ခင္ဗ်ားႏွယ္ ရူးမ်ားေနသလားဗ်ာ .. ၾကြက္ပဲ ရိုက္သတ္ လိုက္ျပီးေရာေပါ့ ...''

                 ''ေနာင္ၾကီးတို႕ထင္သလို ရိုက္သတ္လို႕ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အကုန္ ရိုက္သတ္ျပီးျပီေပါ့ အခုဟာတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူးဗ် .. သိန္းနဲ႕ခ်ီ တဲ့ၾကြက္ေတြ ...''

                  သြားက်ိဳးႏွင့္ လုံမေလးပိုင္တို႕မွာ ျပသနာ အရင္းအျမစ္ကို မရိပ္မိေသး ေသာ္လည္း ဉာဏ္ေကာင္းေသာ အားေကြ႕ကသေဘာေပါက္သြား၏ ... သူက

                     ''က်ဳပ္သေဘာေပါက္ျပီဗ်ိဳ႕ ... ေျမြရဲ႕အစာက ၾကြက္ေတြ .. အခု သူတို႕ကို စားေသာက္မဲ့ ေျမြမရွိေတာ့ လို႕ ၾကြက္ေတြမတရားေပါလာတယ္ .. ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့ အတြက္ ၾကြက္ေတြ မ်ားလာတာကို အစက ခင္ဗ်ားတို႕ ရြာသားေတြ မရိပ္မိဘူး .. ေနာက္မွထိန္းမႏိုင္သိမ္းမႏိုင္ျဖစ္ျပီး .. ရြာထဲေတြ အထိ ၾကြက္ေတြ၀င္လာမယ္ .. စိုက္ခင္းေတြပ်က္မယ္ .. ဒါေၾကာင့္ ထြက္ေျပး လာတယ္  ဒီလိုမဟုတ္လား .. ''

                      ''မွန္တယ္ဗ်ိဳ႕ မွန္တယ္ က်ဳပ္ကစကားကို သိပ္လည္လည္     ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္လို႕ ..ေနာင္ၾကီးေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ .. ေနာက္ဆုံးၾကြက္ေတြက လူကိုေတာင္ ရန္ရွာလာေတာ့တာ .. အစားေသာင္းက်န္းခ်က္ကေတာ့ သူတို႕ အုပ္ျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ဘာသက္ရွိမွကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ..ကြ်ဲတစ္ေကာင္ဆိုရင္ လက္တစ္ျဖစ္စာေလာက္နဲ႕ အရိုးက်တယ္ဗ် ..''

                      အားေကြ႕ကတခ်က္စဥ္းစားလိုက္ျပီး ..

                     ''ဒါနဲ႕ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚကရြာဆိုေတာ့ ၾကြက္ေတြ ဒီဘက္ကမ္းေတြေပၚ ေရာက္မလာႏိုင္ဘူးမို႕လား ..''        

                     ''ေနာင္ၾကီး မသိလို႕ က်ဳပ္တို႕ကျမစ္၀ကြ်န္းဆိုေပမယ့္ တည္ေနရာက နည္းနည္း ထူးဆန္းတယ္ဗ် ... မိုးတြင္းမွာ ကြ်န္းျဖစ္ျပီး ေႏြခါနဲ႕ေဆာင္းမွာ ကုန္းနဲ႕ တဆက္ထဲ ျဖစ္သြားတယ္ .. အခုမိုးလည္းကုန္စဆိုေတာ့ ေနာက္တလေလာက္ဆို ကုန္းနဲ႕ တဆက္ထဲျဖစ္ျပီ.. ''

                     အားေကြ႕က ျမင္းလည္း ကိုယ္ထည္ကို လက္ဆစ္ျဖင့္ ေခါက္လိုက္ ကာ ..
                    ''ခင္ဗ်ားတို႕ ၾကြက္ေတြ အႏၱရာယ္သိသိျခင္း နယ္စားရုံးေတာ္ကို မေလွ်ာက္တင္ဘူးလား ..''

                    ထိုအခါမွထိုလူ၏ေဒါသကို ၾကံဳလိုက္ရ၏ ..သူတို႕ရြာပ်က္ေအာင္ ျပဳလုပ္သြားသည့္ ဟိုက္ထုံးဂိုဏ္းကိုပင္ ဤမွ်ေလာက္ ေဒါသထြက္ျခင္းမရွိ .. နယ္စား ရုံးဆိုမွ ေဒါလေမာင္းထေတာ့သည္..

                      ''ထြီ.. အလကားနယ္စားရုံး .. က်ဳပ္တို႕က သူ႕ဆီကို အားကိုး တၾကီးနဲ႕သြားေလွ်ာက္တင္တာကို ဂရုမစိုက္တဲ့အျပင္ ..ကိုယ္ျပသနာ ကိုယ္ရွင္းဖို႕ သူအလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ၾကြက္ျပသနာကို လာမတင္ျပဖို႕ ဆဲလြတ္ လိုက္တယ္ေလ.. က်ဳပ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အကုန္ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတာပဲ ..''
                      ''ခင္ဗ်ားတို႕အခု လူအုပ္ၾကီးနဲ႕ ဘယ္ကို မ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းၾကမလို႕လဲ ဗ် .. နီးနီးနားနား တုံးမင္ျမိဳ႕ေပၚေတာ့ မသြားဘဲ ..တျခားဘက္ကို သြားေနၾကတာ ..''

                   အားေကြ႕၏ စကားအား ထိုသူက လက္ခါျပလိုက္ရင္း .. သူ၏ပုခုံးကို ေရဆြတ္ကာ ..

                  ''ေနာက္တလေလာက္ဆို ၾကြက္ေတြ ကုန္းေပၚေရာက္လာေတာ့မွာေလ အဲ့ခါၾကရင္ တုံးမင္ျမိဳ႕ပ်က္မွာပဲ ..  ၀ူေခ်ာင္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းသက္သာအုံးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႕က ၀ူေခ်ာင္ထက္ေ၀းတဲ့ ေနရာကိုလည္း ဆက္သြားမွာ.. ေရ၀ိုင္း ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာပဲ အေျခခ်ေတာ့မယ္ဗ် ..ေလာေလာဆယ္ ၀ူေခ်ာင္ေရာက္ ေအာင္အရင္သြားရမယ္ .. ဒါမွခရီးဆက္ဖို႕ ျမင္းလည္းတို႕ဘာတိို႕ ၀ယ္လို႕ရမွာ ..'''
                   အားေကြ႕ကသူ၏ ျမင္းလွည္းေပၚမွ အထုတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ျပီး ..
                   ''ေငြေရးေၾကးေရးေရာ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လားဗ် ..''
                   ထိုသူကပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္  အားေကြ႕အား ျပံဳးျပကာ

                  ''အခြန္ေဆာင္မယ့္ေငြေတြလည္း ရွိေသးတယ္ ..ျပီးေတာ့ ရြာကလည္း ခ်မ္းသာေတာ့ ေငြေၾကးအတြက္ ပူစရာမလိုဘူးဗ်ိဳ႕ ..သြားျပီေနာင္ၾကီးေရ .. ေရွ႕လူအုပ္နဲ႕ အဆက္ျပတ္သြားအုံးမယ္ .. '''

                   ေျခဗလာႏွင့္ ေျပးလႊားသြားေသာ ထိုလူအားၾကည့္္ကာ အားေကြ႕က အထုတ္ကို ျပန္တင္လိုက္ျပီး ..

                    ''ကိုင္း သြားက်ိဳးေရ ..သူေျပာတဲ့ ကြ်န္းကို သြားၾကည့္ၾကအုံးစို႕ကြာ ..မင္းလိုက္ရဲတယ္မို႕လား ..''

                    ''ဟား...ဟား...ဟား..ဟား.. သြားက်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွမေမးနဲ႕ အကိုအားေကြ႕က ခိုင္းဖို႕ပဲလိုမယ္ ..သြားက်ိဳးကလုပ္မယ္ .. လုံမေလးပိုင္ကို ေမးရမွာ''

                    ''ဘယ္လိုလဲ လုံမေလးပိုင္ ..ၾကြက္တို႕ရဲ႕ကြ်န္းေဂဟာကို လိုက္ရဲပါ့ မလား ..''

                     ပိုင္စြတ္သည္ မိန္းကေလးပီပီ ၾကြက္ဟူေသာအသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ပင္ရြံ႕ေၾကာက္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း .. သူမအား အထင္ေသးသြားမည္ကို စိုးရိမ္၍

                  ''အိုး .. အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အဟိတ္တိရစၦန္ကိုေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူးရွင္ ..အကိုအားေကြ႕တို႕ေတာင္ သြားရဲရင္ ကြ်န္မလည္းလိုက္ျပီးသားပဲ ...''

                   အားေကြ႕က လုံမေလးပိုင္၏လက္ဖ၀ါးႏုႏုကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး .. (ငိုးမငါ့အတိုင္းပဲလက္သြက္တာ  ဤကားစကားခ်ပ္)

                    ''ကဲဗ်ာ ဒါဆိုလဲ အားေကြ႕နဲ႕ၾကြက္သူရဲေကာင္းတို႕ ေတြ႕ဆုံပြဲေပါကြာ .. ဟားဟားဟားဟား .. သြားက်ိဳးေရ အျမန္ေရာက္ေအာင္သာေမာင္းေဟ့...''
                   သြားက်ိဳးကေတာ့ အားေကြ႕စကားအတိုင္း မဟူရာျမင္းနက္ၾကီးအား က်ာပြတ္သံေပးလုိက္ေတာ့သည္..
                  ''ဟိုင္းယား ..ေျပးလိုက္စမ္း ေဖ့သားၾကီးေရ..'''
                   ''ခြပ္..ခြပ္..ခြပ္..ခြပ္  ''

#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၂

         ၀ူေခ်ာင္ျမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းေပၚကိုေရာက္သည္ႏွင့္ က်င္းက်ဴးမွာ ကမ္းေပၚေျပးတက္ သြားသျဖင့္ ဘဘဟုန္းမွာ  ကျပာကယာျဖင့္ အထုတ္ဆြဲကာေနာက္ကလိုက္သြားရ၏  က်င္းက်ဴးမွာ ေႏွးတုန္႕တုန္႕လုပ္ေနေသာ ဘဘဟုန္းအားေစာင့္ကာ ..

             ''ဘဘဟုန္းကလည္း သိပ္ေႏွးတာပဲ .. ''

             ''သမီးကလည္း ၀ူေခ်ာင္ျမိဳ႕ၾကီးက ေျခေထာက္မွမပါဘဲ ထြက္မေျပးပါဘူးကြယ္...''

              ''၀ူေခ်ာင္ျမိဳ႕က ေျခေထာက္မပါေပမယ့္ အကိုအားေကြ႕ကေျခေထာက္ပါ တယ္ေလ.. ေတာ္ၾကာ ဒီမွာမရွိေတာ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ .. ''

               ''ဟား..ဟား..ဟား..ဟား... ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ .. ဒါဆိုလဲ အားေကြ႕ကိုပဲ လိုက္ရွာၾကတာေပါ့ ...''

                    ျမိဳ႕ေပၚတြင္ကား ပန္းနီနီအာမခံအဖြဲ႕မွ သိုင္းသမားမ်ား... ဇာမဏီငွက္ တံဆိပ္ႏွင့္ မဟာမိတ္အဖြဲ႕သားမ်ား ..ေရႊဗ်ိဳင္းျဖဴစံအိမ္သိုင္းသမားမ်ား အစရွိသည္ တို႕ႏွင့္ျပည့္ႏွက္ ေန၏..

                    ဘဘဟုန္းႏွင့္က်င္းက်ဴးႏွစ္ေယာက္သားသည္  ေမးျမန္းစုံစမ္းျပီး ေရႊဗ်ိဳင္းျဖဴစံအိမ္သို႕ ေရာက္ရွိလာသည္ ..စံအိမ္ေရွ႕တြင္ အေခါင္း ခုႏွစ္ဆယ့္သုံးခု ျပင္ဆင္ထားျပီး အျဖဴေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ဆင္ထားသူမ်ားက ဧရင့္က်ဴးေနၾကသည္..

                   ဘဘဟုန္းမွာ ထိုကဲ့သို႕ အမဂၤလာျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ က်င္းက်ဴး၏လက္ကိုဆြဲကာ ေရႊဗ်ိဳင္းျဖဴစံအိမ္ႏွင့္ေ၀းရာသို႕ထြက္လာခဲ့၏ ..

                   ''ဘဘဟုန္းကလည္း စံအိမ္ထဲ၀င္ျပီးစုံစမ္းမွ အကိုအားေကြ႕အေၾကာင္း သိရမွာေပါ့ ..ဘာလို႕ထြက္လာတာလဲ ..''

                 လူ႕သဘာ၀ကိုနားမလည္ေသာ အရိုးခံစိတ္ႏွင့္ေမးလာေသာက်င္းက်ဴး အား ဘဘဟုန္းက..

                ''သမီးကသာ အဲ့လိုေမးရင္ အထဲမွာရွိတဲ့လူအကုန္လုံး သမီးနဲ႕ ဘဘကို တိုက္ခိုက္လိမ့္မယ္ကြဲ႕ .. ကဲဒါေတြ အသာထား ဘဘ နည္း ဘဘဟန္နဲ႕ သမီးရဲ႕ အကိုအားေကြ႕အေၾကာင္းကိုစုံစမ္းမယ္ .. သမီးကျငိမ္ျငိမ္ေလးသာေနာက္ကလိုက္ခဲ့''

                   ''ဟုတ္..ဘဘဟုန္း..''

                  က်င္းက်ဴးက၀မ္းသာအားရႏွင့္ကတိေပးကာ ဘဘဟုန္းေနာက္မွ လိုက္လာသည္... ဘဘဟုန္းမွာ ၀ူေခ်ာင္ျမိဳ႕ထဲသို႕ျပန္၀င္ကာ သူဖုန္းစား တစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာေန၏ ..

                      က်င္းက်ဴးကေတာ့ ကေလးအရြယ္သာသာ သူဖုန္းစားေလးမ်ားအား စားစရာေသာက္စရာမ်ား ၀ယ္ေကြ်းေနသည္ .. အတန္ၾကာမွ ဘဘဟုန္း ျပန္ေရာက္ လာကာ ..

                   ''ကိုင္း သမီးက်င္းက်ဴးေရ ..နင့္အကိုအားေကြ႕ကေတာ့ ေျခေထာက္မွာ ေဗြေပါက္ေနတယ္နဲ႕တူရဲ႕ ... လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္က ထြက္ေျပးသြားတယ္ၾကား တယ္ ..  မဟာမိတ္ဂိုဏ္းကလည္း အသဲအသန္လိုက္ရွာေနၾကသတဲ့။ဒါေပမယ့္ သူဖုန္းစားဂိုဏ္းက ဂိုဏ္း၀င္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူထြက္ေျပးသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ဘယ္ျမိဳ႕ကို သြားမလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္တဲ့ေလ.. ''

                      ''ဘယ္ျမိဳ႕တဲ့လည္းဟင္ ..''

                      ''တုံးမင္ျမိဳ႕ဘက္ဦးတည္သြားတာလို႕ေျပာတာပဲ .. ၀ူေခ်ာင္ကေနဆို ႏွစ္ရက္ခရီးေလာက္ဆက္သြားရမယ္ .. ဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္၀ူေခ်ာင္ မွာပဲ ခဏ နားၾကရေအာင္ .. ''

                    ''ဟာ ..ဘဘကလည္း မနားခ်င္ပါဘူး .. ခ်က္ျခင္းလိုက္ရေအာင္ပါ ''

                 စိတ္ေဆာင္ေနေသာ္လည္း ခရီးပန္းေန၍ သိပ္မလန္းဆန္းေတာ့ေသာ က်င္းက်ဴးမ်က္ႏွာအားၾကည့္ကာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘဘဟုန္းမွာ အေလွ်ာ့မေပးေတာ့ ..

                '' မနားလို႕မရဘူး သမီး .. နားကိုနားမွရမယ္ .. သမီးအတြက္ေျပာေနတာ ေတာ္ေနၾကာ လမ္းခရီးမွ သမီးေနထိုင္မေကာင္းရင္ ဒုကၡျဖစ္လိမ့္မယ္.. ဘဘေျပာတာ ကိုနားေထာင္ သမီး .. တံုးမင္မွာ သူဖုန္းစားဂိုဏ္းဌာနခြဲရွိတယ္ .. သူတို႕ကို ၀ူေခ်ာင္ ကေန လွမ္းအေၾကာင္းၾကားထားမယ္ .. တကယ္လို႕တုံးမင္မွာ အားေကြ႕ရွိေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ေရာက္လာရင္ .. သမီးကလိုက္ရွာေနတယ္ .. တုံးမင္မွာ ေစာင့္ေနပါလို႕ မွာထားလိုက္မယ္  .. ဒါဆိုသမီးရဲ႕အကိုအားေကြ႕လည္း ေသခ်ာေပါက္ေစာင့္ေနမွာပဲ .. အဲ့ခါမွ ဘဘနဲ႕သမီးနဲ႕ တုံးမင္ကိုလိုက္သြားၾကတာေပါ့ ..''

                    က်င္းက်ဴးမွာ သူမကိုယ္တိုင္လိုက္သြားခ်င္ေသာ္လည္း ဘဘဟုန္း၏ အစီအစဥ္ကလည္း ဟုတ္မွန္ေနသျဖင့္ ေခါင္းသာျငိမ့္ျပလိုက္ရ၏ ...

