အားအေကြ႕ အပုိင္း (၉၆ မွ ၁၀၀ ထိ)

#96A ( အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ )

              ယင္းအခိုက္ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ ယာဘက္ တစ္ေယာက္မွ ..

            '''ဒီအိမ္မွာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ၾကားတယ္ .. တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႕ျပီ ...ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘယ္မွာလဲ ေျပာစမ္းမိန္းကေလး..''

              အသံမွာ ေယာကၤ်ားသံျဖစ္ေသာ္လည္း စူးရွလြန္း၏ .. ေရွာင္မိန္က သူမ၏ခါးၾကားမွ စြတ္စြတ္ျဖဴေနေသာ လက္အိတ္ကို ထုတ္ကာ ၀တ္ဆင္ေနရင္းႏွင့္

            ''မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း မသိဘူး ..သုံးေယာက္လည္းမသိဘူး ..ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲ ..နင္တို႕ကို ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာလိုက္မယ္ ..အခုခ်က္ျခင္း ဒီျခံ၀င္းထဲက ထြက္သြား .. မဟုတ္ရင္ေတာ့ နင္တို႕ကို ငါသတ္ရလိမ့္မယ္..''

              ေရွာင္မိန္၏ စကားမွာ ထိုလူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဟာသ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားပုံရ၏... တဟားဟား ရယ္ရင္း ေရွ႕သို႕ ဆက္တိုးလာၾကသည္..
ထိုလူႏွစ္ေယာက္မွာ ပု၀ူးလူသြဲ႔၏ စနက္အရက်င္းက်ဴးကို လာေရာက္ဖမ္းဆီး ၾကေသာ   နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္.. ေရွာင္မိန္မွာ ဆိုခဲေစျမဲေစ ဟူေသာ စကားပုံႏွင့္အညီ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ သူမ၏ကိုယ္ခႏၶာကို တခ်က္လွဳပ္လိုက္၏... အျမင္၌သာ လွဳပ္ခတ္ရုံရွိသည္..သူမ၏ တကုိယ္လုံး ေလေပၚသို႕ေျမာက္တက္သြားျပီးေနာက္ ေလေပၚမွ ဦးစိုက္ကာ နရန္ဂိုဏ္းသား ႏွစ္ေယာက္ထံသုိ႕ ၀ါးလုံးထိုး ၀င္သြားေလ၏.. သူမအသြင္မွာ  ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ ပ်ံ၀ဲေနေသာ သိမ္းငွက္ၾကီးမွ ေျမျပင္ရွိ အမဲေကာင္အား သုတ္ခ်ီရန္ ဦးစုိက္ထိုးဆင္လာ သည္ႏွင့္ တပုံထဲပင္...

              ''ဖတ္...''

              ''၀ွီး...၀ွီး...၀ွီး..''
             
              ေရွာင္မိန္၏ လွဳပ္ရွားပုံမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွေသာေၾကာင့္  နရန္ဂိုဏ္းသား ႏွစ္ေယာက္သည္ အငိုက္မိလုလုပင္ ျဖစ္သြားရ၏.. ေရွာင္မိန္၏ အျဖဴေရာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ သူတို႕မ်က္ႏွာအား ဆြဲကုတ္လုဆဲဆဲတြင္မွာ ေျမေပၚသို႕ ၀မ္းလ်ားပစ္ လူးလိမ့္ေရွာင္တိမ္းလိုက္ရသည္.. သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး အသဲတုန္အူတုန္ျဖစ္သြား သည္ေတာ့အမွန္ ... သူတို႕သိထားသည့္ သတင္းႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ၾကံဳလိုက္ရသည္မွာ ဆန္႕က်င္ဘက္မဟုတ္လား ..  ေနျပည္ေတာ္မွ စာပို႕ သိမ္းငွက္ေရာက္လာစဥ္က ၀ူေခ်ာင္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးရမည္ ..ထိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္လုံး သာမာန္မိန္းကေလးသာျဖစ္သည္ဟုသာေဖာ္ျပထား သည္ေလ ..ယခုလက္ေတြ႕တြင္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စေတြ႕ေတြ႕ျခင္းပင္ မ်က္ႏွာအေရျပား စုတ္ျပဲလုလုျဖစ္သြားရသည္ေလ...

                 နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ အေတြးစတို႕ကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ျပီး မာန္သြင္းသံႏွင့္အတူ ေျမျပင္ေပၚမွ ခုန္ထ၍ သူတို႕၏ လက္အစုံကို ရမ္းခါလိုက္ၾက၏

                ''ယား...ဟိတ္...''

                ''၀ွစ္...၀ွစ္...၀ွစ္..၀ွီး..''

                '' ခြ်မ္း...ခြ်မ္း.. ခြ်မ္း..ခြ်မ္း..''

                 သံမဏိလႊစက္၀ိုင္းေလးစုံမွာ တ၀ွီ၀ွီလည္ပတ္ကာ ေရွာင္မိန္၏ ဦးေခါင္း ရင္ဘတ္ ခါး  ႏွင့္ ဒူးဆစ္ေနရာသို႕ ေျပး၀င္လာေလသည္..  လႊစက္ပိုင္းမ်ား၏ လည္ပတ္ႏွဳန္းမွာအရိပ္မထင္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏ .. သို႕ေသာ္ ေရွာင္မိန္၏ အျဖဴေရာင္လက္အစုံက ထိုလႊသြားမ်ားထက္ ႏွစ္ဆခန္႕ပိုျမန္လွရာ သံသံျခင္း ထိေတြ႕သံ ေလးခ်က္တိတိထြက္လာျပီးေနာက္ နရန္ဂိုဏ္းသားတို႕၏ လွ်က္တျပက္ တိုက္ကြက္ က မူရင္းပစ္မွတ္ႏွင့္လြဲေခ်ာ္သြားေတာ့သည္.. ေရွာင္မိန္ကို ထိရမည့္အစား သူမ၏ နေဘးရွိ ဂႏၱမာပန္းပင္မ်ားကိုသာ ျဖတ္ေတာက္သြားရ၏.. ေရွာင္မိန္မွာ လႊသြားေလးစုံကို ေနရာမွ တလက္မမွ မေရြ႕ရဘဲ အသာအယာ ပုတ္ဖယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္..

             ''ဟင္းဟင္းဟင္းဟင္း.. နင္တို႕ရဲ႕လႊသြားေတြက ပန္းပင္ေတြကိုေတာ့  အျဖတ္ႏိုင္သားပဲ .. မဆိုးပါဘူး..နင္တို႕အဆင့္နဲ႕ဆို ဒီျခံထဲမွာ ဥယ်ဥ္မွဴးအလုပ္လာ ေလွ်ာက္လို႕ရႏိုင္တယ္..''

             နရန္ဂိုဏ္းသားတို႕မွာ ေရွာင္မိန္၏စကားနာထိုးမွဳကိုပင္ ခြန္းတုံ႕ မျပန္ႏိုင္ေအာင္ ဆြံ႕အ ေနမိသည္ .. သူတို႕ကို အံံ့အားသင့္ေစသည့္ အခ်က္က ေရွာင္မိန္၏အျဖဴေရာင္လက္အိတ္သည္ မည္သည္ႏွင့္ယက္လုပ္ထားသနည္းဟုသာ .. သူတို႕လက္ထဲမွ သံမဏိလႊစက္၀ိုင္းလက္နက္သည္ ေတာ္ရုံဓါးလွံတို႕ကိုပင္ အပိုင္းအပိုင္းျပတ္ေတာက္သြားေစႏိုင္သည္အထိ ထက္ျမလြန္းလွပါ၏ .. သို႕ေသာ္ ပါးလႊာေသာ အျဖဴေရာင္လက္အိတ္တစုံက ထိုထက္ျမသည့္ လႊသြားမ်ားကို တားဆီးႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္လား .. ယင္းသို႕ သူတို႕စဥ္းစားေနခိုက္ ေရွာင္မိန္က လက္ဦးမွဳရယူကာ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္လိုက္သည္..

                 ''ဟိတ္.. ''
                 ''၀ွီး..၀ွီး..၀ွီး..၀ွီး..''
                ''ထန္း..ထန္း..ထန္း..ထန္း..''

                နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ သူတို႕တကိုယ္လုံးကို လႊမ္းျခံဳလာေသာ လက္အစုံကို သူတို႕လက္နက္ႏွင့္ ရိုက္ဖယ္ခတ္ထုတ္ေနရ၏..  ေရွာင္မိန္၏ သုိင္းကြက္ မည္မွ် ျမန္သည္ မျမန္သည္မသိ သူတို႕မ်က္စိထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ အရိပ္ကိုသာ ျမင္ရေတာ့သည္ ... တခဏျခင္း၌ပင္ သိုင္းကြက္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္မွ် တိုက္ခိုက္ျပီးျဖစ္၏.. ႏွစ္ေယာက္မို႕သာေတာ္ေတာ့သည္  ..တစ္ေယာက္ျခင္းဆိုလွ်င္ သိုင္းကြက္ ထိုသိုင္းကြက္ ရွစ္ဆယ္အတြင္း အသက္ထြက္ႏိုင္သည္..

              ''ရႊီး ....''

              နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ ေလခြ်န္သံ တစ္ခ်က္ျပဳကာ ေနာက္တို႕ျပိဳင္တူ ခုန္ဆုတ္လိုက္ၾက၏ ..သူတုိ႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သို္င္းကြက္
ေျပာင္းကာ ခံစစ္မွ တိုက္စစ္ျမင့္တက္ရန္ပင္ .. ေရွာင္မိန္ကလည္း ထိုအကြက္ကို သေဘာေပါက္သည္ႏွင့္ နည္္းနည္းမွ အလြတ္မေပး .. ထိုသူတို့႕ တိုက္စစ္မျမင့္ႏိုင္ရန္ သူမ၏ လက္အစုံျဖင့္ မနားတမ္းပင္ ဖိအားေပးေနသည္.. ယင္းအခိုက္ ေရွာင္မိန္က

             ''ကဲ ..အခ်ိန္ၾကာတယ္ ..နင္တို႕ႏွစ္ေကာင္ ေသေပေရာ့..''

            ဟုေအာ္ကာ သူမ၏သိုင္းကြက္ကို တဆင့္ျမင့္တင္လိုက္၏.. သူမသိုင္းကြက္ ေျပာင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေလထဲတြင္ ရာေထာင္မကေသာ လက္ရိပ္မ်ားေပၚလာကာ  နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္လုံး၏ အသက္ရွဳႏွဳန္းကို မြန္းၾကပ္သြားေစေတာ့သည္ .. နရန္ဂိုဏ္းသားထဲမွ တစ္ေယာက္မွာ လက္ရိပ္မ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ .. တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသံျဖင့္....

              '''အရိုးျဖဴလက္သည္းသိုင္း ..ဒါ..ဒါ ..အရိုးျဖဴလက္သည္းသိုင္း .. ''

               '''ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း.. ဟုတ္တယ္ .ဒါ အရိုးျဖဴလက္သည္းသိုင္းပဲ''
               
                ေရွာင္မိန္၏ အေျဖစကားကို ၾကားသိျပီးသည့္ေနာက္ .. ထိုနရန္ဂိုဏ္းသားမွာ သူ႕၀ဲဘက္လက္ျဖင့္ သူ႕ယာဘက္လက္အား ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့သည္..

              ''ဂြ်ပ္..''

               လႊသြားလက္နက္မွာ လက္တြင္ပတ္ခ်ည္ထားသည္မို႕ က်ိဳးသြားေသာ လက္ႏွင့္အတူ ေအာက္သို႕တြဲရြဲ က်ေန၏... က်န္နရန္ဂိုဏ္းသား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ႏိုု္င္ေသာ မ်က္လုံးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္..

               ယာဘက္လက္က်ိဳးသြားေသာ နရန္ဂိုဏ္းသားက ေရွာင္မိန္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ျပီး ...

               ''အေမွာင္သခင္မေလးရဲ႕ လက္စြဲေတာ္မမေလးမွန္း မသိလို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ခြင့္လြတ္ပါဗ်ာ .. ''

            ထိုအခါမွ က်န္တစ္ေယာက္ကပါ ကျပာကယာဒူးေထာက္လိုက္ေတာ့သည္..
           ေရွာင္မိန္က သူမ၏ လက္အိတ္ကို ျပန္ခြ်တ္ရင္း..

            ''နင္တို႕ကငါ့ကိုသိတယ္ဆိုေတာ့ နရန္သခင္ေလးရဲ႕ တပည့္ေတြလား...''

             လက္က်ိဳးက အသံတုန္တုန္ႏွင့္ ...

             ''ဟုတ္ပါတယ္ ..မမေလး ..ကြ်န္ေတာ္တို႕က ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ တပည့္မိုက္ တပည့္ညံ့ေတြပါ... မမေလးကို တခါမွ မျမင္ဘူးေပမယ့္ ..မမေလးရဲ႕ အရိုးျဖဴ လက္သည္းသိုင္း အစြမ္းနဲ႕ မမေလးရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းကို အျမဲၾကားဖူးပါတယ္ခင္ဗ်..''

              ''ငါတို႕နန္းေတာ္နဲ႕ နရန္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ ပတ္သက္မွဳကို နင္တို႕သိရဲ႕သားနဲ႕ ..ငါ့ကုိထိပါးခ်င္ေသးတယ္ေပါ့ေလ..ဟုတ္စ..''

               ''မဟုတ္..မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ ..ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ေန...ေနျပည္ေတာ္က ညႊန္ၾကားလာလို႕ပါ.. မမေလးမွန္းသိရင္ ..ျခံေရွ႕ကေတာင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္၀ံ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ..''

                ေရွာင္မိန္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္လိုက္ရင္း..

                ''ငါ့ကိုေသေသခ်ာခ်ာနဲ႕ျပည့္ျပည့္စုံစုံေျပာစမ္း.. ''

                လက္က်ိဳးကပင္...

                ''ကြ်န္ေတာ္..ကြ်န္ေတာ္တို႕က အရမ္းအဆင့္ႏွိမ့္လြန္းေတာ့ သိပ္ျပီး ေရေရရာရာ မသိပါဘူးခင္ဗ် .. ေနျပည္ေတာ္က ပို႕လိုက္တဲ့ စာထဲမွာေတာ့ ၀ူေခ်ာင္ျမိဳ႕စြန္မွာ ပန္းခင္းေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ ျခံ၀င္းတစ္၀င္းရွိတယ္ .. အဲ့ျခံထဲမွာ သိုင္းမတတ္တဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေနတယ္.. ႏွစ္ေယာက္လုံးကို လက္ရဖမ္းခဲ့ ..လို႕ပဲ ေရးထားတာပါ ..''

               ေရွာင္မိန္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ျပီး..

               ''ေနျပည္ေတာ္ ..ေနျပည္ေတာ္ ..စာကဘယ္ကပို႕တာလဲ..''

               ''အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးစံအိမ္ေတာ္ကပါ မမေလး..''

                ေရွာင္မိန္မွာ ဥာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားေသးေသာ္လည္း အေျဖမေပၚသည္ႏွင့္ ..

              ''ဒါဆို နရန္သခင္ေလးက ေနျပည္ေတာ္မွာေပါ့ ဟုတ္လား..''

             လက္က်ိဳးက ေခါင္းညိမ့္လိုက္ကာ..

              ''ဟုတ္ပါတယ္ ..မမေလး ..ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေနျပည္ေတာ္မွာပါ ..''

             ေရွာင္မိန္က လက္ကာျပလိုက္ျပီး...

              ''ထားေတာ့ ..ထားေတာ့ ..နင္တို႕ကိစၥ ငါလည္း မသိခ်င္ဘူး .. ေနာက္တခါ ....''

               ''အမေလး ..ေခါင္းမူးလိုက္တာ ..ေရွာင္မိန္ေရ ..ညီမေလး ..ညီမေလးေရ''

                ေရွာင္မိန္၏ စကားမဆုံးခင္ ပန္းခင္းထဲတြင္ ေမ့ေမ်ာေနသည့္ က်င္းက်ဴးမွာ နားထင္ကို လက္ျဖင့္ေထာက္ရင္း ကုန္းထလာခဲ့သည္.. ေရွာင္မိန္က က်င္းက်ဴးကို ျမင္သည္ႏွင့္မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ .. နရန္ဂိုဏ္းသားတို႕ဘက္လည့္၍

                ''သြား..သြား.. နင္တို႕ ျမန္ျမန္သြားေတာ့..''

                လက္က်ိဳးႏွင့္ သူ႕အေဖာ္မွာေတာ့ ေရွာင္မိန္၏ အႏွင္စကားေၾကာင့္ မ်က္ရည္လည္မတတ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကျပီး ေလေပြတိုက္သလိုပင္ ခုန္ထ ထြက္ေျပးသြားၾကေတာ့သည္.. အေမွာင္နန္းေတာ္၏လက္၀ါးေဇာင္းထက္မွဳကို သူတို႕အသိဆုံးပင္မဟုတ္လား ..နရန္အိမ္ေတာ္ အရွိန္အ၀ါၾကီးသည္မွာ အေမွာင္နန္းေတာ္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ဖြဲ ဇကြဲ ေလာက္သာရွိသည္ေလ..

                 ေရွာင္မိန္ကထိုသူမ်ား ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ က်င္းက်ဴးထံ အေျပးေလးသြားလိုက္ျပီး ေဖးမလိုက္သည္..က်င္းက်ဴးက ေရွာင္မိန္၏ပုခုံးကို မွီထားလိုက္ရင္း ..

             ''ေရွာင္မိန္ ..မမဘယ္လုိလုပ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလည္း ပန္းခင္းၾကီးထဲမွာ ..''

              ေရွာင္မိန္က က်င္းက်ဴးအားတြဲ၍ အိမ္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာရင္းႏွင့္မွ ..

              ''ေလစိမ္းေတြတိုက္ေတာ့ မမေရာဂါျပန္ထလာတာ ျဖစ္မွာေပါ့.. ေရွာင္မိန္က အိမ္မွားလို႕ လာေမးေနတဲ့ လူစိမ္းေတြကို သြားျပီးလမ္းညႊန္ေပးေနတာ .. ဒါေၾကာင့္ မမကုိ ေျပာသားပဲ အိမ္္ထဲမွာပဲ ေနပါလို႕ ...''

             က်င္းက်ဴးမွာ သူမ၏ေခါင္းမူးေနသည္မို႕ စိတ္ထဲတြင္ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ပင္ ေရွာင္မိန္အား ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲသို႕ ၀င္သြားေတာ့၏ ..

==============================
           
       ေနျပည္ေတာ္ နန္းေတာ္ရာႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာတြင္ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ၾကီး ခ်န္း၏ အိမ္ေတာ္ရွိေလသည္ ..ခ်န္းမိသားစု ခ်န္းအႏြယ္၀င္တို႕သည္ သိုင္းေလာကတြင္သာမက အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္ထိ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွ
ေသာ္လည္း သူတို႕ေဂဟာကမူ နာမည္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေသးငယ္လြန္းလွ၏ ..

        မည္သည့္ အမွတ္တံဆိပ္မွမရွိ မည္သည့္ဆိုင္းဘုတ္မွမရွိေသာ စည္းရိုးနိမ့္နိမ့္ ခတ္ထားသည့္ ခပ္မွိဳင္းမွိဳင္းအေဆာက္အဦေဟာင္းၾကီးသည္က ခ်န္းမိသားစု၏ အိမ္ေတာ္ရာပင္တည္း..  ျခံ၀င္းထဲတြင္လည္း ထိုအေဆာက္အဦကလြဲလွ်င္ ျမင္းေဇာင္း တစ္ခုသာရွိသည္ ..

         ယခုေတာ့ ထိုအိမ္ေတာ္အတြင္း အားေကြ႕တို႕လူစု စတည္းခ်ေနၾကျပီျဖစ္၏ ..
 အားေကြ႕တိုု႕အဖြဲ႕ အိမ္ေတာ္တြင္ တည္းခိုေနၾကသည္မွာ ယေန႕ႏွင့္ဆိုလွ်င္ သုံးရက္တင္းတင္းျပည့္ျပီျဖစ္၏ .. ထိုသုံးရက္လုံးလုံး အားေကြ႕တို႕မွာ မနားမေန အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသျဖင့္ ယား၍ပင္မကုတ္အားၾက .. အိမ္ေတာ္သို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ တရွံဳး တို႕အဖြဲ႕အား အားေကြ႕က ပရေဆးမ်ား ၀ယ္ခိုင္းသည္ .. ၾကံဳေလာက္တို႕ကိုမူ သမားေတာ္အပင့္ခိုင္းရသည္ .. ဒက္ေပါမိထားေသာ အဆိပ္အား  အားေကြ႕ကုသေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ျပင္ပဒါဏ္ရာႏွင့္ အတြင္းဒါဏ္ရာအတြက္မူ သမားေတာ္လိုေပသည္.. ထို႕ျပင္ အတြင္းအား အလြန္အကြ်ံ သုံးစြဲမွဳေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဘဘဟုန္းႏွင့္ဘၾကီးနန္တို႕အားလည္း အနားယူူခိုင္းထားရသည္ ... အစိုးရိမ္ရဆုံးကေတာ့ ဘုံေက်ာင္းဆရာေတာ္ပင္ .. ကလီစာမ်ား ေရႊ႕လ်ားသြားေသာ ေၾကာင့္ သမားေတာ္ေလးေယာက္ႏွင့္ အသက္လုေနသည့္တိုင္ ယခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္မလာေသး ..

            ဟြားဟြားကေတာ့ သူမအဖိုး ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ နန္းေတာ္အတြင္းသို႕ အလည္သြားေနသည္.. သူမ၏မိခင္ျဖစ္သူမွာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းသူျဖစ္ရာ အားေကြ႕တို႕ လိုေလေသးမရွိေအာင္ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ေပးသျဖင့္ သူတို႕ကပင္ တဖန္အားနာေနရေသး၏..

            ဒက္ေပါ၏ေသြးခုန္ႏွဳန္းကို အားေကြ႕တခ်က္စမ္းလိုက္ျပီး .. ေဘးနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သြားက်ိဳးအား လက္ျဖင့္အသာပုတ္ႏိုးလိုက္သည္.. သြားက်ိဳးမွာ ဆတ္ခနဲလည့္ၾကည့္ျပီး အားေကြ႕ကို ျမင္လွ်င္ ရယ္ၾကဲၾကဲလုပ္ျပလိုက္၏..

        အားေကြ႕က ျပန္လည္ျပံဳးျပလုိက္ကာ ..

             ''မင္းလည္း သုံးည ေလးည ဆက္တိုက္ မအိပ္ဘဲေနရေတာ့ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ .. သြား တရွံဳးနဲ႕လဲလိုက္ .. ငါ ခဏေနအျပင္သြားစရာ ရွိေသးတယ္''

           သြားက်ိဳးက ပါးေစာင္တြင္ေပေနေသာ သေရမ်ားကိုလက္ခုံျဖင့္ သုတ္လိုက္ရင္း...

            ''ဟုတ္ကဲ့အကိုအားေကြ႕ ကြ်န္ေတာ္မရေတာ့ဘူး အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနျပီ..''

            သြားက်ိဳး၏ပုခုံးကို လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ ..

            ''သိပ္ျပီး အပင္ပန္းမခံနဲ႕ နားစရာရွိတာနား .. လုပ္စရာရွိတာလုပ္.. ငါေတာ့ အ၀တ္အစားသြားလဲလိုက္အုံးမယ္..''

              သြားက်ိဳးအား မွာကာ အားေကြ႕ သူ႕အတြက္ေပးထားေသာ အခန္းထဲသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္.. အခန္းမွာ အက်ယ္ၾကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း တခါမွ အိပ္ခန္းႏွင့္ မေနဘူးေသာ အားေကြ႕အတြက္ေတာ့ လိုသည္ထက္ပိုေနသေယာင္ေယာင္.. စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သူ၏အ၀တ္ထုတ္ကို ျဖည္ျပီးမွ အားေကြ႕စိတ္ပ်က္သြား၏ .. ယခုသူ၀တ္ထားသည့္ အ၀တ္အစားသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံး၀တ္စုံျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား ..အထုတ္ထဲတြင္ရွိသည္က ယခင္က သူ၀တ္ခဲ့ေသာ စုတ္ျပတ္သတ္ဖြာလွန္ၾကဲေနေသာ အ၀တ္ႏွစ္စုံသာ .. က်င္းက်ဴးခ်ဳပ္ေပးထားေသာ ယခု၀တ္စုံသည္လည္း ဘုံေက်ာင္းတိုက္ပြဲေၾကာင့္ ေသြးမ်ား အညစ္အေက်းမ်ား စြန္းေပေနသည့္အျပင္ စုတ္ျပဲ၍ေနေနသည္ ..

             မထူးေတာ့ျပီမို႕ အ၀တ္ထုတ္ထဲမွ တစုံကို ထုတ္ကာ လဲ၀တ္လိုက္၏.. အကယ္၍ထိုေနရာမွာသာ ေၾကးမုံရွိလွ်င္ ထို၀တ္စုံ၀တ္လိုက္မွ သူ၏မလွပေသာ ရွိရင္းစြဲ ရုပ္ေလးပင္ အသေရညိဳးကာ ပီဘိသူေတာင္းစားႏွင့္တူေပေတာ့သည္.. မရိတ္သင္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမႊးတို႕က ဂ်ီးအထပ္ထပ္ မ်က္ႏွာအား ျခံရံလိုက္သည့္ေနာက္ စုတ္ခ်ာေသာ ၀တ္စုံႏွင့္မို႕ လမ္းေဘးကေခြးပင္ သူ႕အား လွည့္ကာ ေသးျဖင့္ ပန္းဖြယ္မရွိေပ..

            သို႕ေသာ္မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစစိတ္္လိုလက္ရ တခါမွ အ၀တ္အစားမလဲဘူး ေသာ အားေကြ႕မွာ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လဲေနရသနည္းဟုဆိုလာလွ်င္ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ေတာ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည့္ ေယာက္ခမေလာင္းလ်ာႏွင့္ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံမလို႕ဟု ေျဖရမည္ပင္ .. က်င္းက်ဴးကမွာလိုက္သည္မဟုတ္လား ေနျပည္ေတာ္သို႕ေရာက္လွ်င္ သူမ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ရန္ခြမ္းႏွင့္သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံရန္ ..
            အားေကြ႕မွာ သူ၏၀တ္လက္စ အ၀တ္ကို လုံးေထြးလိုက္စဥ္ ခပ္မာမာ အရာတစ္ခုကို စမ္းမိလိုက္၍ ..

           ''အဟား ..ငါေမ့ေနတာပဲ..မွန္းစမ္း ေငြေရာင္ဗူးျပားထဲမွာ ဘာပါသလဲ ၾကည့္ရေအာင္.... '''

============
ေရးရင္းနဲ႕ မ်က္စိေညာင္းလာလို႕ ...မဆိုစေလာက္ေလး တိုသြားသဗ်
ခြင့္လြတ္ၾကကုန္


#96B ( အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ )

        တစ္ေယာက္ထဲက်ိတ္ေျပာေနရင္းျဖင့္ ေငြေရာင္ဗူးျပားေလးအား အသာဟၾကည့္လိုက္၏.. အထဲတြင္ ေသသပ္စြာေခါက္ထားေသာ ပိုးစေလးတစ္စ.. အရိုးေပၚေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သစ္သီးေစ့ႏွစ္ေစ့ရွိသည္.. လက္ရုိးမွာ လက္သန္းရိုးျဖစ္ဟန္တူျပီး ေရႊပိန္းခ်ထားရာ မသိလွ်င္ ေရႊသားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ႏွယ္.. အားေကြ႕က တဟားဟားရယ္လိုက္ရင္း..

         ''ဟားဟားဟားဟား ငါ့မွာ ရတနာပစၥည္းေတြမ်ားလားလို႕ ..အရိုးေခ်ာက္နဲ႕ အဖိုးမတန္တဲ့ သစ္ေစ့ေတြပဲ..''

         ထို႕ေနာက္ ဗူးအားစားပြဲေပၚလွမ္းတင္လိုက္ျပီးေနာက္ .. ပိုးစေခါက္ေလးအား ယူကာ ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္သည္ .. ပိုးစထဲတြင္ အနက္ေရာင္မွင္ျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ စာလုံးမ်ားပါရွိ၏.. စာမွာ ေရွးေဟာင္းစာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ *က်ာကူဝိန္( 甲骨文 - Jiǎgǔwén ) ဟုအမည္ရွိသည့္ စာမ်ားျဖစ္ရာ သာမာန္လူတို႕ဖတ္ရွဳရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ .. သို႕ေသာ္ ပိဋိကတ္တိုက္ရွိ ေပစာ ပုရပုိဒ္စာမ်ားအား ေခါင္းအုံးအိပ္လာသည့္ အားေကြ႕အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ခဏမွ်ယူလိုက္သည္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ဖတ္ရွဳႏိုင္ေပ သည္.. စာမွာ

            ''ယခု က်ာကူ၀ိန္စာျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကားမားဟူပိန္ဟု အမည္ရွိေသာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္..  ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏မ်ိဳးရိုးမွာ ပညာရွိမ်ိဳးရိုးျဖစ္ကာ အစဥ္အဆက္ တို္င္းျပည္၀န္ကို ထမ္းခဲ့ ၾကေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္ကမူ သိုင္းပညာကိုသာ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာလိုက္စားခဲ့၏ .. ျပည္မၾကီးတြင္ ပညာရွိေဂဟာဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ မသိသူမရွိ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွျပီး ထိုေဂဟာ၏ ေလးေယာက္ေျမာက္ အေမြဆက္ခံသူကေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္မားဟူပိန္ ျဖစ္သည္ .. သို႕ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ ပညာရွိေဂဟာ အား လက္လြဲယူျပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အၾကာ .. အသက္ေလးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေဂဟာအတြင္းရွိသိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားအား ကိုးကားကာ ေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းလက္၀ါးဟူသည့္ သိုင္းပညာတမ်ိဳးကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့၏..ထိုစဥ္က စာအားျဖင့္သာ တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္းေတာ့ မျပဳခဲ့ႏိုင္ပါ .. အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အႏွီေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းပညာသည္ အလြန္တရာ ေအးစိမ့္ေသာ ေနရာဌာနမ်ိဳး၌သာ ေလ့က်င့္ႏိုင္မည္ျဖစ္ျပီး ကြ်ႏ္ုပ္တို႕အရပ္ေဒသ ရာသီဥတုႏွင့္ကိုက္ညီျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ပင္..  သို႕ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တစ္ႏွစ္တာပတ္လုံး လြန္ကဲေသာအေအးဓါတ္ရွိမည့္ ေနရာအား လူအင္အား မ်ားစြာ ႏွင့္ရွာေဖြခဲ့ေတာ့သည္.. ႏွစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ရွာေဖြျပီးသည့္ေနာက္တြင္ စိတ္တိုင္းက် ေနရာတစ္ခုအား ရွာေတြ႕ပါေတာ့၏.. ၎ေနရာမွာ ျပည္မၾကီးႏွင့္အလွမ္းကြာေသာ ေျမာက္ပိုင္းတစ္ေနရာျဖစ္ေလသည္ .. ထူေပါ(တိဗက္)ႏွင့္မနီးမေ၀း အလြန္ေခါင္သည့္ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေလရာ တပည့္တပမ္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ နန္းေတာ္တမွ် ၾကီးက်ယ္လွေသာ အေဆာက္အဦကို ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့၏.. သိုင္းရူးရူးေနေသာ ကြ်ႏု္ပ္အတြက္ေတာ့ ထိုလုပ္ငန္းမွာ မိုက္မဲလွသည့္ ဟုသိပင္သိညား စိတ္ဆႏၵကို ခြ်န္းအုပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ .. ေလးႏွစ္ၾကာ တည္ေဆာက္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ၎ေနရာကို ေရခဲနတ္နန္းဟု သမုတ္ေစခဲ့၏.. ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းပညာ ကိုရူးမိုက္စြာေလ့က်င့္္ေတာ့သည္ .. သိုင္းပညာအား စာျဖင့္ေဖာ္ထုတ္္ေရးသားစဥ္က လြယ္ကူသေလာက္ က်င့္ၾကံသည့္ေနရာ၀ယ္ ခက္ခဲျခင္းမက ခက္ခဲေတာ့၏.. ကြ်ႏု္ပ္ မွာ ဥာဏ္ရည္ထူးခြ်န္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ မည္သည့္ခက္ခဲသည့္ သိုင္းအမ်ိဳးအစား ကိုမဆို တစ္ႏွစ္အျပင္ ပိုမေလ့က်င့္ရသူတစ္ေယာက္ပင္ ..သို႕ေသာ္ ထိုေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းပညာအား ႏွစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္က်င့္ၾကံေသာ္လည္း မည္သုိ႕မွ် အဆင္မေခ်ာျဖစ္ေန၏ ..ဇြဲၾကီးစိတ္ထက္သူ တစ္ေယာက္ပီပီ ေအးစိမ့္လွိဳင္ဂူ အတြင္း ေနာက္ႏွစ္၀က္ေလာက္ ထပ္မံေလ့က်င့္ျပီးေနာက္၀ယ္ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ကိုယ္လုံး အေၾကာမ်ားဆိုင္းကာ ေအာက္ပိုင္းေသလုလုျဖစ္သြားေတာ့သည္ .. ထိုေနရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေအးစိမ့္ လွိဳင္ဂူအေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုပါ၏.. လွိဳင္ဂူမွာ အရည္မွန္သမွ် တခဏျခင္း၌ခဲႏိုင္ေသာ ဂုဏ္သတိၱ ရွိျပီးသည့္အျပင္  ဂူထဲ၀ယ္ ထူေပါႏိုင္ငံ ေက်ာ့ဟန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ မရမက ခိုးယူလာသည့္ မီးလင္းအေအးတို္င္ အမည္ရွိ ထူးဆန္းေသာ အပင္တစ္ပင္ကိုလည္း စိုက္ပ်ိဳးထားပါသည္ .. ထိုမီးလင္းအေအးတိုင္ သစ္ပင္၏ အသီးမ်ားသည္ စိန္းဖန္႕ဖန္႕အလင္းေရာင္မ်ားကို ထုတ္လြင့္ေပးႏိုင္ကာ သူ၏အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ေရခဲခ်ပ္လႊာမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္၏ .. ထိုအသီးမ်ားကို သာမာန္လူ ..သာမာန္သတၱ၀ါမ်ားမစားသုံးႏိုင္ေသာ္လည္း  ဒ႑ာရီလာ သတၱ၀ါမ်ား ႏွစ္ျခိဳက္စြာ စားသုံးၾကေသာ အာနိသင္ရွိေလသည္ ..