                      သို႕ႏွင့္ ဘဘဟုန္းမွာ ခုဏကသူႏွင့္စကားေျပာေနေသာ သူဖုန္းစား ကိုေခၚ၍ ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္ေျပေျပလုပ္ေပးရန္ ညႊန္ၾကားလိုက္သည္ ... ထိုသူဖုန္းစားမွာ ဘဘဟုန္းႏွင့္ေတြ႕ဆုံစကားေျပာရသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနသည့္ႏွယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ဦးညြတ္အရိုအေသေပးကာထြက္သြားလိုက္၏...

                          ထိုစဥ္..

                      ''ေဟ့ေကာင္ ..သူေတာင္းစား မင္းကိုေသေနျပီမွတ္ေနတာ .. ၀ူေခ်ာင္မွာ ဘာလာရွဳပ္ေနတာလည္း .. ''

                   ဟူေသာ အိုစာေနသည့္ အသံထြက္လာရာ .. ဘဘဟုန္းသည္ ေနာက္ကို လည့္ၾကည့္လိုက္သည္ .. ေတြ႕လိုက္ရသည္က တကိုယ္လုံးႏွင္းခဲလို ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏ .. ဘဘဟုန္းမွာ ထိုလူကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္၀မ္းသာအားရျဖစ္ကာ ..

                      ''ဟား..ဟား..ဟား..ဟား.. ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က ဆိတ္ျဖဴၾကီး ပါလား .. တန္ေတာ့ ေတာင္ေစာင့္နတ္က ကန္ခ်လိုက္ျပီမွတ္တယ္ ..''

                      က်င္းက်ဴးမွာ ၾကည့္ညိဳဖြယ္ရာ ဥပဓိရုပ္ပိုင္ရွင္ ထိုအဘိုးအိုအား ဦးညြတ္အရုိအေသေပး၍ ..

                       ''ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ဘဘဆိတ္ျဖဴရွင့္ .. ''

                      က်င္းက်ဴး၏စကားေၾကာင့္ ဘဘဟုန္းမွာ ဗိုက္ကို ႏိွပ္ကာရယ္ေမာ ေနသေလာက္ .. အျဖဴေရာင္၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ အဘိုးၾကီး၏မ်က္ႏွာမွာ ရွံဳ႕တြကာသြား၏ ..

                      ''သူေတာင္းစားေကာင္ မင္းလုပ္တာနဲ႕ငါ့နာမည္ေတာ့ ပ်က္ပါျပီကြာ''

                      ''ဟားဟားဟားဟား ..သမီးက်င္းက်ဴးေရ ဟိုမွာ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြက လွမ္းေခၚေနၾကျပီကြဲ႕ ..ခဏေလာက္သြားေဆာ့ေခ်အုံး .. ဘဘတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားစျမည္ေျပာလိုက္ၾကအုံးမယ္ .. ''

                        ''ဟုတ္ကဲ့ ဘဘဟုန္း ..''

                     က်င္းက်ဴးသည္ သူမအားေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကေသာ သူဖုန္းစားေလးမ်ား ထံအေျပးေလးသြားလိုက္ေလသည္ ..
                      က်င္းက်ဴးထြက္သြားျပီးေနာက္ ဆိတ္ျဖဴဆိုေသာ အဘိုးၾကီးမွ ..
                     ''ေဟ့ေကာင္ သူေတာင္းစား မင္းကိုငါက လူပ်ိဳၾကီးမွတ္ေနတာ ကေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္ေနမွကိုး .. ''

                      ''ဖြတ္ ..သိုင္းေလာကမွ ျပိဳင္စံရွားနာမည္ေက်ာ္လုပ္ေနျပီး ခန္႕မွန္းခ်က္က အလြဲၾကီးဟ .. ဘယ္ကလာငါ့သမီးကမွာလည္း ..''

                     ဘဘဟုန္းမွာ ေဘးဘီကို ၾကည့္၍အသံနိမ့္လိုက္ျပီး ..

                       ''ရန္ခြမ္းရဲ႕သမီးဟ.. ''

                       ''ေဟ ..ရန္ခြမ္းရဲ႕သမီး ..မင္းႏွယ္ကြာ ဒီေလာက္အႏၱရယ္ေတာထဲ မင္းမို႕လို႕ေခၚလာရတယ္ ..ကေလးမေလးက ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ေၾကြက်သြားေအာင္ ႏုေနတဲ့ဟာ..''

                        ''ေအး.. မင္းကအေသးစိတ္မွ မသိဘဲ ..အေတာ္ဘဲကြာ ..မင္းက ေဆးပညာမွာ တဖက္ကမ္းခတ္တယ္ဆိုေတာ့ ေရာဂါအေၾကာင္းေဆြးေႏြးရအုံးမယ္ ..
 ဒီအနီးအနားက တဆိုင္ဆိုင္မွာ ၀င္ထိုင္ရေအာင္.. ငါတို႕အတူတူမေသာက္ရတာ လည္းႏွစ္ေပါင္းၾကာျပီဆိုေတာ့ .. ''

                           အျဖဴေရာင္အဘိုးၾကီးက ဘဘဟုန္း၏ ပုခုံးကို လွမ္းဖက္လိုက္ ကာ ..
                          ''ငါလည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းေရာင္းရင္းေတြနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရတာ ဘယ္လို ၀မ္းသာမွန္းမသိဘူးကြာ .. ဒါနဲ႕ဟိုေကာင္ၾကီးေရာ ဘာသတင္းၾကားလဲ .. ''

                           ''နတ္လက္သီးလား ..ဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းဓါးလား .. ကႏၱရဘုရင္လား .. ေရာင္းရင္းေတြကအမ်ားၾကီးဟာ ဘယ္သူ႕မွန္းမေျပာဘဲ.''

                         ''ဟိုေကာင္ နန္စြန္းေလကြာ .. ေနရာတကာ စပ္စပ္စုစုနဲ႕ေကာင္ .အဲ့ေကာင္ကိုေျပာတာ ..''

                        ''ေၾသာ္ အရိပ္မဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ တတိယေျမာက္ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလား .. မသိပါဘူးကြာ ဒီေကာင္ေသမ်ားေသျပီလားမသိဘူး ..  ငါ့အထင္ စပ္စုလြန္းလို႕ သူမ်ားသတ္လိုက္ျပီလား ထင္တာပဲ..''

                        ''နန္စြန္းကုိ သတ္ႏိုင္တဲ့သူဆိုလို႕ အလယ္ပိုင္းသိုင္းေလာကမွာငါ ..မင္း . ဟိုသုံးေကာင္ ၀ူတန္မုတ္ဆိတ္.. ထင္းေလြနဲ႕ ေရွာင္လင္ေက်ာင္းထိုင္ပဲရွိမယ္ .. ဒါေတာင္ မေသခ်ာဘူးဟ .. သူကေတာင္ ျပန္သတ္ခ်င္သတ္သြားအုံးမွာ ..''

                         ''အလယ္ပိုင္းကေက်ာ္သြားလို႕ အသတ္ခံလိုက္ရတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့.. မင္းသိတဲ့အတိုင္း ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ေျမာက္ပိုင္းလည္း ရြက္ပုုန္းသီး ေတြအမ်ားသား..ဒါမွမဟုုတ္ မင္းငယ္ကြ်မ္းေဆြ သတ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ ပဲ ..ဟဲဟဲဟဲဟဲ''

                         ''သူေတာင္းစားေတာ္စမ္းကြာ ငါသူ႕အေၾကာင္းကို တမင္ေမ့ထား ပါတယ္ဆိုမွ..'''

                            ''ဒီေလာက္အသက္ေတြၾကီးကုန္ျပီပဲကြာ မေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလား ..မေမ့ႏိုင္ရင္လည္း ျပန္ေပါင္းထုတ္လိုက္ ရွင္းေနတာကို ..''

                           ''မင္းမသိတာေတြရွိေသးတယ္ကြ သူေတာင္းစားရ..''

                            ငယ္ေဖာ္ေတြအေၾကာင္းေျပာေနရင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရာ မွ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ေရွ႕အေရာက္တြင္  ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္သြားလိုက္ၾက သည္..

                         အမွိဳက္အမွဳန္တမွဳန္မွမရွိ အစြန္းအေပလုံး၀မရွိေသာ အျဖဴစြတ္စြတ္၀တ္စုံကို သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားသည့္   ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း အဘိုးၾကီးႏွင့္ စုတ္ျပတ္သတ္လွ်က္ လူရုပ္ပင္မပီေသာ အဘိုးၾကီးႏွင့္ ပုခုံးျခင္းဖက္ကာ ဆိုင္ထဲသို႕၀င္လာသျဖင့္ အမ်ားအာရုံစိုက္ခ်င္စရာပင္...

=================================
       
                    အားေကြ႕သို႕သုံးေယာက္သား တုံးမင္ျမစ္ကမ္းနဖူးသုိ႕အေရာက္တြင္ ေလွစင္းေရ တရာေက်ာ္ေက်ာ္မွ် စိုက္ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ ..  ၾကြက္ေဘးဒုကၡသည္မ်ားစီးလာေသာ ေလွမ်ားျဖစ္ဟန္တူသည္ ..အခ်ိဳ႕ ေလွမ်ားေပၚ တြင္ တိရိစၦန္အညစ္အေၾကးမ်ားက အတိုင္းသားရွိေန၏ ..

                      ျမစ္၀ကြ်န္းကိုေတာ့ ျမစ္ကမ္းမွၾကည့္လွ်င္ ျပျပေလးသာ လွမ္းျမင္ရ သည္... အားေကြ႕မွာ ေလွမ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံး အခိုင္ဆုံးဟူေသာ ေလွတစ္စင္းကို ေရြးေနခိုက္ .. သြားက်ိဳးက ...

                  ''အကိုအားေကြ႕ ကြ်န္းဘက္ကို ေလွတစ္စီးသြားေနတာေတြ႕တယ္ဗ် ''
                   လုံမေလးပိုင္ကလည္း ထိုေလွကို ပိုမိုျမင္ရေအာင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ ၾကည့္ကာ ..
                     ''ဟုတ္တယ္အကိုအားေကြ႕ လူကေတာ့တစ္ေယာက္ထဲ... ေယာက်ၤားၾကီးထင္တယ္ ..''
                     အားေကြ႕က ေလွပဲ့ေထာင္ေပၚသို႕လွမ္းတက္လိုက္ျပီး ..
                     ''အဘိုးၾကီးကြ ဓါးလြယ္ထားတယ္ ..သိုင္းသမားျဖစ္မယ္ .. '''
              အတြင္းအားအေျခခံေပၚမူတည္၍ သူတို႕သုံးေယာက္အျမင္ကြာျခားျခင္း ျဖစိသည္...
                   အားေကြ႔က ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူကာ တစ္ေခ်ာင္းကို သြားက်ိဳးအားေပးလိုက္ရင္း ..
                    ''လုံမေလးပိုင္ ..ဒီဘက္ကမ္းမွာေစာင့္ခ်င္လည္းေစာင့္ ..မေစာင့္ခ်င္ရင္လည္း လိုက္ခဲ့ ..''
                      ပိုင္စြတ္သည္ ကြ်န္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း  ၾကက္သီးမ်ားထလာေသာ္ လည္း သိုင္းသမပီပီ ဟန္တင္းလိုက္ကာ ..

                      ''အို..အတူတူလာတာပဲ ..အတူတူသြားမွာေပါ့ ..'''

                       အားေကြ႕က သူ၏လက္တဖက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ျပီး ..

                     ''ဒီလိုမွေပါ့ လံုမေလးပိုင္ကို ျမင္တာနဲ႕ ေသြးမနည္းဘူးဆိုတာ သိျပီးသား ..ဟုတ္တယ္မို႕လား သြားက်ိဳး ..''

                    သြားက်ိဳးက ေလွဦးမွ ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ေနရာမွ ေခါင္းလည့္လာျပီး
                     ''ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕ .''

                     လုံမေလးပိုင္မွာ အားေကြ႕ကမ္းေပးသည့္ လက္ကို ကိုင္ကာ ေလွေပၚသို႕တက္လာသည္ ..
                   ထို႕ေနာက္တြင္ ၾကြက္ကြ်န္းသို႕ ခ်ီတက္ၾကကုန္၏ ..
                 
                ကြ်န္းမွာ အနီးကပ္လာေလေလ ပိုမိုၾကီးေလေလျဖစ္သည္.. ထိုစဥ္  ကြ်န္းဆီမွ စူးရွဳနံေထာင္းေသာ လြန္စြာဆိုး၀ါးသည့္ အနံ႕ၾကီးတစ္ခုကလည္း သူတို႕ ဆီလြင့္ပ်ံလာေလ၏.. လုံမေလးပိုင္မွာ သူမခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ အေမႊးအိတ္ကို ရွဴရွိုက္ေနေသာ္လည္းမရ.. ပ်ိဳ႕ပ်ိဳ႕တက္ေနသျဖင့္ အားေကြ႕ကသူ႕အထုတ္ထဲမွ ဗူးတစ္ဗူးကိုယူကာ လုံမေလးပိုင္အားေပးလိုက္သည္ ...

                    ထိုဗူးမွာ သူတန္ဖိုးထားေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္ေသာ ရွဴေဆးဗူးျဖစ္၏ .. ရွဴဗူးကို ရွဴလိုက္မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားေသာ လုံမေလးမွာ ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အားေကြ႕အား စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္...

                   အားေကြ႕ကေတာ့ သူမကိုမၾကည့္ပါ.. ကြ်န္းအေနအထားကိုသာ တြက္ခ်က္ေနရင္း ေလွကို စည္းခ်က္မွန္မွန္ေလွာ္ခတ္ေန၏.. သူတို႕ေရွ႕မွ ေလွာ္ခတ္သြားေသာေလွ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ေဘးျခင္းယွဥ္လွ်က္ ရပ္လိုက္ျပီးမွာ အားေကြ႕မွာ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားသည့္ႏွယ္ ..

                    ''သြားက်ိဳး နဲ႕လုံမေလးပိုင္ ေလွေပၚက အရင္ဆင္း ..သြားက်ိဳးက ၀ါးလုံးရွည္ရွည္တလုံး ဒါမွမဟုတ္ သစ္လုံးရွည္တစ္လုံးကို ရွာျပီး ငါ့ကိုေပးခဲ့ ''

                    အားေကြ႕မည္သို႕အၾကံအစည္ရွိမွန္းသြားက်ိိဳးက မရိပ္ေသာ္လည္း ေစာဒကမတက္ ေမးခြန္းမထုတ္ပဲ လူသုံးရပ္ခန္႕အရွည္ရွိေသာ ၀ါးလုံးတစ္ေခ်ာင္းကို ရွာကာ အားေကြ႕အားေပးလိုက္သည္...

                   အားေကြ႕က ထို၀ါးလုံးကို ယူကာ ျမစ္ကမ္းႏွင့္၀ါးတရိုက္ခန္႕ အကြာတြင္ ၀ါးလုံးကိုစိုက္လွ်က္ ၾကိဳးအား ကြင္းေလွ်ာခ်ည္ထားလိုက္၏ ..တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္စည္းထားလွ်င္ လွိဳင္းအပုတ္၌ ေလွၾကိဳးတင္းျပီး ျပတ္ထြက္သြား ႏိုင္သည္မဟုတ္ေလာ...

                    ေလွာ္တက္ ႏွင့္ အ၀တ္ထုတ္မ်ားအား ေနသားတက်ထားျပီးလွ်င္ အားေကြ႕မွာ ေရထဲဆင္းကာ သဲေသာင္ျပင္ကို ေျချဖင့္စမ္းျပီး ကမ္းေပၚတက္လာသည္ ..  အနံ႕အသက္က စူးစူးရွရွပင္ျပင္းထန္လွသျဖင့္ သြားက်ိဳးမွာ ႏွာေခါင္းကို လက္ျဖင့္ ပိတ္ထားရ၏ .. အားေကြ႕က သူ၏အက်ႌစကိုျဖဲစုတ္ကာ ေရဆြတ္ျပီး သြားက်ိဳးအား ေပးလိုက္ျပီးလွ်င္ ..

                       ''ႏွာေခါင္းမွာ စီးထား ... '''

                       အားေကြ႕ကေတာ့ အထူးအဆန္းတခုခုကို ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္အားတက္ၾကြေနရာ နဖူးေပၚမွ ေရႊေရာင္အကြက္သည္ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနသည္္ ...
                         ထိုစဥ္ကြ်န္းအတြင္းပိုင္းမွ တကြ်ိကြ်ိေအာ္ျမည္သံသည္ နားကြဲလု မတတ္ထြက္ေပၚလာ၏ .. အားေကြ႕မွာ သူ႕ေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ လက္ဟန္ျပျပီး  ကိုယ္ေဖာ့ပညာျဖင့္ေျပးထြက္သြားသည္ .. သြားက်ိဳးႏွင့္လုံမေလးပိိုင္မွာ ယခုမွ အားေကြ႕၏ ကိုယ္ေဖာ့ပညာကို ေတြ႕ျမင္ဖူးသည္ျဖစ္ရာ အံ့ခ်ီးဘနန္းျဖစ္သြားေလ၏ .. သြားက်ိဳးဆိုလွ်င္ အားေကြ႔အား သိုင္းပညာပင္မတတ္ဟု ယူဆထားသည္မဟုတ္လား ..
                        လုံမေလးပိုင္မွာ သူမ၏ကိုယ္ေဖာ့ပညာမွာ ျပိဳင္စံရွားသည္ဟု အရင္က ထင္ျမင္ေနသမွ်သည္ အလိုလိုေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္ .. အားေကြ႕၏ ေနာက္ေက်ာကို ျမင္ေနရရုံသာ သူမ လိုက္ႏိုင္၏ ..သြားက်ိဳးကေတာ့ လုံမေလးပိုင္  ၏ အက်ႌအေရာင္ကိုသာ  ၾကည့္ကာ ေျပးလႊားေနရသည္ ...