                ထို႕ျပင္ကြ်ႏ္ုပ္ေမြးျမဴထားေသာ သစ္ေျခာက္ေခါင္းနီဟု ေခၚတြင္ေသာ ဒ႑ာရီလာအႏြယ္၀င္ ေျမြတစ္ေကာင္ရွိ၏.. ထိုေျမႊမွာ လက္သန္းလုံးေလာက္သာ ရွိ၍ သူ၏ႏွာေငြ႕မွဳတ္လိုက္တိုင္း အေအးလွိဳင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္ .. ၎ေျမြမ်ိဳးကို တာကလန္မာကန္သဲကႏၱရ (၀င္လမ္းရွိျပီး ထြက္ေပါက္မရွိေသာ နယ္ေျမ..)ထဲမွ အသက္ေဘးႏွင့္ယွဥ္ကာ ဖမ္းယူလာခဲ့ရျပီး ထိုေျမြမွာ ဆယ္ႏွစ္တြင္မွ ကိုယ္ခႏၶာ တလက္မမွ်ၾကီးထြားတတ္ေသာ ထူးဆန္းေျမြအမ်ိဳးအစားပင္.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစာမစားဘဲ ေနႏိုင္သည့္အျပင္ မည္သည့္ဓါးလွံမွ် မတိုးေပ .. က်မ္းအေစာင္ေစာင္တြင္မူ ထိုေျမြၾကီးျပင္းလာ၍ ႏွစ္ေပါင္းသုံးရာမွ် ၾကာလွ်င္ သူ၏၀မ္းထဲတြင္ အျမဴေတကဲ့သို႕ ေမြးစကေလးလက္သီးဆုပ္မွ် အသားလုံးၾကီး ျဖစ္ေပၚလာကာ စားသုံးမိပါက လူၾကီးလက္ႏွစ္ဘက္ရွိ သစ္ပင္ကို အျမစ္မွ လွန္ကာ ဆြဲႏုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ပါရွိသည္.. အလြန္ရန္လိုတတ္ေသာ အေကာင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိန္းသိမ္းနည္းသိလွ်င္ လိုသလို ခိုင္းေစႏိုင္ေသာ ဥာဏ္ရည္ျမင့္သတၱ၀ါျဖစ္ေလ၏.. ''

                   အားေကြ႕မွာ ထိုေနရာေရာက္လွ်င္ ..တဟားဟားရယ္လိုက္ကာ ..

              ''ဟားဟားဟားဟား .. ေတြ႕ျပီ ေတြ႕ျပီ ..ငါ့ကို အႏွစ္ႏွစ္အလလ စိတ္ဒုကၡေပးလာတဲ့ ေျမြစုတ္ .. ဒင္းကို အပီကိုင္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြ႕လို႕ကေတာ့ အရည္ခံြစုတ္ျပီး ကင္စားလိုက္အုံးမယ္ ..''

                ဟုၾကံဳး၀ါးျပီးလွ်င္ ..

               ''အင္း ..ဒီေျမြကို စာထဲမွာ ေရးထားတာ လက္သန္းလုံးေလာက္ ..ငါေတြ႕တာက လက္ေမာင္းေလာက္ဆိုေတာ့ ဒင္းအသက္က ရာစုႏွစ္ေတာင္ မကေတာ့ပါလား .. ဒါဆို သူ႕အသားက်က္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး မီးျမိဳက္ရမယ္ ..ဟဲဟဲဟဲ..''

                တစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာေနရင္းႏွင့္မွာ စာကို ဆက္ဖတ္လိုက္၏ ..

                '' ထိုေျမြ၏အဆိပ္မွာ ေလာကတြင္ အျပင္းထန္ဆုံးဟု ဆိုလိုကဆိုႏိုင္ ေသာ္လည္း ထူးျခားမွဳေတာ့ ရွိေပသည္.. အေပါက္ခံလိိုက္ရသည္ႏွင့္ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ေတာင့္တင္းလာျပီး ခရမ္းေရာင္အကြက္မ်ား ထလာႏုိင္၏ .. အကြက္မ်ား တကိုယ္လုံးဆက္သြားသည္ႏွင့္ အသားမ်ားပုပ္ေဆြးကာ တရိရိပဲ့ေၾကြ၍ ေ၀ဒနာၾကီးစြာ ခံစားရင္း ေသပြဲ၀င္ရမည္သာ ..ယာယီသက္သာလိုလွ်င္မူ ထိုအခ်ိန္၌ မီးသျဂႌဳလ္ သကဲ့သို႕ လူအားအခ်ိန္မီ မီးျမိဳက္ေပးရမည္ျဖစ္ျပီး အသက္မေသရန္ သုံးရက္မွ တပတ္အထိ ဆြဲဆန္႕ႏိုင္ေလသည္..နိမိတ္အေနျဖင့္ အဆိ္ပ္သည္ ေနရာတခုခု၌စုစည္းကာ ထိုေနရာတြင္ ေရႊေရာင္လက္လက္ေတာက္ပေနမည္ျဖစ္၏..  ပို၍သက္သာလိုလွ်င္မူ သူႏွင့္ တန္းတူမွ်ရွိေသာ အဆိပ္တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရဲ၀ံ့စြာ သုံးစြဲေပးႏို္င္၏ ..ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ အဆိပ္ကို ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္မွ် ထိန္းေပးထားႏိုင္မည္ျဖစ္ျပီး ေျဖေဆးမရလွ်င္ အူအပိုင္းပိုင္းျပတ္ေသမည္သာ ..  ..ကြ်ႏ္ုပ္တို႕ ေရခဲနတ္နန္း၌တြင္သာ ထိုအဆိပ္ကို ေျဖႏိုင္သည့္ ေဆးရွိေပ၏ .. သို႕ကလို အေအးဓါတ္ျမင့္ အေကာင္ ..အပင္မ်ိဳးရွိသည့္ အထဲတြင္မွ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုင္ေသာ ေက်ာက္ျဖာမွာ စင္က်န္းနယ္ ကြန္းလုံေတာင္ေျခရွိ ရိလုံရွားျမစ္ထဲမွ ဟဲထ်န္ေက်ာက္စိမ္းအစစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ျဖာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ရာ ေအးစိမ့္သည္ထက္ပို ေအးစိမ့္ေတာ့၏ .. ထိုကဲ့သို႕ လစ္ဟာမွဳမရွိေအာင္ အဘက္ဘက္မွ ျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ရလာဒ္သည္ကား အေၾကာဆိုင္းျခင္းတည္းဟူသည့္ တပိုင္းေသသည့္ ေ၀ဒနာတို႕သာ ျဖစ္ေလသည္.. တပည့္သားေျမးတို႕ကမူ ကြ်ႏ္ုပ္အား အစြမ္းကုန္ ကုသေပးေသာ္လည္း ထိုေ၀ဒနာမွာ လားလားမွ် သက္သာမလာပါ .. စိတ္ဓါတ္အက်ၾကီးက်ေနရာမွ အခ်ိန္္ကာလ ၾကာသည္ႏွင့္အမွ် ကြ်ႏ္ုပ္၏စိတ္ဓါတ္တို႕သည္ အခက္ထန္ၾကီး ခက္ထန္လာေလသည္ .. ျမင္ရသမွ် ၾကားရသမွ်တို႕သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ေယာင္ ဟားတိုက္ေနသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာသည္မို႕ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆဲဆုိ ၾကိမ္းေမာင္း၍ သာေနေတာ့၏ .. တပည့္သားေျမးတို႕မွာ အျဖဴအမည္းကဲ့သို႕ ေျပာင္းသြားေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ကို အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ကာ အနားသို႕ပင္ မကပ္ရဲေအာင္ရွိၾကေတာ့သည္ .. ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကား ထိုအခ်ိန္၀ယ္ ဘီလူးသရဲကဲ့သို႕ျဖစ္ကာ မိစၦာဓါတ္မ်ား ၀င္ပူးေနသည့္ သဖြယ္ပင္.. သို႕ႏွင့္ အေအးျမင့္ေနေသာ တစ္မနက္ခင္းတြင္ .. ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္မိုက္စိတ္ရိုင္းတို႕မွာ အစြန္းဆုံထိျမင့္တက္လာျပီး.. လတ္ဆတ္ေသာ ေသြးတို႕ကို ေသာက္သုံးလိုသည့္ အာသီသ တစ္မိ်ဳးျဖစ္ေပၚ၍လာေတာ့သည္.. ေပၚလာသည့္ စိတ္အတိုင္း တပည့္တစ္ေယာက္ကို အေခၚခိုင္းျပီး. ၀န္တင္လားတစ္ေကာင္အား လည္ေခ်ာင္းကိုေဖာက္ေစျပီးေနာက္ ေသြးတို႕ကို ခြက္ျဖင့္ခံကာ ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ေသာက္သုံးလိုက္ေတာ့၏.. ထိုစဥ္က ပီဘိ ဘီလူးသရဲ ႏွယ္ျဖစ္ေနပုံမွာ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ရွက္ရြံ႕ဖြယ္ရာရွိေတာ့သည္..ေသြးတို႕ကို  ေသာက္သုံးျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္ရလိုက္ေသာ အာနိသင္က အံမခန္းျဖစ္၏.. တကိုယ္လုံး အေၾကာဆိုင္းေနရာမွ ေျခလက္မ်ား လွဳပ္ရွား၍ ျပန္ရလာေတာ့သည္ .. ဤတြင္မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ရိပ္မိေတာ့၏ .. ေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းပညာ၏ လိုအပ္ခ်က္သည္ အေအးဓါတ္တစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္ .. လတ္ဆတ္ေသာ ေသြးကို ေသာက္သုံးရန္ လည္း လိုမည္ဟု...

               ထိုသုိ႕သိသည္မွစကာ ေန႕စဥ္မျပတ္ေလ့က်င့္ေတာ့သည္ .. က်င့္ေနရင္းတြင္မွ တခါတရံ၌ သံသယ၀င္လာေသာ္လည္း စိတ္ေဆာင္ေနသည္ႏွင့္ ဓမၼတာမဟုတ္မွန္းသိသိျဖင့္ အားထုတ္ေနမိသည္.. ထူးျခားေသာ သိုင္းျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ သက္ေရာက္မွဳကလည္း ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္၏.. လူတစ္ေယာက္ကို အေ၀းမွ ဆြဲေခၚႏိုင္ ...တြန္းထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိလာသည္..  သိုင္းပညာျမင့္လာသည္ႏွင့္ အတူ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ဓါတ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလာ၏..  ေနာက္ဆုံးက်င့္စဥ္ေရာက္သည့္အခါ၀ယ္ .. ကြ်ႏ္ုပ္၏ပင္ကိုယ္အသိစိတ္ လုံး၀ေဖာက္သြားကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခ်စ္ဆုံးတပည့္ႏွစ္ေယာက္အား ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္၍  ေသြးတစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ လည္ေခ်ာင္းမွ ကိုက္ေဖာက္စုတ္မိေတာ့၏.. အသိစိတ္ ျပန္၀င္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အရာရာဟာ ေႏွာင္းလွ်က္သားျဖစ္ေနေတာ့သည္ .. ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကား ကိုယ္ထြင္လိုက္ေသာ သိုင္းပညာေၾကာင့္ အေမွာင္ဖုံးကာ လူ႕ေဘာင္ႏွင့္မညီေသာ အမွဳကို ျပဳေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ ေကြ်းေၾကာ္၍ လက္သန္းကို ျဖတ္ခ်လိုက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား မွတ္သားေစရန္ တိုင္တည္ေတာ့၏..

             ထို႕ေနာက္ ရွိသမွ်လူအေပါင္းကိုစုကာ ေရခဲနတ္နန္းအား အျပီးတိုင္ လက္လြဲေပးလိုက္သည္.. ကြ်ႏ္ုပ္ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေငြေၾကးမ်ား ..စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား အတတ္ပညာမ်ား ..သီးျခားသိုင္းပညာမွန္သမွ်တို႕ကို ေနာက္ဆက္ခံမည္ တပည့္အား အေမြေပးရစ္ခဲ့၏ .. ေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းပညာမူရင္းႏွင့္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္အျမဲထိုုင္ေနၾက ဟဲထ်န္ေက်ာက္ျဖာေအာက္တြင္ ျမွပ္ႏွံထားခဲ့ျပီး .. အျပည့္အစုံ မပါေသာ သိုင္းက်မ္းတစ္ေစာင္ကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္တပါထဲ ယူေဆာင္လာခဲ့၏..  အျပည့္အစုံမပါေသာ သိုင္းက်မ္းကို ေရးသားရသည္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏တီထြင္မူကို ေႏွာင္းလူတို႕ အသိအမွတ္ျပဳေစရန္အတြက္လည္းေကာင္း .. ပိုမိုျပည့္စုံ၍ အထက္လမ္းက်ေသာ သိုင္းက်မ္းထြင္သူရွိပါက မြန္းမံႏိုင္ေစရန္အတြက္လည္းေကာင္း .. ထုိထဲမွသိုင္းကြက္အသြားအလာမ်ားကို ၾကည့္ရွဳကာ ထိုထက္မက အစြမ္းထက္ေသာ ပညာရပ္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း ရည္ရြယ္ခဲ့ပါသည္. ..

             ယခုထိုစာကိုေရးသားေနသည့္အခ်ိန္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကြယ္လြန္ခါနီး အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး ..ကြ်ႏ္ုပ္၏နေဘးတြင္ အေဖာ္ဟူ၍ သစ္ေျခာက္ေခါင္းနီတစ္ေကာင္သာ ရွိ၏ ...ယခုစာကို က်ာကူဝိန္"( 甲骨文 - Jiǎgǔwén )အေရးအသားျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ္လည္း  ေျမြ ထိန္းသိမ္းနည္းလမ္းညႊန္ႏွင့္ သစ္ေစ့စိုက္ပ်ိဳးနည္း ကိုမူ အရပ္သုံးစာျဖင့္သာေရးသားရစ္ခဲ့သည္.. ထိုနည္းလမ္း ႏွစ္ခုလုံးမွာ
က်ာကူဝိန္"( 甲骨文 - Jiǎgǔwén )ႏွင့္မေရးႏိုင္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးလြန္း၍ျဖစ္၏..

     စာေရးသားသူ..   မားဟူပိန္ ဘ၀မွေသဆုံးသြားေသာ  ရႊီဟူပိန္...
          ဒါဏ္က်ေဆာင္တြင္ ထိုေငြဗူးအားျမွပ္ႏွံခဲ့သည္ ..
   
           ''ဟူး...''

         စာကုိဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္အားေကြ႕မွာ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို မူတ္ထုတ္လိုက္၏..
   ထို႕ေနာက္...

          ''အင္း အခုမွဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္ .. ေရွာင္လင္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မေကာင္းဆိုး၀ါးဘုန္းၾကီးက မျပည့္စုံတဲ့ ေလ၀ဲအေအးလွိဳင္းသိုင္းကို အဟုတ္မွတ္ျပီး အလြတ္က်က္ၾကမယ္ ... အဲ့အထဲမွာ သဲလြန္စတစြန္းတစ ရလို႕ ဒါဏ္က်ေဆာင္မွာ ၀ွက္ထားတဲ့ေငြဗူးကိုရွာမယ္ ... ေတြ႕လည္းေတြ႕ေရာ အတြင္းအားသုံးျပီးရိုက္ဖြင့္မယ္ .. ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ဗူးဖြင့္ဖို႕ အခက္သိပ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ.. ဒါေပမယ့္ က်ာကူ၀ိန္ မတတ္ေလေတာ့ ဒီစာကို ဖတ္တတ္ဟန္မေပၚဘူး..ေျမြထိန္းခ်ဳပ္နည္းနဲ႕ သစ္ေစ့စိုက္နည္းကိုပဲဖတ္တတ္ၾကမယ္
အဲ့ဒါနဲ႕ သူ႕တပည့္ကို ရိုက္သတ္ ..သိုင္းက်မ္းေအးေအးေဆးေဆးက်င့္လို႕ရမယ့္ ေနရာရွာေတာ့ လွိဳင္ဂူကိုေတြ႕ .. အပင္စိုက္ ..အပင္ရဲ႕အေအးဓါတ္ ..ေျမြရဲ႕အေအးေငြ႕နဲ႕သိုင္းက်မ္းကို က်င့္ .. သိုင္းက်မ္းကမစုံေလေတာ့ ရူး .. တလြဲေတြျဖစ္.. ေနာက္ဆုံးငါနဲ႕ေတြ႕မွ အမိုက္ဇာတ္သိမ္းသြားတာကိုး ..သူ႕ခမ်ာ ေသတာေသသြားရတယ္ သိုင္းက်မ္းက မစုံမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရရွာဘူး.. အဲ့ဒါက အေရးမၾကီးဘူး ..မားဟူပိန္နဲ႕ သို္င္းက်မ္းသူခိုးဘုန္းၾကီး ကျမင္းေက်ာထလိုက္တာ ..ငါေတာင္ သက္ဆိုးမရွည္ေတာ့မယ့္ အေပါက္ေရာက္ကုန္ျပီ..  လက္စသတ္ေတာ့ ငါကလည္း ေျမြဆိပ္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အပူအတြင္းအားေၾကာင့္ အဆိပ္ေတြနဖူးမွာစု ေရႊေရာင္အကြက္ထ .. သိုင္းက်မ္းစင္က အနက္ေရာင္ေလာက အနီေရာင္အခန္း စာအုပ္မွာသုတ္ထားတဲ့ အဆိပ္နဲ႕ေတြ႕ .. အဆိပ္အဆိပ္ျခင္း ဖိသိပ္ခံထားရလို႕ ခ်က္ျခင္းမေသတာ .. ''
           အားေကြ႕မွာ ေခါင္းကိုရမ္းခါလိုက္ျပီး..
            ''အိုး ...လူပဲ ေသခ်ိန္တန္ရင္ေသမွာေပါ့ ..မေသေသးခင္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ရမွာပဲ ..မတတ္ႏိုင္ဘူး .. ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္..''
           ပိုးစကို ဗူးထဲျပန္ထည့္ျပီး ေနာက္စားပြဲေပၚတင္ကာ သူ၏ ဦးတည္ခ်က္အတိုင္း အျပင္သို႕ထြက္လာခဲ့သည္.. ေနျပည္ေတာ္သည္ကား ေနျပည္ေတာ္ဟူသည့္အတိုင္း သူေရာက္ဖူးသမွ် ေနရာဌာနတို႕ထက္ အစေပါင္းမ်ားစြာ စည္ကားလွ်က္ရွိ၏.. ေတြ႕ရျမင္ရသမွ် လူအေပါင္းမွာလည္း အေရာင္အ၀ါ ေတာက္ပစြာႏွင့္ ခန္းနားထည္၀ါေနၾကသည္..
              လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးေလွ်ာက္လာရင္း ..တစ္ခုခုကို သတိရသြားသည့္ႏွယ္ ရပ္တန္႕လိုက္၏...
             ''အဲ့ ..ဟုတ္သား .. ငါကလည္း ေမ့တတ္လိုက္တာလြန္ေရာ .. စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာနဘက္ကို သြားအုံးမွ ..''
            စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာနတြင္ ထန္စူးစူးအား အဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းထားသည္ မဟုတ္လား.. ခ်န္းအိမ္ေတာ္တြင္ လူမဆန္႕ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ၾကီးခ်န္းအား အကူအညီေတာင္းကာ ထန္စူးစူး ..ဦးၾကီးေက်ာက္ ႏွင့္ အားဖုန္တို႕သုံးေယာက္ကို စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာနတြင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းထားရသည္.. ဒါဏ္ရာရ လူမ်ားအား ျပဳစုေပးေနရသည္ႏွင့္  ထန္စူးစူးတို႕အား တစ္ခါမွမေတြ႕ရေသးေပ ..ယခုလို အျပင္ထြက္သည့္အခါ၌ေတာ့ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳသင့္သည္မဟုတ္လား...

==================


#97 ( အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ )

       ထိုသို႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ နေဘးနဘီအား အကဲခတ္ျပီးေနာက္ အနီးရွိ ထီး ဖိနပ္ႏွင့္ျခံဳလႊာမ်ားေရာင္းေသာေစ်းဆိုင္ထံသို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားလိုက္၏.. စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာနတည္ေနရာလည္း စုံစမ္းရင္း ..ေပါက္ျပဲစုတ္ျပတ္ေနေသာ ဖိနပ္အသစ္လည္း ၀ယ္ရင္းဟူ၍ပင္.. ဆိုင္မွာ သစ္သားစားပြဲရွည္ခင္းကာ သက္ကယ္မိုးတပ္ထားေသာ ခပ္ႏုတ္ႏုတ္ဆိုင္ေလးျဖစ္၏ ..သို႕ေသာ္ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ား ကေတာ့ စုံလင္ေပသည္.. ထင္းရွဴးခုံဖိပ္နပ္မ်ား ..ပိတ္သားခ်ည္ထိုးဖိနပ္မ်ား .. ေျခနင္းဖိနပ္မ်ား..သားေရဖိနပ္မ်ား.. ေကာက္ရိုးကြင္းစြပ္ဖိနပ္မ်ား .. ၾကိမ္ယက္ဖိနပ္မ်ား.. ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္ထိုးထားသည့္ အေႏြးဖိနပ္မ်ား ..သားေမႊးဖိနပ္မ်ား အစရွိသည့္ဖိနပ္မ်ိဳးစုံ .. အေရာင္အေသြးအစုံခ်ယ္သထားသည့္ ဆီစိမ္စကၠဴသားထီးအရြယ္စုံ .. သားေမႊးျခံဳလႊာ ..ကတၱီပါျခံဳလႊာ ..ပိုးျခံဳလႊာ .. သားေရျခံဳလႊာ ... ပိတ္သားျခံဳလႊာ အစရွိေသာ ျခံဳလႊာအသီးသီးမ်ားကို စားပြဲေပၚတကန္႕စီ တကန္႕စီတင္ျပီးေရာင္းခ်ေနျခင္းျဖစ္၏..  ဆို္င္ပိုင္ရွင္မွာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ ေသးေကြးပိန္လွီေသာ လူ႕ဗလံေလးျဖစ္ကာ မ်က္္စိအစုံမွာ ေစြေစာင္းလွ်က္ရွိသည္ ..

            ထိုလူမွာ ေစြေစာင္းေနေသာ မ်က္စိကို အက်ိဳးရွိရွိအသုံးခ်တတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပုံရသည္ ေတာင္တစ္လုံးေျမာက္တစ္လုံးမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ လမ္းသြားလမ္းလာမွန္သမွ်ကို အလြတ္မေပးစတမ္းလိုက္ၾကည့္ေန၏...

          အားေကြ႕မွာ စားပြဲခုံေရွ႕သို႕ရပ္လိုက္ရင္း ေတြးမိသည္..

         ''အင္း ..သဘာ၀တရားၾကီးကေတာ့ ေလာကၾကီးနဲ႕လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ဖန္တီးေပးထားတာပဲ ..ဒီလူကို ျမင္တာနဲ႕ မတရားစပ္စုမယ့္လူဆိုတာ မေျပာဘဲနဲ႕ သိႏုိင္တယ္ ..ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုမွ တခ်ိန္ထဲ ျမင္ကြင္းႏွစ္မ်ိဳးၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ မဖန္တီးေပး ထားရင္ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးကို ေပးရအုံးမွာပါလိမ့္.. အဲ ..သူ႕မ်က္လုံးက သူစပ္စပ္စပ္စုစု ၾကည့္လြန္းလို႕ ေစြေစာင္းသြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕ ..''

           သို႕ေသာ္ လူဗလံဆိုင္ရွင္မွာ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ ႏွစ္ဘက္စလုံးကို အာရုံစိုက္ေနရ၍ ထင္သည္ သူ၏ေရွ႕တည့္တည့္တြင္လာရပ္ေနသည့္ လူကိုေတာ့ ယခုထိိျမင္ေသးပုံမရပါ..

             ''အဟမ္း...အဟမ္း.. ဆိုင္ရွင္ၾကီး ..''

            အားေကြ႕က လုပ္၍ဆိုးလိုက္ေသာ ေခ်ာင္းေျခာက္ႏွင့္အတူ သူ႕အား သတိေပးလိုက္မွ သူ၏ေတာင္တစ္လုံးေျမာက္တစ္လုံးအား ေရွ႕တူရွဳသို႕လည့္ကာ

             ''ေဟ့ေကာင္ တျခားမွာသြားေတာင္းကြာ .. ဒီေန႕တစ္ေနကုန္ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးဘူး..''

             အားေကြ႕မွာ စိတ္ဆိုးရအခက္ ရယ္ရအခက္ျဖစ္ရင္း ..

             ''အမယ္ ငါ့ဥပဓိရုပ္ကလည္း အခံေလးနဲ႕ကိုးကြ ..ေကာင္းကြာ .. အ၀တ္အစားလဲလိုက္မွ သူေတာင္းစားစစ္စစ္ျဖစ္ရေတာ့တယ္..''

             စိတ္ထဲတြင္က်ိတ္ရယ္လိုက္ေသာ္လည္း ႏူတ္ကမူ ..

             ''ေအာင္မာ ..ရုပ္ကိုေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါအုံး ..ဘယ္ေနရာမွာ သူေတာင္းစားနဲ႕တူလို႕လဲ.. ''

              ထိုလူကအားေကြ႕တကို္ယ္လုံးအား ျမင္ေစရန္ စားပြဲခုံအား လက္ေထာက္၍ ကိုယ္ကိုၾကြကာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရင္း..

               ''ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ ကိုယ့္လူက သူေတာင္းစားနဲ႕ လုံးလုံးမတူူဘူး ဆုိတာသိရေတာ့တယ္.. သူေတာင္းစားကမွ ခင္ဗ်ားထက္ သန္႕ေသးတယ္ဗ် .. ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွိတဲ့ ဘယ္သူေတာင္းစားမွ ခင္ဗ်ားေလာက္ မညစ္ပတ္ဘူး..''

               ''မေအေပးေစြေစာင္း ေခြးသားၾကီး ..ငါ့ကိုမ်ား မွိဳခ်ိဳးျမစ္ခ်ိဳးနဲ႕ ..''

              စိတ္ထဲတြင္ တစ္တစ္ခြခြ ဆဲလိုက္ျပီး စားပြဲခုံကို လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပုတ္ကာ ..

                ''ေဟ့လူ ... ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်ီးမြမ္း ေထာပနာျပဳမွဳေတြကို ဒီမွာတင္ရပ္ေတာ့ ..အခု ခင္ဗ်ားလုပ္ရမွာက ဒီဆိုင္မွာ ရွိတဲ့ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့ ဖိနပ္ကို က်ဳပ္ကိုျပ .. ေစ်းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ..ေျခေထာက္နဲ႕ကိုက္ရင္၀ယ္မယ္ .. ဒါပဲ..''

                 ေစြေစာင္းမွာ အားေကြ႕အား သူ၏ပုလဲတလုံးရြဲတလုံးမ်က္၀န္းႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ျပီးေနာက္.. ျမန္ျမန္ျပန္ေအးေရာ ဟူသည့္ သေဘာႏွင့္ ခုံေအာက္တြင္ သပ္သပ္ထည့္ ထားေသာ သစ္သားဂ်ပ္ဖာဗူးၾကီးတဗူးကို ထုတ္ယူလိုက္၏.. သူ၏ကိုင္တြယ္ပုံကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ေတာ့ ထိုဗူးမွာ အလြန္အဖိုးထိုက္တန္သည့္ပုံ .. အသစ္စက္စက္မယားေလး၏ ပါးျပင္မွ၀က္ျခံကို ညွစ္ေပးေနသည့္ႏွယ္ ယုယုယယ ကိုင္ကာ စားပြဲေပၚသို႕ အသာခ်လိုက္ရင္း..

                  ''ေဟ့ေကာင္ ..မင္း စမ္းေတာ့မစီးၾကည့္ရဘူးေနာ္..''

                 ဟုေျပာကာ အားေကြ႕၏လက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပီး..

                 ''လက္နဲ႕ကိုင္ခ်င္ကိုင္ ..လုံး၀မစီးၾကည့္နဲ႕ .. အခုငါျပမယ့္ ဖိနပ္က ႏွယ္ႏွယ္ရရမမွတ္နဲ႕ .. ဟိုး...ဂုိဂူေယာႏိုင္ငံက မုံဘုရင္ၾကီး ေယာက္ဖရဲ႕ မယားပါသား စီးခဲ့တဲ့ဖိနပ္ကြ .. ေအာက္ခံသားေရျပားကို ထူေပါႏိုင္ငံက စာမရီသားေရျပားနဲ႕ လုပ္ထားျပီး .. ေဘးနဲ႕အေပၚသားေရျပားကို ဂႏၶာရတိုင္း ႏွင္းေတာင္ၾကီးေပၚမွာ ေနတတ္တဲ့ ဧဏီဆိုတဲ့အေကာင္ရဲ႕သားေရျပားနဲ႕ က်က္ထားတာ.. ဒီဖိနပ္ကိုခ်ဳပ္တဲ့ပညာရွင္က  သူ႕လက္နဲ႕ထိရင္ အေသြးခြ်န္ျမတဲ့ဆူးေတာင္ ပန္း ပြင့္လာမယ္လို႕ တင္စားျခင္းခံခဲ့ရတဲ့  ဆရာၾကီး ေလာက္ခ်င္းထ်န္းဟြာ ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္ထားတာ''

                 အားေကြ႕က ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကိုေအာင့္ကာ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကို ပင့္တင့္လိုက္ရင္း..

                 ''အလို.. တယ္ဆိုတဲ့စာပါလား .. ျပစမ္းပါအုံးဗ်ာ ..''

                 ထိုလူမွာ ဂ်ပ္ဖာကို သိမ္ေမြ႕ေသာ လက္အစုံျဖင့္ အသာအယာ ဖြင့္၍
  အတြင္းမွ ဖိနပ္အား ထုတ္ယူလိုက္၏... ဖိနပ္မွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ေတာက္ေနျပီး လြန္စြာလွ၏.. ေအာက္ခံခုံမွာ အေတာ္မာမည့္ပုံရွိကာ ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ေငြျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ငါးေထာင့္ၾကယ္ငါးလုံးကိုတပ္ဆင္ထားသည္ .. အားေကြ႕က ထိုဖိနပ္အား လက္ျဖင့္ ဆၾကည့္လိုက္ရာ ေပါ့လြန္းသည္လည္း မဟုတ္ ေလးလြန္းသည္လည္းမဟုတ္ဘဲ အေလာေတာ အေလးခ်ိန္ရွိ၍ သေဘာက်သြားသည္ႏွင့္ ..

                   ''ကိုင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ဖိနပ္ကိုေတာ့ သေဘာက်သြားျပီ .. ေစ်းစကားသာ ေျပာေပေတာ့ ..''

                 ေစြေစာင္းက အားေကြ႕အလစ္သုတ္မည္ကို စိုးသည့္ႏွယ္ သူ႕လက္ထဲမွ ဖိနပ္အား ျပန္ဆြဲလုလိုက္ျပီး ..

               ''ေငြစငါးဆယ္မွ မရရင္ လုံး၀မေရာင္းႏိုင္ဘူးကြ .. အပင္ပန္းခံျပီး စဥ္းစားမေနနဲ႕ ..ကိုယ္နဲ႕တန္ရာတန္ရာ ေကာက္ရုိးဖိနပ္ကိုစီး .. ေၾကးျပားရွစ္ျပား ေရာင္းတာကို မင္းကို သနားလို႕ ေလးျပားနဲ႕ေပးလိုက္မယ္ ..''

              အားေကြ႕က တဟားဟားရယ္ကာ ..သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွ ေရႊတုံးတစ္တုံးကို ထုတ္လိုက္၍ စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္၏..

             ''ေရႊတုံးတစ္တုံးဆိုရင္ ေရႊရြက္ငါးရြက္စာရွိတယ္ ..ေရႊရြက္တစ္ရြက္ကို ေငြစ တရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိတယ္ ဆိုထားေတာ့... ခင္ဗ်ား ျပန္အမ္းဖို႕တတ္ႏိုင္ပါ့မလား... ဟားဟားဟားဟား''

              ဆို္င္ရွင္၏ ေစြေနေသာ မ်က္လုံးမွာ ပုုဇြန္မ်က္လုံးသဖြယ္ ျပဴးက်ယ္ကာ သြား၏.. ထိုလူစုတ္ထံတြင္ ေရႊတုံးတစ္တုံးရွိသည္ဟု တျခားလူမွလာေျပာလွ်င္ အူတက္မတတ္ ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္လိုက္အုံးမည္ .. ယခုေတာ့ ထိုလူစုတ္၏လက္ ထဲတြင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာင္ေျပာင္ေနေသာ ေရႊတုံးက အမွန္တကယ္ရွိပါ၏.. ဆိုင္ရွင္မွာ အတန္ၾကာႏုတ္ဆိတ္ေနျပီးမွ .. အ ထစ္ အ ထစ္ျဖင့္

             ''သ ..သ..သူေဌးေလးရယ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဲ့ေလာက္ျပန္အမ္းဖို႕ တတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္က ေစ်းေရာင္းစားေနေတာ့မွာလဲဗ်ာ .. မေနာက္ပါနဲ႕ ..''

             အားေကြ႕က ခ်ကျ္ခင္းအမူအယာေျပာင္းသြားေသာ ေစြေစာင္းအား ျပံဳးစစျဖင့္ၾကည့္ရင္း ေရႊတုံးကို လက္ညိဳးလက္မျဖင့္ အသာဖဲ့လိုက္၏...

           ''ဂြ်ပ္''ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ေရႊတုံးမွာ လက္တစ္ဆစ္ခန္႕ ပဲ့ထြက္သြားသည္ .. ေစြေစာင္းသည္ ထိုအခါမွ အႏွီလူစုတ္မွာ သိုင္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ဟု သေဘာေပါက္သြားေသာေၾကာင့္ ဦးေခါင္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ညြတ္ရင္း အသံတိတ္ ေနရွာ၏..

          ''ကဲ..ကဲ .. ေရာ့ဒီမွာ ေရႊစ .. လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ဆိုရင္ကို ေငြစ တရာေလာက္တန္ေနျပီ .. ျပန္အမ္းမေနနဲ႕ေတာ့.. အခုခင္ဗ်ားဖိနပ္ကို က်ဳပ္စီးၾကည့္မယ္ ... ေတာ္ရင္ေတာ့ ယူမွာေပါ့ မေတာ္ရင္ေတာ့ တျခားေတာ္တဲ့ ဖိနပ္နဲ႕လဲရမွာေပါ့..''

            ေရႊစကို ပစ္ေပးရင္း ဆိုင္ရွင္လက္ထဲမွ ဖိနပ္ကို ဆြဲယူကာ ေျခတြင္ စြပ္ၾကည့္လိုက္၏.. ဖိနပ္မွာ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ခ်ဳပ္ထားသည့္အတိုင္း ကြက္တိပင္.. အားေကြ႕က ပို၍အသားက်သြားေအာင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ရင္း..

           ''အကိုက္ပဲဗ်ိဳ႕ ..ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေလာက္ခ်င္းထ်န္းဟြာက က်ဳပ္အတြက္ တိုင္းခ်ဳပ္ထားတာနဲ႕တူရဲ႕ .. ဟားဟားဟားဟား..''
               အားေကြ႕က တဟားဟားႏွင့္ရယ္ကာ
      '' ႏို႕ေနပါအုံး တစ္ခ်က္ေမးစမ္းပါရေစ ဆုိင္ရွင္ၾကီး .. စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာနကို ဘယ္လို သြားရမွာတုန္း .. သိရင္ လမ္းညႊန္စမ္းပါ့...''

          ဆိုင္ရွင္မွာ ေရႊစအား သြားျဖင့္ကိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ပုတ္သင္ညိဳရွံဳး ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းအခါခါျငိမ့္ကာ..

         ''သိပါတယ္ ..သူေဌးေလး ..သိပါတယ္ .. ခုဒီလမ္းမၾကီး တည့္တည့္သြား .. အေတာ္ၾကာၾကာသြားလို႕... လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းကေလး စားေသာက္ဆိုင္ ေရာက္ရင္ သူနဲ႕၀ဲဘက္ဓါးလြယ္ခုတ္မွာ ေနျပည္ေတာ္အထူးစစ္ေဆးေရးဌာန လို႕ စာတမ္းအၾကီးၾကီးခ်ိတ္ထားတဲ့ ရုံးၾကီးကိုေတြ႕ပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ် .. ရုံးေရွ႕မွာ ဗုံၾကီးတစ္လုံးရယ္ ႏွိပ္စက္တဲ့ ကိရိယာေတြ ထားထားပါတယ္ ..''

             အားေကြ႕က ေရႊတုံးကို ရင္ဘတ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္ရင္း ဆို္င္ရွင္အား ႏူတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္.. ဖိနပ္အသစ္စီးလိုက္မွ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားက ပိုသြက္ေနသေယာင္ေယာင္ ..

            ဆိုင္ရွင္လမ္းညြန္သည့္အတိုင္း လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းကေလးဟူသည့္ ခန္းနားလွေသာစားေသာက္ၾကီးသို႕အေရာက္ ၀ဲဘက္သို႕ ဂရုစိုက္ၾကည့္လိုက္ရာ အနက္ေရာင္စာလုံးမ်ားႏွင့္ ေရးသားထားေသာ ေနျပည္ေတာ္အထူးစစ္ေဆးေရးဌာန ဟုေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ထိုဘက္သို႕ဦးတည္လိုက္ေတာ့၏ ..

          အားေကြ႕ရုံးထဲသို႕ ၀င္သြားျပီး သိပ္မၾကာခင္တြင္ လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းေလး စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ သုတ္သီးသုတ္ျပာႏွင့္ ေျပးထြက္သြားသည္ .. အ၀ါေရာင္ဖဲၾကိဳးကြပ္ထားေသာ တန္ဘုိးၾကီး၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထိုလူသည္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လွ်င္ ယာဘက္လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေတာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္ပင္ .. မွန္ေပ၏ ထိုလူသည္က ရွဳ႕ယီျဖစ္ေလေတာ့၏..

            တကယ္ေတာ့ ရွဳ႕ယီမွာေန႕ခင္းကတည္းက ထိုဆိုင္တြင္ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္ .. လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းေလး စားေသာက္ဆိုင္သည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အထင္ရွားအေက်ာ္ၾကားဆုံးျဖစ္ျပီး ..ကုန္က်စရိတ္လြန္စြာၾကီးျမင့္လွ၏ ..မင္းစိုးရာဇာအႏြယ္မ်ား သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးကုံလုံသူတို႕သာ လာေရာက္ႏိုင္ျပီး ေတာ္ရုံခ်မ္းသာသူမ်ား အနားပင္ မကပ္ႏိုင္ေခ် .. စရိတ္ၾကီးျမင့္လွသည္ႏွင့္အညီ ၀န္ေဆာင္မွဳကလည္း ေကာင္းလွသည္ပင္.. ေခ်ာေပ့ လွေပ့ ႏုေပ့ ပ်ိဳေပ့ ဟူသည့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားက ၀ိုင္းတိုင္း၀ိုင္းတိုင္းအား ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖေပးသည့္အျပင္ ခ်ိဳျမေသာ တူရိယာသံစဥ္ ..ေမႊးပ်ံ႕ေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာတို႕ကလည္း ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ကို ထၾကြေစမည္သာ .. အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆုံး အရက္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ လီတစ္ေသာင္းပ်ံံ႕ေမႊး ..ပါးအို႕ေလးရဲရဲနီ.. ကညာနီႏွင့္အပ်ိဳစင္ .. ေက်ာက္စိမ္းဧကၠရာဇ္ မူးယစ္ေ၀.. သုံးမ်ိဳးသုခဘုံ ..အစရွိေသာ အရက္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အနံ႕ရရုံႏွင့္ပင္ သေရေခ်ာင္းစီးေစႏိုင္ သည္ေလ...

           ထိုသို႕ဌာနျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ရွဳ႕ယီမွာ ေန႕ခင္းကတည္းက ဇိမ္ယစ္ေနျခင္းသာ .. အထပ္ႏွစ္ထပ္ရွိသည့္အနက္ .. အေပၚထပ္တြင္ ေနရာယူထားသည္မို႕ လမ္းသြားလမ္းလာမွန္သမွ်ကို မ်က္စိစားပြဲထိုင္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား..

            သူ၏ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမွာ အားေကြ႕ကို မေတြ႕ခင္ကျဖစ္သည္ .. လမ္းမၾကီး အတိုင္း ေျမာက္ၾကြၾကြ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ အားေကြ႕ကို ျမင္သည္ႏွင့္ တကိုယ္လုံးနတ္ပူးသလို တုန္လွဳပ္ကာ စားထားသမွ် ေသာက္ထားသမွ် အန္ထြက္လုလု ျဖစ္သြား၏ ..

           သူ၏အမူအယာကိုၾကည့္ကာ နေဘးမွ မိန္းမပ်ိဳေလးပင္ ရိပ္မိသြားပုံရသည္ .. မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ သူ႕အေနႏွင့္ေတာ့ အေၾကာက္တရားကို မထိ္မ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ .. သို႕ေသာ္သူကံေကာင္းပါ၏ အားေကြ႕မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ေခတၱမွ်သာ ရပ္ျပီး လမ္း၀ဲဘက္မွ ရုံးေတာ္ထဲသို႕ ၀င္သြားသည္..  ထိုသို႕၀င္သြားသည္ႏွင့္ က်သင့္ေငြပင္ မရွင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲမွ တရမ္းၾကမ္းေျပးထြက္လာမိ၏ ..

              ရွဳ႕ယီမွာ ေသတြင္းထဲကလြတ္လာသူတစ္ေယာက္လို ႏွလုံးေသြးေၾကာမ်ား တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနရင္းႏွင့္မွ အေတြးတို႕ကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရသည္ .. သူတို႕တည္းခိုရာ စံအိမ္အတြင္းမွ ေ၀ါယာဥ္ႏွစ္စီးထြက္သြားတာျမင္လိုက္ရ၍ျဖစ္၏.. တစ္စီးမွာ သူျမင္ေနက် အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ေ၀ါယာဥ္ျဖစ္ျပီး က်န္တစ္စီးကေတာ့ အသစ္ျဖစ္သည္... တူညီၾကေသာ အခ်က္ကေတာ့ ႏွစ္စီးစလုံး ၾကီးက်ယ္ခန္းနားျခင္းပင္.. အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ေ၀ါယာဥ္ကုိေတာ့ သူ၏ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ ျခံရံထားကာ က်န္ေ၀ါယာဥ္ကိုမူ ရင္ဘတ္တြင္ ဘီလူးရုပ္ေရးဆြဲထားသည့္  အနက္ေရာင္၀တ္ အဖြဲ႕သားမ်ားက ျခံရံထား၏.. ဆရာျဖစ္သူ ပု၀ူးလူသြဲ႕ကိုမူ စံအိမ္၀တြင္ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္ .. ထိုအဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္ႏွင့္ ရွဳ႕ယီက ဆရာျဖစ္သူထံ အေျပးတပိုင္းသြားကာ ..

             ''ဆရာၾကီး ဟိုေခြးေကာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ျမိဳ႕ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္ ..''

              ပု၀ူးလူသြဲ႕က ေမးဆတ္ျပလိုက္ရင္း..

              ''ေအး ေလာေလာဆယ္ အဲ့ေကာင္နဲ႕ထိပ္တိုက္ေတာ့ မေတြ႕ေစနဲ႕ ... မင္းကုိုသူမျမင္သြားဘူး မဟုတ္လား..''

              ''မျမင္ဘူးဆရာၾကီး ..သူေနျပည္ေတာ္ အထူးစုံစမ္းေရးရုံးေတာ္ထဲ ၀င္သြားတာ..''

              ပု၀ူးလူသြဲ႕က သူ႕ေနာက္က လိုက္ခဲ့ဟူသည့္ အမူအယာျဖင့္ လက္ရမ္းျပလိုက္ရင္း အေစာင့္အၾကပ္မ်ား ရွင္းလင္းသည့္ ဥယ်ဥ္ေတာ္ နားေနေဆာင္သို႕ ဦးေဆာင္သြားလိုက္ျပီး ..အေဆာင္တြင္းရွိ ေက်က္ျဖဴသားခုံေပၚ ၀င္ထိုင္လိုက္ကာ ..

               ''ထိုင္ ..ရွဳ႕ယီ အခုလတ္တေလာေတာ့ ဒီ့ေကာင့္ကို လြတ္ေပးထားရအုံး မွာပဲ..  ၀ူေခ်ာင္ကိစၥေအာင္ျမင္မွ စိစိညွက္ညွက္ေၾကေအာင္ ေထာင္းရမွာ .. ခုနက အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးတို႕ ထြက္သြားတာ ျမင္လိုက္လား...''

             ''ျမင္တယ္ ဆရာၾကီး ..ေနာက္ကေ၀ါက ဘယ္သူ႕ေ၀ါယာဥ္လဲ..''

             ''ဟားဟားဟားဟား ...နရန္ကို္ယ္ေတာ္ေလးဆိုတဲ့ ေကာင္ရဲ႕ေ၀ါယာဥ္ကြ ..ေကာင္ေလးက ငခြ်တ္ေလးပဲရွိေသးတယ္..အားေကြ႕ထက္ၾကီးလွ ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ ေကာက္က်စ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ .. သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူသာမယ္ မသိဘူး ..အခုလည္း ငါနဲ႕ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ပက္စက္တဲ့ အၾကံတစ္ခု လာေပးတာကြ..''

              ''ဘယ္လို အၾကံအစည္တဲ့လည္း ဆရာၾကီး ...''

              ''ဒီလိုကြ.. အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရန္ခြမ္းကို အျပတ္ရွင္းခ်င္ေနတာ .. ဒါေပမယ့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းမရွိဘဲနဲ႕လည္း ရွင္းလို႕ မရဘူး ..ရန္ခြမ္းဘက္မွာ စစ္တပ္နဲ႕ျပည္သူရွိေနတာကိုး .. သူရွင္းတဲ့ အေၾကာင္းသာ သိသြားရင္ တတိုင္းျပည္လုံးအုံၾကြလာလိမ့္မယ္ .. ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ သူ႕ကိုရွင္းဖို႕ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္ .. တတ္ႏိုင္ရင္ ဘုရင့္အမိန္႕နဲ႕ ရွင္းခ်င္တာေပါ့  ... ပိုလို႕ျဖစ္ေစခ်င္တာက ဘုရင္နဲ႕ ရန္ခြမ္း အျပတ္တိုက္ေစခ်င္တာ ေပါ့ ..ဒါမွ သူ႕လက္ထဲ အာဏာရမွာေလ.. ျပီးေတာ့ ညီလာခံမွာလညး္ ရန္ခြမ္းကို သက္ေတာ္ရွည္၀န္မင္းနဲ႕ အေရွ႕၀န္မင္းအဖြဲ႕ ၀င္ကာထားလို႕ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးလည္း တိုးမေပါက္ဘူး.. ဆိုေတာ့ အဲ့ နရန္ေကာင္က အၾကံေပးတယ္ .. ဘုရင္နဲ႕ရန္ခြမ္းကို တည္ေပးဖို႕ ရန္တိုက္ေပးဖို႕တဲ့ ''

               ရွဳ႕ယီက ဖားျပဳတ္အို၏စကားအား စိတ္၀င္တစားႏွင့္..

             ''ရန္တိုက္ေပးဖို႕ ...လြယ္ပါ့မလားဆရာၾကီးရယ္.. ''

             ''အင္း ..သူေျပာေတာ့လည္း ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ပုံကြ.. ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ .. ပထမဆုံး ဘုရင့္ကိုယ္ရံေတာ္တပ္က လက္ေရြးစဥ္သိုင္းသမား ငါးေယာက္နဲ႕ ရန္ခြမ္းကို လုပ္ၾကံမယ္ .. တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရန္ခြမ္းရဲ႕ တပ္က လက္ေရြးစဥ္ သိုင္းသမား ငါးေယာက္နဲ႕ ဘုရင့္ကို လုပ္ၾကံမယ္ ..အဲ့ဒီလုပ္ၾကံေရးသမား ဆယ္ေယာက္ကိုေတာ့ နရန္ဂိုဏ္းနဲ႕ ငါနဲ႕ကဖန္တီးေပးရမယ္တဲ့..''

               ''ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဖန္တီးေပးရမယ္...ဟုတ္လား..''

               ''ဖန္တီးေပးရမယ္ဆိုတာက ဒီလိုရွဳ႕ယီေရ ..နရန္ဂိုဏ္းက ဘုရင့္တပ္ထဲက သိုင္းသမားငါးေယာက္ .. ရန္ခြမ္းရဲ႕လက္ေရြးစဥ္သိုင္းသမား ငါးေယာက္ စုစုေပါင္း ဆယ္ေယာက္ကို အရွင္ဖမ္းခဲ့မွာ .. အဲ ..ရလာတဲ့ဆယ္ေယာက္ကိုေတာ့ ငါ့ဘက္က စိတ္ေျပာင္းေပးရမွာေပါ့ ..ငါတို႕လူမဲၾကီးေတြကိုလုပ္သလိုမ်ိဳးေပါ့... အသိစိတ္မဲ့သြားတဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႕ ႏွစ္ဘက္လုံးကို လုပ္ၾကံခိုင္းမွာ .. အိမ္း ... လုပ္ၾကံတာက ေအာင္ျမင္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး ..ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ နန္းတြင္းက အင္အားမေသးသလို ..ရန္ခြမ္းကလည္း အင္အားမနည္းဘူးေလ .. လြတ္လိုက္တဲ့ ဆယ္ေယာက္စလုံးေသမွာပဲ ..  ဒါေပမယ့္ ရန္ခြမ္းဘက္က သူ႕ကို ဘုရင္က လက္စတုန္းခ်င္တယ္လို႕ ထင္.. ဘုရင္ဘက္ကလည္း ရန္ခြမ္းက သူ႕ကိုလုပ္ၾကံတယ္ လို႕ထင္သြားလိမ့္မယ္.. ကဲ ...ဒီေလာက္ဆို ေနာက္ျဖစ္လာမွာကိုေတာ့ မင္းဆက္စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့...''
           
              ရွဳ႕ယီမွာ ပက္စက္လွေသာ အၾကံေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားျပီး..

             ''ဟင္.. အၾကားနဲ႕တင္ ဒီ နရန္ကေကာင္ရဲ႕ ေကာက္က်စ္တဲ့ဉာဏ္ကို သေဘာေပါက္မိျပီဗ် .. ဟိုေခြးမသားအားေကြ႕ထက္ သာဖို႕ပဲရွိတယ္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ေအာက္မက်ႏိုင္ဘူး ..သူ႕အၾကံသာေအာင္ရင္ ႏွစ္ဘက္စလုံး ပြဲၾကမ္းျပီပဲ ..''

            ဖားျပဳတ္အိုက ေခါင္းတဆတ္ျငိမ့္လိုက္ရင္း..

            ''မွန္တယ္ ..တပည့္ၾကီး ..အခုဆို ငါတို႕သတိထားရမယ့္ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ ထပ္ေပၚလာျပီလို႕ဆိုရမွာပဲ ..''

            ထိုအခိိုက္ရွဳ႕ယီက ေခါင္းထဲတြင္ အၾကံတစ္ခု၀င္လာ၍ ..

           ''ဟုတ္ျပီ ..ဟုတ္ျပီ ..ဆရာၾကီး ..ဒီလိုဆို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေျမေခြးႏွစ္ေကာင္ကို လွည့္တိုက္ေပးရင္ေရာ.. ဘယ္လိုလဲ..''

            ပု၀ူးလူသြဲ႕က ရွဳ႕ယီ၏ စကားေၾကာင့္ ေတြ ခနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားျပီး...

           ''ဟားဟားဟားဟား .. ဟုတ္တယ္ ..မွန္တယ္ တပည့္ၾကီး .. တသက္လုံး သုံးစားမရတဲ့ ေခါင္းက ဒီေနရာမွာေတာ့ အသုံး၀င္သြားျပီေပါ့... ဟားဟားဟားဟား..''

          ရွဴ႕ယီမွာ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ပင္ ဆရာျဖစ္သူႏွင့္အတူ လိုက္လံရယ္ေမာ ရေတာ့၏...
           
           
==========================
           အခုေတာ့ အင္အားၾကီး ဗီလိန္တစ္ေယာက္ထပ္ေပၚလာျပီေပါ့ဗ်ာ ..
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာရယ္...ဟဲဟဲ..



#98A ( အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ )

         ထိုအခ်ိန္တြင္အားေကြ႕ကေတာ့ ဌာနမွဴးရွလုံ ဓါးကိုင္ မင္းမွဳထမ္း ေျခာက္ေယာက္ႏွင့္အတူထန္စူးစူး အား ဖမ္းခ်ဳပ္ထားေသာ ေျမေအာက္ခန္းသို႕ သြားေနသည္ .. ေျမေအာက္ခန္းပီပီ အလငး္မေပါက္ေသာ္လည္း နံရံတြင္ ထင္းရွဴးမီးတိုင္မ်ား ထြန္းညိွစိုက္ထူထားေသာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္အား သဲကြဲစြာ ျမင္ေနရပါ၏...

         ေျမေအာက္ခန္းမွာ ရွည္လ်ားလွျပီး သြားရာ ၀ဲယာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားက အစီအရီေနရာယူထားသည္.. အခန္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ လူမ်ားရွိၾကေသာ္လည္း အသံဟူ၍ တစက္မွ မၾကားရ .. သူတို႕အဖြဲ႕၏ ေျခသံသဲ့သဲ့သာ ထြက္ေပၚေနေလ၏ ..

        ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းေသာ ေနရာမို႕ ေအာက္သိုးသုိးအနံ႕.. မွိဳအနံ႕ .. ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႕ .. မစင္နံ႕ .. အညစ္အေက်းအနံ႕ အစရွိေသာ ေအာ္ကလီဆန္ဖြယ္ အနံ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးက လုံးေထြးေနသျဖင့္ ရွဴရွိဳက္ေနရေသာ ေလထုမွာ အဆိပ္အေထာက္ သဖြယ္ပင္.. အျမဲတမ္းလာေနၾကျဖစ္ေသာ ဌာနမွဴးရွလုံႏွင့္ ဓါးကိုင္မင္းမွဳထမ္းမ်ားမွာ ႏွာေခါင္းတရွံဳ႕ရွံ႕႕ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ျဖစ္ေနသေလာက္ .. အားေကြ႕ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးႏွင့္ လြန္သာေမာဖြယ္ ဥယ်ဥ္နယ္ထဲသို႕ ေရာက္ေနသည့္ အသြင္ ..

         ရွလုံမွာ အားေကြ႕အားမၾကာမခဏအကဲခတ္ၾကည့္ျပီး လြန္စြာ နားလည္ရ ခက္ေသာ လူေပလူေတဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိေတာ့၏.. ၀တ္ထားသည္ကလည္း စုတ္တီးစုတ္ျပတ္..လူပုံကလည္း မ်က္ႏွာအားေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ျဖတ္ရိုက္ခ်င္စရာမ်က္ႏွာ .. လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္က ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြႏွင့္ ထို႕ျပင္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္  ပါးစပ္ကစပ္ျဖဲျဖဲ ျပံဳးေနတတ္ေသးသည္.. ထိုကဲ့သို႕ေသာ လူကို ရွလုံအေနျဖင့္ေတာ့ ေအာက္တန္းစားေကာင္ဟုသာ ျမင္ေပေတာ့၏ ..ထိုသို႕ေအာက္တန္းစားေကာင္အား အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႕လိုက္ပို႕ေနရေသာ သူ႕အျဖစ္ကို ရင္နာ၍မဆုံး...

          သို႕ေသာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ခ်န္းကိုယ္တိုင္ သူ႕အား အမိန္႕ေပးထား သျဖင့္ မလိုက္နာဘဲလည္း မေနရဲပါ .. ရွလုံမွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ အေပၚျပန္ေရာက္လွ်င္ တကိုယ္လုံးႏြားႏို႕ျဖင့္ ေရခ်ိဳးကာ သန္႕ရွင္းလိိုက္မည္ဟု ေတြးေတာျပီး အျပံဳးမ်က္ႏွာ ဖန္တီးလိုက္ကာ ..အားေကြ႕အား လွမ္းၾကည့္၍  ..

           ''အကိုေလးအားေကြ႕ .. ေရွ႕တစ္ေကြ႕ဆိုရင္ ဟိုမိန္းမၾကီးကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေနရာ ေရာက္ပါျပီ ..  သူ႕အခန္းေရွ႕မွာ အေစာင့္ ရွစ္ေယာက္ေတာင္ ေစာင့္ခိုင္းထားပါတယ္''

           အားေကြ႕က လက္သန္းျဖင့္ ႏွာေခါင္းႏိုက္ေနရာမွ

            ''ဌာနမွဴးၾကီး ရွ ကေတာ့ တကယ္ပဲအကြက္ျမင္တတ္ပါေပတယ္ .. ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ဘဘခ်န္းကို ဌာနမွဴးၾကီး ရွ အလြန္တာ၀န္ေက်တဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာေပးပါ့မယ္..''

           ရွလုံက ထိုစကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရျဖင့္..

          ''ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး ..ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး အကိုေလးရယ္ ..ဟဲဟဲဟဲဟဲ..''

           သူတို႔၏ရာထူး တက္ေရးမတက္ေရးက ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ၾကီး ခ်န္း လက္ထဲမွာသာ ရွိေနသည္မို႕ အားေကြ႕၏ ေထာက္ခံစကားတခြန္းက မည္မွ်ေလာက္ တာသြားမည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ရွလုံသေဘာေပါက္ပါသည္.. ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ေထာက္လွမ္းေရးမွဳဴးခ်ဳပ္ၾကီးခ်န္းမွာ သူတို႕ႏွင့္စကားစပ္မိတိုင္း ထိုလူစုတ္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိေၾကာင္းအား ဟိမ၀ႏၱာ ခ်ီးမြန္းခန္း ဖြင့္ေနသည္မဟုတ္မလား..

            အားေကြ႕က သူခဲရာခဲဆစ္ ႏွိဳက္၍ရလာေသာ ႏွပ္ေခ်းေျခာက္ကို လုံးေျခရင္း

           ''ေျမေအာက္အခ်ဳပ္ခန္းက ေတာ္ေတာ္ရွည္သားပဲ..ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲက ေရလာတာ အခန္းေပါင္း ေလးဆယ့္ရွစ္ခန္းရွိသြားျပီ.. ''

           ''မွန္တယ္ အကိုေလးအားေကြ႕ .. စုစုေပါင္း အခန္းေျခာက္ဆယ္ ရွိတယ္ .. မိန္းမၾကီးကိုေတာ့ ဟိုးေထာင့္ဆုံးခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲခ်ဳပ္ထားျပီး ..ဟုိ လူေလးေယာက္ကိုလည္း တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီနဲ႕သီးသန္႕ခ်ဳပ္ ထားပါတယ္ ...''

           အားေကြ႕က ေကာင္းသည္ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္ ..ထိုအခိုက္ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ေလွ်ာက္ေနသည့္ မင္းမွဳထမ္းတစ္ေယာက္က ..

          ''အလို ဟိုမိန္းမၾကီးအခန္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ မင္းမွဳထမ္း ရွစ္ေယာက္လုံး လဲက်ေနတယ္ဗ်.. .''

          ရွလုံမွာ ထိုစကားေၾကာင့္ ငယ္ထိပ္တြင္ ေျမြေပါက္ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ ဆတ္ခနဲ တြန္႕သြားျပီး..

          ''ဘယ္...ဘယ္...ဘယ္လို ျဖစ္ကုန္ၾကတာတုန္း.. ဘယ္လို ျဖစ္ကုန္ၾကတာတုန္း..''

           အားေကြ႕က စိတ္လွဳပ္ရွားေနေသာ ရွလုံလက္ကို ဆြဲကာ ..

          ''စိတ္မပူပါနဲ႕ဗ်ာ .. ထန္စူးစူးက ေမ့ေဆးသုံးလိုက္တာပါ .. စိတ္ခ် သူအခ်ဳပ္ခန္းထဲက လုံး၀ထြက္ေျပးလို႕မရပါဘူး .. ထန္စူးစူးသာ အျပင္ထြက္လို႕ရရင္ ခင္ဗ်ားလူရွစ္ေယာက္ကို ဒီတိုင္းဘယ္ထားခဲ့မလဲ .. အနည္းဆုံးေတာ့ ေခါင္းျဖတ္သြားမွာေပါ့....''

         ''ခစ္...ခစ္...ခစ္..ခစ္ .. ငါ့ေမာင္ လိုလူမ်ိဳးကိုမွ လူေတာ္လို႕မဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကို လူေတာ္လို႕ ခ်ီးမြန္းရမွာလဲ .. မွန္တယ္ ေသြးစြန္းကေ၀ထန္စူးစူးက အျပင္သာထြက္လို႕ရရင္ .. ဒီေကာင္ေတြကို ေခါင္းျဖတ္ပစ္ခဲ့မွာ အမွန္ပဲ..''

           ရွလုံမွာ ထန္စူးစူးဟူေသာ အားေကြ႕ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္သလိုျဖစ္သြားရင္း..

            ''ဘုရားေရ ..အကိုေလးအားေကြ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အခုဖမ္းထားတဲ့ မိန္းမၾကီးက ေသြးစြန္းကေ၀ ဆိုတာလား .. ''

             အားေကြ႕က ေခ်ာ္လဲရာေရာထိုင္ ႏွပ္ေခ်းေျခာက္ျဖင့္ ရွလုံအား သုတ္လုိက္ကာ ..

            ''ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ..ထန္စူးစူးဆိုတာ သူေပါ့ ..ဘယ့္ႏွယ္လဲ လွတယ္မို႕လား.. ''

             ရွလုံမွာ အေၾကာက္လြန္၍ ပါးစပ္ပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့.. ေသြးစြန္းကေ၀ ထန္စူးစူးမည္မွ်သိုင္းေတာ္သည္ မည္မွ်ေကာက္က်စ္သည္ မည္မွ်ရက္စက္သည္ ဟူသည့္ အေၾကာင္းမွာ တတိုင္းျပည္လုံးနီးနီးသိၾကသည္မဟုတ္လား ..ထို႕ထက္ဆိုး သည္က မ်က္ႏွာေခ်မ်ားထူပိန္းေအာင္ လိမ္းခ်ယ္ထားသည့္ ထိုမိန္းမၾကီးအား သူတို႕ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာခဲ့ၾကျခင္းႏွင့္ ဒုတ္မ်ားျဖင့္ရိုက္ကာ ေခြးေမာင္းသလို ေမာင္းရင္း အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္းသို႕ ရိုက္သြင္းခဲ့ၾကျခင္းပင္..

              အားေကြ႕က မ်က္ႏွာအား အေပၚေမာ့ကာ ေလတခ်က္ ရွဴသြင္းလိုက္ျပီး...

            ''အား...  အျပံဳးတစ္၀က္မွဴးေမ့ေဆးနံ႕ပါလား .. ဒါေၾကာင့္မို႕ သူတုိ႕တခါထဲ ေမ့လဲသြားတာကိုး... ''

             ရွလုံႏွင့္ မင္းမွဴထမ္းေျခာက္ေယာက္မွာ ႏွာေခါင္းကို လက္ျဖင့္ အုပ္ျပီး ေနာက္သို႕ ဆုတ္သြားၾကသျဖင့္ ..