                     အားေကြ႕ ကသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ညာတာျပီး ေျပးအားကို လွ်ိဳထားေနေသးသည္ဟု သိလွ်င္ တသက္လုံး သိုင္းက်င့္ခ်င္စိတ္ပင္ေပ်ာက္သြား အုံးမည္လားမဆိုတတ္ေပ ..

                          ကြ်န္းၾကီးသည္ အရင္က စိုက္ခင္းမ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္စည္ကား မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ လူသူအရိပ္ေယာင္မ်ား လုံး၀မရွိဘဲ ၾကြက္မ်ား ၏ဆူညံသံတစ္ခုထဲသာ ထြက္ေပၚေနရာ  ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ရာပင္ေကာင္း၏ ..

                        ''လုံမေလးပိုင္နဲ႕ သြားက်ိဳး .. မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဆိပ္ကမ္းကို ျပန္ျပီး ေလွေပၚမွာပဲ တက္လို႕ေနထား ..ဘယ္မွ မသြားနဲ႕ေနာ္ .. လုံး၀လူစုကြဲလို႕ မရဘူး ...''

                        သူ႕ထက္စာလွ်င္ေႏွးေကြးေလးလံလွေသာ ထိုႏွစ္ေယာက္ကို အေသအခ်ာမွာခဲ့ကာ  အားေကြ႕မွာ ကြ်န္းထဲသို႕ တစ္ေယာက္ထဲေျပး၀င္ သြားေလ သည္...
                     ''၀ုန္း..၀ုန္း..၀ုန္း...'''
                     ''ကြိ်..ကြ်ိ..ကြ်ိ..ကြ်ိ..''

                       မိုးျပိဳမတတ္အသံမ်ားသည္ အားေကြ႕၏ အေရွ႕တည့္တည့္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္ .. အံ့ေအာစရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုမွာ ေျမၾကီးမ်ား သိမ့္သိမ့္တုန္သြားသည့္နည္းတူ သစ္ပင္မ်ား တ၀ုန္း၀ုန္းလွဲၾကေနသည့္ အခ်က္ပင္ ..
                     အားေကြ႕မွာ သူဉာဏ္မီသေလာက္စဥ္းစားၾကည့္ေနစဥ္တြင္ ထိုသစ္ပင္မ်ား လွဲက်ရေသာ အေၾကာင္းရင္းကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္ ...

ၾကြက္မ်ား ... ၾကြက္မ်ား .. ပင္လယ္လွိဳင္းမ်ားသဖြယ္ လိမ့္ဆင္းလာသည့္ ၾကြက္မ်ား အနည္းဆုံး သိန္းဂဏန္းမွ်ရွိေသာ ၾကြက္မ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ေနာက္သို႕ လိုက္လံေနသည္ .. ထိုလူမွာ ကိုယ္ေဖာ့ပညာကို အစြမ္းကုန္သုံးကာ အားေကြ႕ရွိရာ ဖက္သို႕ အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးလႊားလာေန၏ ... ပါးစပ္မွ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေျပာေန ေသာ္လည္း ဆူညံေနေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ဘာမွမၾကားရပါ ..

                 ထိုလူမွာ အားေကြ႕တို႕ထက္အရင္ ကြ်န္းေပၚတက္လာေသာ အဘိုးၾကီး ျဖစ္ေလသည္ .. အဘိုးၾကီး၏ သိုင္းပညာေတာ့မသိ ကိုယ္ေဖာ့ပညာကေတာ့ အားေကြ႕ႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္၏ .. သို႕ေသာ္ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ေၾကာင့္ အဘိုးၾကီမွာ စိတ္ထင္တိုင္း မေျပးႏိုင္ရွာ ... တို႕ေၾကာင့္ ၾကြက္မ်ားႏွင့္ သိပ္မကြာျခင္း ျဖစ္သည္.. သူေနာက္ကို လိုက္ေနေသာ ၾကြက္မ်ားသည္ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႕ကရာ ကိုကိုက္ျဖတ္သြားသည္ျဖစ္ရာ လူ႕တစ္စာမွ်ရွိေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားပင္ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ပင္ လဲျပိဳသြားရ၏

                    အားေကြ႕မွာ ထိုၾကြက္မ်ားသာ ျမိဳ႕ထဲသို႕ေရာက္သြားလွ်င္ ခဏျခင္း ႏွင့္ ျမိဳ႕ပ်က္သြားႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိလိုက္၏ .. ၾကြက္ရန္မွ အသဲအသန္ေျပးလာေသာ အဘိုးၾကီးမွာ သူႏွင့္နီးလာျပီ ျဖစ္၍  ေအာ္ေျပာေနေသာ စကားကို ကြဲကြဲျပားျပား ၾကားသိရေလျပီ

                '' ေျပး..ေျပး..ေျပး.. ေကာင္ေလးေျပးထား .. မိသြားရင္ အရိုးေရာအသား ေရာ တခုမွ က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး ''

                  ထိုသို႕ေအာ္ျပီးေနာက္ အဘိုးၾကီးမွာ ေျခတစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္သည္ .. ေလးညြန္႕မွ ပစ္လြတ္လိုက္သည့္ မွ်ားပမာပင္ အားေကြ႕အနီးသို႕ေရာက္လာ၏ .. အားေကြ႕ကေတာ့မတုန္မလွဳပ္ပင္ ရပ္ကာ ၾကြက္မ်ား၏ သဘာ၀ကို စိုက္ၾကည့္ ေနသည္ ... အဘိုးၾကီးမွလည္း သူတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့၍ အားတက္ သြားပုံရသည္ အားေကြ႕နားတြင္ရပ္ကာ အေမာေျဖေန၏ ...

               ၾကြက္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း နီးသထက္ နီးလာျပီ ... အဘိုးၾကီးမွာ အားေကြ႕၏လက္ကို ဆြဲကာ ..
              ''ေကာင္ေလး ေျပးရေအာင္ ..ဟိုမွာမင္းဘိုးေအေတြက နီးလာျပီ..''

#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၃

          အားေကြ႕က သူ၏ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ ၾကိဳးကိုျဖဳတ္ကာ သူႏွင့္နီးကပ္ လာျပီျဖစ္ေသာ ၾကြက္အုပ္ထဲသို႕ရိုက္ခ်လိုက္၏ ...

          ''၀ုန္း...၀ုန္း...၀ုန္း..''
           ''ေဖာင္း...ေဖာင္း..ေဖာင္း..''
            ''က်လိ..က်လိ..''

            အတြင္းအားအျပည့္ပါေသာ အားေကြ႕၏ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေရွ႕ဆုံးမွ ၾကြက္အေကာင္ငါးဆယ္ခန္႕မွာ စိစိညက္ညက္ေက်မြသြားသည္.. အားေကြ႕က ထိုသုိ႕ ရိုက္ခ်ျပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးၾကီး၏ လက္ကိုဆြဲကာ ေနာက္ျပန္ခုန္ထြက္လိုက္ရ၏ ..
          ၾကြက္မ်ားမွာ အေၾကာက္တရားမဲ့ ေရွ႕သို႕ဆက္တက္လာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္
အားေကြ႕မွာ ထိုၾကြက္မ်ားအားမည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ကုန္စင္ေအာင္မသတ္ႏိုင္မွန္းသိ ေသာ္လည္း သူတို႕၏တုံ႕ျပန္မွဳကိုသိလို၍ စမ္းသပ္လိုက္ျခင္းသာ ..

           ထို႕ေနာက္ အဘိုးၾကီးဘက္လွည့္ကာ ..

           ''ကိုင္း ..ဘၾကီးေရ ေျပးၾကအုံးစို႕ရဲ႕..'''

           ''အေစာၾကီးကတည္းက ငါေျပာပါတယ္ကြာ ... ''

           ''စကားေနာက္မွေျပာဗ်ိဳ႕ ... ''

              အားေကြ႕မွာ စကားမဆုံးခင္ အတြင္းအားအျပည့္သုံးကာ  ကိုယ္ေဖာ့ပညာ ျဖင့္ ေျပးေတာ့၏... အဘိုးၾကီးကမူအဆင္သင့္ ျပင္ထားျပီးသား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်က်န္မေန..  ၾကြက္မ်ားကလည္း အလြတ္မေပးစတမ္း ေျပးလိုက္လာၾက သည္မွာ ေတာ္လည္းသံပင္ေပၚထြက္ ေနေတာ့သည္ ..

               အားေကြ႕ႏွင့္ အဘုိးၾကီးႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့ မွဳန္ေနေအာင္ ခုန္ပ်ံ သြားေန၏ .. တကယ္တမ္းယွဥ္ေျပးေသာအခါ အားေကြ႕ထက္အဘိုးၾကီး၏ကိုယ္ေဖာ့ ပညာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေနသည္.. သူ႕ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ အဘိုးၾကီး၏ ကိုယ္ေဖာ့ ပညာကိုအားေကြ႕ အထင္ၾကီးေနသလို အဘိုးၾကီးကလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ပင္ သူႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းလိုက္ႏိုင္ေသာအားေကြ႕ကို အထင္ၾကီးမိ၏ ..

                   ''အင္း.. ငါသိုင္းေလာကထဲမ၀င္တာၾကာေတာ့ ေနာက္ေပါက္ကေလး ေတြ ဒီေလာက္အဆင့္ရွိမွန္းမသိေတာ့ဘူး ..ေကာင္းလိုက္တဲ့ကိုယ္ေဖာ့ပညာပါကလား
ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ဆို သူ႕အရိပ္ကိုေတာင္ ဖမ္းမိဖို႕ခက္ေလာက္တယ္ .. ဒုတိယေျမာက္ တိမ္မီးခိုးျဖစ္လာႏိုင္တယ္ .. ''

                    အဘိုးၾကီးမွာ ထိုသုိ႕ေတြးမိျပီး ..သူ၏အတြင္းအားကို တဆင့္ျမင့္ကာ ခုန္ထြက္လိုက္သည္.. အားေကြ႕အားပညာစမ္းျခင္းျဖစ္သည္.. အားေကြ႕မွာ မီးခိုးတန္း သဖြယ္ ခုန္ပ်ံသြားေသာအဘိုးၾကီးသူ႕အား စမ္းသပ္ေနျပီဟုရိပ္မိလုိုက္၏.. အဘိုးၾကီး ကို သူမည္သို႕မွ်လိုက္မမီမွန္းသိေသာ္လည္း လက္မေလ်ာ့.. အားေကြ႕မဟုတ္လား ..  ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားက လူတကိုယ္လုံးျပည့္ႏွက္ေနသည္ေလ.. ရိုးရိုးတမ္းတမ္း လိုက္မမီမွန္းသိ၍ သူ၏ၾကိဳးျဖင့္ အနီးရွိသစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားကို ေ၀ွ႕ရမ္း ရစ္ပတ္လိုက္ျပီး အရွိန္ယူကာ အားျဖင့္လြဲလိုက္သည္...  အတြင္းအား ရွစ္ပုံခန္႕ အသုံးျပဳလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေလထဲသို႕လြင့္ထြက္သြားသျဖင့္  အဘိုးၾကီးအား မီရုံတင္မက ေက်ာ္လြန္ကာသြား၏...

                  ''အလို ေမ်ာက္မိစၦာေလဟုန္စီး ကိုယ္ေဖာ့ပညာပါလား .. အနည္းဆုံး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က်င့္ရမယ္ .. ဒီေကာင္ေမြးကတည္းကမ်ား ေလ့က်င့္လာသလား မသိပါဘူး.. ဘယ့္ႏွယ္ ..''

                       သူေတြးမိေနစဥ္တြင္ အားေကြ႕က

                ''ဘၾကီးေရကြ်န္႕ေတာ့္ကို မီေအာင္သာလိုက္ခဲ့ဗ်ိဳ႕ ..ဟားဟားဟားဟား''

                  ဟစ္ေအာ္ကာ သစ္ပင္ တစ္ပင္ျပီးတပင္အား ၾကိဳးျဖင့္လြဲခုန္ကာ အားေကြ႕တစ္ေယာက္ ေရွ႕မွသြားေလေတာ့သည္.. အဘိုးၾကီးမွာ အားေကြ႕အား သေဘာအက်ၾကီးက်ကာ အတြင္းအားတဆင့္ထပ္ျမင့္လိုက္ျပီိ္း အျပင္းလိုက္ေတာ့၏ ..
            သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးအေလ်ာ့မေပးစတမ္း တလည့္ဆီ ေက်ာ္တက္ရင္းႏွင့္ကမ္းစပ္ကုိေရာက္သြားသည္ .. သို႕ေသာ္ ကမ္းစပ္တြင္လည္း သူတို႕အား အျခားၾကြက္တအုပ္ေစာင့္ၾကိဳေနေလ၏ .. အဘိုးၾကီး၏ေလွမွာ ၾကြက္မ်ား ကိုက္ဖ်က္ထားမွဳေၾကာင့္တစစီျဖစ္ေနေလျပီ...
               အားေကြ႕မွာ ေလွမရွိေတာ့သျဖင့္ မ်က္ကလူးဆန္ျပာျဖစ္ေနေသာ အဘိုးၾကီးအား ..

             ''ဘၾကီးစိတ္မပူနဲ႕ဗ်ိဳ႕ .. ဟိုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေလွရပ္ထားတယ္ .. ဒီေကာင္ေတြကို ေက်ာ္ႏိုင္ရင္ ေရာက္ျပီ.. ''

              ဟုဆိုကာ အဘိုးၾကီး၏ေရွ႕သို႕ထြက္လိုက္ျပီး ကမ္းစပ္မွတက္လာေသာ ၾကြက္တအုပ္အား ၾကိဳးျဖင့္ရိုက္သတ္ေနသည္ ..

              ''ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..ေျဖာင္း ..''

                 ေျမျပင္ကို ရွပ္ကာသိမ္းက်ဳံးရုိက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကြက္မ်ားမွာ ေခါင္းတျခားကိုယ္တျခား ျဖစ္သြားၾက၏ ..
              အဘိုးၾကီးကမူ သူ၏ဓါးကို ထုတ္ကာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ဓါးကို ၾကြက္အုပ္ထဲသို႕  ျပစ္လြတ္လိုက္သည္..
             ''၀ွီး..၀ွီး..၀ွီး..''
              ''ဇြိ..ဇြိ..ဇြိ..''
              အဘိုးၾကီး၏ စၾကၤာကဲ့သို႕ လည္ေနေသာဓါးခ်က္မွာ ျပင္းထန္လွသျဖင့္ ဓါးျဖတ္သန္းရာ တေလွ်ာက္ရွိ ၾကြက္မ်ားအပိုင္းပိုင္းျပတ္ထြက္ျပီး ျဖတ္သန္းစရာ အလယ္အူေၾကာင္းၾကီးေပၚလာ၏ ..

             အားေကြ႕မွာ အဘိုးၾကီး၏အတြင္းအားကို ခ်ီးက်ဴးလိုေသာ္လည္း အခ်ိန္အခါ ရွိေသး၍ ႏူတ္မွမေဖာ္ျပေတာ့ဘဲ ထိုလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေရစပ္သို႕ ေရာက္ေအာင္သာ ေျပးသြားေလေတာ့သည္ ..

              အဘိုးၾကီးကလည္း အားေကြ႕ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လာ၏ ..

             ''အကိုအားေကြ႕ ..ျမန္ျမန္လာဗ်ိဳ႕ ..''

             ေလွေပၚမွ သြားက်ိဳး၏ေအာ္ဟစ္သံကမွေနာက္က်ေနေသးသည္ ..
အားေကြ႕ေရာ အဘိုးၾကီးပါ ကိုယ္ေဖာ့ပညာျဖင့္ ေလွေပၚခုန္တက္ျပီးသား ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား .. မိန္းကေလးပုိင္ကေတာ့ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ၾကြက္အုပ္ၾကီးအား ၾကည့္ကာ အေၾကာက္လြန္ျပီးသတိလစ္သြား၏...
            အားေကြ႕ကေလွေပၚသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္စိုက္ထားေသာ ၀ါးလုံးကို ျဖဳတ္ကာ အတြင္းအားဆယ္ပုံစလုံးအသုံးျပဳျပီး မာန္ျဖီေနသည့္ ၾကြက္အုပ္အား ပစ္ေပါက္လိုက္ သည္..
                   '''ဖုန္း...ဖုန္း...ဖုန္း..''
                     ''၀ုန္း ..''
                     ေရစပ္မွ ၾကြက္အုပ္ၾကီးထက္၀က္ခန္႕မွာ အားေကြ႕၏၀ါးလုံးဒါဏ္ ေၾကာင့္ အရိုးအသားပင္ရွာ၍ရမည္မထင္ .. အဘိုးၾကီးမွာ ကိုယ္ေဖာ့ပညာတင္မဟုတ္ အတြင္းအားပါ ထိပ္တန္းေရာက္ေနေသာ အားေကြ႕အား မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္ ..
                   ''အိမ္း..ဒီသူငယ္ဟာေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ဆို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္ေတာင္ရွိႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါလား.. ''
                   အားေကြ႕ကေတာ့ အဘိုးၾကီး၏အေတြးကို မရိပ္မိပါ.. ေလွာ္တက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ယူကာ တဖက္ကမ္းဆီသို႕ေရာက္ေအာင္ေလွာ္ခတ္ေနေတာ့သည္ .. သူ၏စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ့ ဆိုးရြားေသာင္းက်န္းလွေသာ ၾကြက္တအုပ္မွၾကီးကို မည္ကဲ့သို႕အျမစ္ျဖဳတ္ရမည္လည္းဟု အေျဖရွာလွ်က္..