           ''အာ ..ဌာနမွဴးၾကီးရွ . ေမ့ေဆးေငြ႕က ပ်ယ္သြားပါျပီဗ် .. ေလထဲမွာ အနံ႕ သက္သက္ပဲက်န္ေတာ့တာ .. အျပံဳးတစ္၀င္ေမ့ေဆး ဆိုတဲ့အတိုင္း အနံ႕ရတာနဲ႕ အျပံဳးေတာင္ တစ္၀က္ပဲျပံဳးႏိုင္ျပီး ခ်က္ျခင္းေမ့သြားသလို အာနိသင္ကုန္တာလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ .. အခုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္လို အနံ႕ခံေကာင္းတဲ့ လူမွ ေဆးနံ႕ရမွာ .. ခင္ဗ်ားတို႕ မယုံရင္ ရွဴၾကည့္ ဘာအနံ႕မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး.''

            ''ခစ္ခစ္ခစ္ခစ္ ..မွန္တယ္ ..ေခြးလို အနံ႕ခံေကာင္းတဲ့သူမွပဲ အဲ့အနံ႕ရေတာ့မွာ....''

           အားေကြ႕က သူ႕အားေခြးႏွင့္ႏွိဳင္းသည္ကို စိတ္မဆိုးဘဲ..

           ''အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ လူနဲ႕စာရင္ လြတ္လပ္ေနတဲ့ ေခြးျဖစ္ရတာမွ စိတ္ခ်မ္းသာပါေသးတယ္ဗ်ာ .. ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေနရထိုင္ရ အဆင္မွေျပရဲ႕လား..''

         ထန္စူးစူးက ေကာက္ရုိးမ်ားခင္းထားသည့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မိန္႕မိန္႕ၾကီးထိုင္ရင္း .. သံတိုင္ၾကားမွ ၀ိုးတ၀ါးျမင္ရေသာ အားေကြ႕အား..

        ''ေနရထိုင္ရတာေတာ့ မဆိုးပါဘူး ...အစားအေသာက္ကေတာ့ နည္းနည္းညံ့ တယ္ကြဲ႕ .. ''

        အားေကြ႕က သံတိုင္အနီးသို႕ တိုးကပ္သြားလိုက္ရင္း ..ေသာ့ခေလာက္ကို ကိုင္ကာ ..

        ''ဌာနမွဴးၾကီး ရွ ကြ်န္ေတာ့္ကို မရိုမေသ တံခါးေလးဖြင့္ေပးပါလားဗ်ာ ..''

        ရွလုံမွာ အားေကြ႕အနား ခပ္ရို႕ရို႕ေလး ေလွ်ာက္လာျပီး ..အသင့္ကိုင္လာေသာ ေသာ့အားေပးလိုက္သည္.. ေသာ့ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္သို႕ ခ်က္ျခင္းျပန္ခုန္ဆုတ္ သြား၏.. သူ႕ၾကည့္ရတာ ထန္စူးစူးအား အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ေနသည့္ပုံပင္...

        ''ကြ်ီ...''

         သံတခါးအား အားေကြ႕ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ရွလုံမွာ သူ၏ခါးၾကားမွ ဓါးအား တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ေနာက္သုိ႕ထပ္ဆုတ္သြားျပန္၏..

            အားေကြ႕က အထဲသို႕၀င္သြားျပီး.. ထန္စူးစူး၏ေရွ႕တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ...

              ''အမၾကီး .. ကြ်န္ေတာ့္ကို ရက္စက္ရမယ့္ လမ္းကိုမေရြးခိုင္းခ်င္ပါနဲ႕ .. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဦးၾကီးေက်ာက္တို႕ကို အသိစိတ္ျပန္ရလာေအာင္ လုပ္ေပးပါ ..''

              ထန္စူးစူးက ခပ္ေထ့ေထ့ႏွင့္ပင္...

              ''နင္ကဒီေလာက္ေတာ္တာ ေက်ာက္က်ဴးထင္တို႕ကို ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ျပန္လုပ္ေပါ့ .. အျပံဳးတစ္၀က္ေမ့ေဆးကိုေတာင္ နင္သိသားနဲ႕ ..''

               '' ေမ့ေဆးအမ်ိဳးအမ်ိဳးနဲ႕ ..အဆိ္ပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိသင့္သေလာက္ သိပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အခုဦးၾကီးေက်ာက္တို႕ မိထားတဲ့ စိတ္ေျပာင္းေဆးကိုေတာ့ လုံး၀မသိဘူး..''

                ထန္စူးစူးက မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္ရင္း..

                ''နင့္ကို ငါကေျဖေဆးေပးပါျပီတဲ့ .. ငါ့ကဘာျပန္ရမွာလည္း..''

               အားေကြ႕က

               ''အနည္းဆုံးေတာ့ အႏွိပ္အစက္မခံရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ ..ျပီးရင္ ေဘးမသီရန္မခဘဲ ျပန္လြတ္ေပးမယ္ဗ်ာ ..ဒီ့ထက္ဘာလိုခ်င္ေသးတာတုန္း .. ''

               ထန္စူးစူးက အားေကြ႕အား စိုက္ၾကည့္ရင္း ..

               ''နင္ငါ့ကို အဲ့လိုမလုပ္ပါဘူး ..ငါေသေသခ်ာခ်ာသိတယ္ .. ငါနင့္ကို ေတြ႕စကတည္းက မွတ္မိသလိုလိုရွိလို႕ ..အခုအခ်ဳပ္ခန္းထဲေရာက္မွ ေခါင္းေအးေအး ထားျပီး ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတာ .. ျပန္သတိရလာတယ္ .. နင္၀ူေပဘုံေက်ာင္းက ပုရစ္ဖမ္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲ..အခုထိ နင့္နာမည္ကို အခုထိငါမွတ္မိတယ္ ..အားေကြ႕ ..နင့္နာမည္က အားေကြ႕ ..''

                 ''မွန္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္အားေကြ႕ပါ .. ''

                 ''အားေကြ႕ တကယ္မွန္ရင္ ..နင္ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုတာ လုံး၀ ေသခ်ာတာေပါ့ကြယ္ .. ''

                အားေကြ႕က သက္ျပင္းခ်ရင္း..

               '' အဲ့တုန္းက အမၾကီး ကြ်န္ေတာ့္အေပၚေကာင္းခဲ့တာေတြ .. ျမင္းျဖဴဘုံေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ကို ႏွစ္ခါတိတိ ကယ္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ အခုထိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္မွတ္ပါ.. ''

                ထန္စူးစူးက မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္ျပီး..

                ''ငါ့ကို ဒီလို စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲထည့္ထားတာ ေကာင္းတာေပါ့ေလ.. ဟုတ္လား..''

                 ''အမၾကီးကိုသာ လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေတြနဲ႕ ဒီေလာက္ေလးပဲ ခံရတာကို ေက်းဇူးတင္ပါ ... မဟုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟြားဟြားလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္ .. ဟိုေကာင္မေလးေလ..  သူက အမၾကီးကို မသတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ၾကီး ႏွိပ္စက္မွာ အေသအခ်ာပဲ..''

                 ထန္စူးစူးက အားေကြ႕ကိုစုိက္ၾကည့္ေနရာမွ ေရညိွတက္ေနေသာ အခ်ဳပ္နံရံဘက္သို႕ အၾကည့္လြဲလိုက္ကာ ..

                ''ငါ့အသက္ ဒီေလာက္ေတာင္ရွိျပီ .. အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး အျဖစ္ဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးျပီ .. ဘယ္လို ဘ၀ဆိုးဆိုး ငါရုန္းထြက္ႏိုင္တာၾကီးပဲ .. အခုလည္း နင္ငါ့ကို ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္ .. နင္ဘယ္ေလာက္ ခ်ိန္းေျခာက္ေျခာက္ ငါမေၾကာက္ဘူး..''

                 အားေကြ႕က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ျငိမ့္လိုက္ျပီး..

              ''လတ္စသတ္ေတာ့ အမၾကီးမွာ ေျဖေဆးမရွိဘူးကိုး.. ကြ်န္ေတာ္ အမၾကီးရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ .. အမၾကီးမွာသာေျဖေဆးရွိရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စေတြ႕ကတည္းက အႏိုင္ကိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္ .. ခုေတာ့ အမၾကီးရဲ႕ စကားေတြထဲမွာ အားနည္းေနတဲ့ ေလသံေတြကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိလိုက္တယ္ .. ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကိုေျပာပါ .. ဒီေဆးကို ဖန္တီးလိုက္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲ ..ဘယ္မွာ ေျဖေဆးသြားယူရမလဲ ..''

                 ထန္စူးစူးက အားေကြ႕ရဲ႕စကားေၾကာင့္  အူလွိဳက္သဲလွိဳက္ ရယ္ေမာလိုက္ကာ  ..

                 ''ေကာင္ေလး..ေကာင္ေလး ..နင့္ကို ငါ၀ူေပမွာေတြ႕ကတည္းက အထင္မေသးခဲ့ဘူး ..ထူးျခားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႕ ငါ အတပ္ သိခဲ့တယ္ .. ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ တျခားလူေတြလို နင့္အေပၚမွာ မရက္စက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.. ခု အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ငါထင္ထားတာထက္ ပိုပါးနပ္လာေပါ့.. ဟုတ္တယ္ အားေကြ႕ အဲ့ေဆးေပးလိုက္တဲ့ပိုင္ရွင္က ငါ့ကိုေျဖေဆးမေပးလိုက္ခဲ့ဘူး.. ''

              အားေကြ႕က ရယ္ေမာေနေသာ ထန္စူးစူးအား ဆက္လက္ေမးျမန္းလိုက္၏..

               ''ေကာင္းျပီ .. ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ ေျဖေဆးရႏို္င္မယ့္ေနရာကို လမ္းညႊန္ေပးပါ..''

               ထန္စူးစူးက အရယ္ရပ္လိုက္ရင္း..

              ''အားေကြ႕ေမာင္ေလး .. တျခားလူကိုဆို အဲ့ေျဖေဆးရွိမယ့္ေနရာကို ငါေျပာျပမွာ အမွန္ပဲ .. ဘာလို႕လဲသိလား .. အဲ့ေနရာက ေလာကမွာ အရွာရအခက္ဆုံး ..အရက္စက္ အၾကမ္းတမ္းဆုံးနဲ႕ .. ဂရုဏာတရားမရွိဆုံးျဖစ္လို႕ပဲ .. နင္မေျပာနဲ႕ နင္ထက္ဆယ္ဆ ဉာဏ္ေကာင္းျပီး ..နင့္ထက္ဆယ္ဆ သိုင္းေတာ္တဲ့ လူလည္း အဲ့ေရာက္ရင္ေသမွာပဲ...''

               အားေကြ႕က ထိုင္ရာမွ ထရပ္ကာ ..

               ''အမၾကီး ..ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ မရရေအာင္ ရွာရမွာမို႕ .. မသိသိေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ .. ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါ .. ကြ်န္ေတာ္ အမၾကီးကို လက္ျဖားနဲ႕ေတာင္ မထိပါဘူး.. ဒီေန႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ျပီ.. ''

               အားေကြ႕က စကားဆုံးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္လိုက္၏ .. သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ..

              ''တစ္လွမ္း..ႏွစ္လွမ္း...သုံးလွမ္း..ေလးလွမ္း....''

              ဟုေရရြတ္ရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့၏.. သို႕ေသာ္ လမ္းေကြ႕ေလးသာ ေရာက္ခဲ့သည္  ထန္စူးစူးကေတာ့ သူ႕အားျပန္ေခၚမလာေပ..

           ရွလုံမွာ အားေကြ႕ထြက္သြားျပီ ျဖစ္သျဖင့္ .. အခ်ဳပ္ခန္းေသာ့အား မရဲတရဲႏွင့္ ခတ္ကာ မင္းမွဴထမ္းေျခာက္ေယာက္အား

          ''မင္းတို႕ေကာင္ေတြ ... ေမ့ေနတဲ့ေကာင္ေတြကို အေပၚရေအာင္ သယ္လာခဲ့ ..ျပီးရင္ ဒီေနရာကို အေစာင့္ျပန္ခ်ထား..''

           ဟုေအာ္ကာ လာလမ္းအတိုင္း ေျပးထြက္သြားေတာ့၏..

            ထန္စူးစူးမွာ ရွိသမွ်လူကုန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ ေကာက္က်စ္စြာ ျပံဳးလိုက္ရင္း...

          ''ေခြးေကာင္ နင္လည္တာေလာက္ေတာ့ ငါအိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိတယ္ ..''

           ဟုေရရြတ္လိုက္ေတာ့သည္..
         
           အားေကြ႕မွာ ရွလုံအားႏူတ္ဆက္ထြက္လာျပီး ရုံးအျပင္တြင္ အၾကာၾကီးရပ္ကာ ..

            ''ငါမွားသြားတယ္ ..ငါမွားသြားတယ္.. ထန္စူးစူးက ေတာ္ေတာ္လည္တဲ့ မိန္းမၾကီးပဲ .. သူငါ့ကို ငယ္ရုပ္ဖမ္းျပီး မွတ္မိတာမွ မဟုတ္ဘဲ .. ေတာင္ေပၚမွာ တိုက္ခိုက္ၾကတုန္းက ငါ့ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပုရစ္ဗူးေၾကာင့္ သူရိပ္မိသြားတာျဖစ္မယ္ .. ေနာက္မွ ငါ့နာမည္ကို ရွလုံ ေခၚတာၾကားလို႕ ဆက္စပ္မိသြားတာ .. အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာတုန္းက သူရယ္လိုက္တာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ဘူး ... တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ .. ဧကႏၱ သူ႕မွာ ေျဖေဆးရွိတာကို ငါရိပ္မိမွာ စိုးလို႕ ဖုံးကြယ္တဲ့ အေနနဲ႕ ရယ္လိုက္တာျဖစ္မယ္ ..ရယ္ျပီးမွ ေျဖေဆးမေပးလိုက္ဘူးလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ လိမ္တဲ့အမူအယာနဲ႕ ေလသံက ေပ်ာက္သြားတာေပါ့''

==============================----
 မအိပ္ၾကေသးရင္ အပ်င္းေျပဖတ္ၾကေပါ့ဗ်ာ ..
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဘာလုံးပြဲေစာင့္ရင္း ေရးမိေရးရာ ေရးလိုက္တာရယ္
သိပ္ေတာ့ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး...


#98B ( အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ )

     အားေကြ႕မွာ စဥ္းစားရင္း အေျဖရွာမရေတာ့သျဖင့္ ေခါင္းပူမခံေတာ့ဘဲ .. ရုံးေတာ္ ေရွ႕မွ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့၏.. ယခုဦးလည့္သည့္ေနရာကေတာ့ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ၾကီး ရန္ခြမ္း၏ အိမ္ေတာ္ရာပင္ျဖစ္ေလသည္.....

     ထိုအိမ္ေတာ္ တည္ေနရာအား ရွလုံ ေသေသခ်ာခ်ာညႊန္ျပလိုက္သည္မို႕ ေရွာေရွာရွဴရွဴပင္ေရာက္သြားပါသည္ .. ေသနာပတိခ်ဳပ္ၾကီးစံအိမ္ေတာ္က အားေကြ႕ထင္ထားသည္ထက္ပင္ ၾကီးက်ယ္ေသး၏.. .. စည္းရိုးမွာ ခံတပ္ေလာက္နီးနီး ထူထဲျမင့္မားျပီး အေပါက္၀တြင္ လွံကိုင္အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္က ရုပ္ထုၾကီးသဖြယ္ မားမားရပ္ေနၾကသည္..

      ရပ္ေနေသာ အေစာင့္အား ေမးျမန္းစုံစမ္းၾကည့္ရာ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ၾကီး အိမ္ေတာ္သို႕ မျပန္လာတာၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္း .. စစ္ခုံရုံးတြင္သာ အေနမ်ားေၾကာင္း သိရသျဖင့္ အားေကြ႕မွာ လာလမ္းအတိုင္း တပ္လွည့္ျပန္ခဲ့ရ၏..

       သို႕ေသာ္လည္း အိမ္သို႕တန္းမျပန္ခ်င္ေသးသျဖင့္ ရုံးေတာ္ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္၍ လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းကေလး စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္ကာ တခြက္တဖလားေလာက္ ေသာက္အုံးမည္ဟု အၾကံေပၚေသာေၾကာင့္ စိတ္၏ဦးေဆာင္ရာအတိုင္း ေျခေထာက္မ်ားကို လြတ္ေပးလိုက္သည္..

      ညေနေစာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား ေန႕ခင္းကထက္ ပိုမိုရွဳပ္ေထြးေန၏ .. ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာသူေဌးသူၾကြယ္အခ်ိဳ႕မွာ ၀တ္ေကာင္း စားလွမ်ား ၀တ္ဆင္လွ်က္ ဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ကာ လွည္းယာဥ္ေၾကာ့မ်ားႏွင့္ တသြယ္ ေ၀ါျဖင့္တဖုံ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ား အခိုင္းအေစမ်ား ႏွင့္ အေကာင္းဆုံးစားပြဲရုံမ်ား အခမ္းနားဆုံး ေဆာင္ၾကာျမိဳင္မ်ား ေလာင္းကစားရုံမ်ား အစရွိေသာ လူ႕စည္းစိမ္ ယစ္ရမည့္ေနရာမ်ားသို႕ ခရီးဆက္ေနၾကသလို .. ေငြေၾကးအသင့္အတင့္ ရွိသူမ်ားကေတာ့ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ေနမင္းၾကီး၏ ရင္ေငြ႕ကို ခိုလုံရင္း စီးေတာ္ျမင္း လက္စြဲေတာ္ အခိုင္းအေစ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ျခံရံလွ်က္ သူတို႕က်က္စားေနၾကျဖစ္သည့္ အေပ်ာ္ေဂဟာမ်ား .. တည္းခိုေဆာင္ႏွင့္ ပူးတြဲဖြင့္လွစ္ထားေသာ သူရာဆိုင္မ်ားသို႕ ခ်ီတက္ေနၾကသည္ပင္.. အခ်မ္းသာၾကီး မဟုတ္သည့္တိုင္ ေငြစေၾကးစ မ်ိဳးမ်ိဳးျမက္ျမက္ကေလး ရွိသူမ်ားကလည္း ညေနခင္း၏ ဆြဲေဆာင္မွဳကို လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ လမ္းမၾကီးေပၚသို႕ ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ကာ သူတို႕ပါလာေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ကိုက္ညီမည့္ စားေတာ္ဆက္မ်ား အေပ်ာ္ေဂဟာမ်ားကို ရွာေဖြေနၾက၏..

           ညေနခင္းဟူေသာ အခ်ိန္သည္ကား တေန႕တာတြင္ အလွပဆုံးျဖစ္သကဲ့သို႕ လူ႕စိတ္ကိုလည္း မရိုးမယြျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ႏိုင္ဆုံးျဖစ္သည္ဟုဆိုေသာ္ မည္သူမွ် ျငင္းဆန္မည္မထင္.. ေနလုံးၾကီး အေနာက္ေဂါယာသို႕ ယြန္းလုလုျဖစ္သည္ႏွင့္ ကျမင္းေက်ာထလိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာသည့္အျပင္ မိမိ၏ ေငြအိတ္ အတြင္းမွ အသျပာတို႕ကလည္း သုံးပါ သုံးပါဟု တဖြဖြ ဟစ္ေအာ္ေနၾကသည္ မဟုတ္လား..  ယစ္ေရႊရည္ၾကိဳက္ သူရာသမားတို႕မွာ   ပါးစပ္ေလး တခ်ဥ္ခ်ဥ္ တံေတြးေလး တျပင္ျပင္ တေအာ့့ေအာ့ တအင္အင္ ျဖစ္ကာ ကိုယ္ကမခိုင္းရဘဲႏွင့္ ေျခလွမ္းတို႕က ေရႊရည္ဆိုင္သို႕အလိုလို  လွမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသလို .. စားေကာင္း ျမိန္ေကာင္းမက္သူတို႕ကလည္း စားေသာက္ဆိုင္တကာပတ္ကာ မည္ဟာကိုစားမည္ ဤဟာကိုစားမည္ဟု ႏွာေခါင္းႏွင့္ လွ်ာ၏ အလိုက်အတိုင္းသာ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိကုန္ၾက၏..

              အလင္းေရာင္ျပျပရွိစဥ္က မွင္ႏွင့္ေမာင္းႏွင့္ ရွိၾကကုန္ေသာ္လည္း ေမွာင္ရီ ပ်ိဳးစ ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ စိတ္အလိုလိုက္တတ္သူတို႕မွာ တဏွာစိတ္ငယ္ထိပ္ ေရာက္လွ်က္ ရမၼက္တည္းဟူေသာႏိုးဆြျခင္းအား မတြန္းလွန္ႏိုင္ၾကေတာ့ရာ  ဣထိၳယ ..ပုရိသ ဆန္႕က်င္ဖက္လိင္အသီးသီးအား ရွာေဖြၾကကုန္သည္ကလည္း ရွိၾကေသး သည္ မဟုတ္ေလာ..

               ထိုသုိ႕ႏွင့္ ကိုယ္အပန္းေျဖခ်င္သူ ..စိတ္အပန္းေျဖခ်င္သူ ... အလုပ္ကိစၥ .. ၀မ္းေရးအရ အစရွိေသာ လူမ်ား ေပါငး္စုံလိုက္သည့္ေနာက္၀ယ္ မင္းလမ္းသည္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားျခင္းသို႕ ေရာက္ရကုန္၏.. ျမင္းစီးလာသူ ရထားလုံးေမာင္းလာသူတို႕၏ က်ာပြတ္သံ တရႊမ္းရႊမ္း ... ေစ်းသည္မ်ား၏ ဆူသံအူသံ နင္ပဲငဆ ဆဲေနသံတို႕ကလည္းေနရာအႏွံ .. လမ္းသြားလမ္းလာတို႕ အေၾကြေစ့မ်ား ေယာင္မွားကာ ပစ္ခ်ေလမလားဟု ခြက္ကေလးတစ္လုံးပိုက္ျပီး ေတာင္းေနသူမ်ား ကလည္းမရွား.. အေစာၾကီးေရခ်ိန္ကိုက္လာေသာ ဇိုးသမားႏွစ္ေယာက္၏ သံေသးသံေၾကာင္ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင္စီစီကလည္း တခ်က္တခ်က္ထြက္လာေသး၏ .. ထိုဇိုးသမားႏွစ္ေယာက္၏ အမွားကို ေစာင့္ကာ လက္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေသာ ခေမာက္ေဆာင္း မင္းမွဳထမ္းကမူ လက္ထဲမွ အနီေရာင္ဒုတ္ၾကီးကို တဆဆလုပ္ရင္း မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္..

                  အားေကြ႕မွာ လူအုပ္ၾကားထဲ ေလွ်ာက္ကာ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို အနားမေပးစတမ္း ေငးၾကည့္ရင္း အလိုလိုေပ်ာ္ရႊင္လာသည္.. သို႕ႏွင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာရင္း လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းေလး စားေသာက္ဆိုင္သို႕ ေရာက္ရွိလာ၏... ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ေ၀ါယာဥ္မ်ား အစီအရီရပ္ထားသျဖင့္ ဤဆိုင္သို႕ အရာရွိအရာခံမ်ား သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားသာ လာေရာက္စားသုံးေလ့ရွိသည္ဟု မေျပာဘဲ အလိုလိုသိႏိုင္သည္.. အားေကြ႕ကေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ .. ဆိုင္ထဲသို႕ ခပ္တည္တည္ႏွင့္၀င္သြားကာ လြတ္ေနေသာ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္း၌ ၀င္ထိုင္လိုက္၏...
                   သူထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းဆိုင္လုလင္ႏွစ္ေယာက္
ေရာက္လာျပီး ..အားေကြ႕၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္အားကိုင္ကာ ..
                  ''ေဟ့လူ .. ခင္ဗ်ားဘာ၀င္လုပ္တာလဲ..ခုခ်က္ျခင္း အျပင္ျပန္ထြက္ .. ဒီဆိုင္က လူၾကီးလူေကာင္းေတြပဲ ထိုင္တဲ့ဆိုင္ .. အေပအေတေတြ လက္မခံဘူး..''
                 ဟုေျပာျပီးလွ်င္ အားေကြ႕အား ဆြဲမလိုက္ၾက၏..
               အားေကြ႕က ရယ္ခ်င္ပက္က်ိႏွင့္ ..
                ''စားေသာက္ဆိုင္ဆိုမွ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ရင္ အစာထဲ့ရမယ့္ ဗို္က္ပါတဲ့ လူတိုင္း လာစားမွာေပါ့ကြ .. လာမစားေစခ်င္ရင္ .. ဆိုင္နဖူးစီးေျပာင္းထားေလ.. လူ႕ဂုဏ္ထံမ်ားအတြက္သီးသန္႕စားေသာက္ဆိုင္လို႕ .. ''
                 ဆိုင္လုလင္ႏွစ္ေယာက္မွာ ငေပငေတေကာင္အား ဂုတ္မွကိုင္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ အားေကြ႕အား ဆြဲမ ေနၾကေသာ္လည္း အားေကြ႕၏ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဆံခ်ည္မွ်င္တမွ်င္စာပင္ေရြ႕လ်ား မသြားပါ.. ဆိုင္လုလင္ႏွစ္ေယာက္လုံး အားစိုက္ထုတ္ရလြန္း၍ ေခြ်းမ်ားပင္ယိုစီးကာ က်လာၾကသည္.. ပိုဆိုးသည္က သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး၏လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ေကာ္ျဖင့္ ကပ္ေနသည့္ႏွယ္ျပန္ခြာ၍မရေတာ့ေပ..
              ေငြသိမ္းစားပြဲခုံတြင္ ထိုင္ေနေသာ အျပာေရာင္ဦးေပါင္းေဆာင္းထားသည့္ ေငြကိုင္စာေရးၾကီးမွာ အားေကြ႕တို႕နား ေျပးလာျပီး...အသံတိုးတိုးႏွင့္ ..

              ''ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဒီေခြးသူေတာင္းစားကို ဆိုင္ျပင္ ျမန္ျမန္ေမာင္းထုတ္ .. နည္းနည္းေန အေရးၾကီး ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာေတာ့မယ္ .. ျမန္ျမန္ေမာင္းလိုက္ .. တျခားဧည့္သည္ေတြလည္း မရိပ္မိေစနဲ႕ ....''
              အားေကြ႕မွာ သူ႕အား ေခြးသူေတာင္းစားႏွင့္ ႏိူင္းလိုက္ေသာ စာေရးၾကီးအား ေဒါပြသြားသျဖင့္ စားပြဲခုံကိုလက္ျဖင့္ အသာေလးပုတ္လိုက္၏..

           ''ဖတ္....''

           ''ဖုန္း..ဖုန္း..''
         
           ''ေအာင္မေလးဗ်...''

          ''အားရိုး..ေသပါျပီ..''

          အားေကြ႕လက္တစ္ခ်က္လွဳပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုင္လုလင္ႏွစ္ေယာက္မွာ အေ၀းသို႕ လြင့္စင္သြားၾကသည္... စားပြဲႏွင့္ လက္အသာေလးအထိတြင္ .. ခုံေပၚတြင္ တင္ထားေသာ တူခြက္ထဲမွ တူတစ္ေခ်ာင္းမွာ ခြက္ထဲမွ အံ့အားသင့္ဖြယ္ ခုန္ထြက္သြားျပီး .. ေငြသိမ္းစာေရးၾကီး၏ ေမးေစ့ရွိ ေသြးေၾကာဆုံအား သြားေရာက္ထိမွန္ေလသည္..

             ''ေထာက္...''

             ''အူး...အူး..၀ူး ..၀ူး..''

              စာေရးၾကီးမွာ  တကိုယ္လုံးက်င္တုန္သြားျပီး စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဗလုံးဗေထြးေအာ္ျမည္ရင္း ေနာက္သို႕ ယိုင္ထိုးထုိးႏွင့္ ဆုတ္သြားေလသည္ .. ႏွစ္လွမ္းမွ် ဆုတ္ျပီးလွ်င္ ဆိုင္ၾကမ္းျပင္သို႕ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲက်သြားကာ .. အေၾကာမ်ားဆြဲလွ်က္  တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာ၏ .. အေၾကာဆြဲေနရင္းမွ ပါးစပ္ထဲမွ အျဖဴေရာင္အျမဳပ္မ်ားပါ ယိုစီးက်လာသည္..

             ဆိုင္အတြင္း စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားမွာ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္း အသံမ်ားေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ၾကေသာ္လည္း လွ်ပ္တျပက္အတြင္း ျဖစ္သြားေသာ အေျခအေနကို မသိလိုက္ၾကသျဖင့္ ေငြသိမ္းစာေရးၾကီး၏ အျမဳပ္တစီစီအလွအပကိုသာ ရွဳစားလိုက္ၾကသည္...

             အားေကြ႕က ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ျပီး စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားအား ေ၀ွ႕ၾကည့္ကာ လက္ကာျပလိုက္ရင္း..

            ''စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ ..စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ .. စိတ္ေအးလက္ေအးသာ သုံးေဆာင္ၾကပါ.. ၾကည့္ရတာ ဒီအဘိုးၾကီးမွာ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါရွိပုံရတယ္ ..ခဏေနရင္ ျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ.. ''

            ဆိုင္ထဲရွိ လူဂုဏ္ထံမ်ားမွာ ေခါင္းတရမ္းရမ္းလွဳပ္လိုက္ၾကရင္း ..ေနျမဲအတိုင္းေနကုန္ၾက၏..အားေကြ႕က အခုခ်ိန္ထိလဲက်ေနၾကေသာ ဆို္င္လုလင္ ႏွစ္ေယာက္အား ..

          ''ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ျမန္ျမန္ထျပီး မင္းတို႕ပေထြးကို ျပန္ထမ္းသယ္သြား ..ခဏေနရင္ သူ႕ဟာသူ ျပန္ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္ .. ''

           ဆို္င္လုလင္ႏွစ္ေယာက္မွာ အားေကြ႕၏ အစြမ္းအစကို ရိပ္မိသြားသည္မို႕ အပိုစကားမဆိုရဲေတာ့ဘဲ  စာေရးၾကီးကိုသာ သယ္မလိုက္ၾက၏.. အားေကြ႕က ..

         ''ျမန္ျမန္သြား ..ျပီးရင္ ..ငါစားေသာက္စရာ မွာအုံးမယ္ ..ျပန္လာခဲ့ၾက..''

          ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းသြက္သြက္ျငိမ့္ရင္း ေနာက္ေဖးသို႕ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္၀င္သြားၾကသည္...

         ထိုအခါမွ အားေကြ႕လည္း ဆိုင္အေနအထားကို ေကာင္းေကာင္းအကဲ ခတ္ႏုိင္ေတာ့၏.. ဆိုင္မွာ အျပင္ပန္းခမ္းနားသည္ကဲ့သို႕ အတြငး္ပိုင္းကလည္း ေခတ္မွီလွသည္ .. အေပၚထပ္ႏွင့္ေအာက္ထပ္ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ျပီး ..အေပၚတက္ရန္ ေလွကားႏွစ္ခုရွိ၏ .. ဆိုင္၏တည္ေဆာက္ပုံမွာ အလည္တြင္ ကြက္လပ္အက်ယ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ စက္၀ုိင္းပုံ ျခံဳေဆာက္ထားသျဖင့္ .. အေပၚထပ္ႏွင့္ ေအာက္ထပ္မွာ လွမ္းျမင္ေနရသည္ .. အလည္တည့္တည့္ ကြက္လပ္အက်ယ္တြင္ စင္ျမင့္ တစ္ခုရွိျပီး တူရိယာပစၥည္းမ်ားကို စနစ္တက်ထား ထားမွဳေၾကာင့္ ဂီတစင္ဟု အတပ္သိႏိုင္၏..
ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ထိုဂီတစင္အား ၾကည့္ရွဳခံစားႏိုင္ရန္ စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားအား ပတ္ပတ္လည္ ခ်ထားသည္ဟုဆိုရမည္..

           ေအာက္ထပ္တြင္ လူစည္စျပဳေနေသာ္လည္း အေပၚထပ္တြင္ေတာ့ လူသိပ္ရွိပုံမေပၚေသး .. ၀ရံတာအျဖစ္ ကာထားသည့္ သစ္သားလက္ရမ္းၾကားမွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ထိုင္ခုံမ်ားတြင္ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကိုသာ ေတြ႕ရသည္.. ေအာက္ထပ္တြင္ စားသုံးေနၾကသူအားလုံးလိုလိုမွာ သိုင္းပညာကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ေျမာက္ဟန္မတူၾကေပ .. အစားအေသာက္ကို သာဦးစားေပးရင္း ဂီတခန္းအဖြင့္ကိုသာ နားစြင့္ေနၾကဟန္တူသည္ ... သူတို႕နေဘးတြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေခ်မ်ားခ်ယ္သကာ အစြမ္းကုန္လွပေနၾကေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားက ၀ိုင္း၀ုိင္းလည္ေနၾက၏..

         တဆိုင္လုံးအား အကဲခတ္၍အျပီးတြင္ ဆိုင္လုလင္တစ္ေယာက္ သူ႕အနားေရာက္လာသည္.. ဟိုႏွစ္ေယာက္မွာ သူ႕အားေၾကာက္သြားရွာျပီထင္သည္ ယခုတစ္ေယာက္မွာ အသစ္ျဖစ္၏.. အားေကြ႕က ထိုသူအားျပံဳးျပလိုက္ျပီး..  

          ''ဒီဆိုင္မွာ ဒီေန႕အတြက္ အေကာင္းဆုံးဟင္းလ်ာ ကဘာလဲကြ..''

           ဆို္င္လုလင္မွာ သူ႕အားခပ္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ၾကည့္ကာ ..

           ''ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ..ဒီေန႕အတြက္အေကာင္းဆုံးဟင္းေတြ ကေတာ့ ..  ေရႊေတာင္ေပၚကေမ်ာက္ျဖဴသုံးေကာင္ဟင္းလ်ာ (ေရႊဖရုံသီးအတြင္း ၀က္ပိိ်ဳ၀မ္းတြင္းသားအား ဟင္းခပ္အေမႊးအၾကိဳင္မ်ား ..အရသာမ်ားထည့္သြင္းထားျပီး ေပါင္းထားေသာ ဟင္းျဖစ္သည္..) ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လက္၀ါးေပၚကပုလဲေလး ဟင္းလ်ာ ..(အဆီပါေသာ ေရခ်ိဳငါးအား ႏွစ္ျခမ္းခြဲ၍ လက္၀ါးပုံရေအာင္ အျပားလိုက္ေၾကာ္ကာ ၾကက္သြန္ျမိတ္ ..နံနံပင္ အုပ္ျပီးေနာက္ အခ်ဥ္စိမ္ထားေသာ ၾကက္သြန္ဥတစ္လုံး တင္ထားေသာဟင္း..) ေနာက္ထပ္က ေတာင္ေပၚက ပတၱျမားတစ္လုံးနဲ႕နဂါးႏွစ္ေကာင္ဟင္းလ်ာ .. (အလုံးလုိက္ ေပါင္းထားေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးတစ္လုံးအား .. ခ်က္ျပဳတ္ေက်ာ္ေလွာ္ထားေသာ ငါးေျမြထိုး သို႕မဟုတ္ ငါးရွဥ့္ ႏွစ္ေကာင္အား သြားၾကားထိုးတံႏွင့္ျပဳတ္မက်ေအာင္ ထိန္းပတ္ထားကာ ေက်ာက္ဖရုံသီး ထိပ္တည့္တည့္တြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအား အခ်ိဳရည္စိမ္ထားေသာ ဟင္းလ်ာ ..) ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ ပတၱျမားေတာင္ထိပ္က ေက်ာက္စိမ္းျမစ္ ဟင္းလ်ာ (၀က္လက္အား အနံ႕ေပ်ာက္ေအာင္ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္မ်ား ..ဂ်င္း ၾကက္သြန္တို႕ႏွင့္ ျပဳတ္ .. ျပီးမွ သၾကားရည္ျဖင့္ ရဲတြတ္ေအာင္ခ်က္၍ အေပၚတြင္ ၾကက္သြန္ျမိတ္မ်ားျဖဴးထားေသာ ဟင္းလ်ာ..) ေနာက္ျပီး...''

                အားေကြ႕က လက္ကာျပလိုက္ျပီး  .

             ''ရျပီ ..ရျပီ ဒီေလာက္ဆို ရျပီ .. အဲ့ဟင္းေတြ အကုန္ခ်ကြာ ..ျပီးေတာ့ ၾကက္ေပါင္သားခ်ည္းပဲ သတ္သတ္ကင္ထားတာယူခဲ့ .. အရက္ေရာယူခဲ့ကြာ..''

              ''ဟုတ္ကဲ့ ဆရာေလး..အရက္က ဘာအရက္မ်ိဳးသုံးေဆာင္မလဲခင္ဗ် ..''

               အားေကြ႕က ႏွာေခါငး္တရွံဳ႕ရွံ႕ႏွင့္ အနံ႕ခံလိုက္ကာ...

               ''လီတစ္ေသာင္းပ်ံ႕ေမႊးဆိုတဲ့ အရက္ေပါ့ကြာ... အဲ့အရက္..အဲ့အရက္''

                ဆို္င္လုလင္ မွာ ဟုတ္ကဲ့ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ အရိုအေသေပးကာ ထြက္သြားေလသည္..
                 ဆိုင္လုလင္ထြက္သြားျပီးသိပ္မၾကာ.. စင္ျမင့္ေပၚသို႕ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ၀တ္စုံျဖင့္ အလွၾကီးလွေနေသာ ဗ်ပ္ေစာင္းကိုင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ တက္လာျပီး ... က်က်နနထိုင္ကာ ...

                ''ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းေလး စားေသာက္ရုံသို႕ ၾကြေရာက္အားေပးလာၾကတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားကို ေက်းဇူးဥပကာရ တင္ရွိေၾကာင္း တစ္ဆိုင္လုံးရဲ႕ကိုယ္စား ကြ်န္မ ပိခ်င္းက ဦးစြာပဏာမႏူတ္ခြန္းဆက္ စကားဆိုပါရေစ.. ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွလုံးရႊင္ျပံဳးေစခ်င္ေသာ ဆႏၵနဲ႕ အညီ ေန႕စဥ္ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မပိခ်င္းက ဒီေန႕မွာေတာ့ စစ္သူရဲရဲ႕ ဓါးခြင္းသံ တိမ္ယံထက္ပ်ံ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို သီဆိုမွာျဖစ္ပါတယ္.. ''

             ပိခ်င္းဟူေသာ မိန္းမေလး၏ ပီယ၀ါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားက တစ္ဆိုင္လုံးရွိ ပုရိသအေပါင္းကို ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္၏.. လွပေသာ မ်က္ႏွာ.. ေက်ာ့ရွင္းေသာ ကိုယ္ဟန္တို႕အျပင္ သိမ့္ေမြ႕ေသာ အျပံဳး.. သာယာေသာ အသံ ေလးေၾကာင့္ မီးအိမ္အလင္းေအာက္၌ ပိခ်င္းမွာ အလွၾကီးလွေနေတာ့သည္..

         အားေကြ႕မွာ ယခုကဲ့သုိ႕ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ိဳး တခါမွ မၾကံဳေတြ႕ဖူးသျဖင့္ သူ႕အတြက္ အဆန္းတက်ယ္ျဖစ္ေနပုံပင္ ..
           ပိခ်င္းဟူေသာ မိန္းကေလးကပင္ ဆက္လက္၍...

          ''ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားရွင့္ .. ကြ်န္မသီခ်င္း မသီဆိုျပခင္မွာ ဒီသီခ်င္းေလး ျဖစ္ေပၚလာပုံကို အရင္ဆုံးရွင္းျပခ်င္ပါတယ္ရွင့္.. ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္မွာ ကြ်န္မတို႕တိုင္းျပည္အတြက္ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းခဲ့တဲ့ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္..  တစ္တိုင္းျပည္လုံး သူတလူ ငါတစ္မင္း ျဖစ္ကာ နယ္ေျမအစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲေနတဲ့ ကာလမို႕ စစ္မက္ကလည္း အလြန္ထူေျပာ ေနခ်ိန္ေပါ့ရွင္ .. ေနျပည္ေတာ္အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မယုံရဲေလာက္ေအာင္ သံသယေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရင့္အထိန္းေတာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုန္းကုန္းဟာ ေလာဘရမၼက္ေတြ ေထာင္လႊားျပီး ဘုရင့္ကို ပုန္ကန္ျခားနားပါေလရဲ႕ရွင္  .. အျပင္မီးထက္ အတြင္းမီးက ပိုေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ ကြဲေနလို႕ တပ္ေတြ ျပန္႕ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သစၥာေဖာက္လာတာျဖစ္လို႕.. ေနျပည္ေတာ္တစ္ခုလုံး ကုန္းကုန္း တပ္ေတြ ရဲ႕ က်ဆုံးေတာ့မယ့္ အေရးၾကံဳလာတာေပါ့.. အင္အား သုံးေထာင္သာ ရွိလို႕ မမ်ားလွဘူးလို႕ ဆိုေပမယ့္ နန္းတြင္းထဲမွာေတာ့ စစ္သည္အင္အား ေလးရာပဲ ရွိေတာ့
ကုန္းကုန္းတပ္နဲ႕ယွဥ္ရင္ အဆအမ်ားၾကီးကြာေနေလရဲ႕ .. အဲ့ဒီရွိတဲ့ အင္အား ေလးရာေလးကို ကြပ္ကဲရတဲ့ စစ္သူၾကီးကေတာ့ ထန္းလီေက်ာက္ယြင္ လို႕အမည္ရွိတဲ့ တကယ့္သူရဲေကာင္းၾကီးတစ္ေယာက္ပါ .. သူဟာ ေနျပည္ေတာ္ကို ကုန္းကုန္းတပ္ ခ်ီတက္လာျပီလို႕ သိသိျခင္းပဲ ..ရွိတဲ့ အင္အား ေလးရာထဲက စစ္သည္သုံးရာကို ေခၚျပီး ေနျပည္ေတာ္အ၀င္ျဖစ္တဲ့ က်န္းဆုိ႕ဆိုတဲ့ ရြာၾကားမွာ စစ္ဆင္ဖို႕ ၾကိဳးစားသတဲ့ .. အဲ့ရြာေလးဟာ ေနျပည္ေတာ္နဲ႕ အလွမ္းမေ၀းေပမယ့္ .. ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ေက်က္လွိဳင္ဂူေတြ ေခ်ာက္ကမၻားေတြ အလြန္ေပါတယ္ေလ.. ထန္းလီေက်ာက္ယြင္ တပ္စြဲထားတဲ့ ေနရာေလးမွာပဲ .. ေက်ာက္လွိဳင္ဂူကိုးခုနဲ႕ ..ေက်ာက္ေတာင္ႏွစ္ေတာင္ ရွိတယ္တဲ့ရွင္.. စစ္သူၾကီး ထန္းလီေက်ာက္ယြင္ဟာ ရတဲ့အခ်ိန္ သုံးရက္အတြင္းမွာ ရန္သူေတြအတြက္ ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုဆင္ထားသတဲ့ .. အဲ့လိုနဲ႕ သုံးရက္လည္း ျပည့္ေရာ ကုန္းကုန္းတပ္နဲ႕ စစ္သူၾကီးတပ္တို႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကပါေလေရာတဲ့ ..''

             ထိုအခ်ိန္တြင္ အားေကြ႕၏စားပြဲ၀ိုင္းသို႕ မွာထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ေရာက္လာေလသည္.. အားေကြ႕က အရက္ခြက္ထဲသို႕ ငွဲ႕လိုက္ျပီး .. တဂြပ္ဂြပ္လိုက္၏... ႏွာ၀တြင္ အရက္၏သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕ႏွင့္ အတူ ပူေႏြးခ်ိဳခါးေသာ ယစ္ေရႊရည္က လွ်ာေပၚမွ တဆင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႕ ခုန္ဆင္းကာ သြားေလသည္..

           ''အား... ေကာင္းလိုက္တဲ့ အရက္ .. အရက္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေနရမွာ .. ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအရက္အရမ္းနာမည္ေက်ာ္ေနတာကုိးကြ... ''

           အရက္ကို သုံးခြက္ဆင့္ေသာက္လိုက္ျပီး ၾကက္ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုက္ကာ ပိခ်င္းမိန္းကေလး၏ စကားကို ဆက္လက္နားေထာင္ေန၏.. မိန္းကေလးက

          ''ကုန္းကုန္းက သူ႕ရဲ႕လူအင္အား မ်ားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး လူအားနဲ႕ ဖိတိုက္တာေပါ့ .. စစ္သူၾကီးကလည္း ရွိတဲ့ လူအင္အား သုံးရာ မွာ ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲျပီး အင္အားႏွစ္ရာနဲ႕ ကုန္းကုန္းတပ္ကို ခုခံရင္း ခုခံရင္း ေနာက္ဆုတ္ဆုတ္လို႕ သြားသတဲ့.. ဒီလိုနဲ႕ ကုန္းကုန္းက ဖိတိုက္လိုက္ စစ္သူၾကီးတို႕က ေနာက္ဆုတ္လိုက္ နဲ႕ လာလုိက္ၾကတာ ေလးဆစ္ခ်ိဳး ႏွစ္ဖက္ပြင့္ လွိဳင္ဂူနားကို ေရာက္သြားၾကေရာ ... ေလးဆစ္ခ်ိဳး လွိဳင္ဂူသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ေတာင္ၾကားလမ္းက်ဥ္းမို႕လို႕လည္း စစ္သူၾကီးတို႕ အဖြဲ႕ ကံေကာင္းတယ္လို႕ဆိုရမယ္ .. မဟုတ္ရင္ ကုန္းကုန္းတို႕အဖြဲ႕ တပ္ျဖန္႕တိုက္ျပီး အႏိုင္ယူသြားမွာေပါ့ .. အခုေတာ့ ကုန္းကုန္းတို႕တပ္ ေလးဆစ္ခ်ိဳးလွိဳင္ဂူနား အေရာက္မွာ စစ္သူၾကီးရဲ႕ က်န္တဲ့ အင္အားတစ္ရာက ေတာင္ေပၚႏွစ္ဖက္ကေန မွ်ားမိုးရြာလို္က္ ..ခဲမိိုးရြာလိုက္နဲ႕ အေပၚစီးကေန တို္က္သတဲ့ ...စစ္သူၾကီးတို႕ကေတာ့ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အဖြဲ႕ဆိုေတာ့ မွ်ားမိုးရြာတာနဲ႕ ေလးဆစ္ခ်ိဳးဂူထဲကို ၀င္ေျပးေတာ့တာေပါ့.. ကုန္းကုန္းကအဲ့မွာ ေဒါအပြၾကီးပြျပီး မလုပ္သင့္တာကို လုပ္ေတာ့သတဲ့ ..အဲ့ဒါက ကိုယ္မကြ်မ္းတဲ့ နယ္ေျမထဲ လိုက္၀င္သြားတာပဲ .. ကုန္းကုန္းတို႕အဖြဲ႕ ဂူထဲလည္းေရာက္ေရာ .. ေတာင္ေပၚမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတြက ေက်ာက္တုံးၾကီးတစ္တုံးလိမ့္ခ်လိုက္တာ ဂူေပါက္က ပိတ္ပါေရာလား.. ကုန္းကုန္းတို႕လည္း ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္းသိျပီး ထြက္ေပါက္ကို အပူတျပင္းလိုက္ရွာရပါေရာ .. ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ အစြန္းကလည္း ပိတ္ထားတာမို႕ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ကုန္တာေပါ့ .. ေနာက္ေတာ့ ကုန္းကုန္းအပါအ၀င္ စစ္သည္သုံးေထာင္ လည္း ဂူထဲမွာ အစာငတ္ေရငတ္နဲ႕ ေသသြားရပါေလေရာရွင္.. အဲ  အခ်ိန္ခဏေလး အတြင္းမွာ စစ္သူၾကီးတို႕အဖြဲ႕ တဖက္ဂူေပါက္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်က္က အဲ့ဂူထဲမွာ ျမင္းေတြကို ဖြက္ထားခဲ့လို႕တဲ့ရွင္.. ''

             ပိခ်င္းမိန္းကေလးက ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား သူမ၏စကားကို စိတ္ပါ၀င္စားမွဳ ရွိရဲ႕လားဟု အကဲခတ္လိုက္ျပီးေနာက္..

            ''အဲ့လိုနဲ႕ စစ္သူၾကီးထန္းလီေက်ာက္ယြင္က သုံးေထာင္တပ္ကို သုံးရာနဲ႕ အႏိုင္ယူျပီးတဲ့ေနာက္ တိုင္းျပည္တစ္ခုလုံး ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္သြားၾကတာေပါ့  ... အဲ့ႏိုင္ပြဲ  အတြက္ စပ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေတြ ..ေရးသားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ မနည္းမေနာပါပဲရွင္ .. အခုကြ်န္မဆိုျပမယ့္သီခ်င္းကေတာ့ စစ္သူၾကီးထန္းလီေက်ာက္ယြင္ရဲ႕ ရုပ္ထုေအာက္ေျခမွာ ေရးထိုးထားတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့ ...အဲ့ရုပ္ထုကို သူ စစ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေလးဆစ္ခ်ိဳးဂူထဲမွာပဲ သံမဏိနဲ႕သြန္းလုပ္ထားခဲ့တယ္ေလ.. ပိသခ်ိန္ တစ္ေထာင္နီးနီးရွိတယ္လို႕ခန္႕မွန္းၾကတယ္ .. အခုထက္ထိ ရုပ္ထုေအာက္ေျခမွာ သီခ်င္းစာသားေလးေတြကို ျမင္ႏိုင္ပါေသးရဲ႕ရွင္... ''

               ပိခ်င္းမိန္းကေလးမွာ ရာဇ၀င္အူေပါက္ၾကီးကို ရွည္လ်ားစြာေျပာျပီးေနာက္ သူမ၏ ဗ်ပ္ေစာင္းေလးႏွင့္ ဂီတတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္ .. သာယာေသာ အသံက စည္းခ်က္က်က် နရီမွန္မွန္ ပ်ံ႕လႊင့္လာေလ၏.. နားေသာတဆင္ေနၾကသည့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႕ကေတာ့ အရက္ေလးေသာက္လိုက္ ..သီခ်င္းေလး နားဆင္ လိုက္ႏွင့္ အဟုတ္ၾကီးဟုတ္ေနၾကသည္..

           ထိုစဥ္ ဆိုင္ထဲသို႕ လူတစ္ဖြဲ႕၀င္လာေလ၏  .. လူမွာ ငါးေယာက္ျဖစ္ျပီး ထိုအထဲတြင္ အားေကြ႕သိေသာ လူတစ္ေယာက္ပါလာသည္.. ၎မွာ အျခားမဟုတ္ သူရဲေကာင္းဇရပ္ပိုင္ ယြဲ႕အိမ္ေတာ္သခင္ယြဲ႕ကိ္်ဳး၏တပည့္ျဖစ္ေသာ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းပင္ ..သူႏွင့္ပါလာသူ ေလးေယာက္အနက္ သုံးေယာက္မွာ အနက္ေရာင္ကိုယ္က်ပ္၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားျပီး ရင္ဘတ္တြင္ ဘီလူးရုပ္ပုံ ေရးခ်ယ္ထား၏.. ထိုသူတို႕၏ခါးတြင္ေတာ့ စက္၀ိုင္းပုံ သားေရအိတ္ၾကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္... က်န္တစ္ေယာက္မွာမူ ဆိုး၀ါးေသာ ရုပ္သြင္ရွိကာ မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ေနျပီး အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ ပိုးသား၀တ္စုံ၀တ္ဆင္ထား၏  .. သူ၏ေက်ာတြင္ေတာ့ လက္ႏွစ္လုံးခန္႕သာရွိသည့္ အနက္ေရာင္ဓါးတစ္လက္ကို လြယ္ပိုးထားေလ၏...

            ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ ဆိုင္ထဲသို႕ ၀င္လာစဥ္က ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ႏိုင္ေနသေလာက္ ..အားေကြ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္စဥ္ခဏတြင္ တုန္႕ကနဲ ျဖစ္သြားေလသည္.. မျဖစ္ခံႏိုင္ရိုးလား .. သူ႕ဆရာ၏မ်က္စိတစ္လုံးႏွင့္ အသားမ်ား ေဆြးပုပ္ေအာင္ ကန္ထားသူ ကိုမွ မေၾကာက္ရင္ မည္သူကို ေၾကာက္အံ့နည္း.. ေဆာင္က်င့္ဖုန္း၏ အမူအယာကို တစ္ဖက္ကန္းက ေတြ႕ျမင္သြား၍ထင္သည္..

           ''ေဟ့ေကာင္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္း ..မင္းမ်က္ခြက္က ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း ..ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႕ ေခြ်းစီးေတြလည္း ထြက္လို႕ပါလား..''

         ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ တဖက္ကန္း၏စကားကို ျပန္မေျဖဘဲ ေနာက္လွည့္ ေျပးမည့္ဟန္ျပဳေနသျဖင့္ တဖက္ကန္းက လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ျပီး..

          ''မင္းပဲ ဒီေန႕ပိခ်င္းကို ရေအာင္ဖန္ေပးမယ္ဆိုျပီး ေမာင္းတင္လို႕လာခဲ့တာ .. အခု ဆိုင္ထဲ၀င္တာနဲ႕ ေၾကာက္ေခ်းကပါေနျပီ.. ဒီလိုျပန္သြားလို႕ဘာရမလဲ..''

         ေဆာင္က်င့္ဖုန္းက အားေကြ႕ဘက္ မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္ကာ..

        ''မဟုတ္ဘူး ..ဆရာၾကီး၀မ္ကုံး .. ကြ်န္ေတာ္...ကြ်န္ေတာ္..''

       ၀မ္ကုံးဟူသည့္ တဖက္ကန္းက ေဆာင္က်င့္ဖုန္း ၾကည့္ေနရာသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီးေနာက္ ..

       ''မဟုတ္ေသးပါဘူး ..မင္းကအဲ့ေကာင္ကို ေတြ႕တာနဲ႕ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ ေၾကာက္ေနရတာတုံး..''

        ေဆာင္က်င့္ဖုန္းက တံေတြးျမိဳခ်လိုက္ရင္း..

       ''အဲ့ေကာင္ ..အဲ့ေကာင္ပဲ ..ဆရာၾကီး၀မ္ကုံး ..ကြ်န္ေတာ့္ဆရာကို မ်က္စိကန္းေအာင္ လုပ္သြားတာ..''

         ''ေအာ္...လက္စသတ္ေတာ့ ... ေသြးဘီလူးေျပာေျပာေနတဲ့ အားေကြ႕ဆိုတာ ဒင္းကိုး .. ဟားဟားဟားဟား ..ၾကည့္ပါအုံး ရုပ္ကိုက တစ္စက္မွ ရွဳ႕ခ်င္စရာမရွိဘူး
မင္းအသာေန ..ဒီေကာင့္ကို ငါဘယ္လိုဆုံးမလိုက္မလဲဆိုတာေစာင့္ၾကည့္..''

         ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ ၀မ္ကံုး၏သိုင္းပညာအဆင့္ကို သိေသာ္လည္း အားေကြ႕ကို ႏိုင္မည္မႏိုင္မည္ဆိုတာမေသခ်ာ၍ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္ခုန္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္. ၀မ္ကုံးကေတာ့ သူ႕တပည့္သုံးေယာက္ႏွင့္အတူ အားေကြ႕ထိုင္ေနသည့္ စားပြဲ၀ုိင္းအနီးသို႕ တလွမ္းျခင္းသြားေနေတာ့၏....
        ပိခ်င္း၏ အသံသာသာကေတာ့ တစ္ဆိုင္လုံးကို ပ်ံ႕လြင့္ေနတုန္းပင္...


#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ

Pyae Phyoe San

၉၉A
 
        အားေကြ႕မွာ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းတို႕အဖြဲ႕ဆိုင္ထဲသို႕၀င္၀င္ျခင္း သတိျပဳေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးသာေနလို၍  မသိက်ိဳးကြ်ံ ျပဳေနျခင္းသာ .. သို႕ေသာ္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းႏွင့္ပါလာေသာ တဖက္ကန္းႏွင့္လူသုံးေယာက္၏ အမူအယာေၾကာင့္ သူ၏သာယာဖြယ္ ညေနခင္း စားေသာက္ပြဲေလးပ်က္ေတာ့မည္ဟု ရိပ္မိလိုက္ေလ၏....
      ၀င္ေပါက္ႏွင့္အားေကြ႕၏ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ သိပ္မေ၀းလွရာ ၀မ္ကုံးတို႕အဖြဲ႕ ေျခလွမ္း သုံးဆယ္မွ်ေလွ်ာက္ျပီးသည္ႏွင့္ အားေကြ႕၏စားေသာက္၀ုိင္းသို႕ေရာက္လာေလသည္
၀မ္ကုံးမွာ အားေကြ႕ေရွ႕တည့္တည့္ ခုံတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ျပီး...
      စားပြဲအား ''ဒုန္း...''ကနဲထု၍
       ''ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကိုသိသလား..''
       အားေကြ႕က ကိုက္လက္စၾကက္ေပါင္ကို အသာခ်ကာ..
      ''မသိဘူး .. သိစရာလည္းမလိုဘူး..ဒီမွာမိတ္ေဆြ.. ခင္ဗ်ား ျပသနာရွာဖို႕ လူလာရွာတယ္ဆိုရင္ ..လူေရြးမွားသြားျပီလို႕ က်ဳပ္ေျပာလိုက္မယ္..ဒီေတာ့ .. ကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုယ္ တျခား၀ိုင္းကိုသြား ..အစားအေသာက္မွာ.. သီခ်င္းေလးနားေထာင္ျပီး မိန္းမေခ်ာေလးေတြရဲ႕အျပဳအစုကို ခံေခ်ဗ်ာ .. အခုခင္ဗ်ားရဲ႕ က်က္သေရတုံးမ်က္ခြက္ က်ဳပ္အေရွ႕မွာ ခံထားေတာ့ မိန္းမလွေလးပိခ်န္းရဲ႕ အလွအပကို မျမင္ရဘူးျဖစ္ေနတယ္ ..''
         ''ဟားဟားဟားဟား ..လူကသာ ညစ္စုတ္စုတ္ႏိုင္တာ ေလသံကေတာ့ အမာစားထဲကပါလား .. ေကာင္းျပီ ေလသံထြားတဲ့ေကာင္ရဲ႕ လွ်ာ ဘယ္ေလာက္ အရွည္ရွိသလဲ ဆိုတာ ျဖတ္ျပီးမွတိုင္းၾကည့္ရမယ္..''
         ''က်ဳပ္ရဲ႕လွ်ာကို မျဖတ္ႏိုင္ခင္ ..ခင္ဗ်ားရဲ႕ တစ္လုံးထဲေသာ မ်က္စိ အလုံးလိုက္ ကြ်တ္ထြက္ မသြားဖို႕ အရင္ဆုေတာင္းထားဗ်ိဳ႕ .. ခင္ဗ်ားလည္း ဟိုေကာင္နဲ႕ အတူလိုက္လာတာပဲ .. သူ႕ဆရာရဲ႕ မ်က္စိဘယ္လုိျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ ေမးၾကည့္ထားဖို႕ေကာင္းတယ္..''
         ''ယြဲ႕က်ိဳးလိုအဆင့္မ်ိဳးကို ႏိုင္လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘ၀င္ေလဟပ္မေနနဲ႕ ... ငါလို အဆင့္မ်ိဳးနဲ႕မၾကံဳေသးလို႕ မင္းေလက်ယ္ႏိုင္ေသးတာပါ .. တကယ္တမ္း မင္းမွာ သတၱိရွိတယ္ဆိုရင္ ..တပြဲတလမ္းေလာက္အကဲစမ္းၾကည့္ၾကတာေပါ့..''
       အားေကြ႕မွာ ၀မ္ကုံး၏ရန္လိုေသာ အမူအယာေၾကာင့္ မည္သို႕မွ် ေရွာင္လြဲ၍ မရေတာ့ဟု သိလိုက္သျဖင့္..
        ''ေကာင္းျပီေလ .. ခင္ဗ်ားက လူ႕ေလာကမွာေနရတာ အရမ္းျငီးေငြ႕ေနေတာ့ လည္း ငရဲျပည္ကို ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕ပို႕ေပးရမွာေပါ့ .. ခင္ဗ်ားက စိန္ေခၚလာတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ..ဒီ၀ိုင္းကို ရွင္းလိုက္ ... ျပီးရင္ လူရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ယွဥ္ၾကမယ္.. က်ဳပ္တို႕ေၾကာင့္ တျခားလူေတြကို အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး.. ''
          ၀မ္ကုံးမွာ အားေကြ႕အားဆုံးမလိုေနသည္ျဖစ္ရာ ဆက္လက္ေစာဒက မတက္ေတာ့ဘဲ.. သူူူ၏ ရင္ဘတ္ထဲမွ ေငြလြဲလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ႏွိဳက္ယူ၍ စားပြဲေပၚပစ္ခ်ျပီး..
         ''မင္းဘက္က စကားတည္မယ္လို႕ ငါယုံလိုက္မယ္ .. ဒီဆိုင္ရဲ႕ေနာက္ေဖးမွာ ကြက္လပ္ၾကီးရွိတယ္.  ငါအဲ့မွာေစာင့္ေနမယ္ ခုခ်က္ျခင္းလိုက္လာခဲ့..''
           ဟုဆိုကာ ထိုင္ရာမွထ၍ တပည့္သုံးေယာက္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္္းတို႕ႏွင့္အတူ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္ .. အားေကြ႕ကေတာ့ အစားအေသာက္မ်ားကို နည္းနည္းခ်င္းဆီႏွိဳက္ျမည္းျပီးေနာက္ အရက္ကိုအိုးလိုက္ေမာ့ေသာက္ကာ ..
          ''ရွင္းမယ္ေဟ့...''
          ဆိုင္လုလင္မွာ အားေကြ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနရာ အလ်င္အျမန္ေရာက္ လာျပီး..
           ''အကုန္လုံးအတြက္ .. ေငြသားရွစ္ဆယ္နဲ႕ေၾကးျပားဆယ့္ခုႏွစ္ျပား က်ပါတယ္ခင္ဗ်ာ .. ''
           အားေကြ႕ကေငြလြဲလက္မွတ္ကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ျပီးလွ်င္..
           ''အမယ္ တဖက္ကန္းက သေဘာေကာင္းသားပဲဟ .. ေငြသား တစ္ရာတန္ လက္မွတ္ပဲ .. ''
          ဟုေတြးရင္း.. ဆိုင္လုလင္အား ေပးလိုက္ကာ
          ''ေရာ့ ..တရာတန္လက္မွတ္ .. ပိုတာမင္းယူထားလိုက္ေတာ့..ၾကားလား..''
          ဆိုင္လုလင္မွာ သူ၏လစာထက္ပင္ ပိုမ်ားေနေသးေသာ အပိုဆုေငြေၾကာင့္ နားရြက္ခ်ိတ္မတတ္ျပံဳးရင္း ေက်းဇူးတင္မဆုံးျဖစ္ေနေတာ့သည္.. အားေကြ႕က စားပြဲေပၚရွိတူကို ထက္ပိုင္းခ်ိဳး၍ အေခ်ာင္းေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပီး သြားၾကားထိုးရင္း ဆိုင္အတြင္းမွ ေအးေဆးစြာထြက္လာ၏..
           ဆို္င္၏ေနာက္ဖက္တြင္ ရိုးျပတ္ငုံးတိုမ်ားႏွင့္ ရိုးေဘာင္အိုမ်ားရွိရာ ယခင္က စိုက္ကြင္းၾကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္ ..  ဆိုင္ထဲမွ ထြန္းညိွထားေသာ ဆီမီးေရာင္မ်ား ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနရာ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲတြင္လည္း ထိန္ထိန္လင္းလွ်က္ရွိ၏..
           ရိုးေဘာင္ေဟာင္းမ်ားေပၚတြင္ သူ႕အားေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ၀မ္ကုံးတို႕ငါးေယာက္အားေတြ႕သည္ႏွင့္ ျပံဳးစိစိျဖင့္
            ''ကိုင္း.. ခင္ဗ်ားေတာင့္တလြန္းလို႕ က်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္ထင္ျပရျပီ .. ဒါေပမယ့္ မတိုက္ၾကမခိုက္ၾကခင္ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေနာ္ ... ေတာ္ၾကာလြန္မွ ေနာင္တေတြတေပြ႕တပိုက္ၾကီး ရေနအုံးမယ္..''
         ၀မ္ကုံးက အားေကြ႕၏ ကလိတိတိစကားကို အမွဳမထားဘဲ ..သူ႕လူမ်ားအား
         ''ငါ့ေကာင္ေတြ .. ဒို႕နရန္ဂိုဏ္းရဲ႕ အစြမ္းအစေလးကို ဒီသေဘာက္မသား သိသြားေအာင္ ျပလိုက္ၾကစမ္းကြာ ..ဒီေကာင့္ေခါင္းကို ျဖတ္ယူလာႏိုင္တဲ့လူကို ေရႊတစ္ဆယ္သား ဆုခ်မယ္..''
           အားေကြ႕မွာ နရန္ဂိုဏ္းဟု ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ..ျပံဳးစိစိမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တည္ၾကည္ကာသြား၏.. နရန္၏ ရက္စက္ဆိုးသြမ္းမွဳကို သူေကာင္းေကာင္းၾကီး သိသည္မဟုတ္လား .. ထို႕ျပင္သူ အားထားေနၾကသိုင္း တစ္ခုျဖစ္ေသာ သရဲအရိပ္ ေျခေထာက္သိုင္းမွာလည္း နရန္၏မွဳပိုင္သိုင္းအမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္ဟု သိထားရသည္ေလ.. သူနားမလည္ႏိုင္သည္က အင္မတန္မွ လွိဳ႕၀ွက္ေသာ နရန္ဂိုဏ္း ေနျပည္ေတာ္၌ ေပၚထြက္လာျခင္းႏွင့္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္း ယြဲ႕က်ိဳးတို႕ ဆရာတပည့္၏ နရန္ဂိုဏ္းႏွင့္ပတ္သက္မွဳကိုျဖစ္သည္..
              ''၀ွီး...၀ွီး...၀ွီး..၀ွီး..''
              ''ထန္း...ထန္း...ထန္း...ျခြင္..''
             သူ၀ါဒီမ်ားေနစဥ္၌ အနက္ေရာင္စက္၀ိုင္းၾကီး ေျခာက္၀ိုင္းက သူ႕အား အပုိင္းပိုင္းျဖတ္ေတာက္ရန္ေပး၀င္လာသျဖင့္ .. န၀င္းလက္ေခ်ာင္းေတာက္ပညာျဖင့္ ေတာက္ထုတ္လိုက္ရ၏..  လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ ေတာက္ထုတ္လိုက္ေသာ္ျငား သံသံျခင္းထိေတြ႕သံထြက္လာျပီး စက္သြား၀ိုင္း ေျခာက္၀ိုင္းစလုံး ပစ္မွတ္ႏွင့္ လႊဲေခ်ာ္သြားေလသည္..
            အားေကြ႕မွာ ယခင္ကထက္စာလွ်င္ တို္က္ပြဲအေတြ႕အၾကံဳ ရင့္သန္လာျပီ ျဖစ္ရာ  စက္၀ိုင္းမ်ားေဘးေခ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ တုံ႕ဆိုင္းမေနဘဲ အားမာန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ျပန္တုံ႕ျပန္လိုက္၏..
             ''အုံး.....''
           အားေကြ႕၏ဗလာလက္၀ါးႏွစ္ဖက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အတြင္းအားလွိဳင္းက ေလမုန္တိုင္းတိုက္သည့္ႏွယ္ မာန္ဟုန္ၾကီးစြာထြက္ေပၚလာသည္.. အားေကြ႕အသုံးျပဳ လိုက္ေသာ သိုင္းကြက္မွာ ေလးမ်က္ႏွာပညာရွိခ်င္ေ၀၏ ေလလွိဳင္းတုန္ခါ အမည္ရွိ လက္၀ါးသိုင္းကြက္ေပ.. ခ်င္ေ၀ေလာက္ မကြ်မ္းက်င္ေသးေသာ္လည္း ပင္ကိုယ္ အတြင္းအား ျမင့္မားမွဳေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္စြာအသုံးခ်ႏိုင္ခဲ့၏..
        နရန္ဂိုဏ္းသား သုံးေယာက္မွာ ေပါက္ကြဲသံကဲ့သို႕ အသံထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ မဟန္ျပီဟု သိလိုက္၍ ကမန္းကတန္းတိမ္းေရွာင္လိုက္ၾကသည္ .. ႏွစ္ေယာက္မွာ လြတ္ကင္းေအာင္ ေရွာင္ထြက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကံဆိုးသူတစ္ေယာက္ကမူ အနညး္ငယ္ ေနာက္က်သြား၏..
         ''ေဖာငး္...''
         ဟူေသာ ေလလွိဳင္းရိုက္သံႏွင့္အတူ နရန္ဂိုဏ္းသား ၏ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံး အေ၀းသို႕လြင့္စင္သြားေလသည္.. ေလလွိဳင္းတုန္ခါသိုင္းကြက္မွာ သာမာန္အေဆာက္အဦတစ္ခု ျပိဳလဲသြားေအာင္ ျပင္းထန္လွရာ ထိမွန္သြားေသာ နရန္ဂိုဏ္းသားအတြက္ေတာ့ မေတြး၀ံ့စရာပင္..
        က်န္နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ ေလလွိဳင္းအဖ်ားအနားေလး ခတ္မိရုံႏွင့္ပင္ ေျမျပင္ေပၚ၌ ဖင္ထိုင္ရက္ေလးလဲက်ေနၾကသည္မဟုတ္လား.. တကြက္ထဲႏွင့္ သူ႕လူမ်ား ရွံဳးနိမ့္သြားေသာေၾကာင့္ ၀မ္ကုံး၏ မ်က္ႏွာမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မီးဖုတ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ရွံဳ႕တြ နီရဲသြားျပီး..
       ''ထီြ.. ေခြးေကာင္ေတြ ..အသုံးကို တစက္မွမက်ဘူး ..ဒါေၾကာင့္လဲ မင္းတို႕ေကာင္ေတြ အျပင္စည္းကကို မတက္တာ ..''
         ဟုျမည္တြန္ေတာက္တီးျပီးေနာက္ အားေကြ႕ထံလွ်ပ္တျပက္ ခုန္၀င္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကုတ္ဆြဲလိုက္သည္..
         ''ယား...ဟိတ္...''
         ''၀ွစ္..၀ွစ္..၀ွစ္..''
         ''ျဖနး္..ျဖန္း..ျဖန္း..ျဖန္း..''
        အားေကြ႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသားျဖစ္၍ အဆင္သင့္ပင္ ကာကြယ္လိုက္ႏိုင္သည္ .. တဖက္လပ္ကား ေမာ္ၾကြားခ်င္လည္း ေမာ္ၾကြားႏိုင္သည့္ အဆင့္ရွိေပ၏ .. သူ၏ ကုတ္ဆြဲလက္သိုင္းမွာ အားေကြ႕တတ္ေျမာက္ထားေသာ ခုႏွစ္ဘုံသို႕ ဖမ္းဆုပ္ျခင္း နီးနီးေကာင္း၏ .. သူေတြ႕ၾကံဳဖူးသမွ် သိုင္းသမားမ်ားထဲတြင္ နတ္ေရႊနဂါး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးႏွင့္ ပု၀ူးလူသြဲ႕ျပီးလွ်င္ အဆင့္အျမင့္ဆုံးပင္.. ကုတ္ဆြဲခ်က္မ်ားမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွရာ ေလလွိဳင္းတုန္ခါကဲ့သို႕ ေလးလံျပင္းထန္ေသာ သိုင္းႏွင့္ ခုခံ၍ မရသျဖင့္ သိုင္းကြက္ေျပာင္းလိုက္ရ၏..
          ''ရႊီး...''
          ''၀ွမ္း...၀ွမ္း..၀ွမ္း....''
          ''ဟိတ္..''
           ေလခြ်န္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ ေလးလံေသာ လက္၀ါးသိုင္းကြက္မွ .. သြက္လက္ျမန္ဆန္ေသာ လက္ေခ်ာင္းသိုင္းကြက္မ်ားသို႕ ေျပာင္းလဲသြားသျဖင့္ ၀မ္ကုံးမွာ ပိုမုိဂရုစိုက္လိုက္ရသည္.. အတြင္းအားကိုလည္း ငါးဆင့္မွေျခာက္ဆင့္အထိ ျမင့္တင္ရင္း..
           ''ေတာက္..ဒီေကာင္ေလးက အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ကို ေတာ္တာပါလား ..ယြဲ႕က်ိဳး နာသပဆိုလည္း နာသင့္တယ္ ..  ငါၾကိဳတင္ ေလ့လာထားရသေလာက္ ထိပ္သီးသိုင္းသမားဆယ္ေယာက္ထဲ မွာေတာင္ ငါ့အတြင္းအား ေျခာက္ဆင့္ကို ခံႏုိင္တဲ့သူ ငါးေယာက္အျပင္ပိုမရွိဘူး.. အဲ့ထဲက အတြင္းအားအေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့ ေက်ာက္က်ဴးထင္တစ္ေယာက္ပဲ ငါ့ အတြင္းအား ကိုးဆင့္အထိခံႏိုင္ေလာက္တယ္ ..ျပီးေတာ့ ဒီေကာင့္ သိုင္းကြက္ေတြက သိပ္ဆန္းလြန္းေနလို႕ ဘယ္လိုဇစ္ျမစ္ နဲ႕ ဘယ္လိုေျခရာခံရမလဲမသိဘူး..''
           ဟုစိတ္ထဲတြင္ေတြးကာ အတြင္းအား ေျခာက္ဆင့္မွ ခုႏွစ္ဆင့္ထိျမင့္တင္ကာ တိုက္ကြက္ကိုလည္း ပိုိမုိအားထည့္လိုက္သည္.. ေလတိုးသံတဟူးဟူးႏွင့္ ၀မ္ကုံး၏ လက္အစုံက ခ်ည္ငင္စက္ထဲမွ လြန္းသဖြယ္ အားေကြ႕တကိုယ္လုံးအား ဖုံးလႊမ္းသြားေလေတာ့၏...
            ''ဟူး...ဟူး...ဟူး..ဟူး..''
           ''ယား...''
           ''ေျဖာင္း...ေျဖာင္း..''
          အားေကြ႕ကေတာ့ မည္သို႕ရွိမည္မသိ နေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းႏွင့္ နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ ၀မ္ကုံး၏အတြင္းအား ရိုက္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ေျခလွမ္း သုံးဆယ္မွ် ဆုတ္ဖယ္လိုက္ရ၏.. ရိုးျပတ္ထဲမွ ျခံဳဘုတ္မ်ား သစ္ေဆြးမ်ားမွာ အျမစ္မွကြ်တ္ဖယ္သြားရသည့္တိုင္ေအာင္ တဖက္လပ္၏အတြင္းအားက ျပင္းလွသည္..

           ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးဒုတ္တဖက္ ဓါးတစ္ဖက္ ကိုင္စြဲလာေသာ မင္းမွဳထမ္း ဆယ္ေယာက္ခန္႕ကြင္းထဲသို႕ေရာက္လာ၏.. ထိုအဖြဲ႕ကိုဦးေဆာင္လာသူက ဌာနမွဳးရွလုံျဖစ္ျပီး သူ၏နေဘးတြင္ ဦးေပါင္းျပာေဆာင္းထားသည့္ ေငြကိုင္စာေရးၾကီး ကလိုက္ပါလာသည္ ..ၾကည့္ရသည္မွာ ဆို္င္ေနာက္ဆီမွ တိုက္သံခိုက္သံမ်ားေၾကာင့္ ဆိုင္၏ဂုဏ္သတင္းပ်က္မည္စိုး၍ စစ္ေဆးေရးဌာနသို႕ သြားေရာက္တိုင္ၾကားခဲ့ပုံေပၚ၏ ..
            မွန္ေပသည္ အားေကြ႕တို႕ႏွစ္ဦးတိုက္ခိုက္ေနပုံမွာ ေတာဆင္ရိုင္းမ်ား ရြာထဲသို႕ ၀င္ေမႊေနသည့္ႏွယ္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္မဟုတ္လား.. လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းကေလးဆိုင္မေျပာႏွင့္ တရပ္ကြက္လုံးနီးပါး ၾကားရေအာင္ က်ယ္ေလာင္ကာေနသည္ေလ..ယခုဆိုလွ်င္ မိန္းကေလးပိခ်န္း၏ အဆိုပြဲပ်က္ကာ တဆို္င္လုံး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တိုက္ပြဲကို ထြက္ၾကည့္ေနၾက၏..
             ရွလုံမွာ လူအမ်ားေရွ႕တြင္မို႕ ဌာနမွဴးဟူေသာ ဂုဏ္ဘြဲ႕ႏွင့္အညီ လက္ထဲမွ ဓါးလြတ္ၾကီးကို ၀င့္ကာ ..

            ''ဟိတ္...ေနျပည္ေတာ္မွာ မင္းမဲ့စရိုက္နဲ႕တိုက္ေနခိုက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြ အခုခ်က္ျခင္းရပ္စမ္း.. ဆက္ျပီးတိုက္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ .. ေနျပည္ေတာ္ေထာက္လွမ္း စစ္ေဆးေရးမွဴး ရွလုံဆိုတဲ့ ငါက ၾကည့္ေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ..''

            အားေကြ႕ႏွင့္၀မ္ကုံးႏွစ္ေယာက္ကမူ ရွလုံ၏စကားအား အေရးပင္မလုပ္ၾကေပ .. အကယ္စစ္စစ္ရွလုံမွာ ၾကိ္မ္း၀ါး၍သာေနရသည္ ျမန္ဆန္လြန္းေသာ တိုက္ပြဲေၾကာင့္ မည္သူမည္၀ါမေျပာႏွင့္ လူလုံးပင္မသဲကြဲ ..အရိပ္သဲ့သဲ့မွ်သာ ျမင္ေနရ၏.. သို႕ႏွင့္ သုံးေလးၾကိမ္မွ် ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းျပီးေနာက္ သူ႕အား အေရးမစိုက္သျဖင့္ ရွလုံက ေဒါပြသြားဟန္တူ၏..

             ''ေကာင္းျပီ ..မင္းတို႕က ငါေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာေနတုန္း အေရးမစိုက္ေတာ့ .. အၾကမ္းကိုင္မွ ရေတာ့မွာနဲ့႕တူတယ္ .. ''

             ဟုဆိုကာ ေနာက္လွည့္၍..

           ''မင္းမွဳထမ္းေတြ ..ကြင္းထဲမွာ ရပ္ေနတဲ့ သုံးေကာင္ကို ဖမ္းလိုက္စမ္း .. ငါကေတာ့ ဟိုတိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ဆုံးမလို္က္အုံးမယ္.. ရွလုံတဲ့ကြ..''

            လည္ေခ်ာင္းသံၾကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ျပီးေနာက္ လူရိပ္အလုံးၾကီး နားတိုးကပ္သြားလိုက္သည္.. ေျခလွမ္း သုံးလွမ္းမွ်လွမ္းျပီးလွ်င္..
           ''ေဖာင္း....''
          ''အား.....''
           မျမင္ရေသာ ေလလွိဳင္းၾကီးတစ္လုံးမွာ ရွလုံ၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ၀င္ေဆာင့္လိုက္ျပီး သူ႕အား အေ၀းသို႕လြင့္စင္သြားေစသည္.. အားေကြ႕ႏွင့္၀မ္ကုံးတို႕ႏွစ္ေယာက္ ထုတ္သုံးထားေသာ အတြင္းအားပမာဏမွာ ရွလုံလိုလူမ်ိဳးမေျပာႏွင့္ ထန္စူးစူးကဲ့သို႕ သိုင္းသမားပင္ မခံႏိုင္ေလာက္ေပ.. မင္းမွဳထမ္းမ်ားမွာ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းတို႕ကို သြားဖို႕ေနေနသာသာ လဲက်သြားေသာ ရွလုံကိုသာ သြားေရာက္ျပဳစုေနၾက၏.. ရွလုံ၏ ဗ်က္က်ယ္ေသာ ဓါးကေတာ့ ကြင္းထဲတြင္ ပက္လက္ကေလး ျပဳတ္က်ေနလွ်က္..

           ၀မ္ကုံးက သူ၏အတြင္းအား ခုႏွစ္ဆင့္အား ခုခံႏိုင္ေသာ အားေကြ႕အား မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရင္း ေနာက္တဆင့္သို႕ ထပ္မံျမင့္လိုက္ျပန္၏..

          ''ေရာ့ကြာ ခံႏိုင္ရင္ခံစမ္း...''
           ''၀ွစ္..၀ွစ္..၀ွစ္..''
           ''ေဖာင္း...ေဖာင္း...ေဖာင္း..''

           အားေကြ႕မွာ  ေလးဆသက္ေရာက္ အတြင္းအားပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ မေထာင္းသာျခင္းပင္ .. ၀မ္ကုံး၏အတြင္းအားက ေက်ာက္က်ဴးထင္ထက္ အပုံၾကီးသာေလ၏.. သက္ျပင္းကို တခ်က္ရွိဳက္လိုက္ရင္း လက္တစ္ေထာင္ထန္ဖု၏ တုဖူးမိုးေစြ သိုင္းကြက္သို႕ ေျပာင္းလဲျပီး ၀မ္ကုံး၏ လက္ရုိက္ခ်က္မ်ားအား တုန္႕ျပန္လိုက္ေလသည္ .. တုဖူးမိုးေစြမွာ ဓါးကြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း အားေကြ႕က လက္ညိဳး လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးရင္း ဓါးကြက္သဖြယ္ တို္က္ခိုက္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏..

           ''တစ္ဖက္ကန္းေရ.. ခင္ဗ်ား ရဲ႕တစ္လုံးထဲေသာ မ်က္စိကို ထိုးေဖာက္မယ့္ တုဖူးမိုးေစြဆိုတဲ့ သိုင္းကြက္လာျပီ....''
           ''၀ွမ္း..၀ွမ္း..''
           ''ဗ်ိ...''
           ၀မ္ကုံးမွာ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွ အမွတ္မထင္ ထိုးထြက္လာေသာ အားေကြ႕၏လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ကမွန္းကတမ္း ေနာက္သို႕ ခုန္ဆုတ္ လိုက္ရ၏... အခ်ိန္မီေရွာင္တိမ္းလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွရာ သူ၏ရင္၀အက်ႌစသည္ လက္ေခ်ာင္းၾကားထဲတြင္ ညွပ္ပါသြားေလသည္....
       
            အားေကြ႕က ေနာက္ဆုတ္သြားေသာ ၀မ္ကုံးအား လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေသးပဲ လက္ထဲမွ အ၀တ္စကို ကိုင္ေျမာက္ကာ ခပ္ေထ့ေထ့ျဖင့္...

           ''ဟားဟားဟားဟား ..တဖက္ကန္း ခင္ဗ်ားနည္းနည္း ကံေကာင္းသြားတယ္ .. ေနာက္တခါေတာ့ ကံေကာင္းႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူးေနာ့္ ... အခုခ်ိန္ေလး အခ်ိန္မွီေနာက္ဆုတ္ ျပန္ခ်င္ရင္ ..က်ဳပ္ကျပန္ခြင့္ေပးလိုက္မယ္...''

        ၀မ္ကုံးက တစ္ထြာခန္႕စုတ္ျပဲေနေသာ ေနရာကို ငုံၾကည့္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးသို႕ကားလိုက္၏.. ''ဗ်ိ..ဗ်ိ ''ဟူေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ သူ၏အေပၚအက်ႌ တစ္ခုလုံးစုတ္ျပဲကာ အေ၀းသို႕လြင့္စင္ကုန္ၾကသည္ .. ျပီးေနာက္ သူ၏ေက်ာေပၚမွ ဓါးကို ၀ဲဘက္လက္ျဖင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး..

         ''ေကာင္းျပီ .. မင္းကငါ့ရဲ႕ အကႌ်ကိုျဖဲခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းအသက္ကို ေလ်ာ္ေၾကး အေနနဲ႕ ငါျပန္ယူရင္ မတရားဘူးလို႕ ဘယ္သူမွေျပာၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး.. ''

         အားေကြ႕က ၀ဲဘက္လက္ျဖင့္ ကုိင္ထားေသာ ၀မ္ကုံးကိုၾကည့္ကာ ..

          ''အင္း ..ဓါးကို ၀ဲဘက္နဲ႕ကိုင္ျပီး တို္က္တဲ့ ဓါးသမားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သိပ္မထူးခြ်န္ၾကဘူးလို႕ ဘဘထင္းေလြေျပာဖူးတယ္ .. တကယ္လို႕ ၀ဲဘက္နဲ႕ ဓါးသိုင္းက်င့္လို႕ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္သြားရင္လည္း အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္း တယ္လို႕ သူကေျပာထားေတာ့ .. ဒီတစ္ဖက္ကန္းကလည္း သတိထားရမယ့္ အထဲမွာပါေလာက္တယ္ .. ခုနက ငါတို႕သိုင္းကြက္ တစ္ရာေက်ာ္နီးပါးတိုက္လာတာ ေတာင္ သူ႕ရဲ႕ ကုတ္ဆြဲလက္သိုင္းကို ငါမခန္႕မွန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး.. ေလလွိဳင္းတုန္ခါ .. ၀ရိန္ဇိန္သူရိန္လက္ညိဳးသိုင္း..ေက်ာက္စိမ္းေျမေခြးရဲ႕ သိုင္းကြက္ေတြကို အသုံးျပဳတာလည္း အႏိုင္မယူခဲ့ႏိုင္ဘူး ... တုဖူးမိုးေစြ ဓါးသိုင္းကို အသုံးျပဳလိုက္မွ တစ္ကြက္အသာ ရလာတယ္ .. ဒီလူၾကီးရဲ႕လက္သိုင္းေတာင္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနမွ ဓါးသိုင္းဆိုရင္ ဒီ့ထက္သာဖို႕ပဲရွိမယ္ .. အံ့ေၾသစရာေကာင္းတာက သူ႕ရဲ႕လက္သိုင္းဟာ အနက္ေရာင္ေလာက အနီေရာင္အခန္းထဲက စုန္းမာယာကုတ္ဆြဲလက္သုိင္း နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တူေနတာပဲ ..ဒါေပမယ့္ သူက ပိုအကြက္ေစ့ျပီး ..ပိုလည္းထက္ျမက္တယ္.. ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့လူဟာ နာမည္ေက်ာ္ထဲက ျဖစ္သင့္ပါရဲ႕နဲ႕ ..ငါမခန္႕မွန္းႏိုင္တာေတာ့ ညံ့ေနျပီ.. ေသြးဘီလူး ထက္ေတာင္ သူကအဆင့္ျမင့္ႏိုင္ေလာက္ရဲ႕ .. ငါေပါ့လိုမျဖစ္ဘူး..''

           ရွည္လ်ားစြာေကာက္ခ်က္ခ်ျပီးေနာက္ .. ကိုယ္ကိုတစ္ခ်က္လွဳပ္ခါလိုက္၏.. အရိပ္တရာေျခလွမ္းတစ္ေထာင္ ကိုယ္ေဖာ့ပညာကို အသုံးျပဳလိုက္ျပီး လြင့္စင္က်ေနေသာ ရွလုံ၏ ဓါးကို သြားေကာက္ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္.. သူ႕၏ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွသျဖင့္ ... ၀မ္ကုံးမွ တပါး အျခားရပ္ၾကည့္ေနၾကသူတို႕ ၏မ်က္လုံးထဲတြင္ေတာ့ အားေကြ႕လက္ထဲ ဓါးတစ္လက္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သကဲ့သို႕ ခ်ပ္ကနဲ ေရာက္လာသည္ဟုသာ ေတြ႕လိုက္ရ၏..

          ၀မ္ကုံးမွာ အားေကြ႕၏ကိုယ္ေဖာ့ပညာကို ျမင္ရုံမွ်ႏွင့္ ထိုသူငယ္မွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ သိုင္းပညာထိပ္တန္းအဆင့္လြန္ေျမာက္ေနသူတစ္ဦးဟု မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ရသည္.. ထို႕ေၾကာင့္ သူ၏စိတ္အာရုံကို ဓါးထဲတြင္သာ ႏွစ္ျမဳပ္လိုက္ ျပီး.. အားေကြ႕၏မ်က္လုံးကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့၏..
           အားေကြ႕ကေတာ့ ၀မ္ကုံး၏ လက္ႏွစ္သစ္ခန္႕သာဗ်က္အက်ယ္ရွိေသာ ဓါးသြားကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္..

          သူတို႕ႏွစ္ေယာက္၏အကြာအေ၀းမွာ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းစာမွ်ရွိျပီး .. အနညး္ငယ္မွ်လွမ္းသည္ဟုဆိုရေပမည္.. သို႕ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရွ႕သို႕ လည္းမတက္ ..ေနာက္သို႕လည္း မဆုတ္ဘဲ ..ထိုအတိုင္းသာ ရပ္ေနေတာ့၏..
          ေက်ာက္ရုပ္သဖြယ္ ရပ္ေနၾကေသာ လူႏွစ္ေယာက္အား အျမင္ကတ္၍ လားေတာ့မသိ .. ညေလ က ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ကို ျဖတ္သန္းလာကာ အားေကြ႕ႏွင့္ ၀မ္ကုံးတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ လွဳပ္ခတ္သြားေစသည္ ..
          ေက်ာက္ရုပ္သဖြယ္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တင္ မဟုတ္ပါ ေဆာင္က်င့္ဖုန္း ..နရန္ဂိုဏ္းသားႏွစ္ေယာက္ ..မင္းမွဳထမ္းမ်ား .. ေရႊပြဲလာဧည့္ ပရိတ္သတ္မ်ားပါ ထိုအတိုင္းပင္... သို႕ေသာ္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္မွန္းမသိ .. ရပ္ၾကည့္ေနသူအားလုံးမွာ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနရင္း အလိုလိုစိတ္ေမာေနၾကသည္ ..

          ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မတုန္မလွဳပ္ ပီဘိစာေျခာက္ရုပ္ ......

         ညေလက လႏွင့္ၾကယ္မ်ား အားဖုံးကြယ္ေနသည့္ တိမ္ဆိုင္မဲတို႕ကိုပါ လြင့္စင္သြားေစေသာေၾကာင့္ ယခင္ကထက္စာလွ်င္ ပိုမိုအလင္းေရာင္ရလာေလ၏..
လူအုပ္ၾကီးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္  က်ိဳးက်ိဴးၾကည္ၾကည္ေအာ္ေနေသာ ပုရစ္သံ .. တဂြပ္..ဂြပ္ႏွင့္ျမည္ေနေသာ ေက်ာ္စံေကးဖားသံတို႕ကသာ ကြင္းထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင္ေနေလသည္..

           ထိုသို႕ရပ္ေနၾကသည္မွာ အေမႊးတိုင္ တစ္၀က္က်ိဳးခန္႕ အခ်ိန္တိုင္ေလျပီ... ယခုအခ်ိန္ထိ မည္သူကမွ လွဳပ္ရွားမလာေသးပါ.. မ်က္မေတာင္မခတ္တမ္း စို္က္ၾကည့္ေနရလြန္း၍ အခ်ိဳ႕သမာဓိမခိုင္မာေသာ လူတို႕၏ မ်က္၀န္းထဲမွ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ဆင္းလာၾက၏ .. သို႕ေသာ္ မည္သူကမွ် သုတ္ပစ္ဖို႕ မစဥ္းစား မ်က္ခမ္းမ်ား စပ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ မလွဳပ္မရွားၾကည့္ေနၾကတုန္း...

          ထိုအခိုက္ ဦးေပါင္းျပာႏွင့္ေငြကိုင္စာေရးၾကီးသည္ .. ''အား ...'' ဟူ၍စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပီး ေခြလဲသြားေလသည္.. အမွန္ေတာ့ ရင္ဖိုလြန္းေသာ .. စိတ္လွဳပ္ရွားလြန္းေသာ .. တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ ဒါဏ္တို႕ေၾကာင့္ ႏွလုံးမခိုင္ေတာ့ဘဲ ေခြေခါက္လဲက်သြားျခင္းသာ ....

         အားေကြ႕ႏွင့္ ၀မ္ဖုံးတို႕မွ လြဲ၍ က်န္လူတိုင္းတိုင္းမွာ ေနာက္အခ်ိန္အနည္း ငယ္အတြင္း၌ ေအာ္ဟစ္ခ်င္သလို ...အက်ႌအ၀တ္အစားမ်ားကို ဆြဲစုတ္ခ်င္သလိုလို ေျမျပင္တြင္ပဲ လူးလိမ့္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာၾကကုန္၏..
         
====================
           အရွည္ၾကီးေရးထားတာမို႕ အေၾကြးေက်ျပီဟု ယူဆပါေၾကာင္း..
ေက်းဇူးပါခင္ဗ်...



#အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

၉၉B

           ယင္းအခိုက္အားေကြ႕မွာ ၀မ္ကုံး၏ဓါးဖ်ားမွာ မသိမသိတုန္ယင္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသျဖင့္...
          ''အင္း... ဒီငနဲၾကီးရဲ႕ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေလ်ာ့လာျပီ.. ငါအခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ေစာင့္ဖို႕လိုမယ္.. သူ႕ဓါးဒီထက္နည္းနည္း ပိုတုန္လာရင္ ငါအသာစီးရျပီ....''
       ၀မ္ကုံးကလည္း သူ၏ဓါးတုန္လာသည္ကို သိပုံရ၏ .. တင္းၾကပ္ေနေသာ စိတ္ကို ေခတၱမွ်ေျဖေလ်ာ့လိုက္ျပီး..
         ''ဒီေကာင္ေလးဟာ အေမဗိုက္ထဲမွာ ရွိတုန္းကတည္းက သိုင္းတတ္ေနေရာ့ လားမသိဘူး.. ဓါးကိုင္ထားပုံအရေတာ့ တကယ္ခက္ခဲမယ့္ျပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ ဆိုတာ မေျပာဘဲသိႏိုင္တယ္ .. ခက္တာက ငါ့စိတ္စူးစိုက္မွဳ က်လာတာပဲ .. ဓါးနဲ႕လူ တစ္သားထဲမက်ရင္ ... ပညာျခင္းတူအုံးေတာ့ အရွံဳးၾကီးရွံဳးမွာ အေသအခ်ာပဲ.. ငါ့ အေျခအေနဒီ့ထက္မဆိုးခင္ ၾကိဳတိုက္လိုက္မွ...''
        ဟု အေတြးေပၚျပီးေနာက္ စိတ္ကိုဓါးထဲသို႕ လုံး၀ႏွစ္ျမဳပ္လိုက္ျပီး တည္ျငိမ္ေအာင္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္လိုက္သည္ .. ဓါးသြားထိပ္ဖ်ား ..ျပန္လည္ ျငိမ္သက္သြားသည္ႏွင့္ ဓါးကို မ်က္ႏွာ အနီးသို႕ေရႊ႕ၸရင္း .. ညာေျခတစ္လွမ္း အေရွ႕ကို လွမ္းတိုးလိုက္၏...
        ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ ၀မ္ကုံးေရွ႕တလွမ္းတက္လာသျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကကာ ေစာနက မတည္ျငိမ္စိတ္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကေလသည္.. ..
         အားေကြ႕ကေတာ့ ၀မ္ကုံး ေျခတစ္လွမ္းေရြ႕လာသည္ကိုျမင္လွ်င္..
        ''ဒီတဖက္လပ္က လုံး၀ရွားပါးတဲ့ ျပိဳင္ဘက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ .. သူ႕အမွား ကိုခ်က္ျခင္းျပန္ျပင္သြားႏိုင္တယ္ ...ဓါးကိုင္ထားတဲ့ပုံ ေရြ႕လာတဲ့ေျခလွမ္းအကြာအေ၀း  အရ သူ႕ရဲ႕ စိတ္နဲ႕ဓါးသြား တစ္ထပ္ထဲျပန္က်သြားျပီလို႕ ေတြးလို႕ရတယ္.. ''
        အားေကြ႕ကလည္း ထိုသုိ႕ေတြးကာ လက္ထဲမွဓါးကို ရင္ဘတ္ေရွ႕တြင္ အေပၚသို႕ ဓါးဦးေထာင္ကာ ေဒါင္လိုက္ကပ္လိုက္ရင္း ၀ဲေျခကို အေရွ႕သို႕ ေရြ႕လိုက္၏ ...
       ၀မ္ကုံးမွာ အားေကြ႕၏ေျခလွမ္းႏွင့္ကိုယ္ဟန္ေၾကာင့္ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားရင္း .. ဓါးကိုင္လက္အား ေနရာေျပာင္းသည့္အေနျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္သို႕ တန္းတန္းထိုးကာ
၀ဲေျခေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးလိုက္ရသည္..  စိတ္ထဲမွလည္း...
       ''ခုနငါ့ဓါးဟန္က သူ႕ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံကို အလြယ္တကူ တိုက္လို႕ရတဲ့ ကိုယ္ဟန္ခင္းထားတာ .. ဒါကုိ ဒီေခြးေကာင္ေလးက ဘယ္လိုရိပ္မိသြားတယ္ မသိဘူး ..ငါသာ ပထမဦးဆုံးအကြက္ သုံးလိုက္မယ္ဆိုရင္  ကိုယ့္ေသေၾကာင္းကိုယ္ၾကံသလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္.. ''
       
       ပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႕မွာ တလွမ္းျခင္းလွမ္းေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္အား ၾကည့္ေနရင္း ရင္၀တြင္ တစ္ဆို႕တစ္ဆို႕ႏွင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္ကုန္ၾကရျပန္သည္..
        အားေကြ႕ ကေတာ့ ၀မ္ကုံး၏ဓါးဟန္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ က်ိတ္ျပံဳးလိုက္ရင္း..
        ''ေခြးသားၾကီးက ဒါမ်ိဳးေတာ့သိသားပဲ .. မဟုတ္ရင္ သူ႕ပထမကိုယ္ဟန္ အတိုင္း လာတုိက္ၾကည့္ ငါ့ဓါးကြက္ေအာက္မွာ ခ်က္ျခင္းေအာက္စည္းေရာက္သြားျပီး
သိုင္းကြက္ သုံးရာအတြင္း အျမစ္တုံးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္ .. ''
      ဟုေတြးရင္း သူလည္း ကို္ယ္ဟန္ကို ေျပာင္းလဲလိုက္၏.. ၎ကေတာ့ သူလည္း ၀မ္ကုံးကဲ့သို႕ ေရွ႕သို႕ တန္းတန္းထိုးရင္း ယာေျခကို တစ္လွမ္းလွမ္းတိုးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္...
          ၀မ္ကုံးမွာ ထိုအခါမွ သက္မခ်၍
         ''ေတာ္ေသးတယ္ ..ဒီေခြးသားမွာ ငါ့ထက္ပိုသာတဲ့ အစြမ္းမရွိေတာ့လို႕ ... ခုငါသုံးလိုက္တဲ့ ကိုယ္ဟန္က ငါ့အတြက္ အဆင့္ကုန္ပဲ.. လာစမ္း .. အခုေတာ့ က်ားနဲ႕ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႕ၾကျပီေပါ့....''
         သို႕ႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုအတိုင္းကိုယ္ဟန္ခင္းက တစ္လွမ္းျခင္း တက္လာၾကသည္မွာ ဓါးတကမ္းအကြာသို႕ပင္ေရာက္လာၾကျပီျဖစ္သည္..
          မည္မွ်မထိလည္း ဆိုလွ်င္ သူတို႕၏ေရွ႕ထုတ္ထားေသာ ဓါးႏွစ္လက္မွာ ထိပ္ဖ်ားျခင္းပင္ ထိကပ္၍ေနေလျပီ..
           မီးေရာင္ေၾကာင့္ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေျပာင္ေနေသာ ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေခါင္းျခင္း ဆိုင္ေနေလၾကျပီေကာ .. ဓါးတစ္လက္မွာ နက္ေမွာင္ေတာက္ပလွ်က္ရွိေသာ ေသးသြယ္သြယ္ အဖိုးတန္ေရွးေဟာင္းဓါးတစ္လက္ျဖစ္ျပီး ..ေနာက္တစ္လက္မွာေတာ့ မင္းမွဳထမ္းမ်ားကိုင္ ျဗက္က်ယ္ဦးေမာ့ေသာ ေဘာ္ေငြေရာင္ေတာက္ ဓါးၾကီးတစ္လက္ပင္..
           ထိုစဥ္၀မ္ကုံးက စတင္လွဳပ္ရွားလိုက္ေလသည္....
           ''ယား....'' .
          ''၀ွမ္း...၀ွမ္း...ရႊီး.....''
          ''ထန္း.....''
          ရပ္ေနေတာ့သာေက်ာက္ရုပ္ ..စအသုံးျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ ေျမႊတြန္သံကဲ့သို႕ အသံၾကီးထြက္ေပၚလာကာ ..အားေကြ႕၏ ေခါင္း..ရင္ဘတ္ ..ပုခုံးႏွစ္ဘက္ .. နံၾကား ႏွင့္ ခါး အစရွိေသာ ေနရာေျခာက္ေနရာ .. အကြက္ေပါင္းေျခာက္ကြက္တိတိအား တဆက္ထဲအသုံးျပဳသြားျခင္းျဖစ္သည္.. အားေကြ႕ကေတာ့ ယာဘက္လက္တစ္ဘက္ ထဲသာ လွဳပ္ရွားကာ ထိုအကြက္ေျခာက္ကြက္ .. ေနရာ ေျခာက္ေနရာစလုံးကို ကိုယ္မေရႊ႕စတမ္းကာကြယ္လိုက္ႏိုင္၏... ဓါးဓါးျခင္း ေျခာက္ၾကိမ္စလုံး ထိေတြ႕သြား ေသာ္လည္း ျမန္ဆန္လြန္းသည္ျဖစ္ရာ ထန္း ဟူေသာအသံက တစ္သံထဲသာ ထြက္ေပၚလာသည္...
         ၀မ္ကုံးမွာ စတိုက္စစ္သူပီပီ .. မနားတမ္းပင္ တိုက္ခုိက္ေနေတာ့၏.. သူ၏ လွဳပ္ရွားပုံမွာ ရုပ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လွပသပ္ရပ္လွသည္.. ဓါးကိုင္၀ဲလက္တင္ မဟုတ္  ..တကိုယ္လုံးအသုံးျပဳကာ လည့္ပတ္တိုက္ခိုက္ေနသျဖင့္ .. လူတစ္ေယာက္ထဲဟု မျမင္ရေတာ့ဘဲ အရိပ္အပြားမ်ား ရာခ်ီတိုက္ခိုက္ေနသည့္ႏွယ္ပင္.. ဓါးခ်က္တခ်က္ ထုတ္လိိုက္တိုင္း ေလတိုးသံကလည္း တဟူးဟူးႏွင့္ေနသည္..
           ''ဟူး.ဟူး..ဟူး..ဟူး..''
            ''က်ား...ဟိတ္..''
            ''ဒီလို ဘာရမလဲ  ...ေရာ့..''
             ''ထန္း.'.ထန္း..ထန္း..''
             ၀မ္ကုံး၏ကိုယ္ဟန္ႏွင့္သိုင္းကြက္က လွပညွက္ေညာသေလာက္ အားေကြ႕၏ဓါးကြက္မ်ားက အရိုင္းဆန္ ..ျပင္းထန္ .. ရက္စက္လြန္းလွ၏.. သူ၏ ဓါးျပားၾကီး တစ္ခ်က္ ..တစ္ခ်က္ခုတ္လိုက္တိုင္း .. ေလထုၾကီးကို တဟဲဟဲႏွင့္ ခြင္းထြက္ကာ ၀မ္ကုံးအား ျခိမ္းေျခာက္ ေနသည့္အသြင္...
            ထိုစဥ္ ၀မ္ကုံး၏ လက္သစ္ခန္႕ဓါးသြားက အားေကြ႕၏ ဓါးၾကီးအား အသြားသုံးလက္မမွ် ပဲ့ထြက္သြားေစသည္.. အားေကြ႕မွာ ၀မ္ကုံး၏ဓါး ထက္ျမက္မွဳကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္ျပီးေနာက္ ဓါးကြက္ကို တမ်ိဳးေျပာင္းလိုက္၏.. ေျမာက္ပိုင္း ၀တ္ရုံနီဂိုဏ္း၏ ရင္ခြဲအသည္းလွန္ ဓါးကြက္ျဖစ္သည္ ..
             '''ဟူး..ဟူး ..ဟူး..''
              ''ရႊီး..ရႊီး..ျခြင္..''
              ''ထန္း..''
              ၀မ္ကုံးမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လြန္းေသာ ထိုဓါးကြက္အား လုံးလုံးမျဖံဳေသာ္လည္း .. ယခုသူအသုံးျပဳေနသည့္ သိုင္းမွာ တဆင့္နိမ့္ေနေသး၍ သိုင္းကြက္ကို ေျပာင္းလဲခုခံလိုက္၏.. ထိုသိုင္းကြက္သည္က သူအသုံးမျပဳတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ သိုင္းကြက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္...
            '''ရႊီး...၀ွီး...''
            ''ထန္း..''
            ''အလို.. မိုးတေစၦနတ္ဆိုးရဲ႕ ငါးမ်ိဳးရွစ္လႊာ သိုင္းကြက္ပဲ... ''
            ၀မ္ကုံး၏ဓါးခ်က္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ အားေကြ႕မွာ အံ့အားသင့္သြားျပီး .လြတ္ကနဲေအာ္မိလိုက္၏.. ၀မ္ကုံးက သူ၏မဟူရာဓါးျဖင့္ ငါးခ်က္တိတိထိုးသြင္း လုိက္ကာ..
              ''ဟားဟားဟားဟား ..ဟုတ္တယ္ေဟ့.. ငါက မိုးတေစၦနတ္ဆိုးပဲ.. ဒါေတာ့ငါပဲရွိေသးတယ္ ငါ့အကို ေျမတေစၦနတ္ဆိုးနဲ႕ ေရတေစၦနတ္ဆိုး ပါ ပါလာရင္ မင္းအသက္ဘယ္က ထြက္လို႕ထြက္သြားမွန္းေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး...''
             အားေကြ႕မွာ ဆင္ကိုျမင္မွ ေျခရာေတြ႕သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ရေတာ့၏.. နတ္ဆိုး သုံးေကာင္ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ .. မိုးေျမေရ ..သခင္တစ္ေယာက္ .. ဘုရင္ေတာင္ ေၾကာက္၏.. ဆိုေသာ စကားခ်ိဳးအတိုင္း .. ယခုမွ သူတိုက္ခိုက္ေနေသာ သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခန္႕က သိုင္းေလာကတလႊား ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရေသာ နတ္ဆိုးသုံးေယာက္၀င္ မိုးတေစၦနတ္ဆိုး ၀မ္ကုံးမွန္းသိလိုက္ရ၏.. နတ္ဆိုးသုံးေယာက္သည္ ညီအကိုရင္းမ်ားျဖစ္ၾကျပီး ရက္စက္သည့္ေနရာတြင္ ေသြးဘီလူးကဲ့သို႕ပင္.. မိမိ၏ဆရာအရင္းႏွင့္ ဖခင္တို႕ကိုေတာင္ ျပန္လုပ္ၾကံၾကသူမ်ား ျဖစ္ကာ ..သူတို႕၏ သခင္ျဖစ္သူမွလြဲ၍ မည္သူ႕ၾသဇာမွ မခံသူမ်ားေပ... သခင္ျဖစ္သူ မွာ အျမဲတမ္း သစ္သားမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားကာ ယခုခ်ိန္ထိ မည္သူမည္၀ါမွန္း မသိၾက ထိုသူ၏သိုင္းပညာမွာ ေရွာင္လင္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ထက္ပင္ သာသည္ ဟု အဆိုရွိသည္... သို႕ေသာ္ ထိုစဥ္က ထိုေလးေယာက္သည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မွန္းမသိ သိုင္းေလာအတြင္း တစ္ႏွစ္ခန္႕သာ က်င္လည္ျပီး ေနာက္ဆုတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္မွာ ယေန႕မတိိုင္ခင္ကျဖစ္ေလ၏.. ယခုေတာ့ မည္သည္က မည္လို ျပန္ေပၚလာသည္မသိ .. သူႏွင့္ ယွဥ္လွ်က္သားျဖစ္ေနသည္ ..
                  အားေကြ႕မွာ မည္သည္ကိုမွ် အေၾကာက္အလန္႕မရွိေသာ္ျငားလည္း  မိမိျပိဳင္ဘက္၏ ေနာက္ခံအရွိန္အ၀ါမွာ ၾကီးမားသည္ထက္ ၾကီးမားလြန္းရကာ စိတ္ေလးလံညစ္ညဴး၍သြား၏... ထို႕ေၾကာင့္ သုံးေနသည့္ သိုင္းကြက္မွာ အလိုလို အားေလ်ာ့သြားေလသည္..
             ၀မ္ကုံးမွာ တိုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ယွဥ္ျပိဳင္လာသူပီပီ .. အားေကြ႕ တို္က္စစ္ေလ်ာ့သြားသည္ႏွင့္ သူ၏ အတြင္းအားကို အျမင့္ဆုံးထိထုတ္လိုက္ျပီး .. သူ၏အားထားရာ ငါးမ်ိဳးရွစ္လႊာသိုင္းကြက္ျဖင့္ အျပင္းအထန္ ဖိတိုက္ေတာ့၏...
             ''ေရာ့ကြာ.. ေသစမ္း...''
             ''ရႊမ္း..ရႊမး္..ရႊမ္း...ရႊမ္း..''
             ''ထန္း..ထန္း...''
             အားေကြ႕မွာ တို္က္ပြဲအား ဆက္တိုက္ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ဗလခ်ီအသက္မဆုံးလို၍ .. ဆက္လက္ခုခံေနရသည္ .. ၀မ္ကုံး၏ ဓါးခ်က္မ်ားကေတာ့ သူ႕တကိုယ္လုံးကို လြမ္းျခံဳေနေတာ့သည္..  သို႕ႏွင့္ သိုင္းကြက္ ရွစ္ဆယ္မွ် အတိုက္အျပီးတြင္...
             ''ခြ်မ္း..ခြ်မ္း...''
             ''ထန္း..''
             ''ဗ်ိ....''
              ၀မ္ကုံး၏ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ အမည္းေရာင္အကြင္းၾကီး ငါးကြင္းျဖစ္ေပၚလာျပီး သူ႕ရင္ဘတ္အား ထက္္ပိုင္းျဖတ္ရန္ တိုး၀င္လာ၍ .. သူ၏ဓါးၾကီးျဖင့္ ခုခံလိုက္ရာ ..ေရွးေဟာင္းဓါးျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း... အတြင္းအား ျမင့္လြန္းသည္က တစ္ေၾကာင္းမို႕ ...အားေကြ႕၏ဓါး လက္ငါးသစ္မွ် ျပတ္ေတာက္သြားျပီး သူ၏ ရင္ဘတ္အကႌ်စအား ထိုးခြဲသြားေလသည္.. ၀မ္ကုံးက ထိုသည္ကို ျမင္လွ်င္..
            ''ဟားဟားဟားဟား .. ဘယ့္ႏွယ္လဲ ..မင္းအက်ႌျပန္စုတ္သြားရျပီ မဟုတ္လား...''
              အားေကြ႕မွာ မထိတထိ ေလသံႏွင့္ လွမ္းကလိလိုက္ေသာ ၀မ္ကုံးအား ရြံမုန္းစြာၾကည့္ရင္း...
             ''ေကာင္းျပီ.. ခင္ဗ်ားက အသည္းေကာင္းလို႕ ပြဲေတာင္းလာတာပဲ .. ေခြးရွင္ မ်က္ႏွာရွိေနလို႕ မရိုက္လိုက္တာကို ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ လာအူေနေတာ့ .. ႏူတ္သီး ျဖတ္ရိုက္ေပးရမွာေပါ့.....''
             ေဒါပြသြားေသာ အားေကြ႕က သြားၾကားထဲမွ ထြက္လာေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ျပီး .. သူ၏ေလးဆသက္ေရာက္ အတြင္းအားကို ဓါးထဲသို႕ ပို႕လြတ္လိုက္သည္... ေဘာ္ေငြေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဓါးက်ိဳးသည္  အတြင္းအား မ်ားေၾကာင့္ ခ်က္ျခင္းပင္ စိမ္းဖန္႕ဖန္႕အေရာင္သို႕ ေျပာင္းလဲသြား၏..
           ၀မ္ကုံးမွာ ထိုကဲ့သို႕ အခ်င္းအရာကို တစ္ခါမွ ျမင္ဖူးထားျခင္းမရွိရာ အံ့အား တၾကီးျဖစ္ေနေတာ့သည္.. အားေကြ႕ကေတာ့ စိတ္ၾကီးလာလွ်င္ ျဖစ္ေနၾကအတိုင္း နဖူးမွ ေရႊေရာင္၀င္း၀င္းေတာက္ကာ မီးလွ်ံမ်ား မွဳတ္ထုတ္ေတာ့မည့္ နဂါးအသြင္ မာန္ျပင္းလာေလျပီ..
              ထိုေနာက္ .. အတြင္းအားအျပည့္ထည့္ထားေသာ ဓါးအား ေ၀ွ႕ရမ္းကာ ၀မ္ကုံးထံသို႕ .. အားပါးတရတိုက္ခိုက္ေတာ့၏.. သူအသုံးျပဳလိုက္ေသာ သိုင္းကြက္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ေလာက အနီေရာင္အခန္း ထဲမွ အဆုံးအထိ ရက္စက္ ဓါးကြက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္...
              ''၀ုန္း..၀ုန္း...၀ုန္း...၀ုန္း....''
               ''ခြ်မ္း...ထန္း...''
             
               အနက္ေရာင္ရတနာတပါးျဖစ္ေသာ အားေကြ႕၏ ေဒါသက ၀မ္ကုံးအား အေမွာင္ဖုံးလုမတတ္..  သိုင္းတကြက္ထဲႏွင့္ ေနရာေလးေနရာအား ဦးတည္တိုက္လာ သည္မို႕ သူ၏မဟူရာဓါးကို ေလးေနရာအထိ ခြဲျပီးေ၀ွ႕ရမ္းကာကြယ္လိုက္ေလသည္ .. သို႕ေသာ္ ဓါးဓါးျခင္းထိလုလု၌ ေနရာျပန္လည္ေျပာင္းလဲသြားသျဖင့္ ၀မ္ကုံးမွာ တကိုယ္လုံးကို ေလထဲသို႕ ေရာက္ေအာင္ ခုန္တက္လိုက္ရျပန္၏.. ေလထဲတြင္ ေရာက္၍ လြတ္မည္လား မွတ္သည္ ေျခေထာက္အား ဓါးၾကီးက ထိုးသြင္းလာေသာ ေၾကာင့္ ဂြ်မ္းႏွစ္ပတ္ပစ္ေရွာင္လိုက္ရသည္.. သို႕ေသာ္... သိုင္းကြက္မ်ိဳးစုံေအာင္ တတ္ထားေသာ အားေကြ႕မွာ ဓါးခ်က္လြဲေခ်ာ္သြားျပီဟု သိလိုက္သည္ႏွင့္ သူပါ ေလထဲခုန္တက္ကာ ဂြ်မ္းလိမ္ေနေသာ ၀မ္ကုံး၏ေက်ာျပင္အား သရဲအရိပ္ေျခေထာက္ျဖင့္ ဖေနာင့္စာေကြ်းလိုက္ေတာ့၏...
                  ''ဖုန္း...''
                   ''အားရိုး...ေသပါျပီ...''
                  ၀မ္ကုံးမွာ ေက်ာရိုးဆစ္ႏွစ္ဆစ္ျပဳတ္ထြက္သြားျပီး ေလထဲမွ ေခြးက်ျပဳတ္က် သြားေလသည္... အားေကြ႕က ေျမျပင္ေပၚသို႕ လွပစြာ ခုန္ဆင္းခဲ့ျပီးေနာက္ ..ဓါးကို ပစ္ခ်ကာ ..
                   ''မိုးတေစၦနတ္ဆိုး ၀မ္ကုံး .. ခင္ဗ်ားသာ က်ဳပ္စားေသာက္ထားသမွ် မရွင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုခ်ိန္ ေခါင္းျပတ္ေနတာၾကာျပီ.. ေနာက္ခါ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ျမဲျမဲ မွတ္ထား... အေ၀းကေတြ႕ရင္ ေ၀းေ၀းေရွာင္ေတာ့ ... ဒါေတာင္ မမွတ္ေသးဘဲ  က်ဳပ္အနားကပ္လာမယ္ဆိုရင္ ေက်ာရိုးတစ္ခုလုံးကို ကန္ခ်ိဳးလိုက္မယ္..'''
                 အားေကြ႕မွာ ေျပာဆို၍ အားရျပီးသည့္ေနာက္ .. မည္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးထြက္လာခဲ့သည္.. ၀မ္ကုံးကေတာ့ ေက်ာရိုးဆစ္ျပဳတ္သံြားေသာေၾကာင့္ ခါးေကာ့ကာ ေမွာက္ခုံလဲ၍ က်န္ခဲ့ေတာ့၏...

=========================

            အခန္းတြင္း၌ ခပ္သဲ့သဲ့ေလးတီးခတ္ေနေသာ ေစာင္းသံက သာယာစြာ ထြက္ေပၚေနေလသည္.. ပိုးမီးအိမ္ ဆယ့္ရွစ္လုံး ထြန္းညိွထားေသာေၾကာင့္ ည ျဖစ္ေစကာမူ ေန႕ႏွင့္မျခား ထိန္ထိန္လင္းေန၏ .. အခန္းမွာ ၾကီးက်ယ္ခန္းနား လွေသာေၾကာင့္ အေၾကာင္းမသိလွ်င္ ဘုရင့္ စက္ေတာ္ေဆာင္ဟု ထင္မွတ္မွားေလာက္သည္...
             တခန္းလုံးအား က်ားသားေရခ်ပ္မ်ား အျပည့္ခင္းထားျပီး .. နံရံတြင္ သာယာတင့္ေမာဖြယ္ ပန္းခ်ီကားမ်ား .. အလွစာလုံးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ၏.. ကြ်န္းသား စားပြဲခုံတစ္လုံး ထိုင္ခုံေလးခုံ .. စာအုပ္စင္တစ္ခု ... ဓါးစဥ္တစ္ခု .. ဆင္စြယ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေမာင္းစင္ႏွင့္ ေငြသားေမာင္းတစ္ခု ..  အလွေၾကြပန္းအိုးမ်ားမ်ားက အခန္းေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ တစ္လုံးက် ေနရာယူထားၾကေသးသည္..
              တစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ေတာ့ ခုတင္အၾကီးၾကီး တစ္လုံးရွိျပီး ... ထိုခုတင္ေပၚတြင္ တေစာင္းမွီလဲကာ ေစာင္းသံသဲ့သဲ့ကို နားေထာင္ေနသူ လူရြယ္တစ္ေယာက္ရွိေလသည္.. ထိုလူရြယ္မွာ အျဖဴေရာင္ ညအိပ္၀တ္၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားျပီး ..သူ၏လက္ထဲတြင္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ရွိေလသည္..
               ထိုလူရြယ္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွ်သာရွိေသးျပီး .. ေယာကၤ်ာ ပီသခန္႕ညားကာ အားကိုးခ်င္စဖြယ္ ရုပ္သြင္ရွိသည္ .. နက္ေမွာင္ စူးရွေသာမ်က္၀န္း ..အတန္ငယ္က်ယ္ေသာ မဟာနဖူး.. ထူထဲေသာ မ်က္ခုံး .. ေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံ .. ပိရိေသသပ္ေသာ ႏွဳတ္ခမ္း.. ေလးေထာင့္ခပ္စပ္စပ္ ေမးရိုးတို႕က ...ဉာဏ္ပညာ ၾကီးျခင္း ..မဆုတ္မႏွစ္ျခင္း.. ဇြဲၾကီးျခင္း ...ျပတ္သားျခင္း တည္းဟူေသာ အခ်က္တို႕ ကိုေဖာ္ျပေနၾကသည္..
                ထုိလူရြယ္မွာ အျခားမဟုတ္ေပ .. နရန္ဂိုဏ္း၏ ဒုတိယေျမာက္ အရွင္သခင္ နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးျဖစ္၏... ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမိန္႕အရ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီး ႏွင့္ပူးေပါင္းရန္ ေနျပည္ေတာ္၌ လာေရာက္ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္သည္.. သူႏွင့္အတူ အထိန္းေတာ္တျဖစ္လည္း မိုးတေစၦနတ္ဆိုး အပါအ၀င္ အျပင္လက္ေရြးစဥ္ ကိုးေယာက္ ..အတြင္းလက္ေရြးစဥ္ ေျခာက္ေယာက္တို႕ႏွင့္ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ စံအိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ တည္းခိုေနျခင္းသာ ...
              နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ခပ္သဲ့သဲ့ထြက္ေပၚေနေသာ ေစာင္းသံကို ညီးေငြ႕လာအံ့ထင္သည္...
             ''၀မ္ဖုံး.. ေစာင္းတီးရပ္ခိုင္းျပီး  သဘင္သည္ကို ျပန္လြတ္လိုက္ေတာ့ .. ''
              ဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာဆိုလိုက္၏.. သူ၏အသံမွာ တိုးတိုးေလးျဖစ္ေသာ္လည္း အျပင္က ၾကားဟန္တူသည္ ..  ခ်က္ျခင္းပင္ ေစာင္းသံရပ္သြားျပီး တိတ္ဆိတ္သြားေလ၏..
            ထိုအခိုက္...

=====================
ကိုင္းဗ်ာ ေရႊစိတ္ေတာ္ေျပေစေရာ့ . ေနာက္တပိုဒ္ေတာ့ ဒီည ဆက္မေရးခိုင္းနဲ႕ေတာ့
..ေခါင္းပူျပီး ကြဲထြက္ေတာ့မဗ် .. ေတာ္ၾကာ ေလးငါးရက္ေလာက္ နားေနရအူးေမ
ဖုန္းကလည္း စာေရးရတာမ်ားလို႕ Screen ေတာင္ အက္ေနျပီရယ္..



၁၀၀ #အစ၏အဆုံး ..အဆုံး၏အစ
Pyae Phyoe San

100

      အျပင္ဘက္ဆီမွ ၀ရုန္းသုံးကားျဖစ္ေနသံဆူပြက္လာ၍..

     ''၀မ္ဖုံး.. အျပင္မွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲထြက္ၾကည့္အုံး ဆူညံေနတာပဲ...''

      ''ဟုတ္ကဲ့ ..ကိုယ္ေတာ္ေလး..''

      ၀မ္ဖုံးဆိုသူ၏ အေျဖစကားထြက္ေပၚလာျပီးေနာက္.. တဆက္ထဲ အျပင္မွအသံ မ်ားျငိမ္သက္ကာသြား၏... ခဏမွ်ၾကာလွ်င္.. ၀မ္ဖုံးဆိုသူျပန္ေရာက္လာျပီး ...

       ''ကိုယ္ေတာ္ေလး.. ညီေတာ္၀မ္ကုံး ဒါဏ္ရာရလာပါတယ္ ...''

     နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ထိုစကားကို ၾကားရလွ်င္ အံ့ၾသသြားဟန္တူသည္ .. ခုတင္ေပၚမွ ဆတ္ကနဲ ထလိုက္ျပီး..

       ''ဘယ္လို ၀မ္ကုံး ဒါဏ္ရာရလာတယ္ ဟုတ္လား.. မုယုံစုယဲ့နဲ႕ေတြ႕လာလို႕လား .. အခုသိုင္းေလာကမွာ ၀မ္ကုံးကို ယွဥ္ႏိုင္တာ သို္င္း၀ိဇၨာေတြကလြဲရင္ မုယုံစုယဲ့ပဲ ရွိမယ္...''

        ''မသိပါဘူးကိုယ္ေတာ္ေလး ..ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၀မ္ကုံး သတိလစ္ေနပါတယ္ .. သူ႕ကို ယြဲ႕က်ိဳးရဲ႕တပည့္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းဆိုတဲ့ ငနဲသားေလး က ထမ္းေခၚလာတာပါ...''

       ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ သူ႕လက္ထဲမွ ယုန္ျဖဴေလးအား ခုတင္ေပၚအသာတင္လိုက္ျပီး.. အ၀တ္အစားမ်ားကို သပ္ယပ္ေအာင္ ျပဳျပင္ကာ အခန္းအျပင္သို႕ထြက္လာသည္.. အခန္းအျပင္္ဘက္တြင္ေတာ့ မ်က္စိႏွစ္လုံးစလုံး အေကာင္းအတိုင္းရွိေနသည္မွလြဲကာ ၀မ္ကုံးႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္နီးပါးတူညီေသာ ရုပ္သြင္ရွိသည့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ရင္း ရို႕ရို႕ကေလး ရပ္ေနရွာ၏... ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ထိုလူၾကီးအား ျမင္လွ်င္..

        ''အခု၀မ္ကုံးဘယ္မွာလဲ.. သူ႕ဆီသြားမယ္..''

          ၀မ္ဖုံးဆိုသည့္လူၾကီးမွာ ေခါင္းကို ရိုေသစြာျငိမ့္ျပရင္း ..စကားတစ္လုံးမွ မဆိုဘဲ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာသြားေတာ့၏.. သို႕ႏွင့္ အခန္းေလးငါးေျခာက္ခန္းမွ် ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးလွ်င္ .. ခန္းမက်ယ္ၾကီးတစ္ခုသို႕ေရာက္ေလသည္.. အခန္းအလယ္တြင္ ေတာ့ ခါးဆစ္ရိုးက်ိဳးေနေသာ ၀မ္ကုံး .. ေမွာက္ခုံေလး လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏... ၎၏ေဘးတြင္ေတာ့ ၀မ္ကုံးႏွင့္လိုက္ပါသြားေသာ နရန္ဂိုဏ္းသား ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းပါ ရပ္ေနၾကသည္ .. ကိုယ္ေတာ္ေလးအား ျမင္သည္ႏွင့္ ထိုသုံးေယာက္မွာ ျပာျပာသလဲအရိုအေသေပးလိုက္ၾက၏..
            ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ မည္သူ႕ကိုမွ အေရးထားျပီး ျပန္လည္ႏူတ္ဆက္ျခင္းမျပဳ ခ်က္ျခင္းပင္၀မ္ကုံးအနားသို႕ ကပ္သြားကာ ခါးရိုးရွိ ဒါဏ္ရာတစ္၀ိုက္အား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ရွဳ႕တာ့သည္ .. အတန္ၾကာမွ် ၾကည့္ရွဴျပီးေသာ္..

            ''ငါတို႕ နရန္ရဲ႕သူရဲအရိပ္ေျခေထာက္ပဲ.. မုယုံစုယဲ့မဟုတ္ဘူး..ဟိုေကာင္ အားေကြ႕ဆိုတဲ့ ေကာင္လက္ခ်က္ပဲမဟုတ္လား...''

             ၀မ္ဖုံးဆိုသူမွာ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းအား မင္းေျဖလိုက္ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သျဖင့္ ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ႏွင့္..

             ''ဟုတ္...ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး..''

              ကိုယ္ေတာ္ေလးက ၀မ္ကုံး၏ အဆစ္ျပဳတ္ေနေသာ ေနရာကို သူ၏ ျဖဴေဖြးရွည္လ်ားေသာ လက္ေခ်ာင္း သုံးေခ်ာင္းျဖင့္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေထာက္လိုက္ရင္း...

               ''ေဆာင္က်င့္ဖုန္း... ငါက ဆရာၾကီးပု၀ူးလူသြဲ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မင္းဆရာကို ကုသေပးဖို႕လက္ခံလိုက္တာ .. အခုမင္းတို႕ဆရာတပည့္ ငါ့ဆီေရာက္လာတာ ဘာေကာင္းသလဲ .. အခုမင္းက ငါ့လူတစ္ေယာက္ကို ဒါဏ္ရာရေအာင္ လုပ္လိုက္ျပီ..''

                 ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ စကားအဆုံးတြင္ ၀မ္ကုံး၏ ေက်ာျပင္အား လက္၀ါးျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္..

                 ''ျဖန္း...ျဖန္း...''

                ''ဂြ်တ္...ဂြ်တ္...''

                  အရိုးက်ိဳးသံကဲ့သို႕ အသံထြက္ေပၚလာေသာ္လည္း အမွန္စစ္စစ္ ျပဳတ္ေနေသာ အရိုးမ်ား ျပန္တည့္သြားသံျဖစ္၏ .. ထိုအခါ ဒါဏ္ရာေၾကာင့္ သတိလစ္ေနေသာ ၀မ္ကုံးမွာ တအီးအီး တအားအား အသံႏွင့္အတူ ျပန္လည္ ႏိုးထ လာေလသည္....

                  ေဆာင္က်င့္ဖုန္းကေတာ့ မ်က္ႏွာတြင္ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ား က်ဆင္း ကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေတာ့၏.. ကိုယ္ေတာ္ေလးက သတိျပန္ရလာေသာ ၀မ္ကုံးအား အနီးရွိ ေစာင္ပါးေလးတထည္ျခံဳေပးလိုက္ရင္း...

                 ''၀မ္ကုံး .. ေနသာသလိုေန .. ဒါဏ္ရာက ေလာေလာဆယ္ အရမ္းနာေနအုံးမယ္.. ေလးငါးရက္ေလာက္ေနရင္ အရွင္းေပ်ာက္ပါျပီ..ဟုတ္လား..''

               ၀မ္ကုံးမွာ သူသတိျပန္ရရျခင္း ကိုယ္ေတာ္ေလး၏အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အသုံးမက်ေသာ သူ႕အျဖစ္ကို ရွက္ရြံံ႕ေနမိေသာ္လည္း ကို္ယ္ေတာ္ေလးမွ စိတ္ဆိုးေသာ အမူအယာမျပ၍ သက္သာရာရသြားေတာ့သည္..

                 ၀မ္ကုံး၏အေျခအေနျပန္လည္ ေကာင္းမြန္သြားမွဳေၾကာင့္ နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးမွ ေနာက္သုိ႕ျပန္လည့္လိုက္ျပီး ..ေဆာင္က်င့္ဖုန္းအား စူးရဲစြာ ၾကည့္ကာ ...

                  ''ေဆာင္က်င့္ဖုန္း...အခု မင္းငါ့ကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာစမ္း.. မဟုတ္ရင္ ..ငါဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာကိုမွ ေထာက္မွာ မဟုတ္ဘူး..''
                 ေဆာင္က်င့္ဖုန္း၏ တကိုယ္လုံးမွာ နတ္က်သကဲ့သို႕ တုန္ယင္ေနျပီး .. အတန္ၾကာမွ.ငိုသံပါၾကီးႏွင့္..