====================================

                        စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုလုုုုံး ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ျပည့္က်ပ္လွ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ပုိင္ရွင္မွာ ၀မ္းသာေနသည္ .. ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ၀ူေခ်ာင္ ျမိဳ႕ၾကီး မၾကံဳစဖူးစည္ကားေနသည္မဟုတ္လား .. လူအမ်ားစည္ကားေလေလ သူ့႕အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပေလေလပင္ .. တရက္တရက္ လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းခ်ေနရ၍ သူ၏ေနာက္ေဖး စားဖိုေဆာင္မွ မီးခိုးတိုင္သည္ အေငြ႕ေထာင္းေထာင္း ထေနသည္.. ဆိုင္လုလင္မ်ားပင္မေလာက္င၍ အျခားမွ ထပ္မံေခၚယူထားရသည္

                    ဆိုင္လုလင္မ်ားအဖို႕ေတာ့ ထိုရက္ပိုင္းသည္ အနားမေနရေသာ ေန႕ရက္မ်ားျဖစ္၏ .. တေနကုန္ေျပးလႊားကာ စားပြဲ၀ိုင္းအလီလီကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါျဖတ္သန္းေနရသျဖင့္ ေျခသလုံးသားမ်ားပင္ေတာင့္ကာေနသည္ ..
                    စားေသာက္သူမ်ားကမူ ထိုအခ်င္းအရာကို ဂရုစိုက္ျပီးေလ့လာမေနပါ စားမည့္သူက စားမည္ ေသာက္မည့္သူကေသာက္မည္ စကားစျမည္ေျပာေနသူက ေျပာမည္ အစရွိသျဖင့္ ကိုယ့္အာရုံႏွင့္ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္ပင္..

                     ထိုသူမ်ားထဲတြင္ အဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စားလည္းစား ေသာက္လည္းေသာက္ စကားလည္းေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ေျပာဆိုေနၾက၏ ...

                      ''ဒီလိုဆို ဆိတ္ျဖဴ မင္းလည္း ဒီေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မကုသႏိုင္ဘူးလို႕ ဆိုလိုတာေပါ့ဟုတ္လား..''

                        ''ဟုတ္တယ္ သူေတာင္းစား .. ငါမွမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူမွကုႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး .. ''
                       ဆိတ္ျဖဴဆိုေသာအဘိုးၾကီးကတစ္ခုခုကိုေတြးမိလိုက္သည့္ပုံျဖင့္

                         ''တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကြ.. ''ဟုဆိုကာ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းကိုရမ္းခါျပီး

                        ''ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ ..'''

                       သူေတာင္းစားဆိုသူက ဆိတ္ျဖဴအဘိုးၾကီး၏စကားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ေစာင့္ေနရာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟူေသာ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္ .. စားပြဲေပၚမွအရက္ခြက္ကိုေကာက္ကိုင္ကာ တရွိဳန္ထိုး ေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့၏..

                        ထိုအခ်ိန္တြင္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲသို႕ မဟာမိတ္အဖြဲ႕သားမ်ား ၀င္ေရာက္လာၾကသည္ .. ျမိိဳ႕ထဲတြင္အားေကြ႕ႏွင့္အေပါင္းအပါမ်ား ပုန္းခိုေနမည္ထင္ ေသာေၾကာင့္ လိုက္လံရွာေဖြေနၾကျခင္းျဖစ္သည္.. အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕ပါေသာ လူစုျဖစ္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမွာ ေထာင္လႊားသူျဖစ္ပုံရသည္ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းဆီကို ထ ခိုင္းျပီး ေမးျမန္းစစ္ေဆးေန၏ ..
                           အဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ထိုသူမ်ား၏ပုံစံကိုၾကည့္ကာ လြန္စာ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးလွသည္ .. သို႕ႏွင့္တ၀ိုင္းျပီးတ၀ိုင္းလည့္ပတ္စစ္ေဆးေနရာမွ သူတို႕ ႏွစ္ဦးထိုင္ေနရာသို႕ေရာက္ရွိလာေလ၏ ..

                            ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမွာ ေကာင္းတုံဂိုဏ္းသားျဖစ္ျပီး သိုင္းေလာကတြင္ နာမည္အသင့္အတင့္ရွိေသာ မိေက်ာင္းဓါးထန္းလိိဆိုသူပင္..
ၾကီးသူကိုေျမာက္ပင့္ ရြယ္တူကိုေျခထိုး ငယ္သူကိုႏွိမ့္ခ် ဟူသည္မွာ မိေက်ာင္းဓါးထန္း ၏ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္သည္....
                               မိေက်ာင္းဓါးထန္းလီက မိေက်ာင္းပုံဓါးအိမ္ပါေသာ သူ၏ဓါး ျဖင့္ အဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္၏စားပြဲေပၚေဆာင့္ခ်လိုက္ျပီး ..

                      ''ဒုန္း..''

                      ''ေဟ့..အဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္ ထုံထုံထိုင္းထိုင္းလုပ္မေနနဲ႕. ျမန္ျမန္ ထစမ္း.. နဖူးမွာေရႊေရာင္အစက္အေပ်ာက္နဲ႕ေကာင္ နဲ႕ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕အေပါင္းအပါ မို႕လား .. ေျပာစမ္း..'''
                     ''ေနပါအုံးကြ ..မင္းတို႕က ရဲမက္ေတြလား.. ေမးလားျမန္းလား စစ္လားေၾကာလားနဲ႕ .. အခုမင္းတို႕ေမးေနတဲ့ ေကာင္ကေရာ .. ဘာ အမွဳေတြ လုပ္ထားလို႕လဲ ..''

                     မိေခ်ာင္းဓါး ထန္းလိက သူေတာင္းစားအဘိုးၾကီး၏ စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲပ်က္သြားကာ ..

                      ''ဒီသူေတာင္းစားအဘိုးၾကီးက ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားလွပါလား .. မဟာမိတ္သိုင္းအဖြဲ႕အစည္းအေၾကာင္းကို မသိေသးဘူးနဲ႕တူတယ္ .. ခင္ဗ်ားေတာ့ အသက္ၾကီးမွ ဒုကၡကို လက္ယပ္ေခၚေနတာေပါ့ ဟုတ္လား''

                     ''မင္းတို႕ကလည္း ဒီအဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို မသိေသးဘူး နဲ႕တူတယ္ ..''

                      ဆိုင္ေပါက္၀မွ အသံေၾကာင့္ သူတို႕အားလုံး အသံပိုင္ရွင္မည္သူ မည္၀ါဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾက၏ .. ဆိုင္ေပါက္၀တြင္ လူႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနျပီး သက္လတ္ပိုင္းရြယ္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ သက္ၾကီးပိုင္းအရြယ္လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္.. လူရြယ္မွာ ၾကီးမားလွေသာ ခုတ္ဓါးမၾကီးကိုလြယ္ပိုးထားရာ စစ္သည္ေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္အလားသ႑န္တူလွ၏ .. သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကား သိုင္းေလာက ထိပ္သီးစာရင္း၀င္ ခုတ္နဂါးယဲ့ယြင္ႏွင့္ဆယ္္မ်က္ႏွာေျခဆန္႕သူယြဲ႕ပိုင္ပင္ .. စကားေျပာလိုက္သူက ယြဲ႕ပိုင္ျဖစ္သည္ ..

                    ယြဲ႕ပိုင္ကိုေတာ့ ထန္းလိတို႕အဖြဲ႕ေကာင္းေကာင္းသိပုံေပၚ၏ .. ယြဲ႕ပိုင္က ယာဘက္လက္သီးကို ဘယ္ဘက္လက္ဖ၀ါးထဲသို႕ ထိကပ္ကာ ထိုအဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္အားဂါရ၀ျပဳရင္း

                      ''ဒုကၡကိုလက္ယပ္ေခၚတာက မင္းတို႕ပဲထန္းလိရဲ႕ သိုင္းေလာက မဟာမိတ္အဖြဲ႕အစည္းေျခာက္ခုလုံးေပါင္းလိုက္ရင္ေတာင္ အခုထိုင္ေန တဲ့ဆရာၾကီး ႏွစ္ပါးရဲ႕ အက်ႌစကိုထိဖို႕ခက္တယ္ .. ''

                         ထန္းလိမွ ယြဲ႕ပုိင္စကားေၾကာင့္ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္သြား သည္...
                         ယြဲ႕ပိုင္ကထန္းလိအမူအယာကို ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားကာ ဆက္လက္ျပီး ..

                          ''ခုႏွစ္မ်ိဳးထူးခြ်န္ဆရာၾကီးမုန္႕နဲ႕ သူဖုန္းစားဂိုဏ္းအၾကီးအကဲ ဆရာၾကီးဟုန္းကို မျမင္ဘူးၾကရင္ေတာင္ သိုင္းေလာကသား မွန္ရင္သတင္းသ႑န္ ေလးေတာ့ ၾကားဖူးမွာေပါ့ ..''

                         ထန္းလိမွာ ရာသီဥတုပူျပင္းျခင္းမရွိပါဘဲႏွင့္ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ား ျပိဳက္ျပိဳက္က်ဆင္းလာေလ၏ .. ဒီေလာက္ဆိုသူေကာင္းေကာင္းၾကီး ရိပ္မိလိုက္ပါျပီ .. ထိုအဘိုးအိုႏွစ္ေယာက္မွာ ေရွာင္လင္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႏွင့္အျပိဳင္နာမည္ၾကီးလာေသာ သိုင္း၀ိဇၨာအဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္မဟုတ္လား .. သူ၏သိုင္းအဆင့္အတန္းႏွင့္ဆိုလွ်င္ မိုးနဲ႕ေျမမက ကြာျခားလွသည္ပင္ ..

                        ဆရာၾကီးမုန္႕က ထန္းလိ၏ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ သနားသြား၍ ထင္သည္ ..

                   ''ကိုင္း..ကိုင္း မင္းလည္း မသိလို႕ မွားတာပဲကိုး ဒီေလာက္စိတ္ေသာက ေရာက္မေနပါနဲ႕ .. သြားၾက သြားၾကေတာ့ ..''

                   ဆရာၾကီးဟုန္းကမူ စိတ္ေျပဟန္မတူ ..သူ႕အား အသားလြတ္ၾကိမ္း ေမာင္းသြားသည္ကိုး .. ထို႕ေၾကာင့္ စားပြဲကိုလက္ျဖင့္ပုတ္လိုက္၏ ..

                  ''ဖုန္း..''
                  ''  ရႊီး..''
                   ''ဒုတ္..''

                 ဆရာၾကီးဟုန္း၏လက္ပုတ္အားေၾကာင့္ စားပြဲေပၚမွ တူတစ္ေခ်ာင္းသည္ အံ့ဖြယ္ရာ ခုန္ပ်ံသြားျပီး ထန္းလိ၏ မိေက်ာင္းဓါးအား ထုတ္ခ်င္းေပါက္စိုက္၀င္ သြားေလ၏ ..ထန္းလိမွာ ယာဘက္လက္တစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပဳတ္လုလုခံစားလိုက္ရျပီး ေနာက္သို႕ ငါးလွမ္းခန္႕ေနာက္ဆုတ္သြားသည္.. ထို႕ေနာက္ ေနာက္မလွည့္ၾကည့္ စတမ္းအျမီးတမ္းေအာင္ပင္ ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့၏ ....

                    ယြဲ႕ပိုင္က သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ အတင္းတိုးထြက္ေျပးသြားေသာ ထန္းလိတို႕အဖြဲ႕ကိုၾကည့္ကာ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ..

                       ''ေကာင္းလိုက္တဲ့ အတြင္းအားထိန္းခ်ဳပ္ပညာ .. ဆရာၾကီးဟုန္း ရဲ႕ ပညာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕တေတြ အတုယူရမွာပါပဲဗ်ာ ..''

                    ဆရာၾကီးမုန္႕ကလည္းသူ၏ ေရာင္းရင္းကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ၾကည့္ကာ

                  ''သူေတာင္းစားကေတာ့ အခုထိကို စိတ္ၾကီးတုန္းပဲေဟ့ .. လာေဟ့ ယြဲ႕ပိုင္ ..မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒုိ႕၀ိုင္းမွာလာထိုင္.. ''

               ထိုစဥ္ဆိုင္ထဲသို႕ သူေတာင္းစားကေလးတစ္ေယာက္ေျပး၀င္လာ၍ ဆုိင္လုလင္မ်ားႏွင္းရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနၾကသည္ ..

                ဆရာၾကီးဟုန္းက ထိုအခ်င္းအရာကိုျမင္သည္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ျပီး ..

               ''ဟင္ ..က်င္းက်ဴးနဲ႕ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးပဲ ဘာျပသနာမ်ားျဖစ္လို႕လည္း မသဘူး ..ဆိတ္ျဖဴမင္းေနရစ္ခဲ့အုံး ငါသြားၾကည့္လိုက္အုံးမယ္..''

                 ဆိုင္လုလင္မ်ားက သူေတာင္းစားေလး အထဲမ၀င္ရန္ တားဆီးေနၾက ျခင္းပင္ .. ဆရာၾကီးဟုန္းကိုျမင္လွ်င္ ထိုသူေတာင္းစားေလးက ငိုသံပါႏွင့္..

                   ''ဘဘဟုန္း..ဘဘဟုန္း ..မမေလးက်င္းက်ဴးကို လူတစ္ေယာက္ဖမ္း ေခၚသြားျပီ .. ''

                  ဘဘဟုန္းသည္ မိုက္ ကနဲျဖစ္သြားကာ တကိုယ္လုံးထူပူကာသြား၏ .. ၾကားလိုက္ရေသာ သတင္းေၾကာင့္ ရုတ္တရက္စိတ္ထိခိုက္သြားျခင္းပင္.. ထို႕ေနာက္ ေဒါသမ်ားတလိပ္လိပ္ထြက္ေပၚလာျပီး ဆိုင္လုလင္မ်ားကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္..

                  ''အား..အမေလးဗ်..''

                   ဆိုင္လုလင္မ်ားမွာ ဘဘဟုန္း၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ာ္ ျဖစ္ကာ ဂြ်မ္းျပန္ လြင့္စင္သြားၾက၏ .. ဘဘဟုန္းက ထိုသူေတာင္းစားေလး၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ...

                  ''ဘယ္ေနရာမွာလဲ ငါ့ကိုျပစမ္း..''

                  ''ဟုိဘက္ ..ဘဘဟုန္း..''

                 ထိုစကားလည္းေျပာျပီးေရာ ထိုသူေတာင္းစားေလးမွာ သတိေမ့လုလု ျဖစ္သြားရေလသည္ .. ဘဘဟုန္းမွာ သူလက္ညိဳးညြန္ျပရာသို႕ လွ်ပ္စစ္ကဲ့သို႕ လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ သူ႕အားေခၚကာ ေျပးထြက္သြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏ ... အတြင္းအား အေျခခံမွ်ပင္မရွိေသာ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ထိုဒါဏ္ကို ခံႏိုင္သည္လား မခံႏိုင္သည္လား ဘဘဟုန္းမစဥ္းစားမိေတာ့ ..သူစဥ္းစားမိသည္မွာ က်င္းက်ဴးအား ဖမ္းေခၚသြားေသာ သူေကာင့္သားကို အမွဳန္႕ျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ဖို႕ပင္..

                    ''ေခြးမသား.က်င္းက်ဴး မွဲ႕တစ္ေပါက္ စြန္းတာနဲ႕ .. မင္းဘ၀ငရဲက် တာထက္ဆိုးေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္ .. '' စိတ္ထဲတြင္ က်ံဳး၀ါးရင္း ရွိသမွ်အားကုန္ေျပး မိေနေသာ ဘဘဟုန္းတစ္ေယာက္ .. က်င္းက်ဴးကို ရွာေတြ႕ပါမည္လား ..
                က်င္းက်ဴးကို မည္သူကမ်ား ဖမ္းေခၚသြားသနည္း ..
ေအာ္ ေလာကၾကီးက လြန္စြာရွဳပ္ေထြးေပြလီလွသည္ေကာ  ..

===============

#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၄

           က်င္းက်ဴးသည္ ဘဘဟုန္းႏွင့္ဘဘဆိတ္ျဖဴ ထြက္သြားျပီးသည့္ေနာက္ ကေလးမ်ားႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္.. သူမအဖို႕ ကေလးမ်ား .. တိရိစၦာန္ေလးမ်ားႏွင့္ေနရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသည္ဟုခံယူထား၏ ..

           ယခုလည္းကေလးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာပ၀ါအုပ္ ရိုက္တမ္းေဆာ့ေနၾကရင္း သူမေပ်ာ္ေနသည္ ..  လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားပင္ သူမတို႕အဖြဲ႕ေဆာ့ကစားေနသည္ကို ခဏခဏရပ္တန္႕ၾကည့္ရွဳသြားေသး၏ .. အမွန္ေတာ့ ၾကည္သူမ်ားမွာ သူေတာင္းစား ကေလးမ်ားႏွင့္ ဖက္လဲတကင္းေနေနေသာ က်င္းက်ဴးကို ၾကည့္ေနၾကျခင္းသာ ..
မိန္းကေလးမ်ားမွာ နတ္သမီးေၾကြရုပ္ေလးအတိုင္းလွပေနေသာ က်င္းက်ဴးကို အားက်ေသာအၾကည့္ .. ေယာကၤ်ားေလးမ်ားကေတာ့ မိုးစက္ကေလးစိုေနသည့္ စကားပန္းေလးသဖြယ္သိမ့္ေမႊ႕ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ က်င္းက်ဴးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အၾကည့္တို႕ျဖင့္ စိတ္၀င္စားၾကျခင္းျဖစ္၏..

              သူမကေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွသတိမထားမိပါ .. ကေလးမ်ားႏွင့္သာ ေျပးလႊား ေနမိသည္ .. အတန္ၾကာမွ်ေဆာ့မိျပီးလွ်င္ ကိုယ္ခံအားနည္းေသာ က်င္းက်ဴးမွာ ေမာပန္းလာသျဖင့္ ေဘးသို႕ထြက္ထိုင္ျပီး ကေလးမ်ားေဆာ့ေနသည္ကို လက္ခုပ္တီး အားေပးရသည့္အဆင့္ေရာက္သြား၏ .. သူမ၏လွဳပ္ရွားမွဳမွန္သမွ်ကို အျခားသူမ်ား လိုမဟုတ္ဘဲ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနသူတစ္ဦးရွိပါသည္ ..

             ထိုလူသည္ ေခါင္းေဆာင္းပါေသာ အနက္ေရာင္၀တ္ရုံရွည္ၾကီးကို ၀တ္ဆင္ ထားသျဖင့္ ရုပ္လုံးမေပၚရုံတင္မက ေယာက္်ားမိန္းမ မသဲကြဲပါေခ်..

              ''ေဟး .. ေျပးထားေလ.. မိေတာ့မယ္ .. မိေတာ့မယ္ေနာ္ ..ဟားဟား မိသြားျပီေဟ့.. '''

              က်င္းက်ဴးမွာ အသံသာသာႏွင့္ဟစ္ေအာ္ေနရင္း ႏွလုံးဆီမွ ရုတ္တရက္ ထိုးေအာင့္သြားေသာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ဖိကာ သူမထိုင္ေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးအားမွီ၍မ်က္စိကို ခဏမိွတ္ထားလိုက္သည္..
               သူမအားေစာင့္ၾကည့္ေနေသာသူသည္ အခြင့္ေကာင္းအခါေကာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ငွက္တစ္ေကာင္အလား က်င္းက်ဴးအနားသို႕ ခုန္ပ်ံလာကာ လက္တဖက္ကို ေ၀ွ႕ရမ္းလိုက္၏ ..

                က်င္းက်ဴးမွာ ခ်ိဳအီေသာ ေမႊးရနံ႕ကို ရွဴရွဳိက္မိလိုက္ျပီး ခ်က္ျခင္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားသည္.. ထိုလူမွာအခ်ိန္မဆိုင္းပါ က်င္းက်ဴး၏ အိေထြးေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ပုခုံးတြင္ မ ထမ္းကာ သြက္လက္စြာေျပးထြက္သြား၏ ..
                ထိုအခ်င္းအရာအားလုံး မ်က္ေတာင္တခတ္အတြင္း ျဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားမေျပာႏွင့္ ေဘးမွလူၾကီးမ်ားေတာင္ တားျမစ္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနၾကသည္..

               ''မမက်င္းက်ဴး ..မမေလး..ကယ္ၾကပါအုံးဗ်ာ ..မမေလးကို ဖမ္းသြားျပီ''

              ကေလးမ်ားမွာ ၀ရုန္းသုန္းကားေအာ္ဟစ္ကာ ထိုလူေနာက္ ေျပးလိုက္ သြားေသာ္လည္း အဘယ္မွာမီေတာ့မည္နည္း .. ကိုယ္ေဖာ့ပညာအဆင့္ျမင့္လွေသာ ထိုလူကို ထိပ္တန္းသိုင္းသမားအခ်ိဳ႕သာ လိုက္မီေပလိမ့္မည္..

               က်င္းက်ဴးကေတာ့ ဘာမွပင္မသိလိုက္ .. သူမ၏အာရုံထဲ၀ယ္ အနက္ေရာင္ လြင္ျပင္ထုၾကီးသာ ၾကီးစိုးေနေတာ့သည္...

================================

               သဲေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္၀ယ္ .. မီးပုံတစ္ပုံဖိုထားျပီး လူတစ္စု၀ိုင္းပတ္ကာ ထိုု္င္ေနၾကသည္ ...တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေနေသာ မီးပုံေပၚတြင္ေတာ့ တံစို႕ထိုးျပီး ကင္ထားေသာ ငါးၾကီးေျခာက္ေကာင္ရွိ၏ ..
                ထိုလူစုမွာ ၾကြက္အေရးေတာ္ပုံ မေအာင္ျမင္ဘဲ တပ္ဆုတ္ျပန္လာေသာ အားေကြ႕တို႕လူစုပင္..

                   အားေကြ႕က ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေျမၾကီးေပၚ ေရးျခစ္ေနသည္ .. ခဏမွ်ၾကာလွ်င္ သူေရးျခစ္ေနေသာပုံမွာ ရုပ္လုံးေပၚလာ၏ ..ကြ်န္းတစ္ကြ်န္း၏ပုံ ျဖစ္သည္ .. ရွင္းရွင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ၾကြက္မ်ားေနထိုင္ရာ ျမစ္၀ကြ်န္းပုံျဖစ္၏ ..

                ေျမပုံမွာ အျပည့္အစုုံမပါ၀င္ဘဲ ေရွ႕ေခါင္းပိုင္းတစ္ပုိင္းသာ ပါရွိသည္ ..
    အားေကြ႕က သူဆြဲထားသည့္ေျမပုံကို ဒုတ္ျဖင့္ေထာက္ကာ ..

                ''ဘၾကီးနန္ ေရ ကြ်န္ေတာ္ဆြဲထားတဲ့ ဒီေရွ႕ပိုင္းမွာ ဘာေတြလို ေသးလဲ ..လိုတာရွိရင္ ထပ္ျဖည့္ေပးပါအုံး ..'''

               ဘၾကီးနန္ဆိုသူက တျဖည္းျဖည္းနီရဲ ေမႊးပ်ံ႕လာေသာ ငါးကင္အား သေရတမွ်ားမွ်ားႏွင့္ၾကည့္ေနရာမွ  ေျမပံုကိုမ်က္လုံးေ၀့ၾကည့္ျပီး ..

                 ''အင္း... လိုတာေတာ့မရွိပါဘူးကြာ မင္းဆြဲထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို ငါေတာင္မသိဘူး .. ''

                    ဟုဆိုကာ ငါးကင္ဘက္ျပန္လွည့္သြား၏ ..ျပီးေနာက္ ငါးကင္ကို လက္ျဖင့္တုိ႕ကာ ..
                   ''ငါ..ငါေတာ့ မရေတာ့ဘူးကြာ  စားေတာ့မယ္ ဆာလွျပီ .. မဟုတ္ရင္ ဒီအနံ႕ေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲကအူေတြပါေဖာက္ထြက္လာေတာ့မယ္ ..''

                  ''ဟားဟားဟားဟား .. ဘၾကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို ဟန္မေဆာင္ တတ္တဲ့လူကိုးဗ်.. စားပါဗ်ာ စားပါ..''

                  အားေကြ႕၏အေျပာအဆုံးတြင္ ဘၾကီးနန္မွာ တံစုိ႕ကို ယူ၍ ငါးကင္ကို ျဖဳတ္ကာ အသားမ်ားကို ဖဲ့၀ါးေန၏ .. အားေကြ႕ကလည္း ငါးတစ္ေကာင္ကို ယူျပီး အရိုးမ်ားႏြင္၍ သူ႕အားေငးၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးပိုင္အား ေပးလုိက္ကာ ..

                ''ေရာ့ မိန္းကေလးပိုင္လည္း ဆာေနေတာ့မယ္ ... စားလိုက္ေတာ့ေလ''

                  မိိန္းကေလးပိုင္၏ ဖူးသစ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလးမွာ အားေကြ႕၏ အယုအယေၾကာင့္ ၀င္းပသြားျပီး ငါးကင္ကိုယူလိုက္သည္ ထို႕ေနာက္ေခါင္းကို ေအာက္သို႕ငုံ႕ကာ ႏူတ္ဖ်ားမွ မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ..

                ''ေက်းဇူးပဲေနာ္ အကိုအားေကြ႕ .. ''

                 အားေကြ႕က သူ႕လက္၌ေပေနေသာ အသားအစနမ်ားကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္စုပ္လိုက္ျပီး ..
                  ''မလိုပါဘူး မိန္းကေလးပိုင္ရယ္ .. သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္ဘဲ ..''

                  ''အကိုအားေကြ႕ကကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကေတာ့ အရိုးႏြင္ေပးဖို႕ေနေနသာသာ စားပါအုံးလို႕ေတာင္မေျပာဘူး ..''

                   သြားက်ိဳး၏စကားေၾကာင့္ အားေကြ႕မွာ ျပံဳးရီရီျဖစ္ကာ

                 ''ေအာင္မေလး သြားက်ိဳးရယ္ ငါတို႕ညီအကိုေတြၾကားမွာ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္စရာ ရွိပါ့မလားကြာ .. မင္းစားခ်င္တာမ်ားယူစားလိုက္ေပါ့ .. ကိုင္းကိုင္း မင္းလည္းစား ငါ့ကိုေစာင့္မေနနဲ႕ .. မင္းတို႕စားျပီးလို႕ က်န္တဲ့ဟာမွ ငါစားမယ္ ..''

                  သြားက်ိဳးမွာလည္း ဆာလွျပီျဖစ္ရာ ငါးကင္ကုိျဖဳတ္ကာ အားရပါးရ စားေလသည္ .. ဘၾကီးနန္ကေတာ့ ကုန္သြားေသာငါးရိုးကို  ျမစ္ထဲပစ္ခ်လိုက္ျပီး ေလ တစ္ခ်က္ အန္ထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္ ...

                   ''ငါးကင္က အျမင္သာၾကီးတာ စားလိုက္ေတာ့လည္း နံၾကားေတာင္ မကပ္ပါကလား .. ''

                  ''ဘၾကီးနန္ မ၀ေသးရင္ေနာက္တေကာင္ထပ္ယူစားဗ်ာ ..ကုန္သြား လည္း ျမစ္ထဲမွာငါးေတြက တပုံၾကီး ၾကိဳက္သေလာက္ထပ္ဖမ္းလို႕ရတယ္ ''

                   ''ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာက္တေကာင္ယူမွာေနာ္..''

                   ပထမအေကာင္မကုန္ေသးဘဲ စမာန္ခုတ္ေနေသာ သြားက်ိဳးအား အားေကြ႕က ျပံဳးျပေခါင္းျငိမ့္ကာ ျမင္းလည္းဆီသို႕ေလွ်ာက္လွမ္းသြား လိုက္သည္ ..
မီးပုံအနားသို႕ျပန္လာေတာ့ သူ႕လက္ထဲတြင္ အရက္အိုးတစ္လုံးႏွင့္ ..

                  ဘၾကီးနန္မွာ အရက္အိုးကိုျမင္ေသာ္ ထခုန္လိုက္ျပီးေနာက္ အားေကြ႕ လက္ထဲမွဆြဲလုကာ တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္လိုက္၏ ..

                    ''အကုန္ေတာ့မေသာက္လိုက္နဲ႕ ဘၾကီးနန္ေရ .. ဟိုမွာ သြားက်ိဳးကို လည္းတိုက္လိုက္အုံး ..''

                     ''အား....ေကာင္းလိုက္တဲ့အရက္ ..ေကာင္းလိုက္တဲ့ ငါးကင္.. ပိုျပီးတန္ဖိုးရွိတာက မင္းတို႕လို စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့လူငယ္ေတြနဲ႕ ဆုံရတာပဲေဟ့ ..ခုေခတ္ၾကီးမွာ ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ ရွိတဲ့ ေနာက္ေပါက္ေတြ ရွားတယ္ကြ .. လူၾကီး ကိုေတာင္ မရုိမေသ မခန္႕ေလးစားနဲ႕ .. ဒါေၾကာင့္ ဟိုစာဆိုေတာင္ စပ္ဆိုထားတယ္ ဘာတဲ့ ..''

                    အားေကြ႕ကလက္ကာျပလိုက္ျပီး ..

                    ''မဆိုပါနဲ႕ေတာ့ ဘၾကီးရယ္ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ပါျပီ ..  ဘၾကီးေမာ့တာနဲ႕ အရက္လည္းကုန္ေတာ့မယ္..''

                   သြားက်ိဳးကငါးရိုးကို ပစ္ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ဘၾကီးနန္ ထံမွ အရက္အိုးကို ဆြဲယူကာ အိုးေပါက္သို႕မ်က္စိကပ္ၾကည့္လိုက္ရင္း..

                   ''ဟာ ..ဘၾကီးနန္ ဗ်ာ လူၾကီးလုပ္ျပီး လူငယ္ေတြကို ညွာတာမယ္ မရွိဘူး အရက္က ဖင္ကပ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ .. ''

                   ဘၾကီးနန္က ႏွဳတ္ခမ္းတြင္ကပ္က်န္ေနေသာ အရက္ၾကြင္းက်န္ မ်ားကို လွ်ာျဖင့္ယက္ကာ ..

                    ''မင္းကလည္းကြာ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္ဟ .. ဟဲဟဲ .. လူငယ္ဆိုတာ အရက္ေသစာအမ်ားၾကီးမေသာက္ရဘူးကြဲ႕ ..ဟဲဟဲ''

                     ''ကဲ..ကဲ စားျပီးေသာက္ျပီးရင္ ..ၾကြက္ေတြကို ဘယ္လို ႏွိမ္ႏွင္းရမလဲ ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကအုံးစို႕ရဲ႕ ..''

                   ''အကိုအားေကြ႕ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္ေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ..''

                   ''ေသာက္ေစဗ်ာ ..ေသာက္ေစ ..''

                     ၀မ္းေရးျပည့္သြားေသာ ထိုသုံးေယာက္မွာ အားေကြ႕ဆြဲထားေသာ ေျမပုံေဘး၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္လိုက္ၾကသည္.. အားေကြ႕က ထိုသုံးေယာက္ကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ျပီး

                      ''ၾကြက္ေတြကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ေရတြက္လို႕မရေအာင္ကို မ်ားတာ .. အခု ေႏြ၀င္ေတာ့မယ္ ရြာသားေျပာသြားတဲ့အတိုင္းဆို ေရက်တာနဲ႕ ကြ်န္းနဲ႕ကုန္းတဆက္ထဲျဖစ္မယ္တဲ့ ..အဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ၾကြက္ေတြကုန္းေပၚေရာက္လာ မွာေသခ်ာတယ္ .. ကုန္းေပၚသာဒီေကာင္ေတြေရာက္သြားရင္ .. ျမိဳ႕ေတြရြာေတြ အကုန္ဒုကၡေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္ ..ဒီေတာ့ ဒီကြ်န္းေပၚမွာတင္ တေကာင္မွမက်န္ ေအာင္ အျမစ္ျဖတ္မွရမယ္ .. ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ၾကြက္ေတြကို ဘယ္လို နည္းလမ္း သုံးျပီးရွင္းရမလဲဆိုတာ ကိုယ္ေတြးမိသေလာက္ ေျပာၾကည့္ၾကအုံးစို႕ .. ပထမဦးဆုံး အေတြ႕အၾကံဳရင့္တဲ့ ဘၾကီးနန္အရင္ေျပာၾကည့္...'''

                        သြားၾကားကို ျမက္ရိုးႏွင့္ထိုးေနေသာ ဘၾကီးနန္က အသားဖတ္ကို ေထြးထုတ္လိုက္ျပီး ..
                           ''ထြီ.. အင္း .. ငါအစကေတာ့ ၾကြက္ေတြဒီေလာက္မ်ားမယ္ မထင္လို႕ ကြ်န္းေပၚတက္ၾကည့္တာ .. မ်ားလိုက္တဲ့ၾကြက္ .. တစ္ေကာင္တစ္ေကာင္ ကလည္း ေၾကာင္ေပါက္တစ္ေကာင္ေလာက္ရွိတယ္ .. အျမစ္ျဖတ္ဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ အဆိပ္နဲ႕ဆိုရင္ေရာ .. အစာထဲမွာ တအားျပင္းတဲ့ အဆိပ္ထည့္လိုက္မယ္ ျပီးရင္ ကြ်န္းေပၚပစ္တင္ .. ဒီေကာင္ေတြလာစားေတာ့ စားမိတဲ့ေကာင္ေတြေသ .. ေသတဲ့ ေကာင္ေတြကိုတစ္ျခားေကာင္ေတြကစား .. အကုန္ရွင္းေရာ .. ''

                        အားေကြ႕ကေခတၱစဥ္းစားလိုက္ျပီး ..