                 ''ကြ်န္ေတာ္..ကြ်န္ေတာ္ ..တားပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး..ဆရာၾကီး ၀မ္ကုံးကို ကြ်န္ေတာ္ တားပါေသးတယ္...''

                 ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ သူ၏ခါးၾကားမွ ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ေသာ လက္ကုိင္ပု၀ါ တစ္ထည္ကို ထုတ္ယူကာ သူ၏လက္ကို သန္႕ရွင္းေနျပီး...

               ''၀မ္ဖုံး....မင္း ေဆာင္က်င့္ဖုန္းကို ျခိမ္းေခ်ာက္ထားေသးလား ..သူအရမ္းေၾကာက္ေနတာ .. ''

               ၀မ္ဖုံးဆိုသူမွာ ကမွန္းကတမ္း ေခါင္းခါကာ

               ''မျခိမ္းေခ်ာက္ထားပါဘူး သခင္ေလး...''

                ''ဒါဆို ငါ့ရုပ္က အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းေနလို႕လား..''

                ''ဒါလည္း မဟုတ္ပါဘူး ..သခင္ေလးရုပ္က ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းပါဘူး..''

                 နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးက သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ၾကည့္ျပီး...

                 ''ကဲ ..ေဆာင္က်င့္ဖုန္း.. မင္းအမူအယာကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္လိုက္စမ္း .. ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ တုန္ခါေနရတာလဲ.. မင္းမွာ အမွားတစ္စုံတစ္ရာ မရွိရင္ ဘာလို႕ ဒီလို ရုပ္ပ်က္ေနမွာလဲ..''

                ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ တံေတြးမ်ားကို အေတာင့္လိုက္ ျမိဳခ်ကာ စိတ္ကုိ ျပန္တင္းလိုက္၏.. သို႕ေသာ္လည္း သူ၏ဒူးႏွစ္ဘက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို သစၥာေဖာက္ေနဆဲ .. ႏွစ္ဖက္စလုံး တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း တခြပ္ခြပ္ျမည္ေအာင္ တိုက္ေနသည္..

                 ထိုစဥ္ ဒါဏ္ရာအရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ျငိမ္ေနသည့္ ၀မ္ကုံးမွ..

                ''ကိုယ္ေတာ္ေလး.. ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူး ခင္ဗ်ာ.. ဒီကိစၥမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အျပစ္နဲ႕ကြ်န္ေတာ္ပါ.. ''

                 ဟူ၍ ၀င္ကာေပးလိုက္ျပီးေနာက္ လေရာင္ဆမ္းေသာ ႏွင္းပန္းေလး စားေသာက္ဆိုင္အတြင္း ျဖစ္ခဲ့သမွ် ..သူဒါဏ္ရာ ရသြားသည္အထိအဆုံး ေျပာျပလိုက္ေလ၏... ၀မ္ကုံး၏စကားအဆုံးတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက မ်က္ေမွာင့္ကုတ္ ၍ ..

             ''ငါတို႕နရန္ဂိုဏ္းသား သုံးေယာက္ကို သူကသိုင္းကြက္တကြက္ထဲသုံးျပီး ရွံဳးလိုက္ေစတာေပါ့ေလ..၀မ္ကုံး မင္းသာ အဲ့ကတည္းက လိမၼာပါးနပ္ျပီး ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ .. ခုလို ဒါဏ္ရာ ရမွာမဟုတ္ဘူး.. ငါ့အေဖ တဖြဖြ မွာေနၾက စကားတစ္ခြန္းရွိသားပဲ .. ကိုယ့္အဆင့္ကို အရင္သေဘာေပါက္ေအာင္လုပ္ .. ျပီးမွ ကိုယ့္ရန္သူအေၾကာင္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ နားလည္ေအာင္လုပ္ .. ျပီးမွ ႏိုင္ေလာက္တယ္ ႏိုင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိမွ ျပိဳင္ဖို႕စဥ္းစား.. .. တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ အႏိုင္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါေစ .. ရွံဳးနိမ့္တာေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာမရွိဘူး...  လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ပထမ ျဖစ္ေနတဲ့ လူကိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္ .. ဒုတိယတို႕ တတိယ တို႕ဆိုတာဟာ ရွံဳးနိမ့္ျခင္းတမ်ိဳးပဲဆိုတာကို ..  ဒီေတာ့ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခု လုပ္မယ္ဆိုရင္ . ကိုယ္နဲ႕ အဆင့္ျခင္းတူေနရင္ေတာင္ မႏိုင္ႏိုင္ရမဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုရွာျပီး .. ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိခုိက္မွဳနည္းဖို႕ ျပင္ဆင္ထားရမယ္ .. ကိုယ့္ထက္သာေနတဲ့ လူမ်ိဳးကို ျဖိဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လို ေအာက္လမ္းနည္းမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ သုံးကို သုံးရမယ္တဲ့ေလ .. အခုမင္းဟာက ကိုယ့္ထက္သာတဲ့လူဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႕ မို္က္တြင္းနက္ခဲ့တာကိုး..''

             ၀မ္ကုံးမွာ ထိုစကားကို လက္မခံခ်င္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ခံလိုက္ရသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိတ္မွိတ္ေနထားရသည္.. တကယ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အားေကြ႕ မွာ သူ႕ထက္သိုင္းပိုသာသည္ကို မယုံႏိုင္ေသးပါ.. တိုက္ပြဲတေလွ်ာက္လုံး သူမသာ ကိုယ္မသာ တိုက္လာသူမို႕ ..ကံဆိုး၍ ရွံဳးလာျခင္းဟုသာထင္မိသည္.. အမွန္ေတာ့ အားေကြ႕မွာ သူတတ္ထားေသာ သိုင္းတစ္မ်ိဳးထဲႏွင့္ပင္ ထိပ္သီးအဆင့္သို႕ တက္လွမ္းႏိုင္ျပီျဖစ္သည္ .. သို႕ေသာ္လည္း မ်ားေျမာင္လွေသာ သိုင္းတို႕ကို ဟုန္ သြားေအာင္ ေလ့က်င့္ထားသူတစ္ေယာက္မို႕ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ အသုံးမခ်ႏိုင္ ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနရွာသူပင္..  အားေကြ႕၏ အဓိကအားနည္းခ်က္မွာ စနစ္တက် သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ ... ရွိသမွ် သိုင္းက်မ္း အကုန္လုံးကို ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ဆံသေလာက္ ျပြတ္သိပ္ထည့္ထားသူျဖစ္ေနသည္.. ဤသည္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ ပင္မသိေသးရာ ၀မ္ကုံးလို လူအဖို႕ သေဘာမေပါက္သည္မွာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ..

                နရန္ကိုယ္ေတာ္ေလးက ၀မ္ကုံးအား ဆုံးမစကားဆိုျပီးေနာက္ ဆက္လက္ျပီး...

               ''အင္း ...ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ..ဒီငနဲသားကို အျပဳတ္ျဖဳတ္ဖို႕ေတာ့လိုလာျပီ .. မဟုတ္ရင္ ငါတို႕ နရန္ဂိုဏ္းကို အထင္ေသးေနလိမ့္မယ္.. ဆိုေတာ့ ..၀မ္ဖုံး..''

             သူတို႕ေျပာသမွ်ကို ရပ္နားေထာင္ေနေသာ ၀မ္ဖုံးမွာ ေခၚသံၾကားသည္ႏွင့္

            ''ေျပာပါ ..ကိုယ္ေတာ္ေလး...''

             ''မင္းနဲ႕ ၀မ္ကုံးနဲ႕ သိုင္းဘယ္သူပိုျမင့္မယ္ထင္သလဲ ..''

            ''ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ထက္တစ္ဆင့္သာပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး..''

             ''၀မ္ထုံးနဲ႕ မင္းနဲ႕ယွဥ္ရင္ေရာ ... ''

             ''ေျပာရခက္ပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး...''

              ''အိမ္း.. မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ ..ဟိုေကာင့္ကို ႏိုင္ပါ့မလား..''

             ၀မ္ဖုံးမွာ မခံခ်ိမခံသာ မ်က္ႏွာႏွင့္..

             '' ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲနဲ႕ေတာင္ ႏိုင္ပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး..''

             ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္ျပီး..

              ''မင္းတို႕ နတ္ဆိုးသုံးေယာက္ ..ငါနဲ႕ယွဥ္ရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ထင္လည္း ၀မ္ဖုံး...''

              ''ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႕သုံးေယာက္ေပါင္းခုခံရင္ သိုင္းကြက္ႏွစ္ရာအတြင္း မရွံဳးတာေသခ်ာတယ္ ..''

                ''မွန္တယ္ မင္းတို႕သုံးေယာက္ေပါင္းလိုက္ရင္ ..ငါ့သိုင္းကြက္ ႏွစ္ရာေလာက္ကို ေတာင့္ခံႏိုင္လိမ့္မယ္ .. တစ္ေယာက္ခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ငါ့သိုင္းကြက္ ငါးဆယ္ကိုေတာင္ ခုခံဖို႕မလြယ္ေလာက္ဘူး.. အဲ့မွာ ၀မ္ကုံးနဲ႕ ဟုိေကာင္နဲ႕ သိုင္းကြက္ေပါင္းငါးရာနီးပါးေလာက္တိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့ မင္းနဲ႕ တိုက္ရင္ အနည္းဆုံး ရွစ္ရာကေတာ့ ေက်ာ္လိမ့္မယ္..  မင္းအေနနဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲတိုက္ခုိက္လို႕ ႏိုင္ေကာင္းႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ .. ေသခ်ာတာက ႏွစ္ေယာက္လုံး အထိနာမွာပဲ ..သူ႕ကို သတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ မင္းလည္းလြယ္မွာမဟုတ္ဘူး ..၀မ္ထုံးကလည္း အခုဒီမွာမရွိေတာ့ .. ရွိတဲ့လူနဲ႕ သတ္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားရမွာပဲ .. ဒီ့အတြက္ ...ငါေသေသခ်ာခ်ာစီမံေပးပါ့မယ္ .. လူအားေငြအားေတာ့ မ်ားမ်ားေလး သုံးလိုက္ရမယ္ ..  ''

                 ၀မ္ဖုံးမွာ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ယွဥ္ျပိဳင္ ခြင့္ေပးပါဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ၾကည့္ေန၍ .. ကိုယ္ေတာ္ေလးက..

                ''မင္းအေနနဲ႕ စြန္႕စားရဲရင္ေတာင္.. ငါ့မွာ မင္းတို႕မရွိရင္ မျဖစ္ေတာ့ မစြန္႕စားရဲေသးဘူး .. လုံး၀အႏိုင္ရမယ့္ နည္းလမ္းကိုပဲ လိုခ်င္တယ္ ..ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ .. ငါ့အဆင့္နဲ႕လည္း ဒီလိုေကာင္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ မတန္ေလေတာ့ .. အလုပ္ေတာ့ နည္းနည္းအရွဳပ္ခံရမွာေပါ့.. ကိုင္းကိုင္း ..ဒီကိစၥေတာ္ၾကစို႕...''

             ဟုစကားကို တခါထဲျဖတ္ရင္း ..ေဆာင္က်င့္ဖုန္းဘက္လွည္ကာ ..

             ''ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္ပါ .. ေနာက္တခါမ်ား ငါ့လူေတြကို အျပင္ေခၚထုတ္သြားမယ္ၾကံရင္ .. ေသမယ္သာမွတ္..''

            ေဆာင္က်င့္ဖုန္းမွာ ထိုအခါမွအပူလုံးၾကီးက်သြားျပီး..

           ''ဟုတ္ကဲ့ပါ .ကိုယ္ေတာ္ေလး..ဟုတ္ကဲ့ပါကိုယ္ေတာ္ေလး...

           အခါႏွစ္ဆယ္မွ် အရိုအေသေပးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိေတာ့သည္...

============================

         အားေကြ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္ေတာင္ အေတာ္နက္စျပဳေနျပီျဖစ္၏.. ဒက္ေပါအားေစာင့္ေနသည့္ ၾကံဳေလာက္မွလြဲကာ က်န္သူမ်ား အနားယူေနၾကျပီ ျဖစ္သျဖင့္ .. သူကြန္းခိုရာ အခန္းထဲသို႕သာ ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္.. အခန္း၀သို႕ အေရာက္တြင္ အခန္းထဲမွ အသက္ရွဳသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကိုယ္ခႏၶာကို အသင့္ျပင္လိုက္ျပီး သတိထားကာ အခန္းတံခါးအား တြန္းဖြင့္လိုက္၏...

          အထဲသို႕လွမ္း၀င္လိုက္ျပီးမွ အစိုးရိမ္ပိုလြန္းေသာ သူ႕အျဖစ္အား ရယ္ခ်င္သြားသည္.. မွန္၏ အခန္းထဲမွ လူမွာ အျခားသူစိမ္းမဟုတ္ စိတ္ေကာက္အိုး တျဖစ္လဲ အိမ္ၾကီးရွင္ ဟြားဟြားပင္ ..  ဟြားဟြားမွာ အဖိုးတန္အ၀တ္အစား အသစ္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားရင္း ကနဦးမွာ သူ႕အားၾကြားရန္ေစာင့္ေနဟန္တူသည္ ..  အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရင္းႏွင့္မွ အိပ္ခ်င္လာ၍ ၀င္အိပ္လိုက္သည္ျဖစ္မည္ သူ၏ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္.. စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေငြေရာင္ဗူးျပားေလးမွာ ပြင့္ေနျပီး ...သစ္ေစ့ႏွင့္ ေရႊလက္ရိုးကေတာ့ ေတာင္တျခားေျမာက္တျခား ျဖစ္ေနရွာ၏.. ပိုးစာရြက္ကေတာ့ ဟြားဟြား၏ ရင္ဘတ္တြင္ တင္လွ်က္သား...

             ''ေၾသာ္ ..လက္စသတ္ေတာ့ ..ငါ့စာကို စပ္စပ္စုစုၾကည့္ရင္း မဖတ္တတ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုး... ေခြးမေလး စပ္စုတဲ့ေနရာမွာ ငါ့အတိုင္းပဲ..''

             အားေကြ႕မွာ ျပံဳးစိစိႏွင့္ ဟြားဟြားအနားသို႕ကပ္သြားလိုက္သည္.. ဟြားဟြားမွာ အ၀တ္အစားအသစ္မ်ားတင္မက မ်က္ႏွာေခ်မ်ားအား အခ်ိဳးက်က်လိမ္း ခ်ယ္ထား၍ လြန္စြာလွပေနေပ၏...

               အားေကြ႕က ..

              ''အမယ္ ဘယ္သူကေျမာက္ေပးလိုက္ပါလိမ့္ .. အလွေတြေတာင္ ျပင္လို႕ ..တန္ေတာ့ သူ႕အေမပဲျဖစ္ရမယ္.. သူ႕သမီးကို အိေျႏၵရရေနေစ့ခ်င္ေနတာ .. ဒီေကာင္မေလးကျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ အပ်ိဳဖားဖားျဖစ္ေနတာေတာင္ ေမ့ေနျပီထင္ရဲ႕ .. တကယ့္စိတ္ၾကမ္း ကို္ယ္ၾကမ္းၾကီး .. သူ႕ကိုရမယ့္ ေကာင္ကေတာ့ နာျပီတာမွတ္ေတာ့..ဟဲဟဲဟဲဟဲ..''

                 ဟုစိတ္ထဲတြင္ ေတြးကာ ဟြားဟြား၏ မ်က္ႏွာအနီးသို႕ ကပ္လိုက္ျပီး.. ေလျဖင့္မွဳတ္လိုက္၏...

               ''ဖူး...''

               ''အမေလး.. ေသာက္ပလုတ္တုတ္...''

               ''ဖတ္..ဖတ္..''

               ''ဟားဟားဟားဟား.. ေခြးမေလး ..သူမ်ားအခန္းထဲ ေနာက္တစ္ခါ ၀င္အိပ္အုံးမလား..''

               ဟြားဟြားမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏွာေခါင္းအတြင္းသို႕ ေလမ်ား တစ္လုံးတစ္ခဲ ၀င္ေရာက္လာ၍ မြန္းၾကပ္သြားကာ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္၍ ႏိုးလာသည္ .. သိုင္းသမားတစ္ေယာက္မို႕ ႏိုးလာသည္ႏွင့္ လက္၀ါးျဖင့္ ပစ္ရိုက္လိုက္ေသာ္လည္း .. သူမ၏လက္အစုံမွာ ေႏြးေထြးက်ယ္ျပန္႕ေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖမ္းဆုပ္ျခင္းကိုခံလိုက္ရ၏.. ေနာက္မွ အားေကြ႕အသံမွန္းသိသြား၍
အိပ္မွဳံစုန္၀ါး အသံႏွင့္...

               ''အကိုအားေကြ႕က ဘာမွန္းလဲမသိဘူး ..သူမ်ားအိပ္ေနတာကို လာေႏွာက္ယွက္တယ္..''

              ''အမယ္ ..ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို လာေႏွာက္ယွက္တာလဲ ေျပာစမ္း.. ငါ့အိပ္ယာမွာ မေျပာမဆိုနဲ႕ လာအိ္ပ္ျပီးေတာ့ ..''

              ဟြားဟြားမွာ သူမ၏လက္ကို ျပန္ရုန္းလိုက္ျပီး .. မ်က္လုံးကို ပြတ္သပ္ကာ

             ''အက္ို႕ကိုေစာင့္ေနရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေလ.. ေျပာစမ္း ဘယ္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႕ သြားအၾကည္ဆိုက္ေနတာလည္း ..အကႌ်ေတြလည္း စုတ္ျပဲေနတာပဲ ..မမက်င္းက်ဴးနဲ႕ ျပန္တိုင္ရမယ္..''

              အားေကြ႕က ဟြားဟြားအား ဆြဲထူလိုက္ျပီးေနာက္ ... အနီးရွိ ထိုင္ခုံတြင္ ၀င္ထိုင္ကာ....

             ''မိန္းကေလးေတြနဲ႕ အၾကည္ဆိုက္ဖို႕ေနေနသာသာ ကံေကာင္းလို႕ အသက္မေသတာ .. ေနစမ္းပါအုံး ..နန္းေတာ္ထဲသြားတာဆို ..ေပ်ာ္စရာေကာင္းရဲ႕လား..''

             ဟြားဟြားမွာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးသူပီပီ .. ဟန္မေဆာင္တတ္ေသးရာ ..မ်က္၀န္းမ်ား အေရာင္ေတာက္ပလာျပီး..

             ''အကိုအားေကြ႕ ...နန္းတြင္းကေလ ..သိပ္ျပီးၾကီးက်ယ္ခန္းနားတာပဲ.. နတ္ျပည္ေတာင္ အဲ့ေလာက္စည္ကားပါမလားမသိဘူး.. လူေတြကလည္း သိပ္သိမ့္ေမြ႕ၾကတာ ..စကားေျပာရင္ေတာင္ မပြင့္တပြင့္နဲ႕ ရယ္ခ်င္စရာၾကီး..''

            ''ဟားဟားဟားဟား..အဲ့ထဲက မင္းညီမင္းသားေတြက တယ္ေခ်ာ တယ္လွ ဆိုပဲ ..ငါ့ညီမၾကည့္ရတာ အဲ့ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်ိတ္လာျပီနဲ႕တူတယ္..''

            ဟြားဟြားမွာ ထိုစကားေၾကာင့္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားကာ...

             ''ဖြတ္.. ဘယ္ကလာ .. သူတို႕ၾကည့္ရတာ သိပ္ႏုတာပဲ ...မိန္းကေလးေတြ ထက္ေတာင္ ႏုယြေနေသးတယ္ .. ခုဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ရွစ္ေယာက္ေျမာက္သားေတာ္ ဆိုတဲ့လူက ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္...လူကသာ မိန္းမလ်ာပုံစံနဲ႕ ဟြားဟြားကိုျမင္ေတာ့ စားမတတ္၀ါးမတတ္ၾကည့္ေနတာ အျမင္ကတ္စရာၾကီး''

              အားေကြ႕က မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကို ပင့္တင္ရင္း ..

              ''မွန္မွန္ေျပာစမ္း ..ခုနကအိမ္မက္ထဲမွာ ေယာင္ေယာင္ေအာ္ေနတာ ငါၾကားလိုက္တယ္ ..သူ႕နာမည္မဟုတ္လား...ဟားဟားဟားဟား..''

              ဟြားဟြားမွာ သူမအား လုိက္စေနေသာ အားေကြ႕အား ေဒါပြသြားကာ ကုတင္ေပၚမွ ခုန္ထ၍ အားေကြ႕လည္ပင္းကို လို္က္ညစ္ေတာ့သည္ .. အားေကြ႕မွာ တမင္ပင္ လွ်ာၾကီးကို ထုတ္၍..

              ''အစ္...အစ္..ေသပါျပီဗ်ာ ..ကယ္ၾကပါအုံးဗ်ိဳ႕ ..ဒီမွာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ သူ႕အေၾကာင္းေျပာလို႕ ရွက္ရမ္းရမ္းျပီး လည္ပင္းညစ္သတ္ေနပါတယ္ဗ်ိဳ႕..''

                 ဟြားဟြားမွာ အားေကြ႕၏ အမူအယာေၾကာင့္ တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ..

              ''မွတ္ျပီလား... ေၾကာက္ျပီလား..ေနာက္ခါ စအုံးမလား..''

              ''အမေလး..ေၾကာက္ပါျပီဗ် ..မွတ္ပါျပီဗ်... ေနာက္ခါ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဗ် ..  အိမ္မက္ထဲမွာ ေအာ္ေခၚေနတဲ့အေၾကာင္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်..''

              ဟြားဟြားမွာ အားေကြ႕၏လည္ပင္းမွ ကိုင္ကာ ေလးငါးခ်က္ရမ္းခါ၍ လြတ္ေပးလိုက္ျပီး....

               ''အကိုအားေကြ႕ေနာ္ ..ေနာက္ခါေျပာရင္ ဟြားဟြားတကယ္စိတ္ဆိုးမွာ ဒီက နန္းတြင္းအေၾကာင္းေျပာျပမလို႕လာတာကို...''

            အားေကြ႕က ယားယံေနေသာ လည္ပင္းကို ပြတ္ကာ ..

            ''ဟားဟားဟားဟား ..မသိပါဘူးကြာ .အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ၀တ္ ..အလွေတြျပင္ထားေတာ့ .. ဘယ္ေလာက္လွမွန္း လာၾကြားတယ္ထင္ေနတာ ..''

           ဟြားဟြားမွာ အားေကြ႕အား မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ျပီး သူမတကို္ယ္လုံးကို တပတ္လွည့္လိုက္ရင္း..

           ''ဟြန္း.. ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ေလာက္လွမွန္း သိျပီးသား ၾကြားစရာမလိုဘူး .. မ်က္စိပါတဲ့ လူတိုင္းသိတယ္ေနာ္...''

            အားေကြ႕က တဟားဟားႏွင့္ရယ္ကာ ..

             ''ကိုင္း..လုပ္ပါအုံး နန္းတြင္းမွာ ဘာေတြ ၾကံဳရ ..ၾကားရသလဲလို႕..''

            ဟြားဟြားမွာ ေအာက္သို႕ျပဳတ္က်ေနေသာ ပိုးစာရြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး

            ''နန္းတြင္းမွာ အခုဆို အဖြဲ႕ေလးဖြဲ႕ျဖစ္ေနတာ.. မမက်င္းက်ဴးတို႕ အေဖက တစ္ဖြဲ႕ ..အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးက တစ္ဖြဲ႕ ..ဘုရင္ကိုေထာက္ခံတဲ့သူကတဖြဲ႕ ..  အိမ္ေရွ႕စံအဖြဲ႕ကတစ္ဖြဲ႕ .. ဘဘၾကီးရန္ခြမ္းရဲ႕ အဖြဲ႕ကိုေတာ့ .. ဘိုးဘိုး ..ေဖေဖနဲ႕ အေရွ႕ပိုင္း ၀န္မင္းေတြက ေထာက္ခံၾကတယ္ .. အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးကိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕စံက လြဲလို႕ က်န္တဲ့မင္းသား ဆယ့္တစ္ပါး.. အေနာက္ေဆာင္မိဖုရား နဲ႕ အေနာက္၀န္မင္း အကုန္လုံးက ေထာက္ခံၾကတယ္တဲ့ .. အဲ ျပီးေတာ့ သိုးသိုးသန္႕သန္႕ၾကားရတာ သူက ဘဘရန္ခြမ္းကို အျမဲတမ္းလုပ္ၾကံဖို႕ေခ်ာင္းေနတယ္လို႕လဲ ၾကားတယ္ .. သူ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္တပ္ဖြဲ႕အျပင္ သုိင္းေလာကသားေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္လည္း ရွိေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ဆိုလုိ႕မရဘူး..က်န္တဲ့ ဘုရင့္အဖြဲ႕ကေတာ့ အာပလာပါ .. သူ႕မွာ အမိန္႕ထုတ္လို႕ရတာပဲရွိတာ .. ခ်ယ္လည္ေနတာကေတာ့ အေနာက္ေဆာင္ မိဖုရားရယ္...ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုေထာက္ခံတဲ့သူေတြထဲမွာ နယ္စားမင္းေတြရယ္ ..ျပည္နယ္စစ္ကဲမွဴးရွစ္ေယာက္ရယ္ရွိေသးေတာ့ အင္အားမေသးဘူးလို႕ဆိုလို႕ရတယ္ .. အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ဘဘရန္ခြမ္းကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႕ ဘုရင့္အမိန္႕လိုေနတာက အဲ့အင္အား အကူအညီကုိ လိုလို႕ေလ.. အဲ့ျပည္နယ္တပ္ဖြဲ႕ရွစ္ဖြဲ႕ရဲ႕ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ တပ္သာရရင္ ဘဘရန္ခြမ္း ျပန္ခုခံခ်င္အုံးေတာင္မွ မလြယ္ေလာက္ဘူး..ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕တပ္ေတြက အေ၀းၾကီးေတြမွာကိုး .. ဟိုျပည္နယ္တပ္ဖြဲ႕က အျမဲအသင့္ ျဖစ္ေနျပီးသား.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေသြးထိုးေနတာရယ္.. ''

            အားေကြ႕က ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ျပီး...

              ''ဟို အိမ္ေရွ႕စံ ၾကေတာ့ေရာ ..''

              ''သူ႕ၾကေတာ့ ေျပာရခက္တယ္ .. အဖြဲ႕ရွိမွန္းသိတယ္ ..ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ပါတယ္.. အင္အားဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး.. ဘိုးဘိုးလို ေထာက္လွမ္္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေတာင္ မစုံစမ္းႏိုင္ေသးဘူးဆိုေတာ့ .. အင္အားပဲ နည္းတာလား .. မရွိဘဲ နဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ေနတာလား ..မသဲကြဲဘူး...''

               အားေကြ႕က ထိုသည္မ်ားကို စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ထားလိုက္ကာ..

             ''ငါတုိ႕ဟြားဟြားက ဒါမ်ိဳးၾက သိပ္ေတာ္တယ္ေဟ့.. တရက္ထဲ နန္းေတာ္ထဲ လို္က္သြားတယ္ ..ျပန္သိလာတဲ့ သတင္းေတြက သူမ်ား ေလးငါးလေလာက္ စုံစမ္းရမယ့္ ဟာေတြကို တစ္ထုိင္ထဲရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္...''

             ဟြားဟြားက ထိုခ်ီးက်ဴးစကားေၾကာင့္ သူမ၏ လက္ကုိပိုက္ကာ ေခါင္းကို အေပၚသို႕ေမာ့ရင္း ..ႏွာေခါင္းသံႏွင့္..

            ''ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း.. သိတယ္မို႕လား ..ဟြားဟြားတို႕က ဒီေလာက္က အကင္းပဲရွိေသးတယ္ .. ဟြားဟြား တစ္ခ်က္အစ္လိုက္တာနဲ႕ အလွေၾကာမွာ အကုန္လုံးေမ်ာသြားၾကျပီး  ပါးစပ္က ဖြားကနဲ ဖြားကနဲ ထြက္လာၾကေတာ့တာ ..''

              အားေကြ႕က မ်က္စိႏွင့္နားကို လက္ျဖင့္အုပ္၍..

               ''ေတာ္ပါေတာ့ဟာ ..နင္ကလည္း အေျမာက္ကိုမခံဘူး .. နင့္ဖြားကနဲ ဖြားကနဲက ငါ့ကို တံေတြးစင္သဟ ..''

              ဟြားဟြားက တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ..

             ''အိုး ..ဟြားဟြားရဲ႕ တံေတြး အစင္ခံရတာ အကိုအားေကြ႕အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခုလို႕သာ မွတ္လိုက္ .. သူမ်ားေတြဆို ..ဟြားဟြားတံေတြး အစင္ခံခ်င္လို႕ေတာင္ မခံရဘူးမွတ္ .. တခ်ိဳ႕ဆို ဟြားဟြားေျမၾကီးေပၚလွမ္း ေထြးလိုက္ရင္ေတာင္ ေကာက္စားခ်င္စားမွာ..''

              အားေကြ႕မွာ မ်က္ႏွာတခုလုံးရွံဳ႕တြသြားရင္း ..

             ''နင္ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္သာျပန္အိပ္ပါေတာ့ကြာ..စိတ္လည္း ညစ္လာပါျပီ..''

              ဟြားဟြားက မ်က္ႏွာပိုးမသတ္ႏိုင္ေသးပဲ ..ျပံဳးစိစိႏွင့္..

              ''ဒီတိုင္းေတာ့ ဘာရမလဲ အကိုအားေကြ႕လည္း တစ္ေန႕တာ လွဳပ္ရွားမွဳ အေၾကာင္းကို ဟြားဟြားကို ျပန္အစီရင္ ခံရအုံးမယ္ေလ.. ျပီးရင္ ..ဒီစာနဲ႕ သစ္ေစ့ .. အရိုးေျခာက္အေၾကာင္းကို ရွင္းျပ...''

              အားေကြ႕က ဟြားဟြားလက္ထဲမွ စာကို ျပန္လု၍ သစ္ေစ့ အရိုးေျခာက္တို႕ႏွင့္..ဗူးထဲျပန္ထည့္လိုက္ျပီး

              ''ဘာအေၾကာင္းမွ မဟုတ္ပါဘူးဟ.. သြားသြား အိပ္ေခ်ေတာ့.. နင္ပဲ အိပ္ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား...''

                ဟြားဟြားမွာ ဗိုလ္က်လာသူပီပီ .. အားေကြ႕ကိုင္ထားေသာ ဗူးအား ၀င္လုလိုက္ျပီး...

                 ''ေျပာမျပလို႕ကေတာ့ ေသျပီတာမွတ္...''

                 အားေကြ႕က ဟြားဟြားအေၾကာင္း ေႏွာေက်ေနေအာင္ သိသျဖင့္ ..နားျငီးမခံေတာ့ဘဲ ဘူးကိုျပန္ေပးကာ ..

                ''အကိုအားေကြ႕လည္း အဲ့စာကို မဖတ္တတ္လို႕ ပစ္ထားတာ.. ၾကည့္ပါလား ဘာစာေတြမွန္းမသိဘူးရယ္..''

                 ဟြားဟြားက မယုံ ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ မ်က္လုံးကိုျပဴး၍

                ''အဲ့ဒါဆို ဟြားဟြားကို အဲ့ဗူးကို အပိုင္ေပး..မေပးရင္ အကိုအားေကြ႕ လိမ္ေနလို႕ပဲ..''

              ''ယူဗ်ာ..ယူေစဗ်ာ .. ဘာမွ အသုံး၀င္တာလည္း မဟုတ္ဘဲ ..ဘာလုိ႕ ႏွေျမာေနရမွာတုန္း..''

              ဟြားဟြားမွာ သူလုိခ်င္တာ ရသြားသျဖင့္ ေပ်ာ္သြားကာ ..

              ''အဲ့ဒါ ဟြားဟြားအပိုင္ ျဖစ္သြားျပီေနာ္ ..လာျပန္မေတာင္းနဲ႕ ..ဒါပဲ..''

              ဗူးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ကိုင္ကာ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားေလေတာ့၏

             က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အားေကြ႕မွာ ေခါင္းတရမ္းရမ္းလွဳပ္ရင္း .. ခုတင္ေပၚတင္ထားေသာ သူ၏ အ၀တ္အိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္.. ထိုထဲတြင္ သူျပဳစုေနၾက ေကာင္းႏိုးရာရာမ်ားကို ထုတ္ႏုတ္ထားေသာ သိုင္းကြက္အတိုအစမ်ား ေရးဆြဲထားသည့္ စာအုပ္ရွိသည္ေလ..

========================
အိမ္း ဓါတ္တိုင္နဲ႕ မခိုင္နဲ႕ေတာ့ ေတြ႕ၾကေတာ့မယ္
မေတြ႕ခင္စပ္ၾကားေတာ့ ဇာတ္ေအးေနမွာမို႕ သီးခံေပးၾကဗ်ာ ..