                        ''ဘၾကီးနန္ေျပာတာ သဘာ၀ေတာ့က်ေပမယ့္ ..  ေထာက္ျပစရာ ေတြရွိတယ္ဗ် .. ပထမဆုံးအခ်က္က ဒီလိုဆင့္ပြားအဆိိပ္မ်ိဳးဖန္တီးဖို႕ အခ်ိန္ယူရမယ္ ဆိုတာပဲ .. ဘၾကီးေျပာတဲ့အဆိပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေဖာ္တတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အမယ္ ေတြမ်ားျပီး  အဆိပ္သဘာ၀ပီျပင္ဖို႕ အနည္းဆုံး ရက္ေပါင္းတရာေက်ာ္ အခ်ိန္ယူရ မယ္ .. ေဖာ္လို႕ရျပီထားေတာ့ ၾကြက္ေတြက မတရားမ်ားတယ္ .. အဆိပ္မိျပီး အကုန္ေသဖို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႕မရဘူး ..ၾကြက္ေတြရဲ႕ သားေဖာက္ႏွဳန္းကို လည္း ေတြးထားအုံး ေကာင္ေရသိန္းခ်ီေနတဲ့ၾကြက္ေတြ တရက္တရက္ေပါက္အား က ဘၾကီးအဆိပ္မိျပီးေသမယ့္ေကာင္ေတြထက္ပိုေလာက္တယ္ဗ် .. ေနာက္တခုက ၾကြက္ဆိုတာ တအားလည္တဲ့အမ်ိဳး ..ဇာတ္တူသားလည္းစားတဲ့အမ်ိဳး .. ကြ်န္ေတာ္တို႕ေကြ်းတဲ့အထဲ အဆိပ္ပါမွန္းသိရင္ ဆက္ျပီးစားေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ..  အဆိပ္မမိေသးတဲ့ ဇာတ္တူသားပဲ ျပန္စားေတာ့မွာ .. ''

                      ဘၾကီးနန္မွာအားေကြ႕စကားေၾကာင့္ သူ႕အစီအစဥ္ကို ျပန္လည္ စဥ္စားမိေနသည္ .. သြားက်ိဳးက

                   ''အကိုအားေကြ႕ကြ်န္းကိုမီးရွိဳ႕ရင္ေရာ ..အကုန္မီးေလာင္ျပီး မ်ိဳးျပဳတ္ေရာေပါ့ ''

                    အားေကြ႕ကေခါင္းျငိမ့္လိုက္ျပီး

                 ''မင္းေျပာတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ငါစဥ္းစားမိတယ္ ... ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီေျမပုံကို ဆြဲရတာပဲ .. ေျမပုံအေနအထားအရ မင္းေျပာသလို တကြ်န္းလုံးကို မီးရွိဳ႕ ဖို႕လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. ငါတို႕ျမင္ရတဲ့ ေရွ႕ပိုင္းေလးတင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို က်ယ္ တယ္ .. ျပီးေတာ့ကြင္းျပင္ေတြလည္းရွိတယ္ .. ႏွဳံးတင္ေျမႏုေတာၾကီးလည္းရွိတယ္ ေခ်ာင္းေပါက္ေတြလည္းရွိတယ္ .. ဒါေတာင္ေနာက္ဖက္ေတာ မပါေသးဘူးေနာ္ .. '
'
                      သြားက်ိဳးမွာ သူလည္းမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဟူေသာပုံစံႏွင့္ ေခါင္းရမ္းကာ ကုန္ေနေသာအရက္အိုးမွ မေတာ္တဆမ်ား ျပန္ထြက္လာအုံးမလား ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္  ပါးစပ္ထဲသို႕ေလာင္းထည့္ေနေတာ့၏.. အရက္က တစက္ မွ ထြက္မလာေသာအခါ လွဳပ္ခါေနျပန္သည္..
                       မိန္းကေလးပိုင္ကမူသူမ၏ ဓါးႏွင့္ သဲျပင္ကို ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ လုပ္ကာ ေျချဖင့္ျပန္ဖ်က္ရင္း ..

                    ''ကြ်န္မကေတာ့ ၾကြက္ေတြအေၾကာင္းစဥ္းစားလိုက္ရင္ အန္ခ်င္ ေအာ့ခ်င္လာတယ္ရွင့္ .. ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားမိတာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ .. အဓိကက သူတို႕ကုန္းေပၚမေရာက္လာဖို႕မဟုတ္လား ..အဲ့ဒီေတာ့ ေႏြအခါမွာ ေပၚမယ့္ ကုန္းျပင္ ဆက္လမ္းကို ေရတားလမ္းလုပ္လိုက္ရင္ေရာ .. ဒါဆိုသူတို႕ မကူးႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ .. ဇာတ္တူသားစားရင္းနဲ႕ ေလးငါးႏွစ္ေနရင္ သူတို႕ မ်ိဳးတုန္းသြားမွာပဲ ..''    

                    အားေကြ႕ ရွာရွာေဖြေဖြေတြးတတ္ေသာ မိန္းကေလးပိုင္အား စိတ္ထဲက်ိတ္ခ်ီးက်ဴးကာ ..
                    ''ခုေျပာသမွ်အစီအစဥ္ထဲမွာေတာ့ မိန္းကေလးပိုင္ေျပာသြားတာ သဘာ၀အက်ဆုံးပဲ .. ဒါေပမယ့္ လုံး၀ျပည့္စုံတဲ့ အပိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ဘာလို႕ လဲဆိုေတာ့ .. ေရတားလမ္းတူးမယ္ ဆိုရင္ ကုန္းေပၚမယ့္ အခ်ိန္ကို ပထမတြက္ရမယ္  ရြာသားေျပာတာက ရက္သုံးဆယ္ေလာက္ဆို ကုန္းေပၚမယ္ေျပာတာကိုး တူးမယ္ဆို ရက္သုံးဆယ္ေလာက္မွ ေစာင့္ျပီးတူးမွရမယ္ .. ေရထဲမွာေတာ့ တားလမ္းတူးလည္း အလကားပဲ သဲျပန္ဖုံးသြားမွာပဲ.. ျပီးေတာ့ ကုန္းက ကြ်န္းဘက္ကေပၚမွာလား .. အခုဘက္ကမ္းကေပၚမွာလား ကိုဒုတိယ ေတြးရမယ္ ..ကြ်န္းဘက္ကေပၚရင္ေတာ့ တူးဖို႕လုံး၀မစဥ္းစားနဲ႕ေတာ့ အလကားပဲ .. ''
                        မိန္းကေလးပိုင္ကလည္း လက္ေလွ်ာ့သြားသည့္ပုံပင္ .. သဲျပင္ကို သာထပ္ျခစ္၍ေနသည္..

                      ဘၾကီးနန္က အားေကြ႕အားၾကည့္ကာ ..
                      ''ကဲ ...ငါတို႕သုံးေယာက္ရဲ႕ မဟာအစီအစဥ္ကေတာ့ ကုန္ျပီ ..လုပ္ပါအုံး မင္းအၾကံအစည္ကို .. ''

                     အားေကြ႕က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ကာ ..

                     ''ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတာေတြက အမ်ားၾကီးပဲ ..  ဒီထဲကမွ ႏွစ္မ်ိုးကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ .. ပထမက ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ျပီးမီးရွိဳ႕ဖို႕''

                       သူ႕အားေစာဒကတက္ဟန္ျပင္ေနေသာ သြားက်ိုးအား အားေကြ႕က လက္ကာျပလိုက္ျပီး ဆက္လာက္၍

                     ''သြားက်ိဳးေျပာသလို တကြ်န္းလုံးကိုေတာ့ မီးရွိဳ႕လို႕မရဘူးေလ .. ဒီေတာ့ သူတို႕ကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ျပီး အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ မီးရွိဳ႕ ပစ္ရမယ္ ..'''

                      ''အားေကြ႕ သိန္းခ်ီေနတဲ့ အုပ္စုၾကီးေနာ္ ..'''
                     ''ဘဘနန္ေျပာတာမွန္ပါတယ္ ..ဒီလို သိန္းခ်ီတဲ့ၾကြက္ေတြမို႕လို႕ ေထာင္ေခ်ာက္ကို လူေလးေယာက္နဲ႕ျဖစ္ပါ့မလားလို႕ အစကေတြးမိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ခက္ေတာ့ သိပ္ခက္တဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ် ..သူတို႕ေတြ ကိုက္ျဖတ္ထားတဲ့ သစ္ပုံၾကီးနဲ႕ရိုးျပတ္ေတာေျခာက္ကို ဘဘနန္လည္း ေတြ႕မွာပါ   အဲ့သစ္ပုံနဲ႕ ရိုးျပတ္ ေတာေျခာက္က စက္၀ိုင္းပုံၾကီးျဖစ္ေနတာ .. အလယ္မွာလည္း ရြက္ေျခာက္နဲ႕ သစ္ေဆြးေတြခ်ည္းပဲ အဲ့ အလယ္ကို  ဒီၾကြက္အုပ္စု  တခ်ိန္ထဲ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပေလာက္တယ္ .. လူကနည္းနည္းေတာ့ စြန့္စားရမွာေပါ့ .. ပထမ သစ္ပုံၾကီးကို ေလာင္စာျဖန္းရမယ္ .. ရိုးျပတ္ေတာကေတာ့ မီးပြားက်တာနဲ႕ကို တခါထဲ ေလာင္မယ့္ပုံ ..တျပိဳက္နက္မီးကူးတာနဲ႕ အလယ္ကိုလိုက္ေလာင္သြားမွာပဲ ..''

                  ''အင္း..စဥ္းစားၾကည့္တာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ပုံပဲ ..အကုန္မေသရင္ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ မီးေလာင္ကုန္မွာ..''

                  ''မွန္တယ္ဘၾကီးနန္.. ေနာက္တခုကေတာ့ ေရထဲေမ်ာမယ့္အစီအစဥ္ အဲ့အစီအစဥ္က ပိုလြယ္ျပီး ပိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ .. ''

                  ေရထဲေမ်ာမည္ဆိုေတာ့ ဘၾကီးနန္မွာ မ်က္ခုံးပင့္သြားသည္ ..မွန္သည္ ကြ်န္းတစ္ခုလုံးကို ေရလႊမ္းမွသာ ထိုၾကြက္မ်ား ေရထဲေမ်ာမည္မဟုတ္လား .. ကြ်န္းတစ္ခုလုံေရထဲျမဳပ္ေအာင္လုပ္ဖို႕မ်ား အားေကြ႕မွာ အစီအစဥ္ရွိ၍လား .. မျဖစ္ႏိုင္ ထိုကိစၥမွာ နတ္မ်ားသာ ျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္.. ဘၾကီးနန္မွာ သိလိုသည္ႏွင့္ ..

                    ''လုပ္ပါအုံးကြာ ..ေရထဲဘယ္လိုေမ်ာမွာလည္း..''

                      အားေကြ႕မွာ ဘၾကီးနန္စကားကို မေျဖ လမ္းမဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၍ ဘၾကီးနန္က ..

                       ''ခရီးသြားေနမွာပါကြာ ..ရထားလုံးအသံပဲဟာ .. ''

                        အားေကြ႕မွာ သူကအသံသဲ့သဲ့မွ်သာၾကားရသည္ .. ဘၾကီးနန္က ရထားလုံးဟုဆိုေသာေၾကာင့္ ဘၾကီးနန္၏ အတြင္းအားႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳကို ေလးစား မိ၏ .. သို႕ေသာ္ ရန္သူပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ အားေကြ႕ အတြက္ သတိဟူသည္မွာ ပိုသည္မရွိပါ.. ထို႕ေၾကာင့္ သြားက်ိဳးကို အသင့္ျပင္ထားရန္ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္၏ ..

            သြားက်ိဳးကလည္း ဒီေလာက္ေတာ့ လွ်င္ပါ၏ .. ခ်က္ျခင္း ကမ္းစပ္မွ လမ္းေဘးကို  ခုန္တက္သြားသည္ .. ဘၾကီးနန္ကမူ အားေကြ႕တို႕အေၾကာင္း ကုန္စင္ေအာင္ မသိေသး၍ ယခုလို သတိပိုျခင္းကို အပိုအလုပ္ဟုထင္မိ၏ ...

                မိန္းကေလးပိုင္ကမူ မည္သည္ကိုမွဂရူမစိုက္ အားေကြ႕သစ္ပင္ကို ၾကိဳးျဖင့္ ရစ္ပတ္ျပီးလြဲတက္သြားသည္ကိုသာ မ်က္ေျခမျပတ္တမ္းၾကည့္ေနမိသည္ ..

                  အတန္ၾကာမွ်ဆိုင္းစိုင္းျပီးလွ်င္ သူတို႕ျမင္ကြင္းထဲသို႕ ျမင္းေလးေကာင္ ကထားေသာ ရထားလုံးတစ္စီး ၀င္လာသည္ .. ပန္းျခဴးကႏူတ္မ်ားစီခ်ယ္ထားေသာ ရထားလုံးမွာ သစ္ေမႊးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားပုံရ၏ .. ေမႊးပ်ံ႕၍ေနသည္ .. ျပတင္းေပါက္ မပါေသာ အလုံပိတ္ရထားလုံးမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာမာန္လူမ်ိဳးစီသည့္ ရထားလုံး ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ .. ရထားလုံးတင္မက ေမာင္းႏွင္သူကလည္း ထူးျခားသည္ .. ေခါင္းစြပ္ပါေသာ အနက္ေရာင္၀တ္ရုံရွည္ၾကီးႏွင့္ျဖစ္၏ ..

                    ''ရႊမ္း ..ရႊမ္း..''
                    ''ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..''

                   ျမင္းလွည္းေမာင္းေသာသူမွာ သြားက်ိဳးပုန္းေအာင္းေနသည့္ ေနရာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီး ျမင္းေျပးအားကို ႏွစ္ဆျဖင့္သည့္အေနျဖင့္ ျမင္းရိုက္ၾကာပြတ္ကို ေလထဲတြင္ ''ရႊမ္း ရႊမ္း''ျမည္ေအာင္ အသံေပးလိုက္သည္.. ျမင္းမ်ားကလည္း သခင့္ အထာကိုသိသည့္ႏွယ္ .. ခြာေလးဘက္က်ေအာင္ေျပးေတာ့၏ .. သြားက်ိဳးက ျမင္းလွည္းကို တားျမစ္ရမည္လားဟု အားေကြ႕အား ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္..
  အားေကြ႕က......

====================
                 
      ေရာ့ဗ်ာ ..မ်က္စိလည္းမွဳန္ ..ေဘ လည္းကုန္ျပီ ဒါပဲ နက္ျဖန္ေတာ့ နီပါး

#65အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၆၅

         သြားက်ိဳးအား ေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္.. မိမိတို႕အားရန္မူရန္ လာသည္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနေသာ ရထားလုံးအား တားလည္းအပို မဟုတ္လား
ရထားလုံးမွာလွ်င္ျမန္စြာပင္ ေရွ႕သို႕ဆက္သြားေနေတာ့၏ ..

         အကယ္၍အားေကြ႕တစ္ေယာက္ ထိုရထားလုံးထဲ၌ က်င္းက်ဴးပါသြားမွန္း သိလိုက္လွ်င္မူ ထိုသို႕မ်က္ကြယ္ျပဳမည္မဟုတ္ပါ...
          သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အေတာအတြင္းတြင္ လမ္းမၾကီးသည္ ဤေနရာတြင္ ရထားလုံးျဖတ္သြားသည္ဟု ယူဆ၍မရႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြား၏....
           
          ===============================

       ေက်ာက္က်ဴးထင္တို႕အုပ္စုသည္ တုံးမင္ျမိဳ႕သို႕ဦးတည္ကာ ခရီးဆက္ေနၾက သည္.. အားဖုန္ႏွင့္အားခ်န္တို႕မွာ လူငယ္သဘာ၀ ေျပာင္ဟယ္ ေနာက္ဟယ္ႏွင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး စကားမ်ားေနသေလာက္ လိုင္လိုင္ ႏွင့္ ေက်ာက္က်ဴးထင္ ကေတာ့ ေရႊေရာင္နဖူးေကာင္အေၾကာင္းတိုင္ပင္ေနၾက၏ .. ဟြားဟြားကေတာ့ ေက်ာက္က်ဴးထင္ကို စိတ္ေကာက္ေနသည္..

         လိုင္လုိင္က သူ၏ျမင္း၀မ္းဗိုက္ကို ေျချဖင့္တို႕လိုက္ျပီး ေက်ာက္က်ဴးထင္အား

       ''ဦးၾကီးေက်ာက္ .. ၀ူေခ်ာင္အထြက္ လမ္းပိုင္းမွာ လူအုပ္ၾကီးတစ္အုပ္ ျဖတ္လာတာ ေတြ႕တယ္နည္းတဲ့ လူအုပ္ၾကီးမဟုတ္ဘူး ..ဘာျဖစ္လို႕ေျပာင္းလာ တယ္မသိဘူးေနာ္..''

           ''ေအာ္ .. ငါတို႕ အစား စားေနတုန္းက ျဖတ္သြားတဲ့ လူအုပ္ၾကီးလား ..  မသိပါဘူးကြာ သူတို႕အေၾကာင္းရွိလို႕ေနမွာေပါ့ ..ေလာေလာဆယ္ ငါစဥ္းစားေနတာ ဟိုေကာင္အေၾကာင္းကြ''

           ''ဦးၾကီးေက်ာက္ ဒီေကာင့္ေနာက္ကို သဲၾကီးမဲၾကီးလိုက္ေနတာ ဟြားဟြား ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုပဲစဥ္းစားစဥ္းစား ဦးၾကီေက်ာက္အေနနဲ႕ ကိုယ့္ထက္၀ါအမ်ားၾကီးႏုတဲ့ ေနာက္ေပါက္လူငယ္ တစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္အာဃာတ မထားဘူးဆိုတာသိေနတယ္ .. ဦးၾကီးေက်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို မေျပာဘဲ တစ္ခုခု လွိ်ဳထားတာေတာ့ေသခ်ာျပီ''
              ေက်ာက္က်ဴးထင္မွာ လိုင္လိုင္၏စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္ .. စိတ္ထဲတြင္လည္း

             ''အင္း လိုင္လိုင္ကလည္း ဟိုေျမေခြးေကာင္ေလာက္နီးနီးပါးနပ္ပုံရတယ္ .. ဒီေကာင့္ေရွ႕မွာ အေနအထိုင္ဆင္ခ်င္ရမယ့္ပုံေပါက္ေနျပီ .. ''

               ဟုေတြးကာ ႏူတ္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့့ပါးပါးဟန္ျဖင့္

              ''မဟုတ္ပါဘူး လိုင္လိုင္ရ ငါကို႕ေက်ာသြားလို႕မခံခ်င္တာရယ္ .. စိတ္ေကာက္အိုးေလးကို ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ့ .. မင္းလည္းသိတဲ့ အတိုင္း ဆရာၾကီးမုန္႕သာ ဒီအေၾကာင္းကိုသိရင္ မလြယ္ဘူးကြ. '''

                လိုင္လိုင္မွာ ေက်ာက္က်ဴးထင္ ေျပာသည္မွာ သဘာ၀က်ေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုသည္ကို ရိပ္မိေန၏..
               ''ဦးၾကီးေက်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အျမန္ႏွဳန္းနဲ႕ဆို သူတို႕အဖြဲ႕ကို မီႏိုင္ေလာက္ျပီဗ်.. တညနဲ႕တေန႕ခင္းလုံး အျပင္းႏွင္းလာတာ တကယ္ဆို ေက်ာ္ေတာင္ ေက်ာ္ရေတာ့မွာ ..'''
               ''သူတို႕လည္း ဒို႕လိုျမင္းေကာင္းနဲ႕ အေျပးသြားလို႕ေနမွာေပါ့ လိုင္လိုင္ရ''

              '''ဟာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမင္းေလာက္ေကာင္းတာ ၀ူေခ်ာင္မွာမရွိႏိုင္ဘူး.. ျပီးေတာ့ အရပ္သားႏွစ္ေယာက္က ျမင္းကို ဒီေလာက္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္စီးႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို ဟိုေကာင္ကလည္း အျမန္သြားမွာမဟုတ္ဘူး ဦးၾကီးေက်ာက္ ..ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထင္ .. ဒီေကာင္ေတြ တေနေနရာရာမွာ ခိုေနတာထင္တာပဲ ..'''

.         ေက်ာက္က်ဴးထင္မွာ လိုင္လိုင္၏စကားေၾကာင့္ ျပန္စဥ္းစားျပီးေနာက္သို႕ ျပန္လည့္ရမလိုျဖစ္သြား၏ .. ဟုတ္သည္ ဒီအခ်ိန္ဆို မီတန္ေကာင္းလွျပီ .. ထိုစဥ္ သူ႕နားထဲသို႕ အသံတစ္သံတိုး၀င္လာသျဖင့္
              လိုင္လိုင္အား လက္ကာျပလိုက္ျပီး .

              ''ခဏေနအုံး ေနာက္ဘက္မွာ ျမင္းခြာသံၾကားရတယ္ ဒီေကာင္ေတြလား မသိဘူး..လိုင္လိုင္မင့္ေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဒီေကာင္ တေနေနရာရာမွာ ခိုရင္း အခုမွ ထြက္လာတာျဖစ္မယ္ ..''

             ေက်ာက္က်ဴးထင္၏စကားေၾကာင့္ လိုင္လိုင္မွာ ေနာက္သို႕နားစြင့္လိုက္ရာ အမွန္ပင္ ဒုန္းစိုင္းႏွင္လာေသာ ျမင္းခြာသံပင္္ ..

            လိုင္လိုင္ကေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ျပီး သတိေပးလိုက္၏ ..
          ''အားဖုန္..အားခ်န္နဲ႕ညီမေလး ေနာက္မွာ ျမင္းခြာသံၾကားရတယ္ .. ဟိုငနာ ေတြအဖြဲ႕လားမသိဘူး.. အသင့္ျပင္ထားေဟ့''

          အမွန္ေတာ့ အားေကြ႕တို႕ ၾကြက္ကြ်န္းတြင္ ဒုကၡမ်ားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေက်ာက္က်ဴးထင္တို႕အဖြဲ႕ အားေကြ႕တို႕အားေက်ာ္တက္လာျခင္းျဖစ္သည္.. အကယ္၍အားေကြ႕တို႕သာ ၾကြက္ကြ်န္းသို႕ မကူးသြားလွ်င္ေသခ်ာေပါက္ သူတို႕ႏွင့္ဆုံမည္သာ ...

           အတန္ၾကာမွ်ေစာင့္ဆိုင္းျပီးလွ်င္ တလိမ့္လိမ့္တက္ေနေသာ ဖုန္လုံးၾကီးႏွင့္ အတူ ရထားလုံးတစ္စင္းကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ .. ေမာင္းႏွင္သူမွာ အနက္ေရာင္၀တ္ရုံ ရွည္ၾကီးႏွင့္ ျမင္းရိုက္က်ာပြတ္ကို အဆက္မျပတ္ေ၀ွ႕ရမ္းကာ အရွိန္မေလ်ာ့စတမ္း ေမာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္..

              ''လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ရထားလုံးနဲ႕လာတာကိုးကြ..''

              ေက်ာက္က်ဴးထင္၏ေကာက္ခ်က္အဆုံး၌ လိုင္လိုင္က ဤမွ်သားနား ေသာရထားလုံးကိုေတာ့ ဟိုေကာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်မစီးႏိုင္ဟု ေတြးမိ၍ ကန္႕ကြက္စကားဆိုရန္ျပင္ေနစဥ္တြင္ ဟြားဟြားက မေျပာမဆိုႏွင့္ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ပ်ံကာ ရထားလုံးေမာင္းသူအား ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္လိုက္၏ .. ဟြားဟြား ၀င္သြား သည္ႏွင့္ အားဖုန္ေရာ အားခ်န္ပါ ျငိမ္ကာမေနပါ .. ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္ခြဲကာ ဓါးစြမ္း ၀င္ျပၾကသည္ ..
                 ''ဟိုင္းယား.. ''
                 ''ေရာ့ေဟ့..''
                 ''လာျပီေနာ္ ..ဒါခြန္လြန္းရဲ႕ အသေခ်ၤဓါးသိုင္းလို႕ေခၚတယ္ ..''
                '' ၀ွီး   ၀ွီး    ၀ွီး''
                  ၀င္းလက္ေနေသာ ဓါးသုံးလက္သည္ ျမင္းလွည္းေမာင္းေနေသာ အနက္ေရာင္၀တ္ရုံရွင္ထံသို႕ တေနရာစီမွခြဲ၀င္လာ၏ ..

                 ''ေထာက္....ေထာက္''

                 ျမင္းလွည္းေမာင္းသူသည္ မထင္မွတ္ဘဲ တိုက္ခိုက္လာေသာ  ထိုဓါးသုံးလက္အား ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တိမ္းေရွာင္လိုက္ရသည္.. ဟြားဟြား၏ ဓါးခ်က္ကို သာ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ေသာ္လည္း အားဖုန္ႏွင့္ အားခ်န္ တို႕၏ ဓါးခ်က္ကိုမူ က်ာပြတ္ျဖင့္ ထိုးခံလိုက္ရ၏ ..
                 သူ၏က်ာပြတ္မွာ ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ သုံးပိုင္းျပတ္ထြက္သြားသည္..
                အားဖုန္ႏွင့္အားခ်န္မွာသူတို႕၏ ဓါးခ်က္ ထိေရာက္ေသာ္ေၾကာင့္ လြန္စြာ အားတက္၍ ေနာက္ထပ္အကြက္သစ္အသုံးျပဳရန္ ျပင္ေနစဥ္ လိုင္လိုင္ က ၀င္ေရာက္ တားဆီးလိုက္၏ ..
              ''အားဖုန္..အားခ်န္ ..ညီမေလး ခဏေနအုံး ဒီလူက ဟိုေကာင္မဟုတ္ဘူး ''
               ဟြားဟြားက လိုင္လိုင္၏စကားကို မယုံသကၤာႏွင့္ ..
              ''ဒါဆို သူ႕၀တ္ရုံကို ခြ်တ္ခိုင္းလိုက္ေလ ..သူ့႕ရုပ္ျမင္ရရင္ ဘယ္သူဆိုတာ သဲကြဲမွာပဲ..''
             လိုင္လိုင္ကာ အနက္ေရာင္ ၀တ္ရုံရွင္နားသို႕သြားကာ ဂါရ၀ါျပဳလိုက္ရင္း ..

             ''ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိတ္ေဆြၾကီး ..ကြ်န္ေတာ္တို႕နဲ႕ ရန္ျငိဳးရန္စ ရွိတဲ့ သူနဲု႕ မွားသြားလို႕ပါ..''

             ထိုလူက လိုင္လိုင္၏ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာရုပ္ႏွင့္ ဟြားဟြား၏ လွပေသာ ရုပါကုိ တလွည့္စီးေငးၾကည့္ေနျပီးမွ  အသံေၾသာေၾသာႏွင့္ ..

             ''ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ ..ဘာမွျဖစ္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ  မိတ္ေဆြတို႕ မယုံ သကၤာ ျဖစ္မယ္ဆိုလည္း ျဖစ္ခ်င္စရာေပါ့ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္က ရထားလုံးကို အျပင္း ေမာင္းလာတာကိုး .. အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ ညီမေလးနဲ႕ ေရာဂါေ၀ဒနာ တခုခံစားေနရလို႕ တုံးမင္မွာ ေဆးသြားကုမလို႕ပါ .. ''
             အားဖုန္က ထိုလူအနားသို႕ကပ္ကာ ..
             ''ဘာေရာဂါလည္းဗ် ..ေဆး၀ါးကုတဲ့ပညာဆို က်ဳပ္တို႕နဲ႕ မစိမ္းပါဘူး''

             ''အေရျပားေရာဂါပါဗ်ာ .. ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္မွာ အနာစိမ္းေတြ ျပည္ေတြယို ျပီးေလထိရင္ မခံႏိုင္ေအာင္ နာေနတာ ..ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀ါတ္ရုံရွည္ကို ၀တ္ထားတာပါ ညီမေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္နားက ကူးသြားပုံရတယ္ .. သူ႕ခမ်ာ အရမ္းႏုနယ္ေတာ့ ထကိုမထႏိုင္ဘူး .. တကယ္လို႕ တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ ညီမေလးကို စစ္ေဆးေပးၾကပါလားဗ်ာ'''
            အားဖုန္မွာ ေဆး၀ါးႏွင့္ပတ္သက္လာရင္ အကြ်မ္းက်င္ဆုံး ..လက္တည့္ အစမ္းခ်င္ဆုံး ျဖစ္၍ တက္ၾကြကာ ျမင္းတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ေဆးအိတ္ၾကီးကို သြား ျဖဳတ္ကာ

            ''ကိုင္း .. ဘယ္မွာလည္း ခင္ဗ်ားညီမ ..''

           '' ရထားလုံးထဲမွာပါ''

             ထိုလူကေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ရထားလုံးကို ဖြင့္ျပလိုက္၏ ..
            အားဖုန္မွာ ရထားလုံးထဲကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ျဖစ္ကာ

            ''အလို .. ဘယ္လိုလွလိုက္တဲ့ မိန္းကေလးပါလိမ့္..''

              အားခ်န္ ..လိုင္လိုင္ႏွင့္ဟြားဟြားတို႕မွာ  အားဖုန္၏ စကားေၾကာင့္ လြန္စြာ စိတ္၀င္စားသြားျပီး သြားၾကည့္ရွဳ႕ၾက၏ .. မည္မွ်ေလာက္ေလာက္လွသည့္ မိန္းကေလး မို႕လည္း ..
                ရထားလုံးအတြင္းပိုင္းသည္ အျပင္ပိုင္းထက္ ပို၍သားနားေသးသည္ ေမႊးၾကိဳင္လွပလွ်က္ရွိ၏ ..အျပာေရာင္ ကတၱီပါသားမ်ားကို အတြင္းခန္းတခန္းလုံး ကပ္ထားကာ  ေအာက္တြင္  လဲ့မိွဳအစာသြပ္ထားသည့္ ထိုင္ခုံေပ်ာ့မ်ား တပ္ဆင္ထား သည္..  အတြင္းခန္း တြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပု၀ါရမ္းကာ ကေနသည့္ပုံကို ေၾကးျပားၾကီး ျဖင့္ ပုံေဖာ္ထား၏..  ထိုင္ခုံရွည္ၾကီး တစ္ခုေပၚတြင္မူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္စိမွိတ္ကာ လဲေလ်ာင္းေနသည္..

                လွပသည္ဟူေသာ စကားသည္ ထိုမိန္းကေလးအတြက္ အသုံးျပဳရန္ သင့္ေတာ္ေသာ စကားလုံးမဟုတ္ပါ.. သိမ္ေမြ႕ျခင္း ..က်က္သေရရွိျခင္း ခန္႕ညားျခင္း
ႏူးညံ့ျခင္း အစရွိသည့္စကားလုံးကိုသာ အသုံးျပဳရမည္ထင္၏ .. လူငယ္တစ္စုမွာ ရထားလုံးေပၚမွ မိန္းကေလးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ... မိန္းမသားျခင္း ျဖစ္ေသာ ဟြားဟြားပင္လွ်င္ ထိုမိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မ၀ပါေပ..

               သူတို႕အား ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ေက်ာက္က်ဴးထင္ မွာ ရထားအတြင္း မည္သည္ကို ေတြ႕၍ ဤသို႕ၾကည့္ေနၾကသနည္းဟု သူလည္း စိတ္၀င္တစား လာၾကည့္ ေလသည္ .. တံခါးေပါက္၀ သို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာက္က်ဴးထင္မွာ  မ်က္ႏွာကြက္ကနဲ ပ်က္သြားျပီး ...

                  ''ျမန္ျမန္ေနာက္ဆုတ္ၾက .. ''

                ဟုေအာ္ျပီးေနာက္ ရထားလုံးေမာင္းသူအား အတြင္းအား အကုန္ထုတ္ ကာ ထိုးႏွက္လိုက္သည္. ..

                 ''ေဖာင္း..ေဖာင္း..ေဖာင္း''

                 ရထားလုံးေမာင္းသူမွာ ေက်ာက္က်ဴးထင္ တိုက္ခိုက္လာမည္ကို ၾကိဳတင္ ရိပ္မိ၍သာ ေတာ္ေတာ့၏ .. မဟုတ္လွ်င္ ထိုလက္သီးခ်က္ထိမွန္၍ အသက္မည္သို႕ ထြက္သြားမည္ကိုပင္သိမည္မဟုတ္ပါ..

                  အားဖုန္..အားခ်န္..လိုင္လိုင္ႏွင့္ ဟြားဟြားတို႕မွာ မည္သည့္အတြက္ ေၾကာင့္မွန္းမသိ လူတကိုယ္လုံး အားအင္ခ်ိနဲ႕ကာ မူးယစ္ရီေ၀လာေနသည္.. ခဏမွ် ၾကာလွ်င္ေလးေယာက္သား ေျမျပင္ေပၚသို႕ လဲက်သြားေတာ့၏ ..

                      ေက်ာက္က်ဴးထင္မွာ ရထားလုံးတံခါး၀သို႕ေရာက္လွ်င္ပင္ သူ၏ ႏွာ၀ကို ကလူၾကည္ဆယ္ျပဳလာေသာ အနံ႕မွာ ေမ့ေဆးရနံ႕ဟုခြဲျခားသိလိုက္သည္ ... ထို႕ေၾကာင့္ ရထားလုံးေမာင္းသူကို တိုက္ခိုက္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏ ..

              ''ယား..ေသစမ္း ..အယုတ္တမာေကာင္..''
              ''၀ွစ္..၀ွစ္..၀ွစ္''
     
                      အနက္ေရာင္ ၀တ္စုံရွင္မွာ ကိုယ္ေဖာ့ပညာအဆင့္ျမင့္သူျဖစ္၍ ေက်ာက္က်ဴးထင္၏ လက္သီးခ်က္မ်ားကို ေနာက္ဆုတ္ကာ ေရွာင္တိမ္းေနရသည္ .. သို႕ေသာ္ သူမည္မွ်ေနာက္ဆုတ္ႏိုင္မည္နည္း .. ေျခလွမ္းငါးမွ် ဆုတ္ျပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္တြင္ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္က ခံေန၏ .. ေက်ာက္က်ဴးထင္က ျပံဳးလုိက္ျပီး သူ၏အေ၀းေရာက္လက္သီးျဖင့္ အားကုန္ထိုးထည့္လိုက္သည္..

                    အနက္ေရာင္၀တ္စုံရွင္မွာ သူ၏ေမ့ေဆးကို ရွဴရွိဳက္မိသြားေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္ထိ ထိုးႏွက္ႏိုင္ေသးေသာ ေက်ာက္က်ဴးထင္၏ အတြင္းအားပညာကို အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္သြား၏ .. ေၾကာက္ေနလည္း အပိုပင္ သူ႕မွာ ထိုလက္သီး ခ်က္ကို မည္သို႕မွ် ေနာက္ဆုတ္ေရွာင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ ...

                မ်က္စိမိွတ္ကာ ေက်ာက္က််ဴးထင္၏လက္သီးခ်က္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ရထားလုံးေမာင္းသူသည္ အတန္ၾကာသည္အထိ လက္သီးခ်က္ ေရာက္မလာေသး ေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေက်ာက္က်ဴးထင္မွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ ..

                    အနက္ေရာင္၀တ္စုံရွင္မွာ ေျခတုန္ လက္တုန္ျဖစ္ကာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ ေနေသာ သူ၏ႏွလုံးသား ေပါက္ထြက္မလာေအာင္ လက္ျဖင့္ ဖိ၍ 'ရထားလုံးဆီသို႕ သုတ္ေျခတင္ေျပးေတာ့သည္ .. ကံေကာင္း၍ သူ၏အသက္တစ္ေခ်ာင္း ျပန္လည္ ေကာက္ရခဲ့ျခင္းမဟုတ္လား .. ရထားလုံးနားသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ မည္သည္ကို မွ မစဥ္းစားႏိုင္ ဟြားဟြားကို ေပြ႕ခ်ီကာ အတြင္းထည့္၍ ဒုန္းစိုင္းေမာင္း ေတာ့သည္....

                   သူထြက္သြားလိုက္သည္ႏွင့္ ..''၀ုန္း ..''ကနဲျမည္ကာ ေက်ာက္က်ဴးထင္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ျပန္လဲက်သြား၏
                    ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူေလးေယာက္ ဖရိုဖရဲႏွင့္ လဲေနၾကပါသည္..

=======================
 
                   အားေကြ႕က ရထားလုံးထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဘၾကီးနန္ဘက္ လွည့္၍
            ''ကိုင္း..ဘၾကီးနန္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကိစၥအေျဖျပန္ရွာၾကအုံးစို႕ ..''
              ဘၾကီးနန္က ေနာက္ဆုံးတစ္ခုထဲေသာ က်န္ေတာ့သည့္ ငါးကင္ကို အားေကြ႕လက္ထဲထည့္ကာ ..
             '' ေရထဲေမ်ာမယ့္ အစီအစဥ္ကို မင္းေျပာရမွာေလ ..လုပ္စမ္းပါအုံး ''
              အားေကြ႕က ငါးအရိုးကိုႏြင္လိုက္ရင္း ..
               ''အစီအစဥ္ကဒီလိုဗ် ..  သိပ္မၾကာခင္ ေလးငါးဆယ္ရက္ေလာက္ဆို ဒီေကာင္ေတြ ဇာတ္တူသားျပန္စားရေတာ့မယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္ေတာ့မယ္ .. အဲ့ခါၾကရင္ အဲ့ၾကြက္ေတြ ဒီဘက္ကမ္းကို ကူးဖို႕ အာသီတရွိလာမွပဲ ..  အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ကူးဖို႕ လုပ္ေပးရမယ္ .. ''

                  သြားက်ိဳးက အားေကြ႕အား ရူးမ်ားသြားသလားဟု ၾကည့္ကာ

                 ''အကိုအားေကြ႕ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ၾကီးလဲဗ်ာ .. မဟုတ္ေသးပါဘူး''

                  ''ဟားဟားဟားဟား ..မင္းကဆုံးေအာင္မွ နားမေထာင္ဘဲ .. ဒီလိုကြ.. အခုငါတို႕မွာ ေလွအစင္းေပါင္း တရာေက်ာ္ႏွစ္ရာနီးပါးရွိတယ္ ..အဲ့ေလွေတြကို ဟိုဘက္ ကြ်န္းနဲ႕တဆက္ထဲျဖစ္ေအာင္ စီတန္းလို႕ရတယ္ .. ငါတို႕ဘက္ ကမ္းကေန ေလွကို စစီမယ္ကြာ.. ေႏြ၀င္ေတာ့မွာမို႕ ေရပါးျပီး ေရစီးတန္႕ေနေတာ့ ၾကိဳးနဲ႕တုပ္ထား ရုံနဲ႕  ေလွမေမ်ာေလာက္ဘူး .. အစီးတရာ့ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဆိုရင္ ကြ်န္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕ ဆက္ျပီ .. အဲလို ဆက္သြားတာနဲ႕ ၾကြက္ေတြက ေလွေတြေပၚတက္ျပီး ဒီဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ေျပးၾကမွာပဲ .. ဒီဘက္ဆုံးေလွေပၚ မေရာက္မျခင္း ကူးခိုင္းထားမယ္ .. ဒီေကာင္ေတြ ေလွတရာ့ရွစ္ဆယ္လုံးအျပည့္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆုံးေလွနဲ႕ ေနာက္ဆုံးေလွကို ခဲအၾကီးၾကီးနဲ႕ေပါက္ခြဲျပီး နစ္ပစ္လိုက္မယ္ကြာ .. ဟိုဘက္ကူးမရ ဒီဘက္ကူးမရနဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့ၾကြက္ေတြကို မင္းစိတ္ၾကိဳက္ ရွုင္းလို႕ရျပီ  ေလွေပၚမွာ မီးေလာင္တတ္တဲ့ ေကာက္ရိုးတင္ျပီး အေ၀းကေန မီးမွ်ားနဲ႕ ပစ္မလား .. ဒါမွမဟုတ္ေလွေပၚမွာ အေပါက္ေသးေသးေလးေဖါက္ထားျပီး တျဖည္းျဖည္းေရနစ္ ေသခိုင္းမလား .. ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး သုံးအုံးမလားရတယ္ .. အဲ့ ငါတို႕လုပ္ရမွာ တခုထဲ ဟိုဘက္ကြ်န္းမွာ ေလွတစ္စီးေန .. ဒီဘက္ကမ္းမွာ ေလွတစ္စီးေန .. အခ်က္ျပျပီးရင္ တျပိဳက္နက္ ထိပ္ဆုံး ေနာက္ဆုံးေလွကို ခဲနဲ႕ေပါက္ခြဲဖို႕ပဲ .. ''

                ရွည္လ်ားစြာေျပာျပီးေနာက္ အားေကြ႕က ငါးကင္ကို ပါးစပ္ထည့္၀ါးလိုက္ သည္..

               မိန္းကေလးပိုင္က အရက္ဗူးအခြံကို သြားက်ိဳးနားက ေတာင္းယူကာ ျမစ္အတြင္း ေရအသန္႕ဆုံးေနရာမွ ေရၾကည္သြားခပ္ေန၏ .. ျပီးေနာက္ အားေကြ႕အား ကမ္းေပးလိုက္ရာ  အားေကြ႕က ျပံဳးျပျပီး ..
               ''အျခင္းျခင္းေတြမို႕ ေက်းဇူးတင္စကားမေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ မိန္းကေလး ပိုင္..''
               မိန္းကေလးပိုင္မွာ အားေကြ႕စကားအားသေဘာက်စြာ ရယ္ေနမိသည္..
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရင္းႏွီးမွဳပိုပို တိုးလာျပီမဟုတ္လား ..
             
                  ဘၾကီးနန္က မ်က္ေမွာက္ကုတ္စဥ္းစားေနရာမွ
                 ''အင္းေျပာတဲ့အစီအစဥ္ႏွစ္ခုစလုံးက နည္းနည္းေတာ့ လက္၀င္ေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ ... ၾကြက္ေတြ အကုန္မေသရင္ ေတာင္ က်န္ခဲ့တဲ့ ပမာဏေတာ္ေတာ္နည္းသြားျပီ .. က်န္တဲ့ၾကြက္ေတြကိုေတာ့ ငါတို႕ေတြ တစ္ေကာင္ျခင္း လိုက္ရိုက္သတ္ရုံပဲ ..''
                သြားက်ိဳးကလည္း တက္ၾကြစြာ ..
                 ''ေတြ႕တယ္မို႕လား ဘၾကီးနန္ ကြ်န္ေတာ့္အကိုအားေကြ႕ ဉာဏ္ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းမွန္း ..''
                 အားေကြ႕ကသြားက်ိဳူး၏ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္မွဳေၾကာင့္ ..
                 ''သြားက်ိဳးရယ္ ..မင္းကလည္း အၾကြားမေစာပါနဲ႕အုံး အစီအစဥ္ ေအာင္ျမင္မွ ၾကြားရတယ္..''
                 ဘၾကီးနန္က ကြ်န္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ..
               ''ဘာပဲေျပာေျပာ သြားက်ိဳးေျပာတာကအမွန္ပဲကြ .. ငါတို႕ျဖင့္ မင္းလို မစဥ္းစားမိေပါင္.. ''
                ''ကဲ .. ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကြ်န္း နဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းနဲ႕. ဘယ္ေလာက္ ကြာတယ္ .. ကြ်န္းအေနအထားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ ေလ့လာၾကအုံးစုိ႕ .. ကြ်န္းေပၚကို မတက္ဘဲနဲ႕ေပါ့..''  

                 ဘၾကီးနန္က ထရပ္လိုက္ျပီး
                ''မင္းနဲ႕ မိန္းကေလးပိုင္သာေနရစ္ခဲ့ပါကြာ ..ငါနဲ႕သြားက်ိဳးနဲ႕ သြားေလ့လာလိုက္မယ္  ..ကြ်န္းကမ္းစပ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ငါ့ဓါးတစ္လက္ပါ ျပန္ရရင္ ရႏိုင္တယ္ .. ''
               အားေကြ႕ကဘၾကီးနန္၏ေက်ာတြင္ က်န္ေနေသးေသာ ဓါးတလက္ကို ၾကည့္ကာ ..
              '' ဘၾကီးနန္က ဓါးႏွစ္လက္သမားလား ..''
               ''မဟုတ္ဘူးကြ ..ငါက ဓါးသုံးလက္သမား .. ''
               ထိုသို႕ေအာ္ေျပာလိုက္ျပီး ဘၾကီးနန္ကေလွေပၚခုန္တက္၍ ..
             ''ေဟ့ေကာင္ သြားက်ိဳး ..လာေလကြာ .. မင္းက အစားၾကေတာ့ ထိပ္ အလုပ္ၾကေတာ့ ဘိတ္ မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ ..ဒီထဲမွာ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ အစားအမ်ားဆုံးကြ..''
             ''လာပါျပီဗ်ာ .. လာပါျပီ .. အစာေတာင္ မေၾကေသးဘူး ဘၾကီးနန္ရယ္..''
             
            ေလွာ္ခတ္၍သြားေနေသာ ေလွကို ၾကည့္ရင္း မိန္းကေလးပိုင္က
          ''အကိုအားေကြ႕ .. ဒီေန႕တေနကုန္ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးမို႕လား.. ''
           အားေကြ႕က မိန္းကေလးပိုင္စကားေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ငုံ႕ၾကည့္ရင္း
        ''ဟဲဟဲ ..ဒီေန႕မွ မဟုတ္ဘူး ေရမခ်ိဳးတဲ့ရက္ေတြက မ်ားလွျပီ .. ''
            မိန္းကေလးပိုင္က အားေကြ႕အား မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ကာ  ႏွာေခါင္းရွံဳ႕၍
         ''ညစ္ပတ္လိုက္တာ ..အကိုအားေကြ႕ကေတာ့ .. အခုျမစ္ေဘးနား ေရာက္တုံး ေရသြားခ်ိဳးေလ .. ကြ်န္မ အကို႕ရဲ႕ အ၀တ္အစား အေပါက္အျပဲေတြ ျပန္ခ်ဳပ္ေပး ထားမယ္ .. ကြ်န္မမွာ အပ္ေရာအပ္ခ်ည္ေရာပါတယ္''
            အားေကြ႕ကသေဘာက်ကာ
           ''ေကာင္းျပီေလ ဒါဆို ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္ ..မိန္းကေလးပိုင္ က်ဳပ္ရဲ႕ အက်ႌကိုေတာ့ ယူျပီး ထြက္မေျပးသြားနဲ႕ေနာ္ .. ''

          ''ဟြန္း .. ယူေနအုံးမယ္ အားၾကီးၾကီး..''
         
          ေမးေလးထိုးကာေျပာလိုက္ေသာ မိန္းကေလးပိုင္၏ ခ်စ္စဖြယ္အမူအယာကို ၾကည့္ရင္း အားေကြ႕ကသူ၏ အက်ႌကို ခြ်တ္ခ်လိုက္သည္.. က်စ္လစ္ေတာင့္တင္း ေသာ အားေကြ႕၏ ကိုယ္ခႏၶာက မိန္းကေလးပိုင္အား ရွက္သြားေစ၏ .. အားေကြ႕အား မ၀့့ံမရဲၾကည့္ျပီး

        ''အိုး ..ဘာလို႕ဒီလို ခြ်တ္လိုက္ရတာလဲလို႕ ..''

        ''အလိုေလးဗ်ာ ..သူပဲ အကႌ်ခ်ဳပ္ေပးမယ္ဆိုလို႕ ေပးရေသးတယ္ ..''

         ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ အကႌ်ကိုေပးကာ အားေကြ႕ ျမစ္ထဲသို႕ ဂြ်မ္းပစ္ဆင္းသြား၏ ..
        အက်ႌမပါသည္ကမွ အားေကြ႕တစ္ေယာက္  ပိုၾကည့္ေကာင္းေနသည္မို႕ မိန္းကေလးပိုင္မွာ အစုတ္အျပဲကို ဖာေထးရင္း ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိသည္..

           အားေကြ႕ကေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ကပ္ညိွေနေသာ ဂ်ီးေညွာ္မ်ားအား ေက်ာက္ခဲၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ တိုက္ပြတ္ခြ်တ္ေန၏ .. အတန္ၾကာမွ်ကူးခတ္တိုက္ခြ်တ္ျပီး ေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြား၍ အားေကြ႕ ကမ္းေပၚျပန္တက္လာသည္ ..
          မိန္းကေလးပိုင္က ဖာေထးျပီးသြားေသာ အက်ႌကို အားေကြ႕အား ျပန္ေပးလိုက္၏.. ထို႕ေနာက္သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမၾကီးေပၚတက္ကာ ယွဥ္တြဲ လမ္းေလ်ာက္ေနၾကသည္..
        မိန္းကေလးပိုင္မွာ လမ္းေလ်ာက္ေနရာမွ ေရွ႕ဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပီး ..
       ''အကိုအားေကြ႕ ..ေရွ႕က ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ေျပးလာတာ ဘာၾကီးလဲ .. သိပ္ျမန္တာပဲ ..''
        အားေကြ႕က မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ ..
       ''လူ မိန္းကေလးပိုင္ .. လူမွ ကိုယ္ေဖာ့ပညာ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့လူ .. ဘုန္းဘုန္းရႊီၾကြင္းထက္ေတာင္သာဖို႕ပဲရွိတယ္.. ေၾကာက္စရာၾကီးပါလား ..''
        အရိပ္မကျမန္ေသာ အရာၾကီးသည္ အားေကြ႕ႏွင့္မိန္းကေလးပိုင္အား ျဖတ္ေက်ာ္ကာသြားသည္ ... မိန္းကေလးပိုင္က ထိုလူကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လိုက္ရ ေသာ္လည္း အားေကြ႕က သူေတာင္းစား အဘိုးၾကီးမွန္းသိလိုက္ရ၏..
       ''အင္း.. ဒီတိုင္းဆိုရင္ ..သိုင္းေလာကမွာ သိုင္းပညာ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေန တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတာပဲ .. ေစာနက သူေတာင္းစားအို .. ျပီးေတာ့ ဘၾကီးနန္ .. ေနာက္ထပ္ဘယ္သူေတြမ်ားက်န္ေသးလည္းမသိဘူး ..ငါလည္း ေတာ္ေတာ္က်ဳိးစားရအုံးမယ္ . ''
         ဟုေတြးေနစဥ္ သူတို႕အား ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ အရိပ္ၾကီးသည္ သူတို႕စီသို႕ ဦးတည္ျပန္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ .. အားေကြ႕က သူ႕အေရွ႕၌ရပ္ေနေသာ သူေတာင္းစား အဘိုးၾကီးအားဂါရ၀ျပဳလိုက္ရင္း ..
          ''ဘာအကူအညီေပးရမလဲ ဆရာၾကီးခင္ဗ်ား..''
          သူေတာင္းစားအိုၾကီးက သူ႕အားစိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ...
         ''မင္းက အားေကြ႕မဟုတ္လား ..''
          အားေကြ႕မွာ သူ႕နာမည္ကို သိေနေသာ သူေတာင္းစားအိုၾကီးအား အ့့ံေအာ စြာၾကည့္ျပီး ..
         ''ဟုတ္ကဲ့ ..ကြ်န္ေတာ္ အားေကြ႕ ..''
         ''ဖ်န္း..''
          ''အ''
         စကားပင္မဆုံးေသး လွ်ပ္ပစ္သလိုျမန္ေသာ လက္ဖ၀ါးက အားေကြ႕ပါးအား ရိုက္သြားသည္..
       အားေကြ႕မွာ ျမန္လြန္းလွသည္ကတစ္ေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မည္ဟု မထင္ထားသည္ ကတေၾကာင္း .. ထိထိမိမိၾကီးအရိုက္ခံလိုက္ရ၏ .. အတြင္းအား အျပည့္မပါ၍သာေတာ္ေတာ့၏.. အားေကြ႕မွာ ႏူတ္ခမ္းမွေသြးမ်ားပင္ ထြက္လာျပီး ဖင္ထိုင္ရက္လဲက်သြားသည္ ..
       ''ထီြ   .. ေခြးလိုေကာင္ ..က်င္းက်ဴးမ်က္ႏွာသာမရွိရင္ ငါရိုက္သတ္တာၾကာျပီ .. ဟိုက မင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အပန္းေျဖလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ ဟုတ္လား..''
          ''ဗ်ာ..'''
        ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ အားေကြ႕မွာ နာက်ဥ္ေသာေ၀ဒနာ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းပင္မသိလိုက္ေတာ့ေပ..

==